SOME BIZZARE ALBUM 1981

   Σήμερα έχει γενέθλια ο John Lydon, γνωστός σε όλους σχεδόν, σαν Johnny Rotten από τους Sex Pistols. Έτσι λοιπόν, από τις 16.00 ως τις 17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα ακούσουμε τον Lydon με τους Sex Pistols αλλά και τους Public Image Ltd μαζί με τραγούδια των Wah!, Wreckless Eric, Thompson Twins από τη σκηνή του new wave των early 80's, Roxy Music και Jo Jo Gunne από το glam rock των 70's, Exodus και Slayer από την thrash metal σκηνή, τον bluesman Slim Harpo, τον μοναδικό Philip Glass αλλά και τραγούδια από μια εξαιρετική και σημαντική συλλογή που κυκλοφόρησε σαν σήμερα πολλά χρόνια πριν, το 1981...

   H Some Bizzare Records ήταν το δημιούργημα του μουσικού και παραγωγού Stevo Pearce, ενός ανήσυχου βρετανού, που αγαπούσε και προσπαθούσε να προωθήσει τις νέες τάσεις στη μουσική στα early 80's. Ένας τρόπος να το κάνει αυτό, ήταν η σύσταση μιας ανεξάρτητης δισκογραφικής εταιρίας, η οποία θα είχε σαν στόχο της, να κυκλοφορήσει σε δίσκους τη δουλειά καλλιτεχνών που δεν μπορούσαν, μέχρι τότε, να βρουν δισκογραφική στέγη σε μεγάλες εταιρίες.
   Το ξεκίνημα της Some Bizzare Records προέκυψε το 1981, όταν και ηχογραφήθηκε ένας δίσκος που είχε τίτλο 'Some Bizzare Album' και συμπεριλάμβανε τραγούδια από άγνωστα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, συγκροτήματα, λειτουργώντας σαν ένα sampler που θα έκανε γνωστό στο κοινό το μουσικό ύφος της εταιρίας. Όλοι οι καλλιτέχνες που συμμετείχαν στο άλμπουμ, δεν είχαν υπογράψει συμβόλαιο με κάποια δισκογραφική, αλλά επίσης, δεν είχαν δεσμευθεί με συμβόλαιο ούτε με την Some Bizzare!
   Μερικά εξαιρετικά σχήματα της εποχής αρνήθηκαν την πρόταση για να συμμετέχουν στο δίσκο, όπως οι Cabaret Voltaire, οι Throbbing Gristle και οι The Normal. Κάποια άλλα όμως δέχτηκαν κι έτσι το roster του δίσκου άρχισε να 'γεμίζει' με τους ήχους των Νeu Electrikk, The The, B-Movie, Blancmange, Depeche Mode, Soft Cell και να συμπληρώνεται με πιό άγνωστα συγκροτήματα όπως οι Illustration, Jell, Blah Blah Blah, Naked Lunch, The Fast Set, The Loved One.
   Οι Depeche Mode, που είχαν απορριφθεί από όλες τις εταιρίες που είχαν πλησιάσει (παρά το γεγονός ότι τότε έκαναν περιοδεία με τον Fad Gadget) ηχογράφησαν και έκαναν την τελική μίξη για το 'Photographic' σε μια μόνο μέρα. Ήταν η πρώτη φορά που το συγκρότημα είδε τη δουλειά του να κυκλοφορεί σε δίσκο! Οι άγνωστοι, τότε, Soft Cell, που συμμετέχουν στη συλλογή με το 'Τhe Girl With The Patent Leather Face', θα γνώριζαν μέσα στους επόμενους μήνες μια τεράστια επιτυχία με τη διασκευή του 'Tainted Love'. Οι Blancmange, που ερμηνεύουν στο δίσκο το 'Sad Day', μέσα στα επόμενα χρόνια θα έκαναν επιτυχίες στο UK chart με επτά top-40 τραγούδια τους (τρία στο top-10) ενώ οι The The του Matt Johnson, θα ξεκινούσαν, με αφετηρία αυτό το άλμπουμ, μια σπουδαία καριέρα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
   Οι Neu Electrikk δεν κατάφεραν πολλά πράγματα, όμως τα μέλη τους έκαναν καριέρα στη μουσική, με τον Steve Perry να συνεχίζει μόνος του και άλλα μέλη του group να συνεργάζονται με τους The The, τον Marc Almond (στους Marc & The Mambas) και τον William Orbit. Oι Fast Set κυκλοφόρησαν δίσκους στην 4AD ενώ οι Naked Lunch, αν και δεν γνώρισαν επιτυχία και αναγνώριση, θεωρούνται σήμερα ένα πολύ σημαντικό σχήμα για την εποχή του new wave.
   Το 'Some Bizzare Album' απέκτησε, με το πέρασμα των χρόνων, ένα cult status και χαρακτηρίζεται από πολλούς, ως μια από τις πολύ σημαντικές στιγμές για την εξέλιξη του new wave και της synth pop στη δεκαετία του '80. Επανεκδόθηκε σε CD το 1992 και το 2008 ξανακυκλοφόρησε σε διπλό CD με μερικά bonus tracks. Στην Some Bizzare (η οποία συνεχίζει να λειτουργεί) ηχογράφησαν και κυκλοφόρησαν δίσκους ονόματα όπως Einsturzende Neubauten, Soft Cell, Marc & The Mambas, Marc Almond, The The, Bizzare Inc, The Grid, Test Dept, Foetus, The Droidz, Peter Hammill, Swans, Cabaret Voltaire κ.α.
   Στο clip που ακολουθεί οι Depeche Mode σε εμφάνισή τους για ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα το 1981 σε 'βρεφική' ηλικία με τον Vince Clarke ακόμη στη σύνθεσή τους...

Some Bizzare Album tracklist:
1. Illustration - 'Tidal Flow'
2. Depeche Mode - 'Photographic'
3. The The - 'Untitled'
4. B-Movie - 'Moles'
5. Jell - 'I Dare Say It Will Hurt A Little'
6. Blah Blah Blah - 'Central Park'
7. Blancmange - 'Sad Day'
8. Soft Cell - 'The Girl With The Patent Leather Face'
9. Neu Electrikk - 'Lust Of Berlin'
10. Naked Lunch - 'La Femme'
11. The Fast Set - 'King Of The Rambling Spires'
12. The Loved One - 'Observations'

HAPPY B-DAY MARK EITZEL

   Εύχομαι σε όλους να έχετε μια καλή εβδομάδα. Στην πρώτη μας εκπομπή αυτής, στον Up 'n' Loud Web Radio από τις 16.00 μέχρι τις 17.00 θα ακούσουμε αποσπάσματα από τους Genesis, The Beatles, Jefferson Airplane, Humple Pie μαζί με Swell Maps, Flipper, The Boys, The dB's, The Nightingales, Sort Sol, The Psychedelic Furs, Duran Duran, Enter Shikari και τους American Music Club για να ευχηθούμε στον Mark Eitzel για τα γενέθλιά του.

   Ήρθε στον κόσμο το 1959 από μια οικογένεια αμερικανών στρατιωτικών. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, ο μικρός Mark να περάσει την παιδική του ηλικία σε διάφορες χώρες του κόσμου, όπου δηλαδή έπαιρναν μετάθεση οι υψηλόβαθμοι γονείς του. Έζησε στην Ταιβάν, στην Αγγλία και από το 1979 στην Αμερική και συγκεκριμένα στο Colombus του Ohio.
   Έφτιαξε τους Cowboys όταν ήταν σχεδόν 20, την εποχή που εγκαταστάθηκαν οικογενειακώς στις Η.Π.Α. Οι Cowboys κατάφεραν να κυκλοφορήσουν μονάχα ένα single το 1980 και, αμέσως μετά, ήρθαν οι Naked Skinnies, οι οποίοι και αυτοί, μόνο ένα single ηχογράφησαν, πριν διαλυθούν το 1982. Έχοντας ήδη μετακομίσει στο San Francisco CA, o Eitzel δημιούργησε τους American Music Club, μετά την αποτυχία των προηγούμενων συγκροτημάτων του.
   Το πρώτο άλμπουμ των American Music Club ήρθε το 1985 και ήταν το υπέροχα μελαγχολικό 'The Restless Stranger', ένας από τους καλύτερους δίσκους alternative rock της δεκαετίας του '80. Δύο χρόνια αργότερα, κυκλοφόρησε το, επίσης πολύ καλό, 'Engine'. To 1988 το άλμπουμ 'California' τους έκανε γνωστούς σε ολόκληρη την Αμερική αλλά και στην Ευρώπη και το group απέκτησε αρκετούς φανατικούς οπαδούς. Ακολούθησε το 'United Kingdom' (1989) και το 'Everclear' το 1991, που για πολλούς είναι και το καλύτερό τους. Το περιοδικό Rolling Stone το είχε διαλέξει σαν δίσκο της χρονιάς κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα ένα καλό συμβόλαιο με την εταιρία Reprise. Οι American Music Club κυκλοφόρησαν ακόμη δύο δίσκους ('Mercury' το 1993 και 'San Francisco' το 1994) πριν διαλύσουν και ο Eitzel συνεχίσει μόνος του.
   Το 1996 βγάζει τον πρώτο του solo δίσκο και την επόμενη χρονιά ηχογραφεί μαζί με τον Peter Buck των R.E.M. το follow-up που έχει τίτλο 'West'. Για τον τρίτο προσωπικό του δίσκο, συνεργάζεται με τον Steve Shelley των Sonic Youth και τον James McNew των Yo La Tengo. To 2001 κυκλοφορεί το 'The Invisible Man' και στη συνέχεια ένα δίσκο με διασκευές. H έκπληξη, όμως, είναι το άλμπουμ 'The Ugly American' που έρχεται το 2002 και περιλαμβάνει νέες εκτελέσεις τραγουδιών των American Music Club σε συνεργασία με έλληνες μουσικούς όπως οι Μανώλης Φάμμελος και Μάνος Πυροβολάκης. Ο δίσκος ηχογραφείται στην Ελλάδα και έχει έντονο το στοιχείο της ελληνικής μουσικής παράδοσης.
   Το 2003 οι American Music Club επανασυνδέονται και περιοδεύουν σε ολόκληρη την Ευρώπη αλλά φυσικά και στην Αμερική. Μαζί τους, ο Eitzel, ηχογραφεί τους δίσκους 'Love Songs For Patriots' (2004) και 'Τhe Golden Age' (2008). To 2009 θα επανέλθει στις solo καταθέσεις του με το άλμπουμ 'Klamath' και την αμέσως επόμενη χρονιά γράφει μουσική για το musical 'Marine Parade'. To 'Brannan Street' που είναι και η πιό πρόσφατη κυκλοφορία του είναι μια συλλογή με ακυκλοφόρητα των American Music Club αλλά και δικά του τραγούδια σε διαφορετικές εκτελέσεις.

American Music Club's best moments:
1. 'Tell Yourself'
2. 'Nightwatchman'
3. 'Firefly'
4. 'Laughingstock'
5. 'Here They Roll Down'
6. 'Goodbye Reprise #54'
7. 'Sick Of Food'
8. 'Rise'
9. 'Over And Done'
10. 'Fearless'

PATRIK FITZGERALD: Urban Poetry

   Στη σημερινή εκπομπή που θα μεταδοθεί (όπως κάθε μέρα από Δευτέρα μέχρι και Παρασκευή) 16.00 με 17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα ακούσουμε μουσική και τραγούδια από Faith No More, Thin Lizzy, J Geils Band, Lou Reed, Pink Floyd, A Certain Ratio, Felt, Colin Newman, Huang Chung, The Stranglers, Patrik Fitzgerald...

   Η καταγωγή του είναι από την Ιρλανδία αλλά γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1956 και μεγάλωσε στην ανατολική πλευρά της πόλης. Στο ξεκίνημά του, δοκίμασε την τύχη του σαν ηθοποιός αλλά πολύ γρήγορα στράφηκε στη μουσική, τραγουδώντας με μια κιθάρα στους δρόμους.
   Από το 1975 έψαχνε να βρει δισκογραφική στέγη, αλλά όσο κι αν προσπάθησε δεν τα κατάφερε. Το 1976 απορρίφθηκε από τους London SS, που είχαν στη σύνθεσή τους τον Mick Jones (Τhe Clash). Το 1977, κατάφερε να πείσει τους υπεύθυνους της νεοσύστατης εταιρίας δίσκων Small Wonder να τον ακούσουν και να κυκλοφορήσουν τους δίσκους του. Το πρώτο του extended play είχε τίτλο 'Safety Pin Stuck In My Heart', με το ομώνυμο τραγούδι να παραμένει, μέχρι και σήμερα, το χαρακτηριστικότερο της καριέρας του.
   H μεγάλη περιοδεία που έκανε με τους Jam αλλά και το cult status των πρώτων ηχογραφήσεών του, είχαν σαν αποτέλεσμα ένα νέο συμβόλαιο με την μεγάλη δισκογραφική Polydor. Από αυτήν βγήκε στην αγορά και ο πρώτος του μεγάλος δίσκος το 1979 με τίτλο 'Grubby Stories'. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν μέλη των Buzzcocks και των Penetration.
   H Polydor τον αποδέσμευσε σύντομα και το 1982 κυκλοφόρησε το δεύτερο άλμπουμ του ('Gifts & Telegrams') από τη μικρή Red Flame. Νωρίτερα, είχε ηχογραφήσει ένα single με το ψευδώνυμο Josef Garrett. O επόμενος δίσκος του ('Drifting Towards Violence') ήρθε το 1983 και κυκλοφόρησε από μια Βέλγικη άγνωστη εταιρία, χωρίς φυσικά να κάνει επιτυχία. Επανήλθε τρία χρόνια αργότερα με το πολύ καλό 'Tunisian Twist', που, όμως, έμεινε κι αυτό στην αφάνεια. Τότε συνεργάστηκε για ένα τραγούδι με την ποιήτρια και μουσικό Anne Clarke.
   Για τα επόμενα χρόνια, ο Fitzgerald, πέρασε δύσκολες στιγμές, χωρίς δισκογραφική στέγη και χωρίς καθόλου χρήματα. Το 1995 μια ελληνική εταιρία δίσκων από τη Θεσσαλονίκη, η αγαπημένη Lazy Dog του Μπάμπη Αργυρίου, ήρθε σε επαφή μαζί του με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει τον εξαιρετικό δίσκο του, 'Pillow Tension'. Εκείνη την περίοδο, ο καλλιτέχνης μετακόμισε στη Νέα Ζηλανδία.
   Στα 00's συνέχισε να βγάζει δίσκους σε μικρές εταιρίες χωρίς να ενδιαφέρεται πλέον για την επιτυχία τους. Το 2001 έβγαλε το άλμπουμ 'Room Service', το 2006 ήρθε το 'Floating Population' και την επόμενη χρονιά ένα split single με το συγκρότημα Attila The Stockbroker. To 2009, γυρίστηκε σε ταινία από τον Dom Shaw, ένα documentary με τίτλο 'All The Years Of Trying' που αφορά τον Patrik Fitzgerald. Το film προβλήθηκε με επιτυχία στο Raindance Film Festival.

Patrik Fitzgerald's best moments:
1. 'Safety Pin Stuck In My Heart'
2. 'All The Years Of Trying'
3. 'The Paranoid Ward'
4. 'The Backstreet Boys'
5. 'All Sewn Up'
6. 'Factory Of Wines'
7. 'Background Paints The Picture'
8. 'My Perfect World'
9. 'Personal Loss'
10. 'Island Of Lost Souls'

HAPPY B-DAY EDDIE VAN HALEN

   Μουσική από διάφορες εποχές έχουμε σήμερα από τις 16.00 και μέχρι τις 17.00 στον Up 'n' Loud με τραγούδια από τους Angelic Upstarts, Generation X, Vapors, Classix Nouveaux, Five Or Six, China Crisis, The Sisters Of Mercy, Iggy Pop, The The, Elton John, The Pogues, The Gaslight Anthem, Public Enemy, Cinderella και Van Halen...

  
   Γεννημένος το 1955 στο Nijmegen της Ολλανδίας από πατέρα μουσικό, ο Edward Lodewijk Van Halen, μετοίκησε μαζί με την οικογένειά του στην Pasadena της California το 1962. Τότε ξεκίνησε μαθήματα πιάνου αλλά τα παράτησε για να ασχοληθεί με τα τύμπανα και στη συνέχεια με την κιθάρα.
   Ήταν 17 ετών όταν δημιούργησε τους Van Halen, μαζί με τον αδελφό του Alex, στα ντραμς και τον Mark Stone στο μπάσο. Στη συνέχεια προστέθηκε και ο τραγουδιστής David Lee Roth ενώ ο Stone αντικαταστάθηκε από τον Michael Anthony. O Gene Simmons των Kiss τους βοήθησε στα πρώτα τους βήματα και το 1977 το συγκρότημα έκλεισε συμβόλαιο με την Warner Bros. To πρώτο τους άλμπουμ κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά.
   Ο δίσκος πήγε καλά κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα οι Van Halen να συνεχίσουν να ηχογραφούν και να βγάζουν δίσκους που τους καθιέρωσαν σαν ένα από τα πιό δημοφιλή συγκροτήματα του hard rock στην Αμερική. Το 1984 έγιναν superstars, με το δίσκο της χρονιάς εκείνης να πουλάει δέκα εκατομμύρια κομμάτια και το τραγούδι 'Jump' να γίνεται US No.1 hit single. Πίο πριν, το 1982, ο Eddie έπαιξε κιθάρα στο 'Beat It' του Michael Jackson και συνεργάστηκε με τον Brian May των Queen.
   To 1985 ο Sammy Hagar των Montrose πήρε τη θέση του τραγουδιστή, μετά την αποχώρηση του David Lee Roth, κι έτσι ξεκίνησε μια νέα εποχή για το group, εξίσου επιτυχημένη με την πρώτη, με τα άλμπουμ '5150' (1986), 'OU812' (1988), 'For Unlawful Carnal Knowledge' (1991) και 'Balance' (1995) να ανεβαίνουν στην κορυφή του Billboard 200. Παράλληλα, ο Eddie είχε συνεργαστεί με τον Steve Lukather και τους Black Sabbath.
   To 1996 ο Hagar άφησε το συγκρότημα με τον Roth να επιστρέφει για λίγο και κατόπιν να παίρνει τη θέση του τραγουδιστή ο Gary Cherone των Extreme, χωρίς όμως επιτυχία. Τελικά ο Sammy Hagar επέστρεψε το 2004. Στο διάστημα που οι Van Halen δεν ηχογραφούσαν δίσκους, ο Eddie έπαιξε σε δίσκους των Roger Waters, Thomas Dolby κ.α.
   Στη δεκαετία των 00's, ο Eddie Van Halen πέρασε δύσκολες στιγμές καθώς πολέμησε με έναν καρκίνο στη γλώσσα, χώρισε με τη σύζυγό του και μπήκε σε κλινική αποτοξίνωσης. Κατάφερε να επανέλθει το 2007 με έναν καινούργιο γάμο και μια περιοδεία των Van Halen με την αρχική τους σύνθεση. Το 2009 εμφανίστηκε σε ένα επεισόδιο της πολύ επιτυχημένης κωμικής σειράς 'Two And A Half Men'.

Van Halen's best moments:
1. 'Running With The Devil'
2. 'Ain't Talking Bout Love'
3. 'Panama'
4. 'Jump'
5. 'Why Can't This Be Love?'
6. 'Hot For Teacher'
7. 'When It's Love'
8. 'Dance The Night Away'
9. 'Secrets'
10. 'Dreams'

WHO IS JOHN COOPER CLARKE?

   Από τις 16.00 έως και τις 17.00 ξανά μαζί σήμερα στον Up 'n' Loud Web Radio με τραγούδια από Fine Young Cannibals, Alicia Keys, The B-52's, Depeche Mode, Creedence Clearwater Revival, Bill Nelson's Red Noise, Martha & The Muffins, Selecter, Klark Kent, Crime & The City Solution, Infa-Riot, The Dickies, The Clash, John Cooper Clarke...

   Ο κύριος στη φωτογραφία γίνεται σήμερα 62 ετών κι αποφάσισα να γράψω λίγα πράγματα γι' αυτόν, για να έχουν την ευκαιρία κάποιοι που δεν τον γνωρίζουν να μάθουν κάτι και, ίσως, να ασχοληθούν μαζί του, γιατί δυστυχώς δεν κατάφερε να κάνει επιτυχίες την εποχή που τις άξιζε.
   Ο John Cooper Clarke γεννήθηκε στο Salford το 1949 και ανέβηκε στη σκηνή για πρώτη φορά το 1976 στο Manchester. Οι παραστάσεις του ήταν πολύ ιδιαίτερες μια που κανείς άλλος, τουλάχιστον την εποχή εκείνη, δεν δοκίμασε να παρουσιάσει στο κοινό punk rock ποίηση, και μάλιστα, χωρίς τη συνοδεία μουσικής! Ακόμη κι όταν παρουσίαζε την ποίησή του με τη συνοδεία συγκροτήματος όμως, ο John Cooper Clarke ήταν ένας μοναδικός performer.
   Εντάχθηκε πολύ γρήγορα στο κίνημα του punk και έκανε εμφανίσεις μαζί με ονόματα όπως Sex Pistols, The Fall, Buzzcokcs, Siouxsie & The Banshees κ.α. Το 1977 κυκλοφόρησε το πρώτο του EP που είχε τίτλο 'Innocents' και την επόμενη χρονιά ήρθε και το ντεμπούτο άλμπουμ του 'Disguise In Love' σε παραγωγή του Bill Nelson των Be-Bop Deluxe. Ένα τραγούδι από το δεύτερο δίσκο του ('Gimmix Play Loud' το 1979) τον έβαλε για μια και μοναδική φορά στο UK top-40 και το 1981 έγινε ακόμη πιό γνωστός συμμετέχοντας στην ταινία 'Urgh! A Music War', ένα rock documentary με 34 συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εποχής.
   Το 1982 βγήκε στην αγορά ο δίσκος 'Zip Style Method' που δεν ήταν τόσο καλός και από τότε οι εμφανίσεις του John Cooper Clarke στη σκηνή ήταν σπάνιες. Πέρασε ένα μεγάλο διάστημα της δεκαετίας του '80 εθισμένος στην ηρωίνη με την γνωστή τραγουδίστρια Nico να είναι μαζί του, συγκάτοικος και σύντροφος. Στα μέσα των 90's άρχισε να εμφανίζεται ξανά μαζί με τους Mescaleros του Joe Strummer, τους Fall και, πιό πρόσφατα, τους Reverend & The Makers, με τους οποίους ηχογράφησε και τραγούδια. To 2007 έκανε και μια εμφάνιση στην ταινία 'Control' (που είχε να κάνει με τον Ian Curtis των Joy Division) υποδυόμενος τον εαυτό του, ενώ πιό πρόσφατα, ένα από τα ποιήματά του δημοσιεύτηκε σε κάποιες από τις εκδόσεις του single 'Fluorescent Adolescent' των Arctic Monkeys, οι οποίοι έχουν δηλώσει fan του σπουδαίου και μοναδικού punk rock ποιητή!
   Στο clip που ακολουθεί ερμηνεύει το καταπληκτικό 'Beasley St.' για το βρετανικό μουσικό πρόγραμμα 'The Old Grey Whistle Test'. To συγκρότημα που τον συνοδεύει ονομάζεται The Invisible Girls και συμμετείχε και στις ηχογραφήσεις των δίσκων του. Είναι ο Bill Nelson (Be-Bop Deluxe), o Pete Shelley (Buzzcocks), o Paul Burgess (10CC, Camel, Icicle Works) και ο πολύ γνωστός παραγωγός Martin Hannett.

John Cooper Clarke's best moments:
1. 'Beasley Street'
2. '(I Married A) Monster From Outer Space'
3. 'Health Fanatic'
4. 'I Don't Wanna Be Nice'
5. 'Gimmix Play Loud'
6. 'The Day My Pad Went Mad'
7. 'Psycle Sluts'
8. 'Valley Of The Lost Women'
9. 'Post-War Glamour Girl'
10. 'Split Beans'

HAPPY B-DAY NEIL DIAMOND

   Όπως και κάθε μέρα από Δευτέρα μέχρι Παρασκευή, σήμερα θα είμαστε μαζί στον Up 'n' Loud Web Radio από τις 16.00 μέχρι τις 17.00 με μουσική και τραγούδια που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με την ημέρα που βγαίνει στον αέρα η εκπομπή. Στο σημερινό πρόγραμμα θα ακούσουμε καινούργιες κυκλοφορίες από Maccabees και Wooden Shjips, punk και new wave από τους Clock DVA, The Flying Lizards, Squeeze, The V.I.P's, The dB's, Ruts, Anti-Pasti αλλά και David Bowie, Vic Reeves & Wonderstuff, Aaron Neville και Neil Diamond.

   Σήμερα έχει γενέθλια ο Neil Diamond, ένας από τους πιό επιτυχημένους συνθέτες και τραγουδιστές των τελευταίων 60 χρόνων. Γεννήθηκε το 1941 στο Brooklyn της Νέας Υόρκης και η καριέρα του μετράει ήδη 53 χρόνια από το 1958 μέχρι και τώρα.
   Οι πρώτες του δισκογραφικές καταθέσεις ήταν το 1962, όταν και ηχογράφησε δύο singles με τον φίλο του Jack Parker, σαν Neil & Jack. Την ίδια χρονιά υπέγραψε και το πρώτο του συμβόλαιο με την Columbia σαν solo καλλιτέχνης, χωρίς όμως να καταφέρει να φτάσει στην επιτυχία. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα η εταιρία να τον αποδεσμεύσει σχεδόν άμεσα. O Diamond δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να ασχολείται με τη μουσική, γράφοντας τραγούδια για άλλους.
   Το 1965 το τραγούδι του 'Sunday And Me' που ερμήνευσαν οι Jay & The Americans έγινε top-20 hit στο Billboard ενώ αμέσως μετά υπέγραψε τις επιτυχίες των Monkees, 'I'm A Believer' και 'A Little Bit Me, A Little Bit You'. To πρώτο, μάλιστα, ήταν και η μεγαλύτερη επιτυχία στο αμερικανικό chart για τη χρονιά του 1966. Στη συνέχεια, πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες τραγούδησαν τραγούδια που είχε συνθέσει αυτός, χαρίζοντάς του τη φήμη του hit-maker. Ο Elvis Presley ερμήνευσε το 'Sweet Caroline', οι Deep Purple το 'Kentucky Woman', η Lulu το 'The Boat That I Row' και ο Cliff Richard το 'Solitary Man' και το 'Girl, You'll Be A Woman Soon'. Το 'Solitary Man' ήταν και το πρώτο τραγούδι που κατάφερε να κάνει επιτυχία ο Neil Diamond στη δική του εκτέλεση.
   Στα τέλη των 60's και στις αρχές των 70's, o Diamond θα είναι ιδιαίτερα επιτυχημένος αφού τραγούδια όπως τα 'Sweet Carolina', 'Kentucky Woman', 'Ηolly Holy', 'Cracklin' Rosie', 'Song Sung Blue' θα ανέβουν στις υψηλές θέσεις του Billboard, με τα δύο τελευταία, μάλιστα, να φτάνουν και στο Νο.1. Το 1972 θα δώσει μια σειρά από πολύ επιτυχημένα κονσέρτα. Αποσπάσματά τους θα ηχογραφηθούν για τον δίσκο του 'Hot August Night'. Tην επόμενη χρονιά, θα πάρει το αίμα του πίσω από την Columbia, αναγκάζοντας την εταιρία να υπογράψει μαζί του συμβόλαιο συνεργασίας που του απέφερε ένα εκατομμύριο δολλάριο για κάθε άλμπουμ!
   Το '76 εμφανίζεται μαζί με τους Band στην τελευταία τους συναυλία που γυρίστηκε σε ταινία από τον Martin Scorcese και, το '78 κάνει επιτυχία με την Barbra Streisand το τραγούδι 'You Don't Bring Me Flowers' (US No.1 hit single). To ξεκίνημα των 80's, τον βρίσκει να πρωταγωνιστεί στο remake της ταινίας 'The Jazz Singer', και, ενώ η ταινία δεν είναι καλή, το soundtrack γνωρίζει μεγάλη επιτυχία. Η συγκεκριμένη δεκαετία, δεν θα είναι η καλύτερη της καριέρας του αφού δεν θα καταφέρει πολλά πράγματα στα charts, όμως δικά του τραγούδια θα συνεχίσουν να ακούγονται και να γίνονται παγκόσμια hits, όπως το 'Red Red Wine' που διασκεύασαν οι UB40.
   Στα 90's ηχογράφησε μερικούς μέτριους δίσκους (και δύο χριστουγεννιάτικους) και είδε ξανά κάποια δικά του τραγούδια να βρίσκονται στην επικαιρότητα από άλλες εκτελέσεις. Το 1994 οι Urge Overkill διασκεύασαν το 'Girl, You'll Be A Woman Soon' που ακούστηκε στην ταινία 'Pulp Fiction' ενώ ο Johnny Cash ηχογράφησε το 'Solitary Man'. Και στα 00's ο Neil Diamond παρέμεινε δημοφιλής αφού οι συνθέσεις του δεν σταμάτησαν να διασκευάζονται (Smash Mouth στο 'I'm A Believer', HIM στο 'Solitary Man' κ.α.).
   Το 2005 επέστρεψε με το πολύ καλό άλμπουμ '12 Songs' που τον ανέβασε ξανά στις πρώτες θέσεις του Billboard 200 και το 2008 η ταινία του Greg Kohs με τίτλο 'Song Sung Blue', πέρα από τον τίτλο της, είναι γεμάτη με τραγούδια του Diamond. Tη χρονιά εκείνη, με την κυκλοφορία του δίσκου 'Home Before Dark', o Neil Diamond θα είναι ξανά στο No.1 και στην Αμερική αλλά και στην Αγγλία μετά από πολλά χρόνια! Ακολούθησε ένα ακόμη χριστουγεννιάτικο άλμπουμ την επόμενη χρονιά και ένας δίσκος με διασκευές το 2010.

Νeil Diamond's best moments:
1. 'Solitary Man'
2. 'Girl, You'll Be A Woman Soon'
3. 'Sweet Caroline'
4. 'I'm A Believer'
5. 'Love On The Rocks'
6. 'Red Red Wine'
7. 'Song Sung Blue'
8. 'Cracklin' Rosie'
9. 'Pretty Amazing Grace'
10. 'Holly Holy'

ETTA JAMES R.I.P.

   Τα ξημερώματα της Παρασκεύης 20 Ιανουαρίου έφυγε από κοντά μας μια πολύ σπουδαία R&B καλλιτέχνης. Η μοναδική Etta James, η 'Matriarch of R&B', όπως συνήθισαν να την αποκαλούν οι θαυμαστές της. Θα την ακούσουμε σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio μαζί με τραγούδια από Chicago, The Doobie Brothers, Cheap Trick, Pointer Sisters αλλά και The Members, Pearl Harbour & The Explosions, The Chords, Zounds, Abrasive Wheels, Black Flag, Peter & The Test Tube Babies, The Passions, Legendary Pink Dots, Billy McKenzie...

   Ήρθε στον κόσμο το 1938 κάπου στο Los Angeles της California και το πραγματικό της όνομα ήταν Jamesetta Hawkins. H μητέρα της ήταν μόλις 14 ετών όταν γεννήθηκε και ο πατέρας της παρέμεινε άγνωστος για όλη της τη ζωή. Η άστατη ζωή της κοπέλας που έπαιζε το ρόλο της μητέρας της, ανάγκασε την Jamesetta να την ψάχνει για μέρες, περιμένοντας να γυρίσει στο σπίτι, από το οποίο έλειπε σχεδόν πάντα.
   Την 'κηδεμονία' της είχαν αναλάβει, κατά καιρούς, διάφορες κυρίες της γειτονιάς. Τραγουδούσε στην St.Paul Baptist Church όταν ήταν ακόμη 5 ετών. Ο υπεύθυνος της χορωδίας, μάλιστα, την είχε πολύ συχνά φιλοξενούμενη στο σπίτι του, όπου και την έβαζε να τραγουδάει με το ζόρι, χτυπώντας την, για τους χαρτοπαίκτες φίλους που έφερνε εκεί! Το 1950 μετακόμισε μαζί με την μητέρα της στο San Francisco και εκεί βρέθηκε να τραγουδάει σε ένα γυναικείο φωνητικό σχήμα, το οποίο πήρε υπό την επιτήρησή του ο πολύ γνωστός Johnny Otis. Αυτός ήταν που της έδωσε και το καλλιτεχνικό της όνομα. Το 1955 oι Peaches (αυτό ήταν το όνομα του συγκροτήματος) έκαναν περιοδεία με τον Little Richard. Τη χρονιά εκείνη, ένα τραγούδι της Etta James γίνεται μεγάλη επιτυχία στην Αμερική στη διασκευή της Georgia Gibbs. Λέγεται ότι εκείνη την περίοδο η Etta είχε ρομαντική σχέση με τον B.B. King, αλλά είναι κάτι που δεν έχει επιβεβαιωθεί ποτέ.
   To 1960 υπογράφει συμβόλαιο με την εταιρία Chess και συγχρόνως συνδέεται ερωτικά με τον Harvey Fuqua των Moonglows. Το πρώτο της άλμπουμ, είχε τον ίδιο τίτλο με το τραγούδι που χαρακτήρισε την καριέρα της ('At Last!') και περιείχε και το classic 'I Just Want To Make Love To You'. Tο 1961 με το δεύτερο δίσκο ('The Second Time Around') γίνεται ακόμη πιό γνωστή και την επόμενη χρονιά έρχεται και το πρώτο της top-40 τραγούδι στο Billboard με το 'Something's Got A Hold On Me'. Θα ακολουθήσουν κι άλλες μικρές επιτυχίες με αποκορύφωμα το 'Tell Mama' που το 1967 θα γίνει US No.23 hit single ενώ το τραγούδι που βρίσκεται στη δεύτερη πλευρά, το 'I'd Rather Go Blind', θα γίνει ένα από τα πιό γνωστά blues standards μέσα στα επόμενα χρόνια.
   Ο θάνατος του Leonard Chess (ιδιοκτήτης της Chess Records) το 1969, της κόστισε πολύ, αλλά συνέχισε να ηχογραφεί, κάνοντας μια στροφή σε έναν funk-rock ήχο για τη δεκαετία του '70. Το 1978 έκανε περιοδεία με τους Rolling Stones και εμφανίστηκε στο Montreaux Jazz Festival. Στα τέλη των 70's άφησε την Chess και για τα επόμενα χρόνια, πάλεψε με τον εαυτό της και τον εθισμό της στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά. Κατάφερε να 'καθαρίσει' σχεδόν μια δεκαετία μετά, όταν και επανήλθε στη δισκογραφία μέσω της Island και της Electra. Κυκλοφόρησε μερικούς πολύ καλούς δίσκους το 1988, το 1989 και το 1992 και το '93 μπήκε στο 'Rock 'n' Roll Hall Of Fame'. Tην ίδια χρονιά, ένα άλμπουμ που ηχογράφησε με τραγούδια της Billie Holiday, της απέφερε το πρώτο της βραβείο Grammy.
   Συνέχισε να κυκλοφορεί καλούς δίσκους σε άλλη εταιρία (Private Music) με αποκορύφωμα το 'Matriarch Of The Blues' του 2000, το οποίο σηματοδότησε την επιστροφή της στις R&B φόρμες που την έκαναν γνωστή. Το 2003 και το 2005 κέρδισε ακόμη δύο Grammy, ενώ συνέχισε να τραγουδάει jazz παράλληλα με τα blues. To 2008 στην κινηματογραφική ταινία 'Cadillac Records' που πραγματεύεται την ιστορία της δισκογραφικής εταιρίας Chess, η Etta James ενσαρκώνεται από τη diva της pop Beyonce Knowles. Το Νοέμβρη του 2011 είχε κυκλοφορήσει αυτό που έμελλε να είναι το τελευταίο της άλμπουμ, με τίτλο 'The Dreamer'.
   H Etta James κατάφερε να τραγουδήσει doo-wop, jazz, gospel, soul, funk, rock, blues και pop με επιτυχία και, παρά το ότι δεν κατάφερε να έχει μεγάλες επιτυχίες στα charts, η επιρροή της ήταν εμφανής σε καλλιτέχνες όπως οι Rolling Stones, o Rod Stewart και πιό πρόσφατα η Amy Winehouse και η Adele. Έπρεπε να περάσουν πολλά χρόνια για να έχει την αναγνώριση που της άξιζε, από τα early 60's ακόμη, αλλά τουλάχιστον πριν φύγει από τον κόσμο, είδε την δουλειά της να εκτιμάται από τον κόσμο που ακούει μουσική αλλά και τους καλλιτέχνες που την αντέγραψαν.

Etta James' best moments:
1. 'Tell Mama'
2. 'Something's Got A Hold On Me'
3. 'I'd Rather Go Blind'
4. 'Seven Day Fool'
5. 'I Just Want To Make Love To You'
6. 'Damn Your Eyes'
7. 'Trust In Me'
8. 'At Last!'
9. 'Spoonful'
10. 'You Got It'

SAMPLE MUSIC 1978

   Σήμερα και για μια ώρα (16.00-17.00) στον Up 'n' Loud Web Radio, η χρυσή εποχή του new wave και του punk rock. Τραγούδια από την περίοδο 1978-1982 με τους Vice Squad, Stiff Little Fingers, Buzzcocks, The Adverts, The Flys, Red Rockers, Mekons, XTC, Pere Ubu, Teenage Filmstars, Art Failure, Drinking Electricity, Tuxedomoon, Brian Eno & Snatch...

   Στις 20 Ιανουαρίου 1978, ο Brian Eno κυκλοφορεί ένα καινούργιο single μόνο για τη βρετανική αγορά. Πρόκειται για το τραγούδι 'King's Lead Hat' σε ένα  καινούργιο remix, με τη σύνθεση 'R.A.F.' στη δεύτερη πλευρά...
   Το τραγούδι της δεύτερης πλευράς του single είναι αυτό που έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Είναι μια συνεργασία του Eno με τις αμερικανίδες Patti Palladin και Judy Nylon, γνωστές εκείνη την εποχή σαν Snatch. Η συνεύρεση στο studio αυτών των καλλιτεχνών, είχε σαν αποτέλεσμα ένα ρυθμό πάνω στον οποίο υπάρχουν ηχογραφημένα αποσπάσματα από μαγνητοταινίες. Τις μαγνητοταινίες είχε φέρει μαζί της από την Γερμανία, η Judy Nylon και ήταν αποσπάσματα από συνομιλίες της επαναστατικής οργάνωσης Baader-Meinhof. Δική της ήταν η ιδέα να χρησιμοποιήσουν τις ηχογραφήσεις αυτές πάνω στη μουσική που είχαν γράψει. Ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήθηκε ο όρος mixing sample στην pop μουσική...
   H δουλεία στο studio κράτησε τέσσερις ώρες και κάτι παραπάνω και είναι σίγουρο ότι, με την υπάρχουσα τεχνολογία της εποχής, θα διαρκούσε πολύ περισσότερο αν τα samples δεν ήταν ήδη έτοιμα πριν μπουν στο χώρο της ηχογράφησης οι καλλιτέχνες. Το single κυκλοφόρησε από την εταιρία Polydor και, φυσικά, δεν έγινε επιτυχία. Τρία χρόνια αργότερα, o Eno θα επιστρέψει στην ιδέα του sample και θα κυκλοφορήσει μαζί με τον David Byrne των Talking Heads το δίσκο 'My Life In The Bush Of Ghosts' που θα είναι γεμάτος από αυτή την τεχνική. Ο Eno είναι αυτός που θα χρεωθεί την επιτυχία του άλμπουμ και την ιδέα για τα samples, όμως η Judy Nylon των Snatch, ήταν αυτή που άνοιξε νέους ορίζοντες στο μυαλό του, σαν σήμερα το 1978!
   Δεν υπάρχει κάποιο video clip με τον Eno και τις Snatch μαζί αλλά μπορείτε αν ενδιαφέρεστε να θυμηθείτε, ή να γνωρίσετε τις πειραματικές Snatch στο live clip που ακολουθεί.

Snatch's best moments:
1. 'All I Want'
2. 'Shopping For Clothes'
3. 'Stanley'
4. 'I.R.T.'
5. 'R.A.F.'
6. 'Joey'
7. 'Trial By Fire'
8. 'Black Market'
9. 'Red Army'
10. 'When I'm Bored'

TALES OF MYSTERY & IMAGINATION

   Σαν σήμερα το 1809 είχε έρθει στον κόσμο ο Edgar Alan Poe, ένας αμερικανός συγγραφέας, ποιητής και κριτικός που θεωρείται ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του ρομαντισμού. Το λογοτεχνικό του έργο είχε μεγάλη επίδραση και στο χώρο της rock μουσικής. Οι ιστορίες τρόμου και φαντασίας δεν θα είχαν υπάρξει αν αυτοί που τις εμπνεύστηκαν δεν είχαν ασχοληθεί με τον Poe. Στον Up 'n' Loud 16.00-17.00 οι ιστορίες του Edgar Alan Poe μέσα από τα τραγούδια των Iron Maiden, Siouxsie & The Banshees, Peter Hammill, Alan Parsons Project, Jeff Buckley, Gavin Friday, Propaganda, Radio Birdman...

   Γεννήθηκε στη Βοστώνη, από γονείς ηθοποιούς που, όμως, απεβίωσαν πριν γίνει καν τριών ετών. Την κηδεμονία του, ανέλαβε τότε, η εύπορη οικογένεια Allan από το Richmond της Virginia. To επίθετο της οικογένειας που τον μεγάλωσε το κράτησε στη συνέχεια. Πέρασε κάποια χρόνια στη Σκωτία με την οικογένεια και κατόπιν επέστρεψαν στην Αμερική. Ήταν επιρρεπής στον τζόγο και στο αλκοόλ κι αυτό τον έκανε να μείνει πίσω στις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο. Κατέληξε στο στρατό το 1827 και έμεινε εκεί μέχρι το 1829, έχοντας εγκαταλείψει το σπίτι που τον ανέθρεψε. Τότε εκδόθηκε και το πρώτο του βιβλίο.Την επόμενη χρονιά κατάφερε να μπει στο West Point αλλά η διαγωγή του και η μανία του με την χαρτοπαιξία τον οδήγησαν γρήγορα στην έξοδο από την Ακαδημία.
   Το 1836 παντρεύτηκε την δεκατριών ετών ξαδέλφη του και παράλληλα άρχισε να εργάζεται σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά σαν κριτικός. Κάποια στιγμή στη συνέχεια, εξέδιδε και το δικό του περιοδικό που ονόμαζε The Stylus. Απέκτησε φήμη και οπαδούς, αλλά ποτέ δεν κέρδισε πολλά χρήματα, λόγω έλλειψης νόμων περί πνευματικής ιδιοκτησίας την εποχή εκείνη...
   Η συζυγός του πέθανε το 1847 και ο Poe παντρεύτηκε μετά από ένα χρόνο μια πολύ ευκατάστατη χήρα. Ο θάνατος του ίδιου του Edgar Allan Poe παρέμεινε μυστήριο ανεξιχνίαστο. Λέγεται ότι ήταν απόρροια ακλοολισμού, που ίσως τον οδήγησε να χάσει τη λογική του και να καταλήξει σε κατάσταση παραλληρήματος στους δρόμους της Βαλτιμόρης. Τον βοήθησε κάποιος περαστικός να πάει στο νοσοκομείο όπου και απεβίωσε...
   H σχέση του Poe με τον τρόμο και το εξωπραγματικό στα γραπτά του, τον έκανε ιδιαίτερα διάσημο σε ένα μεγάλο κοινό. Η γραφή του, είχε να κάνει με γοτθικές τεχνικές και το γερμανικό ρομαντισμό και την αντέγραψαν πολλοί μετέπειτα συγγραφείς του φανταστικού. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ενώ ήταν πολύ γνωστός για τα διηγήματά του στην Αμερική, στην Ευρώπη ήταν δημοφιλής σαν ποιητής. Το έργο του είχε μεγάλη επίδραση στη γαλλική λογοτεχνία ενώ σπουδαίες θεωρούνται και οι κριτικές που είχε κατά καιρούς δημοσιεύσει σε διάφορα περιοδικά.

Edgar Allan Poe's best moments in rock:
1. Propaganda - 'Dream Within A Dream'
2. Alan Parsons Project - 'The Cask Of Amontillado'
3. Gavin Friday & The Man Seezer - 'The Tale-Tell Heart'
4. Iron Maiden - 'Murders In The Rue Morgue'
5. Radio Birdman - 'Descent Into The Maelstrom'
6. Siouxsie & The Banshees - 'Premature Burial'
7. South Of No North - 'Annabel Lee'
8. Peter Hammill - 'She Is Dead'
9. Jeff Buckley - 'Ulalume'
10. Lou Reed - 'The Raven'

STATUS QUO's UK No.1 hit single

   Πολλά και διάφορα στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) με τραγούδια από τη σκηνή του new wave και του punk rock (D.O.A., 999, Angelic Upstarts, V2, The Jam, Spherical Objects, The Boomtown Rats), ένα flashback στα 60's με David Ruffin και Bobby Goldsboro, hard rock με τους Bad Company και Status Quo και new rock με τους Pulp, Kula Shaker, Hard-Fi, Korn.

  
   Από το 1968 και μέχρι το 1990, οι Status Quo είχαν καταφέρει κάτι που ελάχιστα rock groups κατάφεραν. Να βάλουν 22 από τα τραγούδια τους στο βρετανικό top-10 και να γίνουν έτσι, μια από τις δημοφιλέστερες μπάντες στην Αγγλία. Το συγκρότημα είχε επίσης και ακόμη 32 τραγούδια που μπήκαν στο UK top-40 στα χρόνια 1968 με 2005!
   Δημιουργήθηκαν στο Beckenham το 1962 σαν Spectres από τους Alan Lancaster, Francis Rossi, John Coghlan, Jess Jaworski. Tο 1965, o τελευταίος αποχώρησε και στη θέση του ήρθε ο Roy Lynes. Τότε άλλαξαν το όνομά τους σε Traffic Jam, κυκλοφόρησαν μόνο ένα single και στη συνέχεια έγιναν Status Quo με την προσθήκη του Rick Parfitt. Υπέργαψαν συμβόλαιο με την εταιρία Vertigo το 1972 και από τότε η επιτυχία τους ακολουθούσε σε κάθε τους βήμα. Το 1984 ο Lancaster έφυγε από το συγκρότημα. Ο Rossi και ο Parfitt έγραψαν και τον 'ύμνο' της ποδοσφαιρικής ομάδας Manchester United που είχε τίτλο 'Come On You Reds' και έγινε Νο.1 στην Αγγλία.
   Παρά το γεγονός ότι οι επιτυχίες των Status Quo στην πατρίδα τους είναι πραγματικά πολλές, μόνο μια φορά το group κατάφερε με κάποιο τραγούδι του να χτυπήσει κορυφή στο UK singles chart. Ήταν στις 18 Ιανουαρίου το 1975 όταν το τραγούδι τους 'Down Down' ήταν το δημοφιλέστερο στο νησί για μία εβδομάδα. Το είχαν γράψει από κοινού, ο Francis Rossi και ο road manager του συγκροτήματος, Bob Young. Μια απλή και πολύ όμορφη rock 'n' roll σύνθεση, όπως οι περισσότερες των Status Quo, η οποία από τη μέρα που κυκλοφόρησε μέχρι και σήμερα θεωρείται classic και παραμένει από τις πολύ αγαπημένες των φίλων του group. Για τον τίτλο του, οι Rossi και Young εμπνεύστηκαν από το 'Deborah' των T-Rex. Ας το θυμηθούμε μαζί...

Status Quo's best moments in the UK chart:
1. 'Down Down' (1)
2. 'What You're Proposing' (2)
3. 'In The Army Now' (2)
4. 'Anniversary Waltz Part 1' (2)
5. 'Rockin' All Over The World' (3)
6. 'Marguerita Time' (3)
7. 'Whatever You Want' (4)
8. 'Caroline' (5)
9. 'Burning Bridges (On And Off And On Again)' (5)
10. 'Pictures Of Matchstick Men' (7)
11. 'Rain' (7)
12. 'The Wanderer' (7)

BILLY STEWART 1937-1970

   Χρόνια Πολλά στον Αντώνη και την Αντωνία! Σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud μουσική από Antony & The Johnsons, Faithless, Kaiser Chiefs, Kid Rock, The Bangles, Paul Young, The Smiths, John Foxx, Honey Bane, Laughing Clowns. Επίσης, θα κάνουμε ένα μακρινό flashback στο χρόνο για να ακούσουμε τραγούδια από τους Eartha Kitt, Chris Montez, Delfonics, The Rolling Stones, Prince Buster, Billy Stewart...

   Γεννημένος το 1937 στην Washington DC, o Billy Stewart ήταν ακόμη μαθητής του σχολείου, όταν άρχισε να τραγουδάει, μαζί με τα τέσσερα αδέλφια του, στο ράδιο σαν The 4 Stewart Brothers. Σύντομα, ο Billy συνεργάστηκε με τους Rainbows, ένα δημοφιλές σχήμα της εποχής του doo-wop, ενώ στη συνέχεια μπήκε στο συγκρότημα του Bo Diddley.
   Στην εταιρία δίσκων του Diddley, Chess, ήταν που έκανε και την πρώτη του ηχογραφήση ο Stewart, το τραγούδι 'Billy's Blues' το 1956. Στα πρώτα χρόνια της επόμενης δεκαετίας, ήρθαν και μερικές μικρές επιτυχίες με συνθέσεις όπως το 'Reap What You Sow' και 'Strange Feeling'. To 1965 τα τραγούδια του 'I Do Love You' και 'Sitting In The Park' μπήκαν στο US top-30 ενώ την επόμενη χρονιά, η διασκευή του στο 'Summertime' του George Gershwin θα τον κάνει μεγάλο αστέρι στην πατρίδα του με το single να μπαίνει στο top-10 του Billboard. To 'Secret Love' που θα ακολουθήσει θα είναι και η τελευταία του επιτυχία στο αμερικανικό top-30.
   O Stewart είχε σοβαρό πρόβλημα με το βάρος του κι αυτό του είχε δημιουργήσει διαβήτη. Σαν να μην έφτανε αυτό, είχε κι ένα ατύχημα με μοτοσυκλέτα το 1969. Το 1970, σαν σήμερα, η ολοκαίνουργια Ford Thunderbird που είχε αγοράσει έφυγε από την πορεία της, ενώ διέσχιζε μια γέφυρα στη Βόρεια Καρολίνα, έπεσε στο νερό και ο Stewart, μαζί με άλλους τρεις επιβαίνοντες, έχασαν αμέσως, σχεδόν, τη ζωή τους.
   Οι φίλοι της μουσικής θα τον θυμούνται πάντα για την περίεργή του φυσιογνωμία αλλά και τον μοναδικό τρόπο που χρησιμοποιούσε τη φωνή του όταν τραγουδούσε. Τα βίντεο με τον Billy Stewart είναι πολύ σπάνια, ακόμη και σήμερα, αλλά έψαξα και βρήκα ένα με το 'Summertime'...

Billy Stewart's best moments:
1. 'Summertime'
2. 'Secret Love'
3. 'To Love, To Love'
4. 'I Do Love You'
5. 'Billy's Blues'
6. 'Reap What You Sow'
7. 'Billy's Heartache'
8. 'Strange Feeling'
9. 'Tell It Like It Is'
10. 'Sitting In The Park'

I AM DAMO SUZUKI

   Καλή εβδομάδα σε όλους εύχομαι. Η κυβέρνηση των εγκάθετων μας υπόσχεται ακόμη πιό δύσκολες μέρες μέσα στους επόμενους μήνες απ' ότι ακούω τώρα στις ειδήσεις. Είναι επιτακτική ανάγκη πλέον να τους διώξουμε όλους αυτούς από τη χώρα. Κάποιους να τους κρατήσουμε, βέβαια, για να περάσουν από δικαστήριο. Δεν πρέπει εμείς να πληρώσουμε, αυτοί επιβάλλεται να 'πληρώσουν'... Έχει γενέθλια σήμερα ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης, ένας πολύ σημαντικός τραγουδιστής. O Damo Suzuki των υπέροχων Can. Θα ακούσουμε λοιπόν τους Can (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) μαζί με τραγούδια από The Fall, Magazine, Bauhaus, The Clash, Ramones, Madness, Blondie, The Strokes, The Seahorses, Sade.

  
   Το κανονικό του όνομα είναι Kenji Suzuki. Γεννήθηκε στην Ιαπωνία, σαν σήμερα, το 1950. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, εμπνευσμένος από την κουλτούρα των hippies, βρέθηκε στην Ευρώπη, όπου ταξίδευε από χώρα σε χώρα παρέα με μια κιθάρα. Στο Μόναχο, τον εντόπισαν να τραγουδάει στο δρόμο οι Holger Czukay και Jaki Liebezeit, οι οποίοι είχαν ήδη σχηματίσει τους Can και βρισκότανε σε αναζήτηση τραγουδιστή. Ο Suzuki δέχτηκε την πρότασή τους να μπει στο συγκρότημα και άρχισε να δουλεύει μαζί τους την ίδια μέρα κιόλας.
   Έμεινε στο group από το 1970 μέχρι και το 1973 και συμμετείχε στα κορυφαία άλμπουμς 'Soundtracks' (1970), 'Tago Mago' (1971), 'Ege Bamyasi' (1972), 'Future Days' (1973). Η πολύ ιδιαίτερη χροιά της φωνής του, αλλά και ο τρόπος που τη χρησιμοποιούσε, ταίριαξε απόλυτα με τον ψυχεδελικό, τραχύ και συγχρόνως πειραματικό ήχο των Can. To 1974 όμως, έγινε μάρτυρας του Ιεχωβά, παντρεύτηκε μια γερμανίδα (που είχε κι αυτή τα ίδια θρησκευτικά πιστεύω) και αποφάσισε να αποσυρθεί από τη μουσική!
   Πέρασαν πολλά χρόνια, ώσπου το 1983 ο Damo Suzuki επέστρεψε με το δικό του σχήμα Damo Suzuki's Network. Κάτω απ' αυτό το όνομα ηχογράφησε δύο δίσκους στη δεκαετία του '80, ενώ προς τα τέλη των 90's επανήλθε κυκλοφορώντας ζωντανές ηχογραφήσεις κατά κύριο λόγο. Στα 00's συνεργάστηκε με τους Cul De Sac και το 2004 συμμετείχε σε δίσκο του Sixtoo, καλλιτέχνης της εταιρίας Ninja Tune. Στις συνεργασίες του, υπάρχουν και στιγμές με πρώην μέλη των Can αλλά και μουσικοί όπως οι Mani Neumeier (Guru Guru), Omar Rodriguez, Stephen McBean (Black Mountain) και τα συγκροτήματα The Bees, Do Make Say Think, Broken Social Scene, Acid Mother's Temple κ.α.
   Το 1985 στο δίσκο τους 'This Nation's Saving Grace' οι Fall έχουν ένα τραγούδι που ονομάζεται 'I Am Damo Suzuki' ενώ οι ψυχεδελικοί Dudes Of Neptune έχουν κυκλοφορήσει δίσκο με τίτλο 'Jamming For Damo'. Το συγκρότημα Mooney Suzuki εμπνεύστηκε το όνομά του από τον Malcolm Mooney (ο πρώτος τραγουδιστής των Can) και τον Damo Suzuki.
   Στο clip που ακολουθεί απολαύστε τον Damo Suzuki μαζί με τους Can σε μια εκτέλεση του 'Bring Me Coffee Or Tea' που υπάρχει στο άλμπουμ τους 'Tago Mago'...

Damo Suzuki's best moments with Can:
1. 'Mother Sky'
2. 'Bring Me Coffee Of Tea'
3. 'Vitamin Z'
4. 'Spoon'
5. 'Bel Air'
6. 'Halleluhwah'
7. 'Moonshake'
8. 'Mushroom'
9. 'Deadlock'
10. 'Pinch'

HAPPY B-DAY CHRIS THOMAS

   Συνήθως, οι παραγωγοί, αν και είναι αυτοί που κάνουν τη σημαντικότερη δουλειά στο στούντιο, είναι αυτοί που μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, μια που, οι καλλιτέχνες είναι αυτοί που έχουν την προώθηση από τις εταιρίες δίσκων. Όλοι όσοι ασχολούνται με τη μουσική όμως, γνωρίζουν πόσο σημαντική είναι η συμβολή του record producer για το τελικό αποτέλεσμα ενός δίσκου. Σήμερα έχει γενέθλια ένας από αυτούς, τους παραγωγούς, που έβαλε την υπογραφή του σε μερικά από τα σημαντικότερα άλμπουμς των τελευταίων 50 χρόνων. Στην εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τη δουλειά του Chris Thomas σε δίσκους των Roxy Music, Pretenders, The Beatles, Badfinger, Wings, Elton John, Procol Harum, John Cale, InXS, Pulp, U2, Sex Pistols, The Human League, Razorlight, Mystery Jets...

   Άγγλος στην καταγωγή, ο Chris Thomas γεννήθηκε σαν σήμερα το 1947 στο Perivale, ένα προάστιο του Λονδίνου. Σε μικρή ηλικία έκανε μαθήματα στο πιάνο και το βιολί και όταν ενηλικιώθηκε έπαιζε μπάσο σε τοπικά συγκροτήματα. Δεν ξέρουμε ποιά θα ήταν η κατάληξή του αν είχε δεχτεί τότε την πρόταση του Mitch Miller να παίξει στο group του, άγνωστου τότε, Jimi Hendrix!...
   Στην πραγματικότητα, ο Thomas δεν ήθελε να γίνει rock star και δεν τον ενθουσίαζε καθόλου η ιδέα του να παίζει live και να κάνει περιοδείες. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν η δουλειά στο studio και, τελικά, αυτό έκανε. Το 1967 έστειλε ένα γράμμα στον παραγωγό των Beatles, George Martin, ο οποίος και τον προσέλαβε σαν βοηθό στην AIR, μια εταιρία παραγωγής που είχε δημιουργήσει αυτός μαζί με άλλους τρεις παραγωγούς από την EMI. H μεγάλη ευκαιρία της ζωής του ήρθε όταν ο Martin, κατά τη διάρκεια των sessions για το 'White Album' των Beatles, αποφάσισε ότι χρειαζόταν διακοπές και ανέθεσε στον Thomas την εποπτεία των ηχογραφήσεων. Ο Thomas, παρά το γεγονός ότι ήταν μόλις 22 ετών τότε, κατάφερε να τα βγάλει πέρα με τους fab four και μάλιστα, δεν ασχολήθηκε μόνο με την παραγωγή αλλά έπαιξε πιάνο, mellotron και harpsichord σε μερικά από τα τραγούδια του θρυλικού αυτού δίσκου!
   Στα τέλη του 1968 έκανε την πρώτη, ολοδική του παραγωγή, για τους Climax Blues Band και στη συνέχεια συνεργάστηκε με τους Procol Harum σε μια σειρά δίσκων τους. Κατόπιν εργάστηκε σε παραγωγές των Christopher Milk και John Cale. Όταν δούλευε για το δίσκο 'Paris 1919' του τελευταίου, γνώρισε τον Bryan Ferry, ο οποίος του ζήτησε να συνεργαστεί με τους Roxy Music. Ο Thomas ήταν ο παραγωγός σε μερικά από τα καλύτερα άλμπουμς του συγκροτήματος ('For Your Pleasure', 'Country Life', 'Siren', 'Stranded' και το κορυφαίο live 'Viva!').
   H συνέχεια είχε για τον Thomas μια συνεργασία με τους Pink Floyd, αφού έκανε τη μίξη για το 'The Dark Side Of The Moon', ενώ ήταν ο παραγωγός τριών δίσκων των Badfinger στη δεκαετία του '70. To 1972 θα παίξει moog syntheseizer στην UK No.1 επιτυχία των Chicory Tip με τίτλο 'Son Of My Father', το πρώτο τραγούδι με syntheseizer που έφτασε στην κορυφή του αγγλικού chart!
   Το 1976 ο Malcolm McLaren του πρότεινε να συνεργαστεί με τους Sex Pistols, και, παρά το γεγονός ότι εκείνη την περίοδο ήταν απασχολημένος με τους Wings του Paul McCartney, ο Thomas, εντυπωσιασμένος από τον καινούργιο ήχο των Pistols, έκανε την παραγωγή στο θρυλικό δίσκο 'Never Mind The Bollocks'. Πολλά χρόνια αργότερα, το 1996, θα κάνει και την παραγωγή για το live comeback album των Sex Pistols. Στα τέλη των 70's θα δουλέψει με τον Tom Robinson και τον Chris Spedding ενώ στα πρώτα χρόνια των 80's θα ασχοληθεί με τους Pretenders κάνοντας παραγωγή στα καταπληκτικά πρώτα άλμπουμς του συγκροτήματος.
   Στα early 80's θα είναι ο παραγωγός σε δίσκους του Pete Townshend, του Elton John και στο 'Hysteria' των Human League, ενώ η συμβολή του στην ηχογράφηση και την παραγωγή των INXS, όσον αφορά την επιτυχία του συγκροτήματος, θα είναι τεράστια. Στη δεκαετία του '90 θα κάνει το mixing για το δίσκο των Pink Floyd, 'Τhe Division Bell', την παραγωγή του υπερεπιτυχημένου soundtrack 'The Lion King' και το 1995 θα είναι ο παραγωγός του υπέροχου και πολύ εμπορικού δίσκου 'Different Class' των Pulp. Μαζί τους θα δουλέψει και για το 'This Is Hardcore'. Τα 90's κλείνουν για τον Thomas με μια ακόμη συνεργασία με τον Paul McCartney.
   Eνεργός και στην επόμενη δεκαετία, θα έχει την ευκαιρία να ασχοληθεί με την παραγωγή ενός δίσκου των U2 ενώ το 2006 θα βοηθήσει τους Razorlight να κατακτήσουν την Αγγλία και τον David Gilmour να ηχογραφήσει το πολύ καλό 'On An Island'. Το 2010, o Thomas ήταν ο παραγωγός του άλμπουμ 'Serotonin' των Mystery Jets...

Chris Thomas' best production moments:
1. Sex Pistols - 'Never Mind The Bollocks'
2. The Beatles - 'The Beatles (White Album)'
3. Roxy Music - 'For Your Pleasure'
4. Pulp - 'Different Class'
5. INXS - 'Kick'
6. Tom Robinson Band - 'Power In The Darkness'
7. The Pretenders - 'Pretenders'
8. Procol Harum - 'Grand Hotel'
9. Razorlight - 'Razorlight'
10. Badfinger - 'Ass'

HAPPY B-DAY BLIXA BARGELD

   Εκτός από τους Einsturzende Neubauten που θα ακούσουμε σήμερα στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) για να ευχηθούμε στον ηγέτη τους Blixa Bargeld, θα έχουμε ακόμη μουσική από τους Βee Gees, The Beatles, Big Star, Randy Vanwarmer, Paul Kelly & The Messengers, Fuzztones, Bow Wow Wow, Sex Pistols, 999, Kleenex, Richard Hell & The Voidoids, Devo, Spandau Ballet...

   Γερμανός στην καταγωγή, γεννημένος σαν σήμερα το 1959 στο Βερολίνο, ο Hans Christian Emmerich έγινε γνωστός σαν Blixa Bargeld, μέσω του νεωτεριστικού σχήματος που δημιούργησε το 1980 και ονόμασε Einsturzende Neubauten αλλά και από τη μακροχρόνια συνεργασία του με τους Bad Seeds του Nick Cave.
   Όταν ήταν μικρός παράτησε το σχολείο και εγκατέλειψε το πατρικό του σπίτι για την αναζήτηση μιας διαφορετικής ζωής, όντας ανήσυχη προσωπικότητα από παιδί. Λίγα χρόνια αργότερα σχημάτισε τους Einsturzende Neubauten (Καταρρέοντα Νεόχτιστα) μαζί με τον N.U.Unruh και τις Beate Bartel, Gudrun Gut. Τα κορίτσια πολύ σύντομα εγκατέλειψαν το συγκρότημα και ήρθε στη θέση τους ο Alexander Hacke, που παραμένει μέχρι σήμερα. Το 1980 ηχογράφησαν το 'Stahlmusik' που κυκλοφόρησε σε κασέτα ενώ το πρώτο άλμπουμ τους κυκλοφόρησε το 1981 και είχε τίτλο 'Kollaps' (είχε τότε προσχωρήσει στο group και ο F.M.Einheit από τους Abwarts). To 'Kollaps', παραμένει μέχρι σήμερα άλμπουμ ορόσημο για την εξέλιξη του industrial rock, μια που, οι Neubauten ήταν ένα από τα groups που εισήγαγαν τον όρο αυτό στη σύγχρονη μουσική. Χαρακτηριστικό τους ήταν, και παραμένει, η χρησιμοποίηση μουσικών οργάνων που κατασκευάζουν οι ίδιοι από μέταλλα, πλαστικά, είδη οικιακής χρήσης, άχρηστα αντικείμενα, κατασκευαστικά υλικά και οτιδήποτε μπορεί να φανταστεί (ή όχι) κανείς.
   Το 1983, o Blixa γνώρισε τον Nick Cave στο Amsterdam και δέχτηκε να παίξει κιθάρα (με το δικό του πολύ ιδιαίτερο, μοναδικό τρόπο) στο EP των Birthday Party 'Mutiny!', το οποίο ήταν και το τελευταίο τους, αφού στη συνέχεια διέλυσαν. Ο Bargeld ήταν μέλος των Bad Seeds (το backing group του Nick Cave μετά τους Birthday Party) από το πρώτο τους άλμπουμ ακόμη, ενω συνέχισε να ηχογραφεί και να περιοδεύει με τον Cave για 20 ολόκληρα χρόνια, μέχρι και το 2003. Η συμμετοχή του στους Bad Seeds ήταν καταλυτική και αυτό το γνωρίζουν όλοι οι φίλοι του group. Τραγούδησε ντουέτο με τον Cave σε ένα από τα πιό γνωστά τους τραγούδια, το 'Weeping Song', ενώ η δαιμονισμένη κιθάρα του είναι αυτή που χαρακτηρίζει το 'From Her To Eternity', από τον πρώτο τους δίσκο. Στα 80's συνεργάστηκε και με τους Gun Club, αφού έπαιξε κιθάρα στο 'Yellow Eyes' από το δίσκο 'Mother Juno' του 1987.
   Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 άρχισε να κάνει solo εμφανίσεις, τις οποίες ονόμασε Rede/Speech Performances, πειραματιζόμενος με ήχους μικροφώνων και ηχητικά εφφέ. Από το 2007, επίσης, συνεργάζεται με τον Alva Noto (solo artist και μέλος των Signal και Cyclo) στο project ANBB (από τα αρχικά τους). Πέρα από αυτά, έχει συνεργαστεί και με πολλούς ακόμη μουσικούς, βοηθώντας τους να ηχογραφήσουν τους δίσκους τους ενώ έχει συμμετοχή σαν ηθοποιός και σε αρκετές κινηματογραφικές παραγωγές από τη Γερμανία.
   Ο Blixa Bargeld είναι, επίσης, ο δημιουργός της επονομαζόμενης 'Blixa chord' ή αλλιώς 'one finger chord'. Αν έχετε ασχοληθεί με το παίξιμο της κιθάρας και ψάχνετε για κάτι το μοναδικό, κάτι διαφορετικό και μακριά από τα τετριμμένα, αξίζει να ασχοληθείτε με το θέμα...

Einsturzende Neubauten's best moments:
1. 'Haus Der Luge'
2. 'Yu-Gung (Futter Mein Ego)'
3. 'The Garden'
4. 'Kollaps'
5. 'Armenia'
6. 'Ich Bin's'
7. 'Blume'
8. 'Silence Is Sexy'
9. 'Fuerio'
10. 'Seele Brennt'

SOLVEIG DOMMARTIN: No Fear, No Die!

   Επιστρέφουμε σήμερα στην κανονική ροή του προγράμματος, η οποία έχει να κάνει με γεγονότα του παρελθόντος που συνδιάζουμε με μουσική, μετά από μερικές εκπομπές που ασχοληθήκαμε με τις κυκλοφορίες του 2011. Θα ακούσουμε, βέβαια, και κάποια αποσπάσματα από καλλιτέχνες που έβγαλαν δίσκους το '11 (και μάλιστα πολύ καλούς δίσκους) όπως Cat's Eyes, Magazine, Wooden Shjips αλλά και μουσική από τους Bangles, Slow Children, Lene Lovich, The Pretenders, The Directions, The Stranglers, Revillos, The Sound και Nick Cave & The Bad Seeds για να πούμε λίγα πράγματα για την ηθοποιό Solveig Dommartin...

  
   Η όμορφη και γεμάτη ταλέντο Solveig είχε έρθει στον κόσμο το 1961 σε κάποια γειτονιά του Παρισιού ενώ είχε και Γερμανική καταγωγή από τους γονείς της. Ξεκίνησε την περιπέτειά της στο χώρο της τέχνης εμφανιζόμενη σε θεατρικές παραστάσεις σε Γαλλία (Compagnie Timothee Laine) και Γερμανία (Theatre Labor Warschau) και στη συνέχεια εργάστηκε σαν βοηθός του σκηνοθέτη Jacques Rozier (έμεινε στην ιστορία για το film του 1962 'Adieu Philippine').
   To 1987 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη μεγάλη οθόνη στην ταινία του Wim Wenders, 'Wings Of Desire' ενσαρκώνοντας με μεγάλη επιτυχία μια ακροβάτρια ενός τσίρκου που με την ομορφιά της αναγκάζει έναν άγγελο να πέσει στη γη για να τη συναντήσει και να ζήσει μαζί της. Για τις ανάγκες της ταινίας, έμαθε να εκτελεί τις ακροβατικές ασκήσεις σε λιγότερο από δύο μήνες, ώστε να μη χρειαστεί να χρησιμοποιηθεί κάποιος-α stunt.
   Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, η Dommartin ξεκίνησε μια ρομαντική σχέση με τον σκηνοθέτη Wenders, η οποία κράτησε αρκετά χρόνια. Το 1991 έγραψε μαζί του το σενάριο για την ταινία 'Until The End Of The World', στην οποία επίσης πρωταγωνίστησε, ενώ το 1993 εμφανίστηκε (σε μικρό ρόλο) στο film 'Faraway, So Close', το οποίο ήταν η συνέχεια του 'Wings Of Desire'. Παράλληλα με τον Wenders και τις ταινίες του, η Solveig είχε εμφανιστεί στo Αυστραλιανό δράμα 'Τhe Prisoner Of St.Petersburg' του Ian Pringle και στη Γαλλική παραγωγή 'Νο Fear, No Die' του Claire Denis.
   To 1994 μαζί με το τέλος της σχέσης της με τον Wenders ήρθε και το τέλος της καριέρας της σαν ηθοποιού αφού το film 'I Can't Sleep' (του Claire Denis) ήταν η τελευταία ταινία στην οποία εμφανίστηκε. Το 1998 σκηνοθέτησε μια μικρού μήκους ταινία με τίτλο 'Ιl Suffirait D'un Pont' και έκτοτε τίποτα.
   Η Dommartin δεν είχε καμμία σχέση με τα κορίτσια που ενσάρκωνε στις ταινίες που έπαιζε. Ήταν ένας πολύ ζωηρός άνθρωπος, γεμάτος ενέργεια και ζούσε τη ζωή της στα άκρα. Μετά τον Wenders παντρεύτηκε έναν Γάλλο τραγουδιστή του δρόμου και ασχολήθηκε με παραγωγές. Έφυγε από τη ζωή ξαφνικά, σαν σήμερα, το 2007 από καρδιακή προσβολή...
   Θυμηθείτε την Dommartin στο clip που ακολουθεί, το οποίο δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα απόσπασμα από την ταινία 'Wings Of Desire'. Εκτός απ' την Solveig, θα δείτε τον Nick Cave και τους Bad Seeds να ερμηνεύουν ζωντανά τα 'The Carny' και 'From Her To Eternity' και τους ηθοποιούς Bruno Ganz και Otto Sander.

Solveig Dommartin and music in films:
1. Nick Cave & The Bad Seeds - 'From Her To Eternity'
2. Julee Cruise - 'Summer Kisses, Winter Tears'
3. Laurie Anderson - 'Angel Fragments'
4. Patti Smith & Fred 'Sonic' Smith - 'It Takes Time'
5. U2 - 'Stay (Faraway, So Close)'
6. Nick Cave & The Bad Seeds - 'The Carny'
7. Simon Bonney - 'All God's Children'
8. Crime & The City Solution - 'Six Bells Chime'
9. Elvis Costello - 'Days'
10. Nick Cave & The Bad Seeds - '(I'll Love You) Till The End Of The World'

2011 IN ROCK MUSIC part 5 (favs)

   Μετά από τέσσερις εκπομπές με ακούσματα από το 2011, ήρθε η ώρα (16.00-17.00) να απολαύσω για μια ακόμη φορά, τους δεκαπέντε δίσκους που άκουσα και αγάπησα πιό πολύ από όλους τους άλλους, μέσα στη χρονιά που πέρασε. Συντονιστείτε λοιπόν στον Up 'n' Loud Web Radio εάν και εφόσον μπορείτε και θέλετε να μου κάνετε παρέα σε μια πολύ ευχάριστη ώρα για μένα. Ακολουθεί η λίστα με τους καλύτερους δίσκους του 2011, έτσι όπως τους εκτίμησα προσωπικά. Είμαι σίγουρος, ότι σε ένα μήνα από τώρα θα θέλω να την αλλάξω, όπως κάνω κάθε φορά εδώ και πολλά χρόνια...

1. Cat's Eyes - 'Cat's Eyes'
Είναι ο Άγγλος τραγουδιστής των Horrors, Faris Badwan, μαζί με την Ιταλοκαναδή σοπράνο και πολυοργανίστρια Rachel Zeffira στη συνεργασία-έκπληξη της χρονιάς.
2. Magazine - 'No Thyself'
Ποιός θα μου το έλεγε (και θα τον πίστευα) ότι οι Magazine θα κυκλοφορούσαν άλμπουμ μετά από 30 χρόνια και θα ήταν τόσο μα τόσο καλό;
3. Tom Waits - 'Bad As Me'
Ποιός θα μου το έλεγε ότι ο Waits θα βγάλει δίσκο και θα είναι κακός και θα τον πίστευα;
4. Fleet Foxes - 'Helpnessness Blues'
Συνεχίζουν να μας προσφέρουν μοναδικά μουσικά ταξίδια και όνειρα στο δεύτερό τους δίσκο και μας κάνουν να ανυπομονούμε για τον τρίτο.
5. The Horrors - 'Skying'
Το 2011 ήταν η χρονιά τους. Το τρίτο τους άλμπουμ είναι ένας απίστευτα καλός rock δίσκος, ενώ ο τραγουδιστής τους συμμετέχει και στον δίσκο που βρίσκεται στο Νο.1 της λίστας!
6. Suuns - 'Zeroes QC'
Είναι από το Montreal του Καναδά και γουστάρουν να ακούνε (και αρκετές φορές και να ακούγονται σαν τους) Suicide, Can, Joy Division, Primal Scream. Ειδικά τους Suicide και τους Can τους έχω μεγάλη αδυναμία βλέπετε...
7. Arctic Monkeys - 'Suck It And See'
Ότι ο μικρός είναι από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του μας έδωσε να το καταλάβουμε αρκετές φορές μέχρι τώρα. Ακόμη μια, λοιπόν...
8. Kate Bush - '50 Words For Snow'
Θα σ' αγαπώ για πάντα γλυκιά μου νεράιδα. Μη μ' αφήσεις ξανά να περιμένω χρόνια για να ξανάρθεις. Πόσο ωραία ήταν πέρυσι που έβγαλες δύο δίσκους. Πόσο ευτυχισμένο με έκανες.
9. Kasabian - 'Velociraptor!'
Εντάξει δισκάρα μεγάλη δεν είναι, το προηγούμενό τους ήταν καλύτερο και πιό ψυχεδελικό, αλλά να... μ' αρέσουν πολύ και δεν μπορώ να το κρύψω!
10. Gang Gang Dance - 'Eye Contact'
Αμερικανοί από το Manhattan με τραγουδίστρια την ελληνικής κατάγωγης Liz Bougatsos (με κρέμα) που πριν ήταν στο ακραία πειραματικό σχήμα Russia. Φέτος έκλεισαν τα δέκα τους χρόνια με τον καλύτερο τρόπο.
11. Beirut - 'The Rip Tide'
Επιτέλους, ο Zachary Francis Condon άφησε στην άκρη τη μονότονη βαλκανική μουσική και έφτιαξε έναν καθαρά alternative rock δίσκο. Τι τα θες τα χάλκινα ρε φίλε, όταν έχεις μέσα σου τόσο όμορφη, δική σου μουσική; Εξάλλου... από τη Santa Fe είσαι!
12. Slow Club - 'Paradise'
Είναι ο Charles Watson και η Rebecca Taylor από το Sheffield και ο δεύτερος δίσκος τους είναι πανέμορφος...
13. Black Lips - 'Arabia Mountain'
Από την Atlanta της Georgia, με έξι άλμπουμ στο ενεργητικό τους, ένα μέλος που χάθηκε στο παθητικό τους και φήμες για εκρηκτικές και επεισοδιακές ζωντανές εμφανίσεις.
14. Cold Cave - 'Cherish The Light Years'
Κι όμως, ο προηγούμενος δίσκος του Wesley Eisold δεν μου είχε αρέσει καθόλου. Εδώ όμως τα πράγματα άλλαξαν. Ίσως να τον έβαζα στους δέκα;
15. Hunx & His Punx - 'Too Young To Be In Love'
60's, power pop, punk rock, electro rock, kitsch, Oakland, California...

2011's best rock moments part 5:
1. Cat's Eyes - 'Cat's Eyes'
2. Magazine - 'The Burden Of A Song'
3. Tom Waits - 'Bad As Me'
4. Fleet Foxes - 'Lorelai'
5. The Horrors - 'Still Life'
6. Suuns - 'Arena'
7. Cold Cave - 'Underground USA'
8. Kate Bush - 'Wild Man'
9. Beirut - 'East Harlem'
10. Kasabian - 'Days Are Forgotten'

2011 IN ROCK MUSIC part 4

   Καλή εβδομάδα και (έστω και με καθυστέρηση) χρόνια πολλά σε όσους είχαν την ονομαστική τους γιορτή αυτές τις ημέρες που πέρασαν. Στον Up 'n' Loud Web Radio και σήμερα (16.00-17.00) θα συνεχίσουμε την ανασκόπηση του '11 με μερικούς καλλιτέχνες που μας έρχονται από μέρη εκτός Αμερικής και Αγγλίας αλλά και μερικούς που, είναι από αυτές τις χώρες αλλά δεν τους ακούσαμε στις προηγούμενες εκπομπές. Μεγάλα ονόματα όπως Radiohead, PJ Harvey, Mogwai (από την Αγγλία όπως και οι Still Corners, Stateless) μαζί με Austra, The Dears, Destroyer από τον Καναδά, Thee Oh Sees, Zola Jesus, Home Video, The Black Belles από Αμερική, Raveonettes από τη Δανία, Μ83 από τη Γαλλία...

  
   Διάλεξα να ακούσουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες μαζί σε μια εκπομπή, γιατί πιστεύω ότι η μουσική τους πρόταση διαφέρει από το rock που ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες από τα συγκροτήματα της Αγγλίας και της Αμερικής που κινούνται σε σίγουρα μονοπάτια και ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές. Αυτό νομίζω ότι δεν ισχύει γι' αυτούς που θ' ακούσουμε και, φυσικά, αυτό είναι που τους κάνει να έχουν και μεγάλο ενδιαφέρον.
   Αν ρίξετε μια ματιά στα πιο γνωστά rock περιοδικά του κόσμου, αλλά και σε διάφορα blogs και sites που ασχολούνται με τη μουσική, θα δείτε το δίσκο 'Let England Shake' της Polly Harvey και του συγκροτήματός της, να φιγουράρει ως ο δίσκος της χρονιάς! Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο και αρκετά διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενους, στην παραγωγή, στο στιχουργικό του θέμα αλλά και στη διάθεση που σου δημιουργεί. Θα μπορούσα να τον είχα στους 15 καλύτερους της χρονιάς αλλά δεν τον έχω. Αν ήταν να βάλω 20 όμως, θα ήταν σίγουρα...
   Οι Radiohead είναι μια παράξενη ιστορία. Εκεί που έχουν ξαναβρεί το σωστό το δρόμο ('In Rainbows') και βαδίζουν σταθερά, βαριούνται και στρίβουν σε ένα στενό για να δουν τι έχει κι από κει. Μόλις βλέπουν το αδιέξοδο ('The King Of Limbs') επιστρέφουν, αλλά χάνουν το χρόνο τους και δυστυχώς... μας κάνουν να χάνουμε και το δικό μας. Καλοί είναι οι πειραματισμοί παιδιά, αλλά όταν υπάρχει λόγος και, κυρίως, όταν έχεις το υπόβαθρο και το σχέδιο έτοιμο μέσα στο μυαλό σου. Η αναζήτηση καινούργιων κατευθύνσεων απλά και μόνο για να το κάνεις, δεν έχει νόημα.
   Το 'Ηardcore Will Never Die, But You Will' των Mogwai μπορεί να απειλεί με τον τίτλο του αλλά δεν υπάρχει τέτοιου είδους διάθεση στη μουσική του. Είναι απλά ένα καλό άλμπουμ χωρίς εξάρσεις και εκπλήξεις, από ένα συγκρότημα που, αισίως, έφτασε στον έβδομο studio δίσκο του. Το ίδιο ισχύει και για τους Raveonettes. Το 'Raven In The Grave' δεν είναι κακό, δεν είναι όμως και κάτι εξαίσιο. Και ούτε φυσικά καλύτερο από τα προηγούμενά τους.
   Από τον Καναδά, το άλμπουμ των The Dears ήταν πολύ καλό, αλλά σε καμμιά περίπτωση τόσο, όσο εκείνο το υπέροχο 'No Cities Left' του 2003. Η έστω, το 'Gang Of Losers' του 2006. Από τον Καναδά είναι και οι Austra. Νέο και πολλά υποσχόμενο συγκρότημα με το ντεμπούτο τους 'Feel It Break' να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Καναδός και ο Dan Bejar, αυτός δηλαδή που βρίσκεται πίσω από το όνομα Destroyer. Δεν είναι καινούργιος στο χώρο, μια που ηχογραφεί πάνω από δέκα χρόνια, αλλά φέτος παρουσίασε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ με τίτλο 'Kaputt'.
   Δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να ακούσει κανείς αλλά είναι κρίμα να τους αγνοήσεις. Μιλάω για τους Αμερικανούς Thee Oh Sees. Υφίστανται σαν group πολλά χρόνια και οι δισκογραφικές τους προσπάθειες είναι συνήθως καλές. Αξίζουν μια (και δύο ίσως) ακρόαση και οι Black Belles, η πρόσφατη all female ανακάλυψη του Jack White. Όπως επίσης και οι Λονδρέζοι Stateless. Το άλμπουμ 'Matilda' (στη Ninja Tune) είναι ένας πολύ ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικός δίσκος.
   H επιστροφή των M83 στη δισκογραφία είχε σαν αποτέλεσμα έναν αρκετά καλό δίσκο. Από τους Home Video όμως, περίμενα πολύ περισσότερα. Το EP 'A Quiet Place' δεν απογοητεύει όμως σου αφήνει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Τέλος, το 'Creatures Of An Hour' των Still Corners, θα μπορούσε να είναι (και αυτό) στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Εξαιρετικός, ονειρικός δίσκος.
   H Anna Calvi ήταν η πρωταγωνίστρια του μεγαλύτερου, ίσως, hype της χρονιάς. Πολύ καλό το δισκάκι της, αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου, τη μουσική της και τη φωνή της, την έχουμε ξανακούσει. Για τη Nika Roza Danilova (ή αλλιώς Zola Jesus) δεν θα γράψω πολλά πράγματα. Δεν χρειάζεται να σας πείσω για να την προσέξετε. Θα αναγκαστείτε, μάλλον, μέσα στα επόμενα χρόνια. Εξάλλου γιατί να μιλήσω αφού, εάν και εφόσον σας ενδιάφερει, μπορείτε να δείτε το clip για το 'Vessel';...

2011's best rock moments part 4:
1. Zola Jesus - 'Vessel'
2. Still Corners - 'Endless Summer'
3. The Dears - 'Omega Dog'
4. Home Video - 'A Quiet Place'
5. PJ Harvey - 'Bitter Branches'
6. Stateless - 'Ariel'
7. Austra - 'Lose It'
8. Destroyer - 'Kaputt'
9. Mogwai - 'San Pedro'
10. Anna Calvi - 'Blackout'

2011 IN ROCK MUSIC part 3

   Συνέχεια στο αφιέρωμα της εκπομπής στις κυκλοφορίες του 2011 με καλλιτέχνες από τις Η.Π.Α. σε δίσκους που ακούσαμε μέσα στη χρονιά που πέρασε. Έτσι, σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα μεταδώσουμε μουσική και τραγούδια από The Black Keys, The Black Angels, Big Talk, Bright Eyes, Death Cab For Cutie, The Decemberists, Drive-By Truckers, Girls, The Kills, My Morning Jacket, St.Vincent, The Strokes, TV On The Radio, Yuck.

   Όπως και με τα βρετανικά συγκροτήματα, έτσι και στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, υπήρξαν καλές κυκλοφορίες μέσα στο 2011, οι οποίες όμως, ήταν κατώτερες του αναμενόμενου από καλλιτέχνες που ήδη εκτιμούμε. Ακόμη, όμως, και τα καινούργια groups που έφτασαν στ' αυτιά μας πέρυσι, δεν νομίζω ότι είναι τόσο καλά όσο κάποια άλλα τα οποία είχαμε ακούσει σε προηγούμενες χρονιές. Γεγονός παραμένει, πάντως, ότι τα πρόσφατα χρόνια, η δισκογραφία στην Αμερική παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον από αυτή της Αγγλίας.
   Αγαπημένο σχήμα οι Black Angels, οι οποίοι το '11 έβγαλαν στην αγορά ένα πολύ καλό EP με τίτλο 'Phosgene Nightmare'. Διατίθεται μάλιστα και σε 10' χρωματιστό βινύλιο και περιέχει τα b-sides του συγκροτήματος από διάφορες κυκλοφορίες τους. Εννοείται ότι τα b-sides των ψυχεδελικών Black Angels είναι πολύ καλύτερα από τα a-sides πολλών άλλων καλλιτεχνών. Από την άλλη, το 'El Camino' των Black Keys είναι για πολλούς ένας από τους καλύτερους rock δίσκους της χρονιάς, αλλά όχι για μένα. Έχει μερικές πολύ καλές στιγμές, όμως, επιτρέψτε μου, είναι πολύ κατώτερους σαν δίσκος από τους δύο προηγούμενους του group και η παραγωγή του είναι πολύ 'clean', τουλάχιστον γι' αυτούς που είχαν γνωρίσει το συγκρότημα κάπως αλλιώς...
   Ευχάριστη έκπληξη ήταν οι Big Talk, ένα σχήμα που δημιούργησε ο drummer των Killers, Ronnie Vannucci Jr. Πολύ καλό επίσης και το άλμπουμ 'Strange Mercy', το τρίτο κατά σειρά για την Annie Erin Clark, μια πολυοργανίστρια από το Dallas TX, που ηχογραφεί σαν St.Vincent. Θυμίζει PJ Harvey σε πολλά σημεία αλλά όχι τόσο ώστε να γίνεται ενοχλητικό.
   Από κει και πέρα, το άλμπουμ των Bright Eyes ήταν καλό, αλλά έχουμε ακούσει πολύ καλύτερα από τον Conor Oberst. Tα ίδια και για τους TV On The Radio από τη Νέα Υόρκη. Καλός ο δίσκος τους, πολύ κατώτερος όμως από τον εξαιρετικό προηγούμενο, 'Dear Science'. Το 'Circuital' των My Morning Jacket, μπορεί κι αυτό να συμπεριληφθεί στις απογοητεύσεις της χρονιάς, μια που, από ένα τόσο καλό group περιμένεις πολύ περισσότερα από έναν απλά καλό δίσκο.
   Μεγάλη απογοήτευση και οι Strokes, όμως γι' αυτούς ο χρόνος είχε αρχίσει να μετράει αντίστροφα εδώ και μερικά χρόνια. Και οι Kills στα ίδια. Πολύ καλός ο δίσκος που κυκλοφόρησαν αλλά έχουν κάνει και καλύτερα πράγματα στο παρελθόν. Συμπαθητικά ήταν το 'Codes And Keys' των Death Cab For Cutie' και το πολύ επιτυχημένο 'Τhe King Is Dead' των Decemberists. Οι τελευταίοι, είχαν τη βοήθεια μελών των R.E.M. στην ηχογράφηση και το δισκάκι τους έγινε US No.1 LP όταν βγήκε στην αγορά. Ακολούθησε, μάλιστα, κι ένα EP με τίτλο 'Long Live The King'.
   Πολύ καλοί δίσκοι από την αμερικανική δισκογραφία μπορούμε να πούμε ότι ήταν το 'Go-Go Boots' των εξαιρετικών Drive-By Truckers, το 'Father, Son, Holy Ghost' του alternative pop group, Girls, που συνεχίζει την ανιούσα πορεία του, αλλά και το άλμπουμ του πολυεθνικού συγκροτήματος Yuck. Πολλοί μουσικοκριτικοί έχουν το δίσκο τους στα καλύτερα του 2011 και είναι, πράγματι, ένας πολύ καλός rock δίσκος.
   Παρακάτω μπορείτε να δείτε το video clip των TV On The Radio για το 'Will Do'...

2011's best rock moments part 3:
1. Yuck - 'Holing Out'
2. Drive-By Truckers - 'Used To Be A Cop'
3. Girls - 'Honey Bunny'
4. TV On The Radio - 'Will Do'
5. The Black Keys - 'Lonely Boy'
6. The Decemberists - 'Down By The Water'
7. The Kills - 'Satellite'
8. The Black Angels - 'At Night'
9. Big Talk - 'Getaways'
10. St.Vincent - 'Cruel'

2011 IN ROCK MUSIC part 2

   Συνεχίζουμε σήμερα και για μια ώρα (16.00-17.00) την ανασκόπηση του 2011 με κυκλοφορίες της χρονιάς αυτής στον Up 'n' Loud Web Radio. Στο πρόγραμμα έχουμε συγκροτήματα και καλλιτέχνες από τη Μ.Βρετανία που έβγαλαν κάποιους από τους καλούς δίσκους τη χρονιά που μας πέρασε. Έτσι λοιπόν, θα ακούσουμε τραγούδια από τους Alex Turner, The Boxer Rebellion, The Duke Spirit, Elbow, Florence & The Machine, Frank Turner, The Go! Team, Hard-Fi, Kaiser Chiefs, Noel Gallagher's High Flying Birds, The Pigeon Detectives, Sons & Daughters, The Vaccines, Wild Beasts...

  
   Δεν ήταν λίγοι οι καλοί δίσκοι που ηχογραφήθηκαν το 2011 από βρετανικά συγκροτήματα ή μεμονωμένους καλλιτέχνες. Ήταν όμως κατώτεροι από δίσκους που έχουμε ακούσει στο παρελθόν από ονόματα που κατάγονται από το νησί. Ακόμη και τα άλμπουμς που έφτασαν στ' αυτιά μας από συγκροτήματα που γνωρίζουμε και εκτιμούμε γι' αυτά που έχουν κάνει στο παρελθόν, ήταν κι αυτά κατώτερα των προσδοκιών. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δεν ακούσαμε καλή μουσική από τα αγγλικά groups.
   Aν εξαιρέσει κανείς το hype που ανέδειξε τη μετριότατη και κακόφωνη Florence και το συγκρότημά της και την ανέβασε στο Νο.1 των πωλήσεων με το πρόσφατο άλμπουμ της, υπήρξαν και καλά πράγματα για να ασχοληθεί κανείς στην Αγγλία. Το 'Bruiser' των αγαπημένων μου The Duke Spirit, δεν ήταν από τα καλύτερα της καριέρας τους, αλλά είχε μερικές πολύ καλές στιγμές και ένα εκρηκτικό single. Το 'Τhe Future Is Medieval' των πολύ επιτυχημένων Kaiser Chiefs, μπορεί να μην τους χάρισε μια ακόμη μεγάλη επιτυχία, όμως ήταν πολύ καλύτερο του προκάτοχού του και περιέχει 2-3 από τα καλύτερα τραγούδια του συγκροτήματος.
   Το καινούργιο άλμπουμ των, επίσης πολύ αγαπημένων, Sons & Daughters, είναι κι αυτό χειρότερο από το προηγούμενό τους χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι ένας καλός alternative rock δίσκος. Το ίδιο ισχύει και για τους Pigeon Detectives, οι οποίοι δεν έκαναν σημαντική πρόοδο και δεν άλλαξαν πολλά πράγματα από το ντεμπούτο τους μέχρι σήμερα, αλλά παραμένουν ένα από τα καλά pop punk groups της Αγγλίας.
   Οι Wild Beasts συνέχισαν στον πολύ καλό δρόμο που έχουν χαράξει από το ξεκίνημά τους με τον δίσκο 'Smother', αναγκάζοντας τα βρετανικά έντυπα να το κατατάξουν στα καλύτερα της χρονιάς, ενώ πολύ ενδιαφέρον είχε και το 'Rolling Blackouts' των ανατρεπτικών The Go! Team. Αναπάντεχα καλή ήταν και η επιστροφή των pop stars Hard-Fi, με έναν πολύ καλό δίσκο, ενώ και οι Elbow διατήρησαν τα υψηλά stantards που έχουν θέσει από τη δημιουργία τους στο 'Build A Rocket Boys!', που, δεν είναι το καλύτερό τους αλλά είναι πολύ αξιόλογο.
   Oι Vaccines ήταν για το 2011 το συγκρότημα που βάλθηκαν άπαντες οι μουσικοκριτικοί της Αγγλίας να μας παρουσιάσουν σαν το νέο μεγάλο όνομα της rock μουσικής. Οπωσδήποτε δεν είναι κάτι τέτοιο οι Vaccines, ο δίσκος τους παρόλα αυτά είχε μερικά πολύ καλά rock τραγούδια και πήγε και πολύ καλά εμπορικά με τη βοήθεια του τύπου και της διαφήμισης. Πολύ καλά πήγε, επίσης, και το νέο συγκρότημα του Noel Gallagher των Oasis (UK No.1 LP), αλλά αυτό ήταν σχεδόν σίγουρο, λόγω του ονόματός του και της μεγάλης απήχησης που έχουν εδώ και χρόνια οι Oasis στην πατρίδα τους.
   Mια από τις καλύτερες βρετανικές κυκλοφορίες ήταν το άλμπουμ των The Boxer Rebellion με τίτλο 'In Cold Still'. Στη σύνθεσή τους έχουν και Αμερικανό αλλά και Αυστραλό, όμως το group είναι κατά τα 2/4 του Αγγλικό και εδρεύει στο Λονδίνο. Ο δίσκος που κυκλοφόρησαν είναι ο τρίτος της καριέρας τους και, μάλλον, ο καλύτερος.
   Κλείνοντας, αξίζει να αναφέρουμε και τους δύο Turner, που έκαναν πολύ αξιόλογα πράγματα μέσα στο 2011. Ο ένας είναι ο Alex Turner (Arctic Monkeys, The Last Shadow Puppets) που έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του εδώ και χρόνια. Το '11 έκανε μια πολύ καλή δουλειά για το soundtrack της ταινίας 'Submarine'. Αποσπάσματα από τη δουλειά αυτή κυκλοφόρησαν σε ένα EP, από τα πολύ καλά της χρονιάς. Ο άλλος, είναι ο Frank Turner, του οποίου το άλμπουμ 'England Keep My Bones', ήταν μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της χρονιάς! Μέχρι και το 2005, ο τύπος ήταν μέλος των Million Dead, ένα punk rock σχήμα που παρέμεινε άγνωστο στο μεγάλο ακροατήριο.
   Απολαύστε τους Boxer Rebellion στο clip για το τραγούδι τους 'Step Out Of The Car'...

2011's best rock moments part 2:
1. The Boxer Rebellion - 'Step Out Of The Car'
2. Frank Turner - 'One Foot Before The Other'
3. Alex Turner - 'Stuck In The Puzzle'
4. The Duke Spirit - 'Everybody's Under Your Spell'
5. Sons & Daughters - 'Breaking Fun'
6. Wild Beasts - 'Bed Of Nails'
7. Hard-Fi - 'Fire In The House'
8. The Vaccines - 'If You Wanna'
9. The Go! Team - 'Buy Nothing Day'
10. The Pigeon Detectives - 'Done In Secret'

2011 IN ROCK MUSIC part 1

   Καλή Χρονιά εύχομαι να είναι το 2012 για όλους μας. Υγεία, ευτυχία, δημιουργικότητα, ανατροπή, επανάσταση, rock 'n' roll... Από σήμερα και για λίγες μέρες, ξεκινάμε στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) μια ανασκόπηση της χρονιάς που μας πέρασε με τραγούδια από δίσκους που κυκλοφόρησαν μέσα στο 2011. Θα ακούσουμε μουσική από διάφορα είδη (pop, rock, electronic, experimental) μέχρι και την Παρασκευή και την επόμενη Δευτέρα θα παρουσιαστούν οι καλύτεροι δίσκοι του '11 όπως τους αξιολογήσαμε στην εκπομπή. Για σήμερα, πολύ δυνατή rock μουσική...

 
   Ξεκινάμε σήμερα, λοιπόν, μια σύντομη ανασκόπηση για να θυμηθούμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που ακούσαμε κατά τη διάρκεια της χρονιάς που μας πέρασε. Σίγουρα, κάποια καλά πράγματα θα μείνουν απ' έξω, είτε γιατί δεν τα εκτιμήσαμε σωστά (όπως συμβαίνει αρκετές φορές) είτε γιατί δεν έφτασαν στ' αυτιά μας την ώρα και τη στιγμή που έπρεπε. Το 2011 ήταν, πάντως, μια πολύ μέτρια χρονιά όσον αφορά τις κυκλοφορίες καλών δίσκων. Συνήθως, τα πρώτα χρόνια μιας δεκαετίας έχουν κάποιο ενδιαφέρον γιατί τότε έρχονται στην επιφάνεια οι νέες τάσεις και οι διαφορετικές προτάσεις όμως φέτος, δεν είχαμε κάτι διαφορετικό, κάτι νέο (αν εξαιρέσει κανείς κάποιες προτάσεις από το χώρο του dubstep - που προσωπικά δε με συγκινεί ιδιαίτερα). Για σήμερα στην εκπομπή θα ακούσουμε τραγούδια από το χώρο του σκληρού rock και μερικές καλές noise rock προτάσεις...
    Θα έχουμε, λοιπόν, αποσπάσματα από το αμφιλεγόμενο διπλό άλμπουμ των Metallica με τον Lou Reed που έχει τίτλο 'Lulu' και είναι ένας concept δίσκος που αναφέρεται σε μια χορεύτρια που υπέστη βιασμό, την επιστροφή των Megadeth στους καλούς δίσκους με το 'Th1rte3n' (που είναι και ο τελευταίος τους για την εταιρία Roadrunner), το πολύ καλό stoner metal των Black Pyramid και το, επίσης πολύ ενδιαφέρον, πρόσφατο άλμπουμ των Mastodon.
   Στην εκπομπή θα ακούσουμε επίσης τους αναγεννημένους Evanescence, την διαφορετική πρόταση των Korn από το δίσκο τους 'Τhe Path Of Totality', το come-back των Jane's Addiction με τον δίσκο 'Τhe Great Escape Artist' και τον Νο.1 σε Αμερική και Αγγλία δίσκο των Foo Fighters, 'Wasting Light'. Επιτυχία είχαν και οι Social Distortion, που κατάφεραν να βάλουν στα δέκα δημοφιλέστερα των Η.Π.Α. το φετεινό τους άλμπουμ, από το οποίο θα ακούσουμε ένα τραγούδι.
   Το πρόγραμμα για σήμερα θα συμπληρωθεί με τους πολύ καλούς noise rockers, Iceage (σε ένα από τα καλύτερα tracks της χρονιάς), τους εξαιρετικούς Wu Lyf στο τραγούδι που τους βοήθησε να κάνουν το μεγάλο breakthru, τους πάντα ενδιαφέροντες Silversun Pickups και τους καταπληκτικούς Sex Church από τον Καναδά...
   Ακολουθεί το official video clip των Wu Lyf για το 'Dirt'...

2011's best rock moments part 1:
1. Wu Lyf - 'Dirt'
2. Sex Church - 'Beneath The Bottom'
3. Iceage - 'Never Return'
4. Silversun Pickups - 'Seasick'
5. Social Distortion - 'Alone And Forsaken'
6. Black Pyramid - 'Mercy's Bane'
7. Foo Fighters - 'Walk'
8. Megadeth - 'Public Enemy No.1'
9. Mastodon - 'Black Tongue'
10. Lou Reed & Metallica - 'Iced Honey'