VANGELIS

   Σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio μουσική από τους Crass, The Fix, Weirdos, The Scars, Boys Next Door, The Toy Dolls, Members, New Math, Nightmares In Wax, Happy Family, Tears For Fears αλλά και Jane's Addiction, Toto, Terry Jacks, Eden Kane και Vangelis...

   Aν είχα το χρόνο, θα έγραφα ένα τεράστιο άρθρο γι' αυτόν τον πολύ σπουδαίο Έλληνα μουσικό, αλλά τις περισσότερες φορές, ο χρόνος που μπορώ να διαθέσω γι' αυτό το blog είναι περιορισμένος. Έτσι λοιπόν, θα περιοριστώ στα βασικά που αφορούν τον Βαγγέλη Παπαθανασίου και την διεθνή καριέρα του. Εξάλλου, πληροφορίες για τον πολύ μεγάλο αυτόν συνθέτη της ηλεκτρονικής μουσικής, μπορούν να βρεθούν σε πάρα πολλά σημεία στο διαδίκτυο.
   Γεννήθηκε σαν σήμερα, το 1943, σε ένα χωριό κοντά στο Βόλο και μπορούσε να συνθέσει μουσική όταν έγινε 4 (!) ετών. Αυτοδίδακτος μουσικός, ο Vangelis αρνήθηκε να παρακολουθήσει τα μαθήματα πιάνου που του πρόσφεραν οι γονείς του, μαθαίνοντας να παίζει μόνος του, χωρίς να ξέρει να διαβάζει μουσική! Σπούδασε στη σχολή καλών τεχνών στην Αθήνα και, αν και ζωγραφίζει μέχρι και σήμερα, η μουσική ήταν η μεγάλη του αγάπη.
   Στα πρώτα χρόνια των 60's δημιούργησε τους Forminx, με τους οποίους κυκλοφόρησε δέκα singles που έγιναν (τα περισσότερα) επιτυχία στην Ελλάδα. Μετά τη διάλυση των Forminx το 1966, ο Vangelis σχημάτισε το 1968 τους Aphrodite's Child, μαζί με τους Demis Roussos, Λουκά Σιδερά και Αργύρη Κουλούρη. Το συγκρότημα μετακόμισε στο Παρίσι, όπου εκεί ηχογράφησε την πανευρωπαική επιτυχία 'Rain And Tears'. Οι δύο πρώτοι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Aphrodite's Child πούλησαν σχεδόν 20 εκατομμύρια κομμάτια, με το group να ξεπερνάει τα στενά σύνορα της Ελλάδας και να γίνεται έτσι, το πιο επιτυχημένο Ελληνικό συγκρότημα όλων των εποχών! Το διπλό άλμπουμ '666' που κυκλοφόρησε μετά τη διάλυση του σχήματος, το 1972, θεωρείται από πολλούς μουσικοκριτικούς, ένα από τα καλύτερα concept progressive rock albums που κυκλοφόρησαν ποτέ. Ο δίσκος είναι βασισμένος πάνω στην 'Αποκάλυψη' του Ιωάννη και είναι πραγματικά εξαίσιος.
   Στα χρόνια μετά τους Aphrodite's Child, o Vangelis έγραψε μουσική για κάποια ντοκυμαντέρ και κυκλοφόρησε τον πρώτο του ολοκληρωμένο solo δίσκο ('Earth') το 1973. To 1974 αρνήθηκε την πρόταση να αντικαταστήσει τον Rick Wakeman στους Yes, αν και στην αρχή είχε δεχτεί και είχε κάνει πρόβες μαζί τους. Αντ'αυτού, έστησε το δικό του studio στο Λονδίνο και εκεί ηχογράφησε τους επόμενους δίσκους του 'Ηeaven & Hell' (1975), 'Albedo 0.39' (1976), 'Spiral' (1977), 'Beaubourg' (1978) και 'China' (1979). Εκείνη την περίοδο συμμετείχε και στο δίσκο 'Phos' των Socrates και ηχογράφησε την ελληνική επιτυχία 'Ωδές' (1978) με την Ειρήνη Παπά.
   To 1981 συνέθεσε τη μουσική για την ταινία 'Chariots Of Fire' με μεγάλη επιτυχία. Η ταινία κέρδισε το Όσκαρ καλύτερης ταινίας και ο συνθέτης το Όσκαρ για την καλύτερη μουσική επένδυση με τη μουσική των τίτλων να γίνεται US No.1 και UK No.12 hit single, ενώ ο δίσκος με τη μουσική της ταινίας ήταν στο Νο.1 του Billboard για 4 εβδομάδες! Tην περίοδο εκείνη κυκλοφόρησε και δύο δίσκους σε συνεργασία με τον Jon Anderson των Yes, σαν Jon & Vangelis. To 1982 θα γράψει υπέροχη μουσική για την ταινία 'Blade Runner' του Ridley Scott (θα συνεργαστεί ξανά μαζί του το 1992 για τη μουσική του '1492: Conquest Of Paradise'), ενώ θα συνεργαστεί και με την Ιταλίδα τραγουδίστρια Milva.
   Το 1983 ο Vangelis θα γράψει μουσική για την παράσταση της 'Ηλέκτρας' στην Επίδαυρο (σκηνοθεσία Μιχάλης Κακογιάννης), ενώ στα επόμενα χρόνια θα συνθέσει για παραστάσεις μπαλέτου. Στη δεκαετία του '90 θα στολίσει με μουσική κάποια από τα ντοκυμαντέρ του εξερευνητή Cousteau και το 2000 θα γράψει και θα παίξει μουσική στην τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων του Sydney. O δίσκος 'Mythodea' (2001) περιέχει ορχηστρική μουσική που έγραψε το 1993, αλλά χρησιμοποιήθηκε από τη NASA για την αποστολή 2001: Mars Odyssey. Tην επόμενη χρονιά συνέθεσε το official anthem του 2002 FIFA World Cup. Ακολούθησαν οι δίσκοι με τη μουσική από τις ταινίες 'Alexander' (2004) και 'El Greco' (2007). Αξιοπερίεργο είναι το γεγονός ότι ο Vangelis, είχε κυκλοφορήσει το 1998, δίσκο με τον τίτλο 'El Greco' που, όμως, δεν έχει σχέση με τη μουσική από την ταινία.
   Όπως έγραψα και στην αρχή του άρθρου, θα μπορούσα (και θα έπρεπε) να γράψω πάρα πολλά για τα, επίσης πολλά, κατορθώματα ενός αυτοδίδακτου Έλληνα μουσικού που το όνομά του έχει γίνει συνώνυμο της ηλεκτρονικής μουσικής και έχει κάνει διάσημη την χώρα καταγωγής του σε κάθε γωνιά του πλανήτη. Ο χρόνος μου, όμως, με περιορίζει. Κλείνοντας να αναφέρω ότι ο Vangelis έχει τιμηθεί από τη Γαλλική Ακαδημία Γραμμάτων & Τεχνών (Knight of the Order of Arts & Letters) και από τη NASA, η οποία του απένειμε το Public Service Medal (η μεγαλύτερη τιμή που μπορεί να πάρει κάποιος που δεν είναι Αμερικανός η αστροφυσικός) το 2003.
   Ο Vangelis θα μείνει στην αιωνιότητα, αφού από το 1995, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση, έδωσε το όνομα '6354 Vangelis' σε έναν μικρό πλανήτη του ηλιακού μας συστήματος...

Vangelis' best moments:
1. 'Pulstar'
2. 'Alpha'
3. 'Blade Runner end title'
4. 'Fire Dance'
5. 'Dervish D'
6. 'Chariots Of Fire - Titles'
7. 'Albedo 0.39'
8. 'Heaven And Hell part I'
9. 'Soil Festivities movement I'
10. 'Conquest Of Paradise'

STIV BATORS - THE WANDERERS

   Στη σημερινή εκπομπή θα ακούσουμε φρέσκια μουσική από τους Blood Red Shoes, Horrors, Beach House, Lady Gaga (ναι, ναι... σε ένα υπέροχο remix των Horrors...) αλλά θα κάνουμε και τα καθιερωμένα flashbacks για να ακούσουμε μουσική από τους 17 Pygmies, Com-Sat Angels, The Boys, Undertones, The Chefs, Angelic Upstarts, The Exploited, Red Cross και τον Stiv Bators σε δύο τραγούδια του, ένα από προσωπικό του δίσκο κι ένα με τους Wanderers...

   Ο Stiv Bators ήταν από την πόλη Youngstown του Ohio και έγινε γνωστός από τη συμμετοχή του στο punk rock συγκρότημα Dead Boys. Όμως, το 1979, το group διέλυσε και ο Bators (Steven John Bator) έπρεπε, αλλά και ήθελε, να κάνει κάτι διαφορετικό.
   Σαν σήμερα, 28 Μαρτίου του 1980, κυκλοφόρησε στην Αμερική, τον πρώτο του προσωπικό δίσκο στην Bomp! Records. Ο τίτλος του ήταν 'Disconnected' και ήταν μια προσπάθεια να ακουστεί αρκετά διαφορετικός απ' ότι ήταν με τους Dead Boys. Το άλμπουμ ήταν βασισμένος πάνω σε πρότυπα των 60's και ο ήχος, αρκετά πιό βατός και συμβατικός σε σχέση με το τραχύ punk rock που είχε παίξει μέχρι τότε. Εκτός από τη διασκευή στο 'I Had Too Much To Dream Last Night' (Electric Prunes), όλα τα υπόλοιπα τραγούδια ήταν original συνθέσεις του Bators. Μαζί του στην ηχογράφηση ήταν ο Frank Secich στο μπάσο, ο George Harrison στην κιθάρα και ο David Quinton στα τύμπανα.
   Παράλληλα, όμως, την ίδια μέρα, κυκλοφόρησε στην Αγγλία, από την Polydor Records, το ντεμπούτο single ενός συγκροτήματος, του οποίου είχε γίνει μέλος ο Βators πριν λίγο καιρό. Ήταν οι Wanderers και το τραγούδι τους 'Ready To Snap' με b-side το 'Beyond The Law'. Οι Wanderers ήταν τρία από τα μέλη των βρετανών Sham 69 (Ricky Rocket στα τύμπανα, Dave Treganna στο μπάσο και Dave Parsons στην κιθάρα) και φυσικά ο Bators! Το συγκρότημα είχε ήδη έτοιμο κι ένα άλμπουμ, το οποίο σκόπευαν να κυκλοφορήσουν από τα τέλη της προηγούμενης χρονιάς, αλλά δεν είχαν καταλήξει στο όνομα (πιθανά ονόματα ήταν ακόμη τα Allies και First Strike) και η Polydor ανέβαλε συνεχώς την ημέρα κυκλοφορίας. Τελικά, οι Wanderers θα έχουν μια βραχύβια παρουσία και θα διαλύσουν μετά τον μοναδικό τους δίσκο.
   Ο Bators συνέχισε να ηχογραφεί solo και με τους Lords Of The New Church και έπαίξε σε ταινίες όπως το 'Polyester' του John Waters. Πέθανε στο Παρίσι το 1990, μετά από ένα αυτοκινιτιστικό ατύχημα, μόλις 40 ετών.

Stiv Bators' best moments:
1. Dead Boys - 'Sonic Reducer'
2. Stiv Bators - 'A Million Miles Away'
3. The Lords Of The New Church - 'Russian Roulette'
4. The Wanderers - 'Ready To Snap'
5. Dead Boys - 'Tell Me'
6. Stiv Bators - 'It's Cold Outside'
7. The Lords Of The New Church - 'Livin' On Livin'
8. The Wanderers - 'No Crime'
9. Dead Boys - 'Search & Destroy'
10. The Lords Of The New Church - 'Dance With Me'

IAN DURY 1942-2000

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τον καινούργιο Paul Weller, που αυτή τη στιγμή είναι No.1 στην Αγγλία αλλά και παλαιότερες ηχογραφήσεις από τους U2, Pretenders, Squeeze, Public Image Limited, The Ruts, The Cramps, Shakin' Pyramids, Newtown Neurotics, Half Japanese, Tones On Tail και τραγούδια του αξέχαστου Ian Dury...

   Γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Harrow, έζησε με τους γονείς του για ένα μικρό χρονικό διάστημα στην Ελβετία, όπου εργαζόταν ο πατέρας του, ενώ όταν η οικογένεια επέστρεψε στην Αγγλία, ο μικρός Ian εγκαταστάθηκε στο σπίτι της αδελφής του. Σε ηλικία 7 ετών προσβλήθηκε από πολυμυελίτιδα και πέρασε μήνες σε νοσοκομεία, ώσπου τελικά κατέληξε, το 1951, στο Chailey Heritage Craft School, ένα σχολείο για παιδιά με ειδικές ανάγκες.
   Στα 16 του εγκατέλειψε το σχολείο και σπούδασε ζωγραφική στο Walthamstow Art College, ενώ συνέχισε κατόπιν στο Royal College of Art. To 1967 παντρεύτηκε την Elizabeth Rathmel και μαζί της έκανε δύο παιδιά. Παρά το γεγονός, ότι ήταν αρκετά καλός στη ζωγραφική, ο Dury διάλεξε τη μουσική. Το 1970 δημιούργησε το συγκρότημα Kilburn & The High Roads, το οποίο έγινε γνωστό σε αρκετούς ανθρώπους στο Λονδίνο και κατάφερε να παίξει με τους The Who. Παρόλα αυτά, δεν τα κατάφεραν δισκογραφικά και διέλυσαν το 1975.
   Στη συνέχεια, ήρθαν οι Blockheads, οι οποίοι με την καθοδήγηση των Andrew King/Peter Jenner (και οι δύο ήταν managers των Pink Floyd) κατάφεραν να γίνουν ένα από τα πιο γνωστά σχήματα του new wave στα τέλη των 70's. Mε έναν πολύ ιδιαίτερο ήχο, που περιείχε στοιχεία jazz, funk, reggae, τον Dury να γράφει τους καυστικούς του στίχους και τον συνεργάτη του Chas Jankel να συνθέτει μουσική, οι Blockheads δεν άργησαν να φτάσουν στην επιτυχία. Ένα από τα πρώτα τους τραγούδια, το 'Sex & Drugs & Rock 'n' Roll' απαγορεύτηκε από το BBC αλλά έγινε 'single of the week' στο μουσικό περιοδικό ΝΜΕ και, φυσικά, άφησε εποχή σαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά rock 'n' roll συνθήματα!
   Το 1977, το ντεμπούτο του Dury, με τίτλο 'New Boots And Panties!!' (στο εξώφυλλο του οποίου ποζάρει μαζί με τον Dury και ο μικρός του γιός Baxter) έγινε πλατινένιο στην Αγγλία, ενώ την επόμενη χρονιά, το τραγούδι 'What A Waste' γίνεται UK No.9 hit single και το επόμενο τους, 'Hit Me With Your Rhythm Stick', φτάνει στην κορυφή του αγγλικού chart! To 1979 κυκλοφόρησε και ο δίσκος 'Do It Yourself' που έγινε χρυσός. Το non-album single 'Reasons To Be Cheerful part 3' έγινε κι αυτό μεγάλη επιτυχία στο UK No.3 ενώ καλά πήγε και το 'I Want To Be Straight' (UK No.22 hit single).
   To 1980, o Jankel εγκατέλειψε (προσωρινά) το συγκρότημα και αντικαταστάθηκε από τον Wilco Johnson των Dr.Feelgood. O δίσκος 'Laughter' του 1980 ηχογραφήθηκε με μεγάλη δυσκολία λόγω της υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ και ναρκωτικών από τα μέλη του group. Η επιστροφή του Jankel σημαδεύτηκε με την ηχογράφηση του δίσκου 'Lord Upminstrel' (σε παραγωγή Sly & Robbie) και μια μεγάλη περιοδεία που ακολούθησε το άλμπουμ (στην περιοδεία συμμετείχε και ο jazz μουσικός Don Cherry). Eκείνη τη χρονιά, ηχογραφήθηκε και το αντιφατικό 'Spasticus Autisticus', ένα τραγούδι που έγραψε ο Dury με αφορμή την International Year of Disabled Persons. Το BBC αρνήθηκε να μεταδώσει το τραγούδι, κυρίως λόγω του τίτλου του, μη μπορώντας να κατανοήσει το χιούμορ και τον αυτοσαρκασμό του συνθέτη, που και ο ίδιος έπασχε από ασθένεια που τον είχε καταστήσει disabled...
   Oι Blockheads διέλυσαν το 1982 και οι επόμενοι (solo πλέον) δίσκοι του Dury δεν είχαν την απήχηση των πρώτων. Εξάλλου, ο συνθέτης είχε απομακρυνθεί από το χαρακτηριστικό του στυλ παίζοντας μουσική που ήταν πιο κοντά στα αμερικανικά πρότυπα της jazz και του rock, κάτι που δεν άρεσε στους θαυμαστές του. Παρόλα αυτά, το συγκρότημα επανασυνδέθηκε για συναυλίες αρκετές φορές και κυκλοφορησε έναν ζωντανά ηχογραφημένο δίσκο το 1990. Στα 90's οι Blockheads εμφανίστηκαν σε αρκετά festivals ενώ ο Dury συνεργάστηκε για ένα τραγούδι με το συγκρότημα Curve.
   To 1996 o Ian Dury προσβλήθηκε από καρκίνο και μετά από μια χειρουργική επέμβαση επανήλθε για να ηχογραφήσει το δίσκο 'Mr.Love Pants', που ήταν και ο τελευταίος του. Παράλληλα, παντρεύτηκε την Sophy Tilson, με την οποία είχε ήδη αποκτήσει ακόμη δύο παιδιά. Το 1999 συνεργάστηκε με τους Madness για ένα άλμπουμ τους, ενώ η τελευταία εμφάνιση του Dury και των Blockheads έγινε το Φεβρουάριο του 2000 στο Λονδίνο με τον τραγουδιστή να βγαίνει στη σκηνή υποβασταζόμενος. Πέθανε σαν σήμερα, 27 Μαρτίου του 2000.
   Ο Dury, πέρα από τη σπουδαία πορεία του στη μουσική, έκανε εμφανίσεις στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Το 1987 πρωταγωνίστησε, μαζί με τον Tim Roth, σε μια σειρά του BBC ('King Of The Ghetto'), εμφανίστηκε στο φιλμ του Peter Greenaway 'The Cook, The Thief, His Wife & Her Lover', στο 'Pirates' του Roman Polanski και στο φιλμ επιστημονικής φαντασίας 'Judge Dredd'. H ταινία 'Sex & Drugs & Rock 'n' Roll' (2010) του Mat Whitecross, έχει να κάνει με τη ζωή του Ian Dury και, πραγματικά, αξίζει να τη δείτε αν δεν το έχετε ήδη κάνει...

Ian Dury's best moments:
1. 'Sex & Drugs & Rock 'n' Roll'
2. 'Reasons To Be Cheerful part 3'
3. 'Wake Up And Make Love With Me'
4. 'What A Waste'
5. 'Spasticus Autisitcus'
6. 'I Want To Be Straight'
7. 'Sueperman's Big Sister'
8. 'Sweet Gene Vincent'
9. 'There Ain't Half Been Some Clever Bastards'
10. 'Blockheads'

NIKKI SUDDEN 1956-2006

   Εύχομαι να έχουμε όλοι μια καλή εβδομάδα και η άνοιξη να κάνει τη ζωή μας ομορφότερη. Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) τραγούδια από τους Diana Ross, Nena, N.W.A., Aerosmith αλλά και Material, British Electric Foundation, Visage, The Cure, Robyn Hitchcock, The Monks, The Carpettes, The Freshies, Discharge, T.S.O.L. και τον σπουδαίο Nikki Sudden...

   O Nikki Sudden είχε γεννηθεί τον Ιούλιο του 1956 στο Λονδίνο και το πραγματικό του όνομα ήταν Adrian Nicholas Godfrey. Mεγάλωσε ακούγοντας τη μουσική των T.Rex, Bob Dylan, The Faces αλλά ήταν, επίσης, μεγάλος θαυμαστής των Can και της kraut rock σκηνής των 70's.
   To 1972, μαζί με τον αδελφό του Epic Soundtracks (πραγματικό όνομα Κevin Paul Godfrey), είχαν δημιουργήσει το σχήμα Swell Maps, με το δισκογραφικό τους ντεμπούτο να κυκλοφορεί, αρκετά χρόνια αργότερα, το 1977. Ήταν το single 'Read About Seymour', το οποίο θεωρείται σήμερα ένα από τα καλύτερα της εποχής του punk rock. Ο πρώτος τους δίσκος ηχογραφήθηκε και κυκλοφόρησε το 1979 και είχε τίτλο 'A Trip To Marineville'. Tην επόμενη χρονιά, το συγκρότημα έβγαλε έναν ακόμη δίσκο ('Jane From Occupied Europe'), που όμως, ήταν και ο τελευταίος τους, αν εξαιρέσουμε τη συλλογή 'Whatever Happens Next...' που περιείχε μερικές από τις πρώτες ηχογραφήσεις τους.
   Μετά τη διάλυση των Swell Maps, ο Epic Soundtracks κυκλοφόρησε αρκετούς solo δίσκους και έπαιξε drums για τους Crime & The City Solution και τους These Immortal Souls, πριν πεθάνει το 1997. Ο Nikki Sudden, ξεκίνησε κι αυτός μια πολύ ενδιαφέρουσα solo καριέρα, με τον δίσκο 'Waiting On Egypt' το 1982. Συνέχισε με το πολύ καλό 'The Bible Belt' (1983) και κατόπιν ηχογράφησε με τον Dave Kusworth (Dogs D' Amour, The Bounty Hunters) κάτω από το όνομα Jacobites. Το 1984 και το 1985, το συγκρότημα κυκλοφόρησε δύο πολύ καλά άλμπουμς, το πρώτο με τίτλο το όνομά τους και το δεύτερο με τίτλο 'Robespierre's Velvet Basement'. Παράλληλα, συνέχισε να ασχολείται με την solo καριέρα του, κυκλοφορώντας πολύ καλούς δίσκους, που όμως, δεν έτυχαν εμπορικής επιτυχίας.
   Το 1986 έβγαλε στην αγορά το εξαιρετικό 'Texas' και την επόμενη χρονιά, ένα δίσκο σε συνεργασία με τον Rowland S. Howard (πρώην The Birthday Party). To 1988 ήταν μια από τις δημιουργικότερες χρονιές του, αφού κυκλοφόρησε τους δίσκους 'Dead Men Tell No Tales' και 'Crown Of Thorns', ενώ με τους Jacobites έβγαλε το 'Fortune Of Fame'. Στη δεκαετία του '90, συνεργάστηκε με τους R.E.M. για το δίσκο 'Τhe Jewel Thief' (1991) και ηχογράφησε με τους Jacobites το υπέροχο 'Howling Good Times' (1994). Oι Jacobites σταμάτησαν να γράφουν και να ηχογραφούν το 1998, μετά από μια σειρά 10 μεγάλων δίσκων. Ο Sudden, συνέχισε όμως, και το 1995 παρουσίασε ένα δίσκο με τους Chamberstrings (συμμετείχαν οι Band Of Outsiders, The Flaming Stars, Sonic Youth κ.α.), ενώ το 'Treasue Island' του 2004, ήταν ένα από τα καλύτερα της καριέρας του. Σ' αυτό το δίσκο έπαιζαν μαζί του οι Mick Taylor (The Rolling Stones), Antony Thistlethwaite (The Waterboys), Ian McLagan (The Small Faces) κ.α. Το 1998, είχε ηχογραφήσει μαζί με τον Phil Shoenfelt, όμως η συνεργασία αυτή έμεινε στο ράφι και δεν κυκλοφόρησε, παρά μόνο κάποια χρόνια μετά τον θάνατό του.
   Πέρα από τη δουλειά του σαν μουσικός, ο Sudden εργάστηκε σαν αρθρογράφος σε μερικά πολύ γνωστά μουσικά περιοδικά (Mojo, Spex κ.α.), ενώ ήταν και συνεργάτης σε μερικά πολύ καλά fanzines, όπως το Bucketful Of Brains. Έφυγε από τη ζωή πολύ ξαφνικά, σαν σήμερα, το 2006, αφού υπέστη καρδιακή προσβολή μετά από μια συναυλία στη Νέα Υόρκη. Στο clip που ακολουθεί, ο Sudden τραγουδάει με μια ακουστική κιθάρα, λίγες ώρες πριν τον ξαφνικό του θάνατο...

Nikki Sudden's best moments:
1. Swell Maps - 'Read About Seymour'
2. Nikki Sudden - 'Jungle Town'
3. Nikki Sudden - 'I Belong To You'
4. Jacobites - 'Shame For The Angels'
5. Nikki Sudden - 'Back To The Start'
6. Nikki Sudden - 'So Many Girls'
7. Swell Maps - 'Let's Build A Car'
8. Nikki Sudden - 'Wedding Hotel'
9. Nikki Sudden - 'When I Cross The Line'
10. Jacobites - 'When The Rain Comes'

SIOUXSIE & THE BANSHEES: THE STAIRCASE

   Σήμερα στην τελευταία εκπομπή της εβδομάδας (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) τραγούδια από τους Blur, The Cars, Spandau Ballet, The Cuban Heels, The Stranglers, The Jags, Subway Sect, John Otway, Squire, Paul Kelly & The Dots, The Expelaires, Generation X, Cockney Rejects, Siouxsie & The Banshees...

The Staircase (Mystery)

Stare case lying face up
Stare cat on a mat
Looking down

Slide down the banister
Take the escalator
Slide down the banister
Or try the elevator

I was standing on the landing
Now I'm standing in the hall
Looking up

Won't someone assist me
Solve this mystery
Somebody assist me
Arrange the symmetry

Muffled footsteps on the carpet
Spiral steps start spinning
Around me

Which floor which ceiling
You're off balance
Which floor which ceiling
It's all upside down

Stare case lying face up
Stare cat on a mat
Looking down...

Written by Siouxsie Sioux, Steve Severin, John McKay, Kenny Morris
Recorded in London December 1978
Produced by Nils Stevenson

Siouxsie & The Banshees' best moments in singles:
1. 'Fireworks'
2. 'The Staircase (Mystery)'
3. 'Israel'
4. 'Hong Kong Garden'
5. 'Mittageisen'
6. 'Dear Prudence'
7. 'Song From The Edge Of The World'
8. 'Overground'
9. 'Face To Face'
10. 'Red Over White'

HAPPY B-DAY PETE WYLIE

   Στη σημερινή εκπομπή στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τραγούδια από το δίσκο-ορόσημο 'The Number Of The Beast' των Iron Maiden, τους Anthrax σε συνεργασία με τον Angelo Badalamenti, τους Foghat από τα 70's, τους Easybeats από τα 60's, τους U2, The Bongos, Τhe Mo-Dettes, The Members από τη δεκαετία του '80, PJ Harvey από τα 90's, να θυμηθούμε τον Dan Hartman και να ευχηθούμε χρόνια πολλά στον Pete Wylie, ακούγοντας τραγούδια από τους Wah!

   Ονομάζεται Peter James Wylie και γεννήθηκε στο Liverpool, σαν σήμερα, το 1958. Σε ηλικία 19 ετών, το 1977, δημιούργησε μαζί με τον Ian McCulloch (αργότερα Echo & The Bunnymen) και τον Julian Cope (αργότερα Teardrop Explodes) το συγκρότημα The Crucial Three. Οι ισχυρές προσωπικότητες των μελών τους, όμως, εμπόδισαν το group να προχωρήσει και οι Crucial Three διέλυσαν μετά από λίγους μήνες. Τότε προσπάθησε να φτιάξει ένα νέο σχήμα έχοντας παρέα τον Cope και τον Pete Burns (αργότερα Dead Or Alive), όμως ούτε αυτή η προσπάθεια απέδωσε καρπούς.
   Στα τέλη της χρονιάς εκείνης, μπήκε στους Spitfire Boys, αλλά κι εκεί δεν είχε τύχη! Από τις αρχές του 1978 και μέχρι τα μέσα του 1979, ο Wylie προσπαθούσε να φτιάξει το δικό του συγκρότημα, έχοντας σαν συνεργάτες μουσικούς όπως οι Ian Broudie (αργότερα Lightning Seeds) και Paul Rutherford (αργότερα Frankie Goes To Hollywood). Τελικά, κατάφερε με άλλη παρέα, να δημιουργήσει τους Wah! Heat...
   To 1980 κυκλοφόρησαν τα πρώτα singles του σχήματος 'Better Scream/Hey Disco Joe' και 'Seven Minutes To Midnight/Don't Step On The Cracks', με το δεύτερο να παίρνει εξαιρετικές κριτικές σε όλα, σχεδόν, τα βρετανικά μουσικά έντυπα. Ακολούθησαν, το 1981, το πολύ καλό 'Forget The Dawn/The Checkmate Syndrome' και, λίγους μήνες μετά, το πρώτο τους άλμπουμ 'Νaa=Poo: The Art Of Bluff' σαν Wah! To 1982, το τραγούδι 'The Story Of The Blues' γίνεται μεγάλη επιτυχία (UK No.3 hit single). Το επόμενο single του συγκροτήματος, όμως, ('Hope') δεν θα κάνει επιτυχία. Το semi-bootleg album'Τhe Maverick Years 1980-81', που κυκλοφόρησε σαν ανεξάρτητη παραγωγή, καθώς και η αποτυχία του 'Hope', θα ενοχλήσουν την WΕΑ Records κι αυτό, θα έχει ως αποτέλεσμα, ο Wylie να χάσει τη δισκογραφική του στέγη.
   O Pete Wylie, δεν θα πτοηθεί όμως. Επανέρχεται δυναμικά, το 1984, σαν The Mighty Wah! και γνωρίζει επιτυχία με το τραγούδι 'Come Back (The Story Of The Reds)' (UK No.20 hit single) και τον εξαιρετικό δίσκο 'A Word To The Wise Guy' που κυκλοφόρησε από την Beggars Banquet. Ο John Peel του BBC διαλέγει το 'Come Back' σαν το καλύτερο τραγούδι της χρονιάς εκείνης!
   Δύο χρόνια αργότερα, ο Wylie διαλύει το συγκρότημα και ηχογραφεί μόνος του το 'Sinful!' (UK No.13 hit single) και το δίσκο με τον ίδιο τίτλο (σε νέα εταιρία δίσκων). Στο ξεκίνημα της νέας δεκαετίας, θα συνεργαστεί με τους Τhe Farm και τους Justified Ancients Of Mu Mu (αργότερα The KLF), ενώ ένα σοβαρό ατύχημα που του συνέβη το 1991, θα τον κρατήσει μακριά από τη μουσική για αρκετό καιρό. Λίγο πριν το ατύχημα, είχε βγει στην αγορά ο πολύ καλός (αλλά εμπορικά αποτυχημένος) δίσκος 'Infamy!... Or How I Didn't Get Where I Am Today'.
   O συνθέτης, θα επανέλθει το 2000 (σαν Mighty Wah!) με έναν ακόμη πολύ καλό δίσκο που είχε ονομάσει 'Songs Of Strength And Heartbreak'. Από εκεί, το τραγούδι 'Heart As Big As Liverpool' θα γίνει ένα από τα αγαπημένα των οπαδών της ποδοσφαιρικής ομάδας Liverpool F.C. και θα ακούγεται πολύ συχνά στο Anfield σε αγώνες της ομάδας! Με αφορμή αυτό το γεγονός, αλλά και τη δηλωμένη συμπαράστασή του στην Liverpool F.C., o Wylie θα είναι ένας από τους καλλιτέχνες που έπαιξαν ζωντανά στον τελικό του Champions League μεταξύ της Liverpool και της Milan στην Κων/πολη, αλλά θα εμφανιστεί το 2008 και στην τελετή έναρξης των εκδηλώσεων Liverpool: European City of Culture. Πρόσφατα, έγραψε μουσική για τα soundtracks των ταινιών 'I'm A Juvenile Deliquent-Jail Me!' (Alex Cox) και 'Under The Mud' (του ελληνικής καταγωγής σκηνοθέτη Solon Papadopoulos).

Pete Wylie's best moments:
1. Wah! Heat - 'Seven Minutes To Midnight'
2. The Mighty Wah! - 'Come Back (The Story Of The Reds)'
3. Wah! Heat - 'Hey Disco Joe'
4. Wah! - 'Forget The Dawn'
5. Wah! - 'The Story Of The Blues'
6. Wah! - 'Sleep (A Lullaby For Josie)
7. The Mighty Wah! - 'Weekends'
8. The Mighty Wah! - 'In The Bleak/Body 'n' Soul/Midwinter'
9. Pete Wylie & Wah! The Mongrel - 'The Kerry Baby'
10. Wah! - 'Hope (I Wish You'd Believe Me)'

SOFT CELL: MEMORABILIA

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τραγούδια από καλλιτέχνες που έχουν γενέθλια (Flower Travellin' Band, Mungo Jerry, Eddie Money, Roger Hodgson, Sarah Jane Morris, Maxim, House Of Love) αλλά και κυκλοφορίες παλαιότερων ετών από τους Glaxo Babies, Television Personalities, The Cramps, The Members, Eyeless In Gaza και Soft Cell...

   Oι Marc Almond και Dave Ball γνωρίστηκαν στο πανεπιστήμιο του Leeds to 1978 και, την ίδια χρονιά, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το ΕΡ 'Μutant Moments', αφού δανείστηκαν 2000 λίρες από τη μητέρα του Ball, ώστε να χρηματοδοτήσουν την παραγωγή! Ο δίσκος κυκλοφόρησε σε περιορισμένες κόπιες και έκτοτε είναι collector's item.
   Στη συνέχεια, ηχογράφησαν ένα τραγούδι για την θρυλική συλλογή 'Some Bizzare Album'. Με την εταιρία Some Bizzare, το ντουέτο υπέγραψε δισκογραφικό συμβόλαιο και κυκλοφόρησε ταυτόχρονα, την 21η του Μάρτη το 1981, το single 'A Man Could Get Lost' και το 12' maxi single 'Memorabilia', σε παραγωγή Daniel Miller (ο ιδρυτής της εταιρίας δίσκων Mute). To 'Μemorabilia' ακούστηκε στα βρετανικά clubs της εποχής, αλλά δεν έγινε hit single. Οι Soft Cell έπρεπε να περιμένουν λίγους μήνες ακόμη, μέχρι να κυκλοφορήσει στην αγορά το 'Tainted Love'...

Everywhere I go, I take a little piece of you
I collect, I reject, photographs I took of you
Towns that I passed through
I´ve got to have a memory

Or I have never been there
I have never had you, had you, had you
I can´t remember, give me a reminder
I collect, I reject
Memorabilia
Memorabilia

I like little bits of glassware, ashtrays with inscriptions
Plastic things on pencils, bits of mass production

Postcards, pretty pictures, little bits of plastic
Covering up the bedroom
To show you I´ve been there, to show you I´ve been there
Keychains and snowstorms, keychains and snowstorms
Give me a reminder, give me a reminder

Memorabilia
Memorabilia

I collect, I reject
Photographs I took of you
Towns that I passed through
I´ve got to have a memory

Or I have never been there
I have never had you, had you, had you
I can´t remember, give me a reminder
I collect, I reject

Memorabilia
Memorabilia

Castanets, mantillas, torremolinos
Castanets and plastic men
Memorabilia
Memorabilia

Written by Marc Almond/Dave Ball
Recorded at Stage One Studio, London, December 1980
Produced by Daniel Miller

Soft Cell's best moments:
1. 'Heat'
2. 'Memorabilia'
3. 'Torch'
4. 'Together Alone'
5. 'Meet Murder My Angel'
6. 'Bedsitter'
7. 'Youth'
8. 'Frustration'
9. 'Say Hello, Wave Goodbye'
10. 'Potential'
 

HAPPY B-DAY ALEX KAPRANOS

   Επιστροφή στην κανονική ροή της εκπομπής σήμερα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) με τραγούδια από ετερόκλητους καλλιτέχνες και συγκροτήματα. Θα ακουστούν οι Snakefinger, John Foxx, Josef K, The Go-Betweens, Cuddly Toys, The Fleshtones, The Cravats, The Scars, Stiff Little Fingers, Tenpole Tudor, Abrasive Wheels, Trust αλλά και οι Pink Floyd, Atomic Rooster, Lee 'Scratch' Perry, Linkin Park και Franz Ferdinand...

   Ολόκληρο το όνομά του είναι Alexander Paul Kapranos Huntley και η καταγωγή του είναι από το Gloucestershire της νοτιοδυτικής Αγγλίας. Εκεί γεννήθηκε, σαν σήμερα, το 1972 στο χωριό Almondsbury, από βρετανή μητέρα και Έλληνα πατέρα. Πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Sunderland, ενώ τα καλοκαίρια έκανε διακοπές στην Ελλάδα, λόγω φυσικά της καταγωγής του πατέρα του. Το 1980, η οικογένειά του μετακόμισε στο Εdinburgh της Σκωτίας και, στη συνέχεια, το 1984, στην πόλη Glasgow, επίσης στη Σκωτία. Έκανε σπουδές στο πανεπιστήμιο, αλλά εργάστηκε περιστασιακά σαν μπάρμαν, μάγειρας, οδηγός, συγκολλητής κ.α. μέχρι τη στιγμή που ασχολήθηκε με την ροκ μουσική.
   Στη δεκαετία του '90 έκανε αισθητή την παρουσία του στη μουσική σκηνή της Γλασκώβης, παίζοντας με groups όπως οι Αmphetameanies, οι Quinn, oι Yummy Fur και οι Blisters, που στη συνέχεια έγιναν Karelia. Mε τους Karelia, o Kapranos ηχογράφησε το δίσκο 'Divorce At High Noon' το 1997, χωρίς να γνωρίσει εμπορική επιτυχία. Το συγκρότημα (που πήρε το όνομά του από τη γνωστή καπνοβιομηχανία) κυκλοφόρησε, επίσης, δύο EP ('A Smooth Taste Of The Karelia' και 'Club Beatroot Part 7') και δύο singles πριν διαλύσει το 1998.
   Το 2001, ο Kapranos δημιούργησε τους Franz Ferdinand και, το 2003, έφτασε στην επιτυχία, όταν το τραγούδι τους 'Take Me Out' έγινε UK No.3 hit single. Τον Φεβρουάριο του 2004 βγήκε στην αγορά και το πρώτο τους άλμπουμ, γνωρίζοντας επίσης μεγάλη επιτυχία στο νησί. Ο δίσκος απέφερε στο συγκρότημα ένα Mercury Prize και δύο Brit Awards. Tα τραγούδια 'The Dark Of The Matinee' και 'Michael' έγιναν κι αυτά επιτυχίες στο UK chart στις θέσεις Νο.8 και Νο.17 αντίστοιχα.
   Το 2005, το δεύτερο άλμπουμ των Franz Ferdinand, έγινε UK No.1 και πλατινένιος δίσκος στην Αγγλία, ενώ έκανε πολύ καλές πωλήσεις και στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, με αποτέλεσμα να γίνει χρυσός στην Αμερική, μπαίνοντας και στο top-10 του Billboard. Aπό αυτό το δίσκο, βγήκαν οι επιτυχίες 'Do You Want To' (UK No.4 hit single), 'Walk Away' (UK No.13 hit single), 'The Fallen' (UK No.14 hit single) και 'Eleanor Put Your Boots On' (UK No.30 hit single).
   Η τρίτη δισκογραφική κατάθεση του group, ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα, το 2009, και είχε τίτλο 'Tonight: Franz Ferdinand'. Ο δίσκος πήγε αρκετά καλά, από εμπορικής πλευράς, μπαίνοντας στο top-10 Αγγλίας και Αμερικής, ενώ έβγαλε και τις επιτυχίες 'Ulysses' (UK No.20 hit single) και 'No You Girls' (UK No.22 hit single). Από το 2010 και μέχρι σήμερα, το συγκρότημα εργάζεται πάνω στον τέταρτο δίσκο του, ο οποίος, όπως δείχνουν τα πράγματα, θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή μέσα στο 2012.
   Έχοντας κάνει πωλήσεις που πλησιάζουν τα 4 εκατομμύρια δίσκους, ο Alex Kapranos και οι Franz Ferdinand, είναι ένα από τα πιο επιτυχημένα ροκ συγκροτήματα που προέκυψαν από τη μουσική σκηνή της Σκωτίας. Ο Kapranos, πρόσφατα, εργάστηκε και σαν παραγωγός στο δίσκο 'Men's Needs, Women's Needs, Whatever' των εξαιρετικών The Cribs. Έκανε, επίσης, την παραγωγή και στο single τους 'Don't You Wanna Be Relevant?' αλλά και ένα remix για το τραγούδι 'New In Town' του electro-pop σχήματος Little Boots.

Franz Ferdinand's best moments:
1. 'Walk Away'
2. 'Lucid Dreams'
3. 'Outsiders'
4. 'This Fire'
5. 'Auf Achse'
6. 'Darts Of Pleasure'
7. 'The Dark Of The Matinee'
8. 'Ulysses'
9. 'You're The Reason I'm Leaving'
10. 'No You Girls'

HAPPY B-DAY TERRY HALL

   Καλή εβδομάδα σε όλους μας! Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ασχοληθούμε με την πολύ ενδιαφέρουσα καριέρα ενός χαρισματικού pop συνθέτη και τραγουδιστή. Είναι ο Terry Hall, γνωστός σε πολλούς από τη θητεία του στους Specials, τους Fun Boy Three, τους Colourfield αλλά και τις solo κυκλοφορίες του στη δεκαετία του '90...

   O Terence Edward Hall γεννήθηκε σαν σήμερα το 1959 στο Coventry και, όταν ήταν μόλις 15 ετών, εγκατέλειψε το σχολείο και εργάστηκε σε διάφορες δουλειές, από χτίστης μέχρι κομμωτής. Στα μέσα των 70's έπαιζε σε ένα punk rock συγκρότημα, τους Squad, έχοντας συνθέσει και το μοναδικό τους single, που είχε τίτλο 'Red Alert'. To 1978 έγινε μέλος των Specials, ξεκινόντας έτσι, μια πολύ σπουδαία πορεία στο χώρο της μουσικής...
   Με τους Specials γνώρισε γρήγορα την επιτυχία, αφού το τραγούδι τους 'Gangsters' (βασισμένο στη σύνθεση 'Al Capone' του Prince Buster) έγινε το 1979 μεγάλη επιτυχία στο UK No.6. H μουσική του συγκροτήματος ήταν εμπνευσμένη από την rocksteady και ska παράδοση της Jamaica, αλλά πατούσε πάνω σε rock βάσεις. Μαζί τους ηχογράφησε δύο δίσκους και μερικά πολύ επιτυχημένα singles, όπως τα 'Α Μessage To You, Rudy' (UK No.10 hit single), 'Too Much Too Young' (UK No.1 hit single για δύο εβδομάδες), 'Rat Race' (UK No.5 hit single), 'Stereotype' (UK No.6 hit single), 'Do Nothing' (UK No.4 hit single) και το υπέροχο 'Ghost Town' (UK No.1 hit single για τρεις εβδομάδες). Παρόλα αυτά όμως, λόγω κάποιων σοβαρών εντάσεων στο συγκρότημα, ο Hall, μαζί με τους Neville Staple και Lynval Golding, αποχώρησε από το σχήμα και δημιούργησε μαζί τους τους Fun Boy Three.
   To 1981, το πρώτο τους single, 'Τhe Lunatics (Have Taken Over The Asylum)' μπήκε στο αγγλικό top-20 και την επόμενη χρονιά, η διασκευή τους στο 'It Ain't What You Do (It's The Way That You Do It) έφτασε στο UK No.4 και έκανε γνωστές τις Bananarama, οι οποίες συνεργάστηκαν με τους Fun Boy Three για τη συγκεκριμένη κυκλοφορία. Oι τρεις Fun Boy Three, ανταπέδωσαν τη συνεργασία με τα κορίτσια, συμμετέχοντας στην επιτυχία των Bananarama, 'Really Saying Something' (UK No.5 hit single). Aκολούθησαν κι άλλες επιτυχίες στο αγγλικό top-20 μέσα στο 1982, με το 'The Telephone Always Rings' και τη διασκευή στο 'Summertime' του Gershwin. To 1983, ήρθε ακόμη μια καλή στιγμή με το τραγούδι 'The Tunnel Of Love' (UK No.10 hit single) αλλά και το επόμενο single, που είχε τίτλο 'Our Lips Are Sealed' και ήταν σύνθεση του Hall με την Jane Wiedlin των Go Go's. H εκτέλεση των Fun Boy Three έγινε επιτυχία στην Αγγλία (UK No.7 hit single) ενώ αυτή των Go Go's μπήκε στο top-20 του Billboard και υπήρχε στον υπερ-επιτυχημένο δίσκο τους 'The Beauty And The Beat'. Kάπου εκεί έφτασε και το τέλος των Fun Boy Three...
   To 1984, o ανήσυχος Hall, έφτιαξε ένα νέο σχήμα, που ονομάστηκε The Colourfield. Mαζί του ήταν τα πρώην μέλη των Swinging Cats, Toby Lions και Carl Shale. Το 1985 κυκλοφόρησαν το πανέμορφο 'Virgins And Philistines', απ' όπου το τραγούδι 'Thinking Of You' έκανε επιτυχία στο UK No.12, ενώ το 'Castles In The Air', αν και ακούστηκε πολύ στο ράδιο, ήταν αρκετά μελαγχολικό για να γίνει κι αυτό hit single. Την εποχή εκείνη, οι Colourfield διασκεύασαν με πολύ όμορφο τρόπο και το 'Can't Get Enough Of You Baby' των ? & Τhe Mysterians. To 1986, προστέθηκε στο συγκρότημα ο Gary Dwyer (Teardrop Explodes) και συνεργάστηκαν με τον παραγωγό (και συνθέτη) Ian Broudie για ένα mini LP που βγήκε μόνο στην αμερικανική αγορά. Το 1987, με διαφορετική σύνθεση, οι Colourfield, κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους ('Deception') που δεν προχώρησε εμπορικά. Στη δεύτερη πλευρά του single 'She', στο τραγούδι 'Μοnkey In Winter' συμμετέχει η, άγνωστη τότε. Sinead O' Connor!
   Κι ενώ τα 80's έφταναν προς το τέλος τους, ο Terry Hall, διαλύει τους Colourfield και μαζί με την ηθοποιό Blair Booth και την παντελώς άγνωστη Αnouchka Groce, θα ηχογραφήσει το δίσκο 'Ultra Modern Nursery Rhymes' (1990) που θα βγει στην αγορά κάτω από το όνομα Terry, Blair & Anouchka. Το πείραμα δεν θα είναι επιτυχημένο και, όπως ήταν φυσικό, δεν θα επαναλαμβανότανε στο μέλλον.
   Το 1992, ο Hall θα συνεργαστεί με τον Dave Stewart των Eurythmics και σαν Vegas θα δημιουργήσουν ένα άλμπουμ με ηλεκτρονική pop μουσική. Η εταιρία που το κυκλοφόρησε θα το προωθήσει πολύ, αλλά αυτή η προώθηση δεν θα έχει τα ανάλογα αποτελέσματα. Το single 'Possessed' θα φτάσει μετά βίας στο Νο.32 του UK chart. Από κει και πέρα, ο Hall θα πάρει την απόφαση να ηχογραφήσει δίσκους σαν solo act.
   To 1994 θα μας χαρίσει το πολύ όμορφο 'Home' σε παραγωγή Ian Broudie. To τραγούδι 'Forever J', θα είναι ένα από τα καλυτερα pop των 90's, θα κερδίσει το airplay των ραδιοφώνων, αλλά δεν θα ανέβει στα chart, απογοητεύοντας τον συνθέτη, που βλέπει την καριέρα του να παίρνει την κατιούσα, παρά τις καλές του προσπάθειες. Το 1995, θα συνεργαστεί με τον Damon Albarn των Blur, στο ΕΡ 'Rainbows' και το 1997 θα έρθει και ο δεύτερος (πολύ καλός επίσης) solo δίσκος του, με τίτλο 'Laugh?'. Στο ενδιάμεσο, ο Hall, θα έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα παρουσία στο project του Tricky, Nearly God, όπου κάνει τα φωνητικά στο τραγούδι 'Poems', ενώ θα βοηθήσει τον Ian Βroudie σε συνθέσεις του δίσκου 'Dizzy Heights' των Lightning Seeds.
   Το 2001 θα τον ακούσουμε σε ένα τραγούδι των Junkie XL αλλά και στο soundtrack της ταινίας 'Bad Company', όπου θα τραγουδήσει μαζί με τους Gorillaz και τους D12. Mε τους Gorillaz θα επανεμφανιστεί και την επόμενη χρονιά σε ένα remix του τραγουδιού τους 'Μ1 Α1'. Το 2003 θα έρθει και ένας ακόμη προσωπικός δίσκος, αυτή τη φορά σε συνεργασία με τον Mushtaq των Fun-Da-Mental. O τίτλος του είναι 'The Hour Of Two Lights' και είναι ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον, πολυσυλλεκτικό άλμπουμ. Το 2007 θα είναι ο τραγουδιστής σε αρκετά από τα τραγούδια του δίσκου 'Speakers And Tweeters' των Dub Pistols. Εκείνη τη χρονιά θα εμφανιστεί και στο Glastonbury Festival μαζί με την Lily Allen ενώ το 2008 θα συμμετέχει στο reunion των θρυλικών Specials...

Terry Hall's best moments:
1. Terry Hall - 'Forever J'
2. The Colourfield - 'Castles In The Air'
3. The Specials - 'Ghost Town'
4. Vegas - 'Possessed'
5. Fun Boy Three - 'The Lunatics (Have Taken Over The Asylum)'
6. Terry Hall - 'Ballad Of A Landlord'
7. The Colourfield - 'Thinking Of You'
8. The Specials - 'Gangsters'
9. Fun Boy Three - 'Our Lips Are Sealed'
10. The Lightning Seeds - 'Sense'

SEX PISTOLS BANNED FROM A&M RECORDS

   Punk rock, new wave, synth pop μονάχα σήμερα από τις 16.00 και μέχρι τις 17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio. Tραγούδια από το 1977 και μέχρι το 1990 με τους Depeche Mode, Yazoo, Altered Images, Romeo Void, Adam & The Ants, The Fall, Scientists, The Smithereens, The Go Go's, Robyn Hitchcock, Jonathan Richman & The Modern Lovers, The Pop Group, Angelic Upstarts, 4-Skins, Sex Pistols...

   Ήταν 16 Μαρτίου 1977 όταν η δισκογραφική εταιρία Α&Μ (της οποίας τα αρχικά προέκυψαν από τους ιδρυτές της Herb Alpert και Jerry Moss) αποφάσισε ότι το να κρατήσει τους Sex Pistols στο roster της, δεν ήταν σοφή κίνηση. Έτσι λοιπόν, με μια μικρή ανακοίνωση, ο υπεύθυνος της εταιρίας Derek Green, ενημέρωσε τον μουσικό τύπο της Αγγλίας, ότι το συμβόλαιο που είχε υπογράψει η εταιρία με το συγκρότημα πριν από λίγες ημέρες, έπαψε να ισχύει. Το περιεχόμενο της ανακοίνωσης ήταν το εξής:
   "A&M Records wishes to announce that this recording agreement with the Sex Pistols has been canceled with immediate effect. The company therefore will not be releasing any product from the group and has no further association with them. Production of their single 'God Save The Queen', which had been tentatively scheduled for release later this month, has been canceled."
  Οι Sex Pistols, σε λιγότερο από μια εβδομάδα μετά την υπογραφή του δεύτερου συμβολαίου τους με εταιρία, είχαν μείνει ξανά χωρίς δισκογραφική στέγη! Οι λόγοι δεν διευκρινήστηκαν ποτέ επίσημα, όμως κάποιες πηγές είχαν κάνει αναφορά για 'ανάρμοστη' συμπεριφορά και σωματική βία των μελών του group προς στελέχη και υπαλλήλους της A&M και καταστροφές περιουσιακών στοιχείων στα γραφεία της εταιρίας, αμέσως μετά την υπογραφή του συμβολαίου έξω από το παλάτι του Buckingham. Στο ενδιάμεσο, είχε προκύψει κι ένας πολύ άγριος καυγάς, μεταξύ των Pistols και του manager Bob Harris (o οποίος ήταν παρουσιαστής της τηλεοπτικής εκπομπής 'Old Grey Whistle Test' αλλά είχε υπό την 'επίβλεψή' του τον Peter Frampton και αρκετούς ακόμη πολύ επιτυχημένους καλλιτέχνες της Α&Μ) στο Speakeasy Club στις 12 Μαρτίου. Ο καυγάς είχε σαν αποτέλεσμα να χρειαστεί 14 ράμματα στο κεφάλι ο μηχανικός ήχου (και φίλος του Harris) George Nicholson.
   Κάποιοι από τους διευθυντές του τμήματος marketing της Α&Μ, είχαν αναφέρει, επίσης, ότι δέχτηκαν τηλεφωνήματα και γράμματα από καλλιτέχνες της εταιρίας (Peter Frampton, Karen Carpenter, Rick Wakeman), οι οποίοι παραπονέθηκαν για την ένταξη των Sex Pistols στο δυναμικό της εταιρίας δίσκων. O δαιμόνιος manager των Pistols, Malcolm McLaren, κατάφερε να πάρει αποζημίωση που έφτανε τις 75.000 λίρες, όμως τα πράγματα ήταν πλέον δύσκολα για το συγκρότημα, αφού μετά από δύο αποτυχημένα δισκογραφικά συμβόλαια (ΕΜΙ και Α&Μ) φαινόταν ότι καμμιά εταιρία δεν θα έμπαινε στον κόπο να ασχοληθεί με τον Rotten και την 'άγρια' παρέα του!
   Οι 25.000 κόπιες του single 'God Save The Queen', που είχε τυπώσει η Α&Μ και περίμεναν στα γραφεία της για να πωληθούν στα δισκοπωλεία, πήγαν για ανακύκλωση ώστε να χρησιμοποιηθούν για άλλους δίσκους. Οι ελάχιστες που διασώθηκαν, είναι σήμερα από τα ακριβότερα αντικείμενα που μπορεί να αποκτήσει ένας συλλέκτης δίσκων...

Sex Pistols' best moments in 7' singles:
1. 'God Save The Queen'
2. 'Anarchy In The UK'
3. 'Pretty Vacant'
4. 'Holidays In The Sun'
5. 'No One Is Innocent'
6. 'Silly Thing'
7. '(I'm Not Your) Steppin' Stone'
8. 'Something Else'
9. 'Who Killed Bambi?'
10. 'The Great Rock 'n' Roll Swindle'

LIVERPOOL F.C. 1892

   Μια πολύ ξεχωριστή εκπομπή σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio με τραγούδια που έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με μια από τις δημοφιλέστερες ποδοσφαιρικές ομάδες του πλανήτη, την Liverpool F.C., που ιδρύθηκε σαν σήμερα το 1892, φυσικά στην πόλη του Liverpool στο Merseyside. Κι αν νομίζετε ότι το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει να κάνει με τη rock μουσική, διαβάστε το μικρό άρθρο που ακολουθεί, ακούστε την εκπομπή και στη συνέχεια, αν θέλετε, μπορούμε να διαφωνήσουμε...

   H δημοφιλής ποδοσφαιρική ομάδα Liverpool F.C. προέκυψε από μια διαφωνία μεταξύ του διοικητικού συμβουλίου της Everton F.C. και του John Houlding, ο οποίος ήταν ο ιδιοκτήτης του γηπέδου Anfield, όπου μέχρι τότε χρησιμοποιούσε σαν έδρα η Everton. To 1892, λοιπόν, μετά από 8 χρόνια παρουσίας της Everton στο Anfield, η ομάδα μετακόμισε στο γειτονικό Goodison Park και ο Houlding ίδρυσε την Liverpool F.C. δίνοντας της το δικαίωμα να αγωνίζεται αυτή στο, θρυλικό πλέον, Anfield!
   Tην περίοδο 1893-94 η Liverpool F.C. αγωνίστηκε στη δεύτερη κατηγορία της Αγγλίας. Τερμάτισε πρώτη και κέρδισε την άνοδό της στην First Division, στην οποία αγωνίστηκε για τα επόμενα χρόνια, κατακτώντας το πρωτάθλημα Αγγλίας το 1901 και το 1906. Το 1914, εμφανίστηκε για πρώτη φορά σε τελικό κυπέλλου Αγγλίας (χάνοντας 1-0 από την Burnley F.C.), ενώ μέσα στα επόμενα χρόνια, κατέκτησε ξανά το πρωτάθλημα το 1922 και το 1923. Το 1950 έπαιξε ξανά στον τελικό του κυπέλλου, χάνοντας, αυτή τη φορά από την Arsenal, με σκορ 2-1. Ο επόμενος τελικός, το 1958, ήταν κι αυτός χαμένος, αφού η ομάδα ηττήθηκε από την Worcester City F.C. με 2-1.
   O ερχομός του Bill Shankly στην ηγεσία του τεχνικού team της Liverpool F.C. ήταν μια κίνηση που χάρισε στους οπαδούς της ομάδας πολύ μεγάλες στιγμές. Ανέβασε την ομάδα ξανά στην μεγάλη κατηγορία (είχε υποβιβαστεί το 1953-54) το 1962 και την οδήγησε στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 1964. Την επόμενη χρονιά, η ομάδα κέρδισε πανάξια το πρώτο της κύπελλο Αγγλίας και το 1966 ήταν ξανά πρωταθλήτρια! Τη σαιζόν 1972-73 οι Reds (όπως τους αποκαλούν οι φίλοι τους) κατέκτησαν το League Cup και, για πρώτη φορά, το κύπελλο UEFA! To 1973-74 η Liverpool F.C. πρόσθεσε ακόμη ένα κυπελλο Αγγλίας στη συλλογή της. Στη συνέχεια, ο Shankly παραιτήθηκε και στη θέση του ανέλαβε ο βοηθός του Βοb Paisley...
   Mε τον Paisley στο τιμόνι, οι Reds είχαν μόνο επιτυχίες στο υπόλοιπο των 70's αλλά και στα 80's. To 1976 επαναλαμβάνουν το διπλό θρίαμβο του League Cup και του UEFA Cup και, την επόμενη χρονιά κατακτούν εκ νέου το League Cup αλλά και το κύπελλο πρωταθλητριών ομάδων Ευρώπης! Το 1978 προστίθεται ακόμη ένα πρωτάθλημα Ευρώπης και η επόμενη χρονιά βρίσκει τη Liverpool F.C. στην κορυφή του πρωταθλήματος της Αγγλίας. Στα εννέα χρόνια που η ομάδα είχε σαν προπονητή τον Paisley (μέχρι το 1983), κέρδισε συνολικά 21 τίτλους!
   Συνέχισε με τον Joe Fagan, o οποίος, στην πρώτη του χρονιά, οδήγησε τους 'κόκκινους' στην κατάκτηση του πρωταθλήματος, του League Cup και του κυπέλλου πρωταθλητριών Ευρώπης! Το 1985, η ξέφρενη πορεία της ομάδας στην Ευρώπη, διεκόπη την αποφράδα μέρα του τελικού στο Heysel. Λόγω των επεισοδίων (που στοίχισαν τη ζωή 39 ανθρώπων) η Liverpool F.C. αποκλείστηκε για 6 χρόνια από τις Ευρωπαικές διοργανώσεις (όλες οι Αγγλικές ομάδες, επίσης αποκλείστηκαν, για 5 χρόνια).
   Με παίκτη-προπονητή τον Kenny Dalglish, οι 'κόκκινοι' συνέχισαν το δρόμο των επιτυχιών στο νησί, κατακτώντας τρία πρωταθλήματα, δύο κύπελλα κι ένα League Cup. To 1989 όμως, ακόμη μια τραγωδία, χτύπησε τους οπαδούς της ομάδας. Η κατάρρευση μιας κερκίδας του Hillsborough Stadium, στον ημιτελικό κυπέλλου κόντρα στην Nottingham Forrest, κόστισε 96 ζωές. Εκείνη τη χρονιά, η ομάδα θα χάσει το πρωτάθλημα με διαφορά τερμάτων, από την Arsenal, με την οποία είχαν ισοβαθμήσει...
   Με προπονήτη, πλέον, τον Graeme Souness, η LFC θα κατακτήσει το κύπελλο το 1992 και, με τον Roy Evans, θα προσθέσει ένα ακόμη League Cup στη συλλογή της, το 1995. Για πρώτη φορά με Γάλλο προπονητή, η ομάδα του λιμανιού θα επανέλθει στις επιτυχίες το 2001, κατακτώντας μαζί το κύπελλο, το League Cup και το κύπελλο UEFA! To 2005, έχοντας στο τιμόνι τον Rafael Benitez, θα βρεθεί ξανά στην κορυφή της Ευρώπης, αφού κερδίζει (σε έναν αξέχαστο τελικό) την Milan F.C. στα πέναλτυ στον τελικό του Champions League. To 2006 προστίθεται ένα ακόμη κύπελλο Αγγλίας. Φέτος, κατέκτησε το League Cup νικώντας την Cardiff F.C. στον τελικό του Wembley. Προπονητής της LFC είναι, και πάλι, ο θρύλος, Kenny Dalglish!
   H Liverpool F.C. έχει περισσότερα από 200 fan clubs σε πάνω από 30 χώρες του πλανήτη. Η σύνθεση των Rodgers και Hart 'You'll Never Walk Alone', που έκαναν μεγάλη επιτυχία οι Gerry & The Pacemakers στη δεκαετία του '60, είναι το 'επίσημο' τραγούδι της ομάδας, με τον τίτλο του να εμφανίζεται ακόμη και πάνω από τον θυρεό των Reds! Λόγω της μεγάλης παράδοσης που είχει η πόλη του Liverpool στην pop μουσική, είναι πολλοί οι καλλιτέχνες που κατά καιρούς έχουν γράψει τραγούδια για την ομάδα (Pink Floyd, The Mighty Wah! κ.α.) και, επίσης πολλοί, αυτοί που έχουν δηλώσει φανατικοί οπαδοί της (Echo & The Bunnymen, The Beatles, Chris De Burgh, Cast, Elvis Costello, The Farm, Bluetones, Orchestral Manoeuvres In The Dark, Starsailor, Lightning Seeds, Ηole, Pale Fountains, Ladytron κ.α.). Εξάλλου, κατά καιρούς έχουν κυκλοφορήσει ένα σωρό δίσκοι και CD που έχουν να κάνουν με τραγούδια της Liverpool F.C. και για την Liverpool F.C., αρκετοί από τους οποίους μάλιστα, έχουν καταφέρει να φτάσουν μέχρι τις πολύ υψηλές θέσεις του UK chart, δείχνοτας πόσο συνδεδεμένη είναι η ιστορία αυτής της ομάδας με την pop και rock μουσική!

When you walk through a storm, hold your head up high and don't be afraid of the dark.
At the end of a storm, there's a golden sky and a sweet silver song of a lark.
Walk on through the wind, walk on through the rain, though your dreams be tossed and blown....
Walk On! Walk On! With hope in your heart and you'll never walk alone....

Liverpool F.C.'s best moments in music:
1. Gerry & The Pacemakers - 'You'll Never Walk Alone'
2. The Mighty Wah! - 'Come Back (The Story Of The Reds)'
3. Liverpool Collective feat. The Kop Choir - 'Fields Of Anfield Road'
4. Pink Floyd - 'Fearless'
5. Liverpool F.C. - 'Anfield Rap (The Red Machine In Full Effect)'
6. Shack - 'Streets Of Kenny'
7. Liverpool F.C. & The Boot Room Boys - 'Pass 'n' Move'
8. The Farm feat. Pete Wylie - 'The Groovy Train'
9. Gerry & The Pacemakers - 'Ferry Cross The Mersey'
10. Liverpool F.C. 1986 - 'Sitting On Top Of The World'

TUXEDOMOON: DESIRE

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) ακούσαμε τραγούδια από νέες κυκλοφορίες (Bruce Springsteen, School Of Seven Bells, The Men) αλλά φυσικά και παλαιότερες ηχογραφήσεις από Talking Heads, Stiff Little Fingers, Plasmatics και εκτενή αποσπάσματα από το υπέροχο άλμπουμ 'Desire' των Tuxedomoon, που κυκλοφόρησε σαν σήμερα το 1981...

   Οι Tuxedomoon δημιουργήθηκαν στο San Francisco της California to 1977, από τους πολυοργανίστες Blaine Reininger και Steven Brown. Στη συνέχεια, προστέθηκαν στο σχήμα, ο τραγουδιστής Winston Tong και ο κινηματογραφιστής και performance artist Bruce Geduldig. Μετά από μερικές αλλαγές στο line-up, το 1979 ενώθηκε μαζί τους και ο μπασίστας Peter Principle.
   To 1980, με αυτή τη σύνθεση, το συγκρότημα ταξίδεψε στην Αγγλία για την ηχογράφηση του δεύτερου μεγάλου δίσκου του. Στην καρέκλα του παραγωγού ήταν ο Gareth Jones και το τελικό αποτέλεσμα, σίγουρα δικαίωσε το group για την εμπιστοσύνη που του έδειξε. Ο τίτλος του εξαιρετικού αυτού άλμπουμ ήταν 'Desire' και κυκλοφόρησε σαν σήμερα, το 1981, από την Ralph Records.
   Η συγκεκριμένη δισκογραφική εταιρία, ήταν ένα label που δημιούργησαν οι Residents το 1972, μόλις δηλαδή συνειδητοποίησαν ότι δεν επρόκειτο να βρουν εταιρία που θα μπορούσε να 'στεγάσει' τις avant garde καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Σ' αυτή την εταιρία κυκλοφόρησαν τους δίσκους τους ονόματα όπως Art Bears, Fred Frith, Nash The Slash, Snakefinger, Voice Farm, Yello.
   Το 'Desire' ήταν μια αποκάλυψη για όποιον το άκουσε εκείνη την εποχή. Ένας δίσκος πολύ διαφορετικός από οτιδήποτε είχε ακουστεί μέχρι τότε, από τα συγκροτήματα του αμερικανικού post punk. Το 'Half Mute', το πρώτο άλμπουμ των Tuxedomoon, που είχε κυκλοφορήσει ένα χρόνο πριν, είχε αφήσει πολύ καλές εντυπώσεις, αλλά σε καμμία περίπτωση δεν είχε 'προετοιμάσει' το έδαφος για το μεγαλείο της μουσικής που μας χάρισε το 'Desire'. Για μένα τουλάχιστον, ο συγκεκριμένος δίσκος είναι ένας από τους δέκα καλύτερους της δεκαετίας του '80. Ένα αριστούργημα, ένα μουσικό διαμάντι, ένα μνημείο για την εποχή του.

Τuxedomoon's 'Desire' tracklist:
1. 'East'
2. 'Jinx'
3. '...'
4. 'Music #1'
5. 'Victims Of The Dance'
6. 'Incubus (Blue Suit)'
7. 'Desire'
8. 'Again'
9. 'In The Name Of Talent (Italian Western Two)'
10. 'Holiday For Plywood (Holiday For Strings)'

THE CLASH: RUDE BOY

   Σήμερα, δυστυχώς, δεν θα έχουμε εκπομπή στον Up 'n' Loud, λόγω μιας ίωσης που με ταλαιπωρεί εδώ και μέρες και, σήμερα, δεν αντιμετωπίζεται τόσο εύκολα. Ελπίζω αύριο να είμαι καλύτερα και να τα ξαναπούμε κανονικά στις 16.00 και μέχρι τις 17.00.

   Ήταν 13 Μαρτίου 1980 όταν έκανε παγκόσμια πρεμιέρα (Prince Charles Cinema στη Leicester Square) στο Λονδίνο η ταινία 'Rude Boy'. Κινηματογραφήθηκε από το 1977 και μέχρι το 1979 και η υπόθεσή της έχει να κάνει με έναν roadie των Clash, τον Ray Gange, ο οποίος εργαζόταν σαν πωλητής σε sex shop!
   H κάμερα των Jack Hazan και David Mingay ακολουθεί τους Clash στα παρασκήνια και σε διάφορες άλλες στιγμές τους, αλλά υπάρχουν και αποσπάσματα από ζωντανές εμφανίσεις του συγκροτήματος στο Anti-Nazi League Concert του 1978 στην Trafalgar Square, σε συναυλία τους στο Victoria Park, στο club 'Barbarella' του Birmingham, αλλά και τραγούδια από μια εμφάνισή τους στο 'Glasgow Apollo'.
   Στην ταινία, υπάρχουν ακόμη, αρκετές σκηνές με διαδηλώσεις και σκηνές αστυνομικής βίας αλλά και αρκετοί μονόλογοι από τα μέλη των Clash και διάφορους φίλους τους. Η ταινία χαρακτηρίστηκε ακατάλληλη για ανηλίκους, λόγω μιας σκηνής στοματικού έρωτα αλλά και της πολύ συχνής χρήσης της λέξης 'fucking', η οποία ακούγεται στην ταινία 96 (μετρημένες) φορές!
   Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον στο 'Rude Boy', είναι ότι δύσκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει πότε τα μέλη των Clash συμπεριφέρονται σαν ηθοποιοί και πότε είναι οι εαυτοί τους. Ήταν το μοναδικό film που έπαιξε ο Ray Gange, αλλά, σαν αληθινός fan των Clash, δεν νομίζω ότι μπορούσε να του συμβεί κάτι καλύτερο στη ζωή του...
   Για το promotion του 'Rude Boy', κυκλοφόρησε μια κασέτα (σε πολύ περιορισμένα κομμάτια) που περιείχε τα τραγούδια που ακουγόταν στην ταινία. Σήμερα, η συγκεκριμένη κασέτα είναι collector's item, όμως πολλά τραγούδια, έτσι όπως υπάρχουν στην κασέτα, μπορείτε να τα βρείτε σε μετέπειτα κυκλοφορίες των Clash ('Τhe Clash On Broadway' box set και 'Live: From Here To Eternity').
   Στο clip που ακολουθεί, απολαύστε αποσπάσματα από την ταινία, με τον Joe Strummer να συζητά με τον πρωταγωνιστή περί αριστερής πολιτικής και το αδιέξοδο του καπιταλισμού και, φυσικά, τους Clash στο αντιναζιστικό φεστιβάλ να παίζουν σε ένα τεράστιο πλήθος το 'London's Burning' και το 'White Riot', στο οποίο είναι μαζί τους και ο Jimmy Pursey των Sham 69...

The Clash's 'Rude Boy' promo cassette songs:
1. 'Rudie Can't Fail'
2. 'Garageland' (live)
3. 'English Civil War' (live)
4. 'I Fought The Law' (live)
5. 'White Man In Hammersmith Palais' (live)
6. 'White Riot' (live)
7. 'Safe European Home' (live)
8. 'What's My Name?' (live)
9. 'No Reason'
10. 'London's Burning' (live)
11. 'White Riot' (live)
12. 'Tommy Gun' (live)

HAPPY B-DAY STEVE HARRIS

   Καλή εβδομάδα εύχομαι σε όλους μας! Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε πολλά τραγούδια από τις χρονιές 1980-1982 από τους Devo, Dead Or Alive, The Comsat Angels, Killing Joke, Duffo, Great Buildings, The Jam, Joe Jackson, Judge Dread, Spandau Ballet αλλά θα θυμηθούμε επίσης τον μεγάλο της jazz Charlie Parker και θα ευχηθούμε, με τη μουσική τους, χρόνια πολλά στους Graham Coxon, Pete Doherty, James Taylor και Steve Harris...

   Το όνομά του είναι Stephen Percy Harris και σήμερα γίνεται 55 ετών, αφού η ημερομηνίας γεννήσεώς του είναι 12 Μαρτίου 1956. Τότε ήρθε στον κόσμο, σε ένα προάστειο του Λονδίνου, όπου και πέρασε τα πρώτα χρόνια της ζωής του. Ήθελε να μάθει drums όταν ήταν μικρός, αλλά ο χώρος στο σπίτι που έμενε δεν ήταν αρκετός για να χωρέσει ένα drum kit κι έτσι, αποφάσισε να ασχοληθεί με την bass guitar, την οποία και έμαθε να παίζει εντελώς μόνος του...
   To 1972 έγινε μέλος των Gypsy's Kiss, οι οποίοι όμως διέλυσαν σχετικά γρήγορα και, το 1974, μπήκε στους Smiler, από τους οποίους αποχώρησε όταν αυτοί αρνήθηκαν να παίξουν κάποιες από τις συνθέσεις του. Τελικά, τα Χριστούγεννα του 1975, έφτιαξε το δικό του συγκρότημα, το οποίο ονόμασε Iron Maiden...
   Aπό τότε και μέχρι σήμερα, ο Steve Harris, παραμένει το μοναδικό μέλος του συγκροτήματος που δεν έλειψε ούτε μια μέρα από το group και, φυσικά, ο βασικός συνθέτης των τραγουδιών των Iron Maiden. Τραγούδια τα οποία συνήθως εμπνέεται από βιβλία και ταινίες ιστορίας και μυθολογίας και έχουν χαρακτηρίσει την πορεία των Iron Maiden μέσα στα χρόνια.
   Είναι πατέρας έξι (!) παιδιών, τέσσερα από τα οποία έκανε με την επί πολλά χρόνια σύζυγό του Lorraine, ενώ έχει ακόμη δύο με την καινούργια σύντροφό του. Είναι φανατικός οπαδός του ποδοσφαίρου (ο ίδιος παίζει ακόμη ποδόσφαιρο ερασιτεχνικά) και της West Ham United, της οποίας τον θυρεό έχει πάντοτε πάνω στο μπάσο του...
   Με το συγκρότημα, έχει κυκλοφορήσει 15 studio δίσκους, 10 ζωντανά ηχογραφημένους και 4 ΕΡ's, έχοντας κάνει πωλήσεις που ξεπερνούν τα 85 εκατομμύρια δίσκους, ενώ η μασκώτ του group, o πολύ γνωστός Eddie, είναι ίσως η μεγαλύτερη πηγή εσόδων τους σε t-shirts, μπρελόκ, ποτήρια, σημαίες, έχοντας γίνει μέχρι και ηλεκτρονικό παιχνίδι! Οι Iron Maiden, είναι επίσης, μια από τις πιό εύρωστες και κερδοφόρες εταιρίες στο χρηματιστήριο αξιών εδώ και πολλά χρόνια...

Ιron Maiden's best moments:
1. 'Hallowed By Thy Name'
2. 'The Evil That Men Do'
3. 'Remember Tomorrow'
4. 'Flight Of Icarus'
5. 'Aces High'
6. 'The Number Of The Beast'
7. 'Prowler'
8. 'Sanctuary'
9. 'Run To The Hills'
10. 'Rime Of The Ancient Mariner'

HAPPY B-DAY JOHN CALE

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) τραγούδια από τους Gang Of Four, Pylon, Pere Ubu, Tom Robinson Band, U2, ABC αλλά και Ornette Coleman, Robin Trower, Manfred Mann's Earth Band, Boston και φυσικά John Cale, αφού σήμερα γίνεται 69 ετών...

   O John Davies Cale ήρθε στον κόσμο σαν σήμερα, το 1942, στο μικρό χωριό Garnant της Ουαλίας. Ανακάλυψε ότι είχε ταλέντο στη βιόλα όταν ήταν ακόμη μικρός και το ανέπτυξε σπουδάζοντας σε ένα από τα Πανεπιστήμια του Λονδίνου. Εκεί ασχολήθηκε με την avant garde σκηνή, οργανώνοντας διάφορα events με μουσική και ποίηση. Στη συνέχεια, έφυγε στη Νέα Υόρκη, για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του...
   Στην Αμερική, ο Cale γνώρισε τους σπουδαίους avant garde μουσικούς John Cage, La Monte Young και Tony Conrad, με τους οποίους συνεργάστηκε το 1963. Δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησε μαζί με τον Lou Reed τους επιδραστικούς The Velvet Underground. Συμμετείχε στους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, 'The Velvet Underground & Nico' (1967) και 'White Light/White Heat' (1968), παίζοντας βιόλα, μπάσο και πιάνο, ενώ είχε συμμετοχή και σε αρκετές από τις συνθέσεις του group. Εκείνη την περίοδο, βοήθησε και την Nico στην ηχογράφηση του δίσκους της 'Chelsea Girl'.
   Όταν αποχώρησε από τους Velvet Underground, λόγω πολύ σοβαρών εντάσεων με τον Reed, ασχολήθηκε με την παραγωγή κάποιων δίσκων της Nico ενώ ήταν πίσω από την κονσόλα και στο ντεμπούτο άλμπουμ των Stooges. To 1970 έπαιξε βιόλα σε τραγούδια του Nick Drake και ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους σαν solo καλλιτέχνης. Η πρώτη του δισκογραφική κατάθεση είχε τίτλο 'Vintage Violence' (1970) και ακολούθησε, το 1971, μια συνεργασία για έναν, σχεδόν instrumental, δίσκο με τον Terry Riley. Στο ίδιο μήκος κύματος, ήταν και το επόμενο άλμπουμ του 'The Academy In Peril' (1972). Tην επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους του, το 'Paris 1919', επιστρέφοντας στη βασική δομή της pop σύνθεσης.
   Σαν παραγωγός, ασχολήθηκε στα 70's με δίσκους των Jennifer Warnes, The Modern Lovers, Squeeze, Patti Smith Group, Sham 69 για λογαριασμό των εταιριών Reprise και Island. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, ο Cale παρουσίασε μια τριλογία από εξαιρετικά, ιδιαίτερα σκοτεινά, άλμπουμς σε συνεργασία με τους Phil Manzanera και Brian Eno από τους Roxy Music. Tα 'Fear' (1974), 'Slow Dazzle' (1975) και 'Helen Of Troy' (1975), συγκαταλέγονται στις καλύτερες δισκογραφικές του καταθέσεις. Το 1974, επίσης, ηχογράφησε ένα live album μαζί με τον Kevin Ayers. Το 1977 βγήκε το ΕΡ 'Αnimal Justice' και δύο χρόνια μετά, το υπέροχο, ζωντανά ηχογραφημένο στο θρυλικό CBGB, 'Sabotage/Live'. Μαζί του στο δίσκο, η Judy Nylon (Snatch) και ο Ivan Kral (Patti Smith Group).
   Tα 80's ξεκίνησαν για τον Cale με τον μέτριο δίσκο 'Honi Soit' (1981), με τον Andy Warhol να επιμελείται το εξώφυλλο ενώ το 1982 θα κυκλοφορήσει το υπέροχο 'Music For A New Society'. To 'Caribbean Sunset' (1984) δεν είναι από τα καλύτερά του, ούτε και το live 'John Cale Comes Alive' της ίδιας χρονιάς. Θα επανέλθει, όμως, με έναν πολύ καλό δίσκο ('Artificial Intelligence'), την αμέσως επόμενη χρονιά. Ο τελευταίος του δίσκος για τη δεκαετία του '80 θα είναι το 'Words For The Dying' (1989), βασισμένος πάνω στην ποίηση του Dylan Thomas και σε παραγωγή Brian Eno.
   H δεκαετία του '90, θα ξεκινήσει εντυπωσιακά για τον John Cale, με δύο σπουδαίες συνεργασίες. Με τον Brian Eno για τον δίσκο 'Wrong Way Up' και τον Lou Reed για το Andy Warhol tribute album 'Songs For Drella'. To 1992 και το 1994 θα έχει συμμετοχή, σε δίσκους του Hector Zazou ενώ, το 1993, θα συμμετέχει στην επανασύνδεση των Velvet Underground. O επόμενος δίσκος του, 'Walking On Locusts' (1996), θα είναι από τους πολύ καλούς της καριέρας του. To 1998 θα τραγουδήσει μαζί με την Siouxsie Sioux το τραγούδι 'Murdering Mouth', στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που διοργάνωσε ο ίδιος, στην Ολλανδία. Λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1999, θα κυκλοφορήσει και η βιογραφία του 'What's Welsh For Zen?'.
   Θα επιστρέψει με δίσκο ('HoboSapiens') το 2003 και το 2005 θα κάνει την παραγωγή σε έναν από τους δίσκους του Alejandro Escovedo. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και ένα ακόμα άλμπουμ με τίτλο 'blackAcetate'. Στη συνέχεια, το 2007, συνεργάζεται με τους LCD Soundsystem, ενώ κάνει την παραγωγή για τους Ambulance Ltd και παίζει βιόλα για τους Shortwave Set. To 2010 χρίστηκε Οfficer of the Order of the British Empire για την προσφορά του στη διάδοση της βρετανικής μουσικής.

John Cale's best solo moments:
1. 'Captain Hook'
2. 'Dying On The Vine'
3. 'Rose Garden Funeral Of Sores'
4. 'The Endless Plain Of Fortune'
5. 'Baby You Know'
6. 'Fear Is A Man's Best Friend'
7. 'Spinning Away' with Brian Eno
8. 'Hedda Gabler'
9. 'Mercenaries (Ready For War)'
10. 'Taking Your Life In Your Hands'

INTERNATIONAL WOMEN'S DAY

   Τραγούδια που αφορούν τις γυναίκες και έχουν σαν θέμα τους τη γυναίκα, σήμερα, από τις 16.00 έως και τις 17.00, στον Up 'n' Loud Web Radio, λόγω φυσικά της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας που εορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου. Οι καλλιτέχνες που περιλαμβάνει το πρόγραμμα είναι οι Archive, Wolfmother, The Cribs, Hole, Alice Cooper, Vanilla Fudge, Eric Burdon, Bob Dylan, John Lennon, Marlena Shaw, Marc Almond, Neneh Cherry...

   Η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
   Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία. Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
   Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη δύση, τη δεκαετία του '60, αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 διεξάγεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.

Βest songs about women:
1. John Lennon - 'Woman Is The Nigger Of The World'
2. Alice Cooper - 'Only Women Bleed'
3. Marlena Shaw - 'Woman Of The Ghetto'
4. Bob Dylan - 'Just Like A Woman'
5. Hole - 'Gold Dust Woman'
6. Eric Burdon - 'Woman Of The Rings'
7. Marc Almond - 'A Woman's Story'
8. Vanilla Fudge - 'Street Walking Woman'
9. Wolfmother - 'Woman'
10. John Lennon - 'Woman'

TELEPHONE THING

   Η σημερινή, θα είναι μια πολύ διαφορετική εκπομπή, όσον αφορά το θέμα που θα μας απασχολήσει. Κι αυτό γιατί, δεν πρόκειται για τα γενέθλια κάποιου καλλιτέχνη, ούτε για κάποια επέτειο. Σήμερα, λοιπόν, από τις 16.00 έως τις 17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα ακούσουμε τραγούδια που σαν θέμα τους έχουν... το τηλέφωνο! Ήταν 7 Μαρτίου του 1876 όταν ο Alexander Graham Bell κατοχύρωσε την πατέντα για μια από τις σημαντικότερες εφευρέσεις που έγιναν ποτέ...

   O Bell γεννήθηκε το 1847 στο Εδιμβούργο και απεβίωσε το 1922. Ήταν επιστήμονας και μηχανικός και το γεγονός ότι η μητέρα του, αλλά και η σύζυγός του, είχαν πολύ σοβαρά προβλήματα ακοής, τον οδήγησε σε μια έρευνα ζωής που επικεντρώθηκε στην ακοή και την ομιλία. Η πολύχρονες έρευνές του με αντικείμενα ήχου και ακοής τον οδήγησαν στο να ανακαλύψει το τηλέφωνο το 1876 και να γίνει έτσι, μια από τις επιδραστικότερες μορφές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
   Το τηλέφωνο, με το πέρασμα των χρόνων, έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής του μοντέρνου ανθρώπου και βοήθησε τα μέγιστα στο να γίνεται με μια απλή κλήση η επικοινωνία ατόμων που δεν είχαν τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με κάποιον άλλο, τόσο γρήγορο, τρόπο. Η εξέλιξη της τηλεφωνικής συσκευής ήταν επίσης πολύ εντυπωσιακή στα επόμενα 130 χρόνια, φτάνοντας σήμερα να έχουμε τη δυνατότητα να έχουμε το τηλέφωνο μαζί μας όπου κι αν βρισκόμαστε!
   Μια τέτοια ανακάλυψη, που έγινε καθημερινότητα, δεν θα μπορούσε να λείπει από τους στίχους κάποιων τραγουδιών. Πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που ερμήνευσαν τραγούδια που έχουν σαν θέμα τους τη συγκεκριμένη συσκευή, μια που, πολλές φορές κάποια πολύ σημαντικά (ή και ασήμαντα) γεγονότα της ζωής, περνούν μέσα από τις γραμμές του τηλεφώνου. Μεγάλες επιτυχίες με τέτοια τραγούδια γνώρισαν οι Blondie ('Call Me' και 'Hanging On The Telephone'), η Sheena Easton ('Telephone (Long Distance Love Affair'), οι Curiosity Killed The Cat ('Name And Number'), οι De La Soul ('Ring Ring Ring' που σαμπλάρει το τραγούδι των Curiosity!), η Lady Gaga με την Beyonce ('Telephone'), οι Electric Light Orchestra ('Telephone Line'), οι New Edition ('Mr.Telephone Man'), o Tommy Tutone (8675309/Jenny), o Phil Collins ('Don't Lose My Number'), οι Steely Dan ('Rikki Don't Lose That Number'), oι Undertones ('You've Got My Number (Why Don't You Use It?)', οι Blue October ('Calling You') και αρκετοί ακόμη.
   Στη σημερινή εκπομπή θα ακούσουμε μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν αντλήσει την έμπνευσή τους από την πολύ χρήσιμη συσκευή του Bell. Στο clip που ακολουθεί, οι Black Angels παίζουν 'σπασμένο τηλέφωνο'...

Best Telephone songs:
1. The Nerves - 'Hanging On The Telephone'
2. The Black Angels - 'Telephone'
3. The Fall - 'Telephone Thing'
4. Love - 'The Red Telephone'
5. The Jam - 'Girl On The Phone'
6. Blondie - 'Call Me'
7. The Pretenders - 'The Phone Call'
8. The Notwist - 'Pick Up The Phone'
9. Jade Warrior - 'Telephone Girl'
10. Fun Boy Three - 'The Telephone Always Rings'

KILLING JOKE: WARDANCE/PSSYCHE

   Μετά από μια σειρά εκπομπών αφιερωμένες σε καλλιτέχνες (Roger Daltrey, Lou Reed, John McGeoch), επανερχόμαστε στα καθιερωμένα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) με flashbacks για να ακούσουμε κάποια τραγούδια τα οποία έχουν άμεση ή έμμεση σχέση με τη σημερινή ημερομηνία. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει τραγούδια από τους David Gilmour, Sparklehorse, Green On Red, Blondie, B-Movie, Desperate Bicycles, Patrick Fitzgerald, Cockney Rejects, Snatch, The Pop Group, Josef K, TV21, Siouxsie & The Banshees και δύο τραγούδια από τους Killing Joke, που, σαν σήμερα το 1980, είχαν κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα post punk singles της εποχής εκείνης...

KILLING JOKE - 'Pssyche'

You're alone in the pack
You're feeling like you wanna go home
You're feeling life's finished, but you keep on going...
The reason is there
You won't find it till you've been and gone cos you're living a hoax!
Someones got you sussed!

Dull your brain, or seek inspiration
You feel illusion, and then you finally say transfer!
Transorm a machine, to play with your head
So you can stand back and watch, or take part and learn...

If you don't know the game, then you're still part of it
Because out on the streets it's strange
To see the show
Knowing full well that you're on the range
Dodge the bullets! or carry the gun, the choice is yours!

Look at the controller
A Nazi with a social degree
A middle-class hero
A rapist with your eyes on me
Increase your masturbation, three cheers for the nuns you fuck!
You'd wipe out spastics if you had the chance, but Jesus wouldn't like it...
No!

Written by Jaz Coleman, Kevin 'Geordie' Walker, Martin 'Youth' Glover, Paul Ferguson
Recorded February 1980
Produced by Killing Joke
Released by Malicious Damage Rec

Killing Joke's best moments:
1. 'Pssyche'
2. 'The Wait'
3. 'Darkness Before Dawn'
4. 'Dominator'
5. 'A New Day'
6. 'Communion'
7. 'The Lightbringer'
8. 'Ghosts Of Ladbroke Grove'
9. 'Wardance'
10. 'Follow The Leaders'
 

JOHN McGEOCH 1955-2004

   Καλή εβδομάδα σε όλους! Στη σημερινή εκπομπή θα θυμηθούμε έναν από τους καλύτερους κιθαρίστες της εποχής του new wave μέσω της δουλειάς που έκανε στους Magazine, Siouxsie & The Banshees, Public Image Ltd, Generation X, Visage, Ken Lockie, The Armoury Show...

   H καταγωγή του John Alexander McGeoch ήταν από τη Σκωτία. Γεννήθηκε εκεί, το 1955, στη μικρή πόλη Greenock και όταν έγινε 12 ετών ξεκίνησε να παίζει κιθάρα, ακούγοντας και μαθαίνοντας τραγούδια του Hendrix και των Cream. To 1975 μπήκε στο Manchester Polytechnic, παίρνοντας πτυχίο στις τέχνες και τη φωτογραφία. Παράλληλα, ανέπτυξε και το ταλέντο που είχε στο σχέδιο και τη ζωγραφική.
   Το 1977 γνώρισε μέσω ενός φίλου τον Howard Devoto, o oποίος μόλις είχε αποχωρήσει από τους Buzzcocks και ήταν σε αναζήτηση συνεργατών για να φτιάξει ένα καινούργιο συγκρότημα. Οι δύο τους, έγιναν ο πρώτος πυρήνας των Magazine, που εξελίχθηκαν σε ένα από τα σημαντικότερα σχήματα του new wave. O McGeoch, έπαιξε στους τρεις πρώτους δίσκους του συγκροτήματος ('Real Life' το 1978, 'Secondhand Daylight' το 1979 και 'The Correct Use Of Soap' το 1980), με την κιθαριστική δουλειά του να αναγνωρίζεται και να εκτιμάται από (σχεδόν όλους) τους μουσικοκριτικούς αλλά και τους θιασώτες του 'νέου κύματος'.
   Παράλληλα με τη θητεία του στους Magazine, o McGeoch ηχογράφησε (μαζί με τους Barry Adamson και Dave Formula που ήταν επίσης στους Magazine) με τους Visage στον πρώτο, ομώνυμο, δίσκο τους. Συμμετείχε στη σύνθεση του single 'Tar' και ήταν μέλος τους όταν γνώρισαν την πανευρωπαική επιτυχία 'Fade To Grey'. Την ίδια εποχή, έπαιξε κιθάρα σε μερικά από τα τραγούδια του δίσκου 'Kiss Me Deadly' των Generation X, ενώ βοήθησε και τους Skids σε μερικές ηχογραφήσεις που έκαναν για την εκπομπή του John Peel στο BBC.
   To 1980 έγινε μέλος των Siouxsie & The Banshees, αφήνοντας το στίγμα του και σε ένα ακόμη από τα καλύτερα group της εποχής εκείνης. Με τους Banshees συνεργάστηκε για τους πολύ καλούς δίσκους 'Kaleidoscope' (1980), 'Ju Ju' (1981), 'A Kiss In The Dreamhouse' (1982) ενώ παίζει κιθάρα και στα singles 'Israel' και 'Fireworks'. Δυστυχώς γι' αυτόν, όμως, δεν άντεξε την πίεση των συνεχόμενων ηχογραφήσεων και των πολλών συναυλιών και κατέρρευσε, εξαιτίας ενός νευρικού κλονισμού, σε μια συναυλία του συγκροτήματος στην Ισπανία. Πριν αποχωρήσει από τους Banshees, βοήθησε τον Ken Lockie των Cowboys International, παίζοντας κιθάρα στο άλμπουμ του 'The Impossible' του 1981.
   Το 1983, ο σπουδαίος αυτός κιθαρίστας, δημιούργησε με τη βοήθεια των Richard Jobson, Russell Webb (και οι δύο πρώην Skids), John Doyle (πρώην Magazine), το σχήμα The Armoury Show. To 1985 κυκλοφόρησαν το καλό, αλλά αποτυχημένο εμπορικά, άλμπουμ 'Waiting For The Floods'. To 1984 απέρριψε την πρόταση του John Lydon να γίνει μέλος των Public Image Ltd, αλλά μετά την αποτυχία των Armoury Show, το ξανασκέφτηκε και, τελικά, έγινε μέλος των PIL το 1986. Mε αυτούς κυκλοφόρησε τους δίσκους 'Happy?' (1987), '9' (1989) και 'That What Is Not' (1992). Έμεινε στο συγκρότημα μέχρι και τη διάλυσή τους, ενώ από εκείνη τη στιγμή και μετά, τα πράγματα δεν πήγαν και πολύ καλά γι' αυτόν...
   Προσπάθησε να φτιάξει συγκρότημα με τον Glenn Gregory (Heaven 17) χωρίς επιτυχία και, τελικά, έφτιαξε τους Pacific, μαζί με τους John Keeble (Spandau Ballet) και Clive Farrington (When In Rome), oι οποίοι όμως δεν κατάφεραν να ηχογραφήσουν κάτι. Πριν πεθάνει στον ύπνο του, στις 4 Μαρτίου 2004, έγραφε μουσική για την βρετανική τηλεόραση.
   Πολλοί σπουδαίοι κιθαρίστες, ανέφεραν τον McGeogh σαν μια από τις σημαντικότερες επιρροές τους. Ο Johnny Marr (The Smiths), o The Edge (U2) και ο John Frusciante (Red Hot Chili Peppers) είναι μερικοί από αυτούς. Οι δουλειές του με τους Magazine και τους Siouxsie & The Banshees θεωρούνται new wave classics και όχι άδικα.
   Στο clip που ακολουθεί, θυμηθείτε τον McGeoch μαζί με τους Magazine στο 'The Light Pours Out Of Me'...

John McGeogh's best moments:
1. Siouxsie & The Banshees - 'Spellbound'
2. Magazine - 'Because You're Frightened'
3. Visage - 'Tar'
4. The Armoury Show - 'Castles In Spain'
5. Public Image Ltd - 'Dissapointed'
6. Generation X - 'Kiss Me Deadly'
7. Siouxsie & The Banshees - 'Monitor'
8. Magazine - 'The Light Pours Out Of Me'
9. Siouxsie & The Banshees - 'Cascade'
10.Ken Lockie - 'Dance House'

HAPPY B-DAY LOU REED

   Όπως και χθες, έτσι και στη σημερινή εκπομπή, θα ασχοληθούμε αποκλειστικά και μόνο με έναν τραγουδιστή. Μόνο που ο Lou Reed δεν είναι μονάχα τραγουδιστής. Πρόκειται για μια από τις σημαντικότερες περσόνες του rock 'n' roll, που έμεινε στην ιστορία για την συμμετοχή του στους θρυλικούς Velvet Underground στα 60's αλλά και για τις καταπληκτικές solo δουλειές του στη δεκαετία του '70. Ο Lou Reed θα ακουστεί σήμερα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) σε διάφορες φάσεις της καριέρας του, σαν συνθέτης, τραγουδιστής και κιθαρίστας, σε τραγούδια από τη δεκαετία του '60 μέχρι και σήμερα...

   To όνομά του είναι Lewis Allan Reed. Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1942 στη Νέα Υόρκη και μεγάλωσε εκεί. Είναι αυτοδίδακτος κιθαρίστας, αφού έμαθε να παίζει ακούγοντας τραγούδια στο ραδιόφωνο. Σπούδασε κινηματογράφο στο Syracuse University, απ' όπου αποφοίτησε το 1964. Εκείνη τη χρονιά ξεκίνησε να εργάζεται σαν συνθέτης τραγουδιών για την εταιρία Pickwick Records και σε μια ηχογράφηση γνώρισε τον John Cale και μαζί δημιούργησαν το συγκρότημα The Velvet Underground...
   Πολύ σύντομα, οι Velvet Underground προκάλεσαν την προσοχή του καλλιτέχνη Andy Warhol, ο οποίος ασχολήθηκε μαζί τους και έπαιξε το ρόλο του μέντορα, ιδιαίτερα για τον Reed. Το συγκρότημα έκανε εμφανίσεις στο στούντιο 'Factory' που είχε δημιουργήσει ο Warhol και συμμετείχε στα events του, που είχαν τίτλο 'Εxploding Plastic Inevitable'. Το 1967 κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο, σε συνεργασία με την Γερμανίδα ηθοποιό και φωτομοντέλο Nico. Το εξώφυλλο του δίσκου, σχεδιασμένο από τον Warhol, απεικόνιζε μια μπανάνα σε άσπρο φόντο και έμεινε στην ιστορία σαν ένα από τα πιο χαρακτηριστικά front covers όλων των εποχών. Την εποχή που βγήκε στην κυκλοφορία, το άλμπουμ 'The Velvet Underground & Nico' δεν έκανε μεγάλες πωλήσεις, αλλά με το πέρασμα των χρόνων καθιερώθηκε σαν ένας δίσκος ορόσημο για την rock μουσική.
   H κυκλοφορία του δίσκου 'White Light/White Heat' (1968) ήταν το τέλος της συνεργασίας των Velvet Underground με τον Andy Warhol και τη Nico. Κατόπιν αποχώρησε και ο John Cale και τον αντικατέστησε o Doug Yule. Mε τη νέα του σύνθεση, το group έβγαλε ακόμη δύο δίσκους ('The Velvet Underground' το 1969 και 'Loaded' το 1970) και αμέσως μετά, ήταν η σειρά του Reed να φύγει από το συγκρότημα...
   Η πρώτη του solo προσπάθεια έγινε το 1972 και ήταν ένας μέτριος δίσκος, στον οποίο, ο Lou Reed είχε για συνεργάτες τους Steve Howe και Rick Wakeman από τους Yes. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου ήταν συνθέσεις από την περίοδο με τους Velvet Underground. Στα τέλη της χρονιάς, όμως, ο καλλιτέχνης 'ξαναχτύπησε' με έναν απίστευτα καλό δίσκο. Ο τίτλος του ήταν 'Transformer' και την καρέκλα του παραγωγού μοιράστηκαν οι David Bowie και Mick Ronson. Μερικά από τα χαρακτηριστικότερα τραγούδια της καριέρας του βρίσκονται σ' αυτό το εξαιρετικό άλμπουμ ('Walk On The Wild Side', 'Perfect Day', 'Vicious', 'Satellite Of Love').
   Aκολούθησε, το 1973, το επίσης εξαιρετικό 'Berlin', το οποίο ο συνθέτης 'έχτισε' γύρω από την ιστορία δύο ερωτευμένων ναρκομανών που ζούσαν στο Βερολίνο. Τα τραγούδια 'Lady Day', 'Caroline Says' και το ομώνυμο, συγκαταλέγονται σίγουρα στις καλύτερες στιγμές του Reed. To 1974 κυκλοφόρησε δύο δίσκους, το 'Sally Can't Dance' και το ζωντανά ηχογραφημένο 'Rock 'n' Roll Animal'. Την επόμενη χρονιά, παρουσίασε έναν παράξενο ηχητικά δίσκο ('Metal Machine Music') στον οποίο πειραματίστηκε με συχνότητες. Αξίζει να τον ακούσετε, μόνο αν είστε φίλοι του avant garde και μπορείτε να εκτιμήσετε τέτοιου είδους προσπάθειες. Την εποχή που κυκλοφόρησε, πάντως, πολύ λίγοι τον άκουσαν...
   Ιδιαίτερα ενεργός στη δεκαετία του '70, ο ήρωας μας ηχογράφησε το 1975 τον καλό δίσκο 'Coney Island Baby' και στη συνέχεια τα 'Rock 'n' Roll Heart' (1976), 'Street Hassle' (1978), ενώ για το 'The Bells' του 1979, συνεργάστηκε με τον jazz μουσικό, Don Cherry. Το πρώτο του άλμπουμ για τη δεκαετία του '80 είχε τίτλο 'Growing Up In Public'. Τότε παντρεύτηκε τη στυλίστρια και σχεδιάστρια Sylvia Morales. To 1982 βγήκε το πολύ καλό άλμπουμ 'Τhe Blue Mask' και την επόμενη χρονιά το 'Legendary Hearts', το οποίο αφιέρωσε στη σύζυγό του. Το 'New Sensations' του 1984, περιέχει ένα από τα πιό γνωστά του τραγούδια, που έχει τίτλο 'I Love You, Suzanne'.
   To 'Mistrial' του 1986 δεν ήταν ιδιαίτερα καλό, όμως το 'New York', με το οποίο ο Reed επανήλθε το 1989, είναι ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της δισκογραφίας του. Στα ντραμς είναι η Maureen Tucker (μέλος των Velvet Underground) και στα φωνητικά συμμετέχει ο πολύ γνωστός Dion. Από αυτό το άλμπουμ ακούστηκε πολύ το 'Dirty Blvd', το οποίο παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα λίγα τραγούδια του Lou Reed που μπορεί κανείς να ακούσει σε κάποιο ραδιόφωνο...
   Η δεκαετία του '90 ξεκίνησε με μια εντυπωσιακή συνεργασία του Reed με τον John Cale για το δίσκο 'Songs For Drella', που είναι εξ ολοκλήρου αφιερωμένος στον Andy Warhol, που είχε πεθάνει λίγα χρόνια πριν. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθαν σε επαφή οι δύο πρώην Velvets, μετά από 22 ολόκληρα χρόνια! Αυτό ήταν, μάλλον, η αφορμή για την επανασύνδεση των Velvet Underground, oι οποίοι εμφανίστηκαν ξανά μαζί σε μια εκδήλωση που έγινε στη Γαλλία. Το 1992, ο Reed εκπλήσσει, με το 'στοιχειωμένο' αλλά συνάμα πανέμορφο 'Magic And Loss', ένα άλμπουμ που ηχογράφησε με αφορμή το χαμό δύο στενών του φίλων.
   Το 1996 οι Velvet Underground μπήκαν στο 'Rock 'n' Roll Hall of Fame' και στην τελετή ο Reed (μαζί με τον Cale και την Tucker) αφιέρωσε ένα τραγούδι στη μνήμη του Sterling Morrison (το τέταρτο μέλος του group) που έφυγε από τη ζωή ένα χρόνο πριν. Για τον Morrison έγραψε και το τραγούδι 'Finish Line' που κυκλοφόρησε μαζί με το δίσκο 'Set The Twilight Reeling' το 1995. Ο επόμενος δίσκος του ήρθε πέντε χρόνια αργότερα και ήταν το πολύ καλό 'Ecstasy', στο οποίο συμμετέχει, μεταξύ άλλων, η Laurie Anderson. Οι δύο τους θα συνδεθούν ερωτικά και τελικά, θα παντρευτούν το 2008.
   Από τη συνεργασία του με τον avant garde σκηνοθέτη και σεναριογράφο Robert Wilson, θα προκύψει μια θεατρική παράσταση βασισμένη σε έργα του Edgar Allan Poe. O τίτλος της ήταν 'Poe-Try' και έγινε η βάση για το διπλό άλμπουμ 'Τhe Raven' που κυκλοφόρησε το 2003. Σ' αυτό συμμετέχουν οι David Bowie, Laurie Anderson, Antony Hegarty, ο θρύλος της jazz Ornette Coleman, αλλά και πολλοί γνωστοί ηθοποιοί όπως οι Christopher Walken, Willem Dafoe, Elizabeth Ashley κ.α.
   Θα ακολουθήσει η κυκλοφορία της συλλογής 'NYC Man (The Ultimate Collection 1967-2003)' και το ζωντανά ηχογραφημένο 'Animal Serenade' το 2004. Στο live συμμετέχει ο Hegarty και ο Reed θα ανταποδώσει, με την παρουσία του σε δίσκο των Antony & The Johnsons. Λίγα χρόνια μετά, το 2007, θα ηχογραφήσει ένα δίσκο με ambient μουσική, με τίτλο 'Hudson River Wind Meditations'. Tη χρονιά εκείνη, θα ηχογραφήσει, μαζί με τους Killers, το τραγούδι 'Tranquilize' και μετά θα επαναδιαπραγματευτεί το παρελθόν του, παίζοντας ξανά το 'Berlin' και το 'Metal Machine Music' σε συναυλίες (που γυρίστηκαν σε ταινία και κυκλοφόρησαν σε δίσκο). Το 2010 συνεργάστηκε με τους Gorillaz σε ένα τραγούδι τους ('Some Kind Of Nature') και την επόμενη χρονιά, έκανε ένα ακόμη τολμηρό βήμα, κυκλοφορώντας το διπλό άλμπουμ 'Lulu' σε συνεργασία με τους Metallica!
   O Lou Reed, ήταν και παραμένει, μια αρχετυπική φιγούρα του rock 'n' roll. Ένας καλλιτέχνης που παρέκαμψε την πεπατημένη και έστησε την καριέρα του πάνω σε θέματα που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα και τη χρήση ναρκωτικών. Ήταν πάντα λάτρης του ακραίου και του avant garde και σε καμμία περίπτωση δεν ήταν ο τύπος του rock star, αν και θα μπορούσε. Mε την παρουσία του στους Velvet Underground, αλλά και τα τραγούδια που έγραψε γι' αυτούς, έδωσε το έναυσμα σε χιλιάδες νέα παιδιά να ασχοληθούν με τη rock μουσική, ενώ στην πορεία του σαν solo καλλιτέχνης ήταν πάντοτε απρόβλεπτος και περιπετειώδης. Ένας μοναδικός τραγουδιστής και συνθέτης που μας έχει χαρίσει πολλές ξεχωριστές στιγμές...

Lou Reed's best moments:
1. 'Lady Day'
2. 'Vicious'
3. 'Sally Can't Dance'
4. 'Street Hassle'
5. 'The Blue Mask'
6. 'Dirty Blvd'
7. 'Sword Of Damocles'
8. 'Paranoia Key Of E'
9. 'Perfect Day'
10. 'Coney Island Baby'