D.A.F.: ALLES IST GUT

   Καλή εβδομάδα σε όλους. Επανερχόμαστε σήμερα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) με μουσική και τραγούδια από τους Grant Green (γιατί σήμερα είναι η παγκόσμια ημέρα της jazz), Νazareth, Dresden Dolls και πολύ punk rock/new wave από τους Altered Images, Teardrop Explodes, Squeeze, The Plastics, Members, Nick Lowe, Killing Joke, Chelsea, The Comsat Angels και D.A.F....

   Οι Deutsch Amerikanische Freundschaft, δημιουργήθηκαν στο Dusseldorf το 1978, σαν εξαμελές συγκρότημα, ενώ στα επόμενα τρία χρόνια, κατέληξαν να είναι το ντουέτο των Gabriel 'Gabi' Delgado-Lopez και Robert Gorl. Mε τον δίσκο τους 'Die Kleinen Und Die Bosen' (1980) κατάφεραν να πάρουν πολύ καλές κριτικές από τα βρετανικά μουσικά έντυπα και να αποκτήσουν ένα αφοσιωμένο ακροατήριο σε χώρες εκτός Γερμανίας.
   Για τον δίσκο τους 'Alles Ist Gut' (1981), οι D.A.F. άλλαξαν τον ήχο τους, από το industrial electro punk των πρώτων ηχογραφήσεών τους, για έναν ρυθμικό, μινιμαλιστικό, ηλεκτρονικό ήχο, ο οποίος χαρακτήρισε την πιό επιτυχημένη περίοδο του σχήματος. Εξάλλου, οι περισσότεροι φίλοι της μουσικής θυμούνται τους D.A.F. από αυτόν τον δίσκο και, ίσως, και τον επόμενο που είχε τίτλο 'Fuer Immer' (1982).
   Στο 'Alles Ist Gut' ο Gorl παίζει drums και ο Gabi τραγουδάει, ενώ όλη η μουσική του άλμπουμ, προέρχεται από Korg syntheseizers και sequencers. To τραγούδι τους 'Der Mussolini', προκάλεσε αντιδράσεις, λόγω του τίτλου του και των στίχων 'dance the Mussolini, move your behind, clap your hands, and now the Adolf Hitler, and now the Jesus Christ'. Όπως συμβαίνει τις πιό πολλές φορές, λίγοι μπόρεσαν να καταλάβουν τότε τον τρόπο που οι D.A.F. παρωδούσαν ονόματα και έπαιζαν με τις φράσεις.
   Το ντουέτο σταμάτησε να ηχογραφεί στα τέλη των 80's αλλά, επίσημα, δεν διέλυσε ποτέ. Επανήλθε με καινούργια μουσική το 2003 και συνεχίζουν να είναι ενεργοί μέχρι και σήμερα.

'Der Mussolini'

Geht in die Knie und klatscht in die Hände, Beweg deine Hüften, 
Und tanz den Mussolini, tanz den Mussolini...
Dreh dich nach rechts, und klatsch in die Hände 
Und mach den Adolf Hitler, tanz den Adolf Hitler, und jetzt den Mussolini...
Beweg deinen Hintern, Beweg deinen Hintern,  
Klatscht in die Hände, tanz den Jesus Christus.
Geh in die Knie, und dreh dich Nach rechts, 
Und dreh dich nach links, klatsch in die Hände,
Und tanzt den Adolf Hitler, und tanzt den Mussolini, und jetzt den Jesus Christus.
Klatscht in die Hände, und tanz den Kommunismus, 
Und jetzt den Mussolini, und jetz Nach rechts, und jetz nach links,
Und tanz den Adolf Hitler, und jetzt den Mussolini, tanz den Jesus Christus, 
Beweg deinen Hintern, und wackel mit den Hüften, klatsch in die Hände, 
Und tanz den Jesus Christus, und jetzt den Mussolini, und jetzt den Adolf Hitler, 
Geb mir deine Hand
Und tanz den Mussolini, Tanz den Kommunismus, 
Und jetzt den Mussolini, und jetzt den Adolf Hitler,
Und jetzt den Jesus Christus, und jetzt den Mussolini.
Und jetzt den Kommunismus, und jetzt den Adolf Hitler, und jetzt den Mussolini
Tu den Mussolini, Tanzen wir den Hitler,
Und gehn in die Knie, Beweg deine Hüften, 
Klatsch in die Hände und tanz den Jesus Christus...

Words by Gabi Delgado-Lopez

Music by Robert Gorl

Produced by Conny Plank

Recorded December 1980 at Conny Plank's studios, Cologne

 

Deutsch Amerikanische Freundschaft's best moments:

1. 'Der Mussolini'

2. 'Kebab-Traume'

3. 'Der Rauber Und Der Prinz'

4. 'Sato-Sato'

5. 'Brothers'

6. 'Liebe Auf Den Ersten Blick'

7. 'Der Sheriff (Anti-Amerikanisches Lied)'

8. 'Du Bist D.A.F.'

9. 'Gewalt'

10. 'Sex Unter Wasser'

DEATH IN JUNE

   Σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα έχετε την ευκαιρία να ακούσετε τραγούδια από τους Αnn Peebles, Sheena Easton, Kiss, Ιsobel Campbell, μαζί με punk rock από τους TV Smith's Explorers, The Pack, The Outcasts, The Insane και new wave από τους The B-52's, Blondie, Patti Smith Group, Japan, Modern English και Death In June. Τα γενέθλια του τραγουδιστή και συνθέτη των περισσότερων τραγουδιών των Death In June, Douglas Pearce, συμπίπτουν με την ημερομηνία που κυκλοφόρησε το πρώτο τους EP, 'Ηeaven Street'...

   Oι Death In June δημιουργήθηκαν το 1981 από τους Douglas Pearce (σήμερα γίνεται 55 ετών), Tony Wakeford και Patrick Leagas. Νωρίτερα, ήταν όλοι μέλη του αντι-ναζιστικού punk rock συγκροτήματος Crisis. Από το 1977 και μέχρι το 1981, κατάφεραν να κυκλοφορήσουν ένα mini-LP και τρία singles. Τα υπόλοιπα μέλη των Crisis συνέχισαν στους Theatre Of Hate (Luke Rendall) και Carcrash International (Lester Jones).
   Οι Death In June, άφησαν πίσω τους το punk rock των Crisis και κινήθηκαν σε πιό σκοτεινά μονοπάτια, βασίζοντας τον ήχο τους στο dark wave της εποχής και στο μιλιταριστικό χτύπημα των drums. Παρά το γεγονός, ότι στο ξεκίνημά τους τα θέματα στα τραγούδια τους ήταν κυρίως πολιτικά, όταν το 1985, ο Douglas P έμεινε το μοναδικό μέλος του group, η στιχουργική των Death In June στράφηκε σε πιό εσωτερικά θέματα και συναισθηματικές καταστάσεις. Πέρα από τους στίχους, όμως, ήταν και η μουσική του σχήματος που άλλαξε, αφού το dark wave των πρώτων χρόνων, έδωσε τη θέση του σε έναν ιδιοσυγκρασιακό, ακουστικό neo-folk ήχο.
   Το συγκρότημα κυκλοφόρησε το EP 'Heaven Street' σαν σήμερα, το 1981 και έπαιξε ζωντανά για πρώτη φορά, το Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς, στο Λονδίνο. To 1982 ακολούθησε το single 'State Laughter/Holy Water' ενώ το 1983 ήρθε και το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, με τίτλο 'The Guilty Have No Pride', το οποίο ανέβηκε στην κορυφή του UK Indie Chart.
   Το γεγονός, ότι στις πρώτες τους κυκλοφορίες (αλλά και αρκετές φορές στη συνέχεια), οι Death In June χρησιμοποιούσαν σαν σύμβολο τους την Totenkopf, που εμφανιζόταν στις στολές των SS αλλά και παλαιότερα του Πρωσικού στρατού, μαζί με το νούμερο 6, προκάλεσε αντιδράσεις και έδωσε την αφορμή σε αρκετούς να χαρακτηρίσουν το συγκρότημα φιλοναζιστικό, άσχετα αν το παρελθόν τους με τους Crisis δεν έδειχνε κάτι τέτοιο. Ο Douglas P, σε συνέντευξή του, τόνισε ότι 'η νεκροκεφαλή συμβολίζει τον θάνατο ('death') και το νούμερο 6 συμβολίζει τον έκτο μήνα του έτους ('June'), και γι' αυτό το λόγο το συγκεκριμένο σύμβολο χρησιμοποιείται από το group'...

   Παρόλα αυτά, πολλοί δεν πείστηκαν. Η συχνή χρησιμοποίηση συμβόλων από τη ναζιστική Γερμανία και το τρίτο Ράιχ, οι στρατιωτικές στολές επί σκηνής και η θεματική των τραγουδιών τους, έκαναν τους Death In June ένα πολύ αμφιλεγόμενο σχήμα. Το 1998, μάλιστα, μια ακτιβιστική ελβετική οργάνωση, κατάφερε να ακυρώσει μια συναυλία τους στη Λωζάνη και το 2003 ακυρώθηκε μια εμφάνισή τους στο Σικάγο, λόγω της δράσης μιας άλλης ακτιβιστικής οργάνωσης, η οποία, δεν δέχτηκε καν την πρόταση του διοργανωτή και του Douglas P για να πάνε τα έσοδα της συναυλίας σε μιά οργάνωση που προωθεί τα ανθρώπινα δικαιώματα! Στη Γερμανία, οι δίσκοι τους 'Brown Book' (1987) και 'Rose Clouds Of Holocaust' (1995) έχουν απαγορευτεί από το 2005 και παρά τις εκτενείς εξηγήσεις του συγκροτήματος στη Γερμανική κυβέρνηση, για τους συμβολισμούς και τη θεματική των τραγουδιών. Σύμφωνα με τα λεγόμενα του Douglas P: 'υπάρχει ένα ενδιαφέρον για τα θέματα του τρίτου Ράιχ. Είχε ένα τόσο μεγάλο αντίκτυπο στο σύγχρονο κόσμο που κανείς δεν μπορεί να το αγνοήσει. Παρόλα αυτά, διαβάζω περισσότερες φορές το 'Das Kapital' του Μαρξ, πάρά το 'Mein Kampf' του Χίτλερ'. Aπό την άλλη πάλι, το γεγονός ότι ο ηγέτης των Death In June είναι ομοφυλόφιλος και έχει, κατά καιρούς, συνεργαστεί με εβραίους (έχοντας παίξει συναυλία και στο Ισραήλ), ακυρώνει αυτόματα τις φήμες για τη σχέσεις του με τον ναζισμό...
   Επανερχόμενοι στη μουσική του συγκροτήματος, αξίζει να αναφέρουμε μερικές από τις σημαντικότερες στιγμές, της μέχρι σήμερα πορείας τους. Το 'Νada!' του 1985 είναι μια από τις καλύτερες δουλειές τους και περιέχει αρκετά στοιχεία ηλεκτρονικής μουσικής. Είναι, επίσης, ο πρώτος δίσκος στον οποίο συνεργάστηκε μαζί τους ο David Tibet των Current 93. Ο ίδιος, συμμετείχε και σε μια σειρά από δίσκους, που για πολλούς, είναι οι καλύτεροι των Death In June. Μιλάμε για τα 'The World That Summer' (1986), 'Brown Book' (1987), 'The Wall Of Sacrifice' (1989). Μεγάλο ενδιαφέρον έχει, επίσης, ο δίσκος που κυκλοφόρησαν από κοινού σαν 'Death In June/Current 93' με τίτλο '1888'.
   Όσον αφορά την πιό πρόσφατη, neo-folk περίοδο των Death In June, οι καλύτερες στιγμές τους είναι οι δίσκοι 'Βut, What Ends When The Symbols Shatter?' (1992), 'Rose Clouds Of Holocaust' (1995) και 'Take Care And Control' (1998). Αξίζει να αναφέρουμε τις αρκετές και ενδιαφέρουσες συνεργασίες του Douglas P, αφού, πέρα από τον David Tibet, ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από το όνομα Death In June, έχει ηχογραφήσει με τον Boyd Rice (NON), το γαλλικό συγκρότημα Les Joyaux De La Princesse, τον John Murphy (SPK), τους Der Blutharsch, τον Andreas Ritter (Forseti). Τα υπόλοιπα μέλη του group, από την αρχική σύνθεση, συνέχισαν να ασχολούνται με τη μουσική. Ο Tony Wakeford δημιούργησε τους Sol Invictus και ο Patrick Leagas τους Sixth Comm...
   Στο clip που ακολουθεί, παρακολουθήστε το 'Heaven Street', από μια, σχετικά πρόσφατη εμφάνιση των Death In June στην Αθήνα.

Death In June's best moments:
1. 'Break The Black Ice'
2. 'Fields'
3. 'Heaven Street'
4. 'Carousel'
5. 'Doubt To Nothing'
6. 'In Sacrilege'
7. 'To Drown A Rose'
8. 'She Said Destroy'
9. 'All Alone In Her Nirvana'
10. 'Fall Apart'

ADRIAN BORLAND 1957-1999

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ασχοληθούμε με τη μουσική ενός πολύ σημαντικού και, δυστυχώς, υποτιμημένου μουσικού της εποχής του new wave. Είναι ο Adrian Borland, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με ένα από τα καλύτερα σχήματα των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '80, τους υπέροχους The Sound...

   Γεννημένος το 1957 στο Λονδίνο, ο Adrian Borland ήταν, σε ηλικία 14 ετών, ένας ολοκληρωμένος κιθαρίστας κι ένας πολλά υποσχόμενος συνθέτης. Πριν ακόμη γίνει 20 ετών, δημιούργησε το πρώτο του συγκρότημα, που ονόμασε The Outsiders. Παίζοντας ενεργητικό, ρυθμικό punk rock, το σχήμα κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο το 1977 ('Calling On You') και συνέχισε με το EP 'One To Infinity'. Το 1979 ηχογράφησαν το 'Close Up', που έμελλε να είναι και το τελευταίο τους άλμπουμ. Αλλάζοντας τον ήχο τους, με την προσθήκη syntheseizer, οι Outsiders έγιναν The Sound...
   Έχοντας για μόνιμους συνεργάτες τον Graham Bailey στο μπάσο και τον Mike Dudley στα τύμπανα, ο Borland ήταν η αρχή και το τέλος του συγκροτήματος, παίζοντας κιθάρα, τραγουδώντας και συνθέτοντας τα τραγούδια τους. Κατάφεραν να υπογράψουν δισκογραφικό συμβόλαιο με την Korova και να βγάλουν στην αγορά το υπέροχο 'Jeopardy' το 1980. Η επόμενη χρονιά, ήταν μια από τις καλύτερες και δημιουργικότερες για τον Borland. Ο δεύτερος δίσκος των Sound ('From The Lion's Mouth') ήταν ένας από τους καλύτερους της χρονιάς και κατάφερε να κάνει καλές πωλήσεις. Παράλληλα, συνεργάστηκε με τον Jello Biafra των Dead Kennedys και κυκλοφόρησε, μαζί με τον Graham Bailey, ένα ηλεκτρονικής κατεύθυνσης άλμπουμ με το όνομα Second Layer (είχαν κυκλοφορήσει και δύο EP's πριν το δίσκο 'World Of Rubber').
   Το 1982 βγήκε και το τελευταίο τους άλμπουμ για την Korova, η οποία τους πίεσε να ηχογραφήσουν έναν εμπορικότερο δίσκο και οι Sound της 'χάρισαν' το σκοτεινό και πειραματικό 'All Fall Down', αρνούμενοι να συνεργαστούν προς την κατεύθυνση που επιθυμούσε η εταιρία. Η αλλαγή δισκογραφικής στέγης (στην ανεξάρτητη Statik) δεν βοήθησε το group να κάνει μεγαλύτερες πωλήσεις, ούτε να κερδίσει περισσότερους φίλους. Παρά το γεγονός ότι κυκλοφόρησαν εξαιρετικούς δίσκους και έκαναν συνεχείς περιοδείες στην Ευρώπη, οι Sound έμεναν μόνιμα στο περιθώριο, βλέποντας άλλα σχήματα της εποχής (που δεν ήταν καλύτερα από αυτούς) να φτάνουν στην επιτυχία. Το 1984 προσπάθησαν με το EP 'Shock Of Daylight' και το 1985 κυκλοφόρησαν το ζωντανά ηχογραφημένο 'In The Hothouse' και το studio 'Heads And Hearts'. To τελευταίο τους άλμπουμ είχε τίτλο 'Thunder Up' και κυκλοφόρησε από την Play It Again Sam Records.
   Από το 1985 και μετά, ο Borland έπασχε από κατάθλιψη που δεν μπορούσε να καταπολεμήσει. Το 1987 διέλυσε το συγκρότημα, αποχωρώντας κατά τη διάρκεια μιας συναυλίας τους στην Ολλανδία (ίσως η μοναδική χώρα που οι Sound ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς), κάτι που στη συνέχεια μετάνοιωσε. Έμεινε στην Ολλανδία και εκεί αποφάσισε να κάνει το επόμενο βήμα του, που ονόμασε Adrian Borland & The Citizens. To 1989 ήρθε και ο πρώτος δίσκος με το καινούργιο του σχήμα, με τίτλο 'Alexandria'. Ο δίσκος ήταν καλός και αρκετά διαφορετικός από αυτούς των Sound, αλλά οι πωλήσεις ήταν, τουλάχιστον απογοητευτικές. To 1992 ο Borland και οι Citizens επανήλθαν με το δίσκο 'Brittle Heaven' και το 1994 με το ακουστικό και σκοτεινό 'Beautiful Ammunition'. Ακολούθησε το 'Cinematic' (1995) και η συμμετοχή του Borland στο σχήμα White Rose Transmission. To 1997 κυκλοφόρησε ο δίσκος '5:00 AM' και το 1999 έγραψε τα περισσότερα τραγούδια και έκανε την παραγωγή για την δεύτερη κυκλοφορία των White Rose Transmission. Καμμία από τις καλές και σοβαρές προσπάθειές του δεν έκανε εμπορική επιτυχία.
   Όλα αυτά τα χρόνια, ο Adrian Borland ζούσε μαζί με την κατάθλιψη, κι αυτό είχε σαν αποτέλεσμα τρεις αποτυχημένες απόπειρες αυτοκτονίας. Η κατάστασή του χειροτέρεψε όταν άρχισε να καταναλώνει μεγάλες ποσότητες αλκοόλ. Τις πρώτες ώρες της 26ης Απριλίου 1999 αυτοκτόνησε, πηδώντας μπροστά από ένα τρένο που εισέρχοταν στον σιδηροδρομικό σταθμό του Wimbledon. Εκείνη την ημέρα, είχε προγραμματιστεί η κυκλοφορία του CD 'Propaganda', που περιέχει τις πρώτες, ανέκδοτες μέχρι τότε, ηχογραφήσεις των Sound...

Τhe Sound's best moments:
1. 'New Dark Age'
2. 'Total Recall'
3. 'Resistance'
4. 'Winning'
5. 'Sorry'
6. 'Silent Air'
7. 'Winter'
8. 'Golden Soldiers'
9. 'Fatal Flaw'
10. 'Iron Years'

HAPPY B-DAY FISH

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τις πρόσφατες κυκλοφορίες των Jack White, Alabama Shakes, The Gossip, θα κάνουμε ένα μακρινό flashback για να θυμηθούμε τους Hasil Adkins, Bobby 'Boris' Pickett, Dexter Gordon, θα τιμήσουμε τους εορτάζοντες των ABBA, Erasure, Marillion, Ocean Colour Scene, αλλά θα ακούσουμε και new wave/punk rock από τους The Only Ones, The Jolt, The Photos, The Pork Dukes, The Radiators From Space.

   Oνομάζεται Derek William Dick και κατάγεται από τη μικρή πόλη Dalkeith της περιοχής Midlothian της Σκωτίας. Εκεί γεννήθηκε, σαν σήμερα, στις 25 Απριλίου 1958 και εκεί μεγάλωσε, ακούγοντας τη μουσική των Genesis, Van Der Graaf Generator, Υes, Pink Floyd, David Bowie και διαβάζοντας τα λογοτεχνικά έργα των Dylan Thomas, Truman Capote, Robert Burns. Το 1981, ο κόσμος τον γνώρισε σαν τραγουδιστή τoυ progressive rock σχήματος, Marillion...
   To συγκρότημα είχε δημιουργηθεί το 1979, σαν Silmarillion (από βιβλίο του Tolkien) και έπαιξαν μπροστά σε κοινό, για πρώτη φορά, το 1980. Ο Fish μπήκε στο group το Γενάρη του 1981 και η παρουσία του έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο όσον αφορά την επιτυχία τους. Ήταν αυτός που έγραψε τους στίχους για τα σημαντικότερα και πιό επιτυχημένα τραγούδια τους, αυτά που χαρακτήρισαν την πορεία των Marillion. Η σκηνική του εμφάνιση, που θύμιζε τον Peter Gabriel στα χρόνια με τους Genesis, ήταν επίσης καταλυτική, αφού το συγκρότημα απέκτησε τη φήμη ενός εντυπωσιακού live σχήματος.
   Το 1983, από τον πρώτο δίσκο τους, 'Script For A Jester's Tear', το τραγούδι 'Garden Party' έγινε UK No.16 hit single και οι επιτυχίες συνεχίστηκαν και την επόμενη χρονιά με το δίσκο 'Fugazi' και τα τραγούδια 'Punch & Judy' (UK No.29 hit single) και 'Assassing' (UK No.22 hit single). Οι καλύτερες, όμως, χρονιές του Fish και των Marillion, ήταν τα επόμενα τρία χρόνια, αφού οι δίσκοι 'Misplaced Childhood' (1985, UK No.1 LP) και 'Clutching At Straws' (1987), έβγαλαν τις πολύ μεγάλες επιτυχίες 'Kayleigh' (UK No.2 hit single), 'Lavender' (UK No.5 hit single), 'Heart Of Lothian' (UK No.29 hit single), 'Incommunicado' (UK No.6 hit single), 'Sugar Mice' (UK No.22 hit single), 'Warm Wet Circles' (UK No.22 hit single).
   Mετά από την κυκλοφορία του πολύ καλού live δίσκου 'The Thieving Magpie', o Fish εγκατέλειψε τους Marillion και συνέχισε σαν solo καλλιτέχνης. Το 1990 κυκλοφόρησε ο πρώτος του δίσκος, με τίτλο 'Vigil In A Wilderness Of Mirrors' και την επόμενη χρονιά το 'Internal Exile'. Δύο χρόνια μετά, ηχογράφησε ένα δίσκο με διασκευές ('Songs From The Mirror') σε τραγούδια των Moody Blues, Alex Harvey, Pink Floyd, T.Rex κ.α. To 1994 με το δίσκο 'Suits' μπήκε στο top-20 της Αγγλίας. Συνέχισε με το 'Sunsets On Empire' (1997) και 'Raingods With Zippos' (1999), με τον Steven Wilson των Porcupine Tree να συνεργάζεται μαζί του για τον τελευταίο.
   Στην επόμενη δεκαετία ηχογράφησε τους δίσκους 'Fellini Days' (2001), 'Field Of Crows' (2004) και '13th Star' (2007). Στον τελευταίο, μάλιστα, ο μπασίστας Steve Vantsis (River City People, Horse, Billy McKenzie κ.α.) είναι αυτός που χρεώνεται (μαζί με τον Fish φυσικά) τις συνθέσεις.
   Πέρα από τη μουσική, ο Fish έχει ασχοληθεί και με την ηθοποιία, ξεκινώντας το 1991 για μια σειρά του BBC, ενώ το 1994 εμφανίστηκε στην ταινία 'Chasing The Deer'. Έκτοτε, έκανε σποραδικές εμφανίσεις σε τηλεοπτικές σειρές και είχε ένα ρόλο στην ταινία 'The Jacket' του 2005.

Μarillion's best moments with Fish:
1. 'Grendel'
2. 'Freaks'
3. 'Assassing'
4. 'Garden Party'
5. 'Market Square Heroes'
6. 'Lavender'
7. 'Pseudo Silk Kimono'
8. 'He Knows You Know'
9. 'Kayleigh'
10. 'Slainte Mhath'

HAPPY B-DAY TONY VISCONTI

   Σήμερα στην εκπομπή Rock Diaries (16.00-17.00 Up 'n' Loud Web Radio) ακούσαμε τραγούδια από τους Blancmange, Dream Sequence, Modern English, The Beat, Soft Boys, Captain Sensible, Holly & The Italians, Jilted John, 999, The Drones, Protex, Wasteland και αποσπάσματα από δίσκους των David Bowie, T.Rex, Paul McCartney & The Wings, Thin Lizzy, στους οποίους την παραγωγή είχε κάνει ο σημερινός εορτάζοντας, Tony Visconti...

   O Anthony Edward Visconti γεννήθηκε στο Brroklyn της Νέας Υόρκης το 1944 και ήρθε σε επαφή με τη μουσική, εξαιτίας του φιλόμουσου πατέρα του, σε ηλικία 5 ετών. Έμαθε πολύ γρήγορα να παίζει tuba και bass, ενώ όταν έγινε teenager έμαθε και κιθάρα.
   Μαζί με τη σύζυγό του, Siegrid, προσπάθησαν να κάνουν καριέρα στο χώρο της μουσικής, παίζοντας σαν Tony & Siegrid. To 1966, το πρώτο τους τραγούδι ('Long Hair'), ακούστηκε αρκετά από τους ραδιοφωνικούς σταθμούς της Νέας Υόρκης αλλά, η συνέχεια ήταν απογοητευτική. Τότε, ο Visconti πήρε την αποφάση να ασχοληθεί με την μουσική παραγωγή. Βρήκε πολύ γρήγορα δουλειά στην εταιρία Richmond Organization, η οποία είχε κυκλοφορήσει τα singles που είχε ηχογραφήσει με την τότε σύζυγό του.
   Το 1968 πέταξε στο Λονδίνο για να κάνει την παραγωγή σε κάποιες ηχογραφήσεις του Georgie Fame και, έκτοτε, έγινε μόνιμος κάτοικος της πόλης. Την επόμενη χρονιά, συνεργάστηκε με τους Iveys για το δίσκο τους 'Maybe Tomorrow' που κυκλοφόρησε από την εταιρία των Beatles (τη γνωστή Apple). Οι Iveys έγιναν στη συνέχεια Badfinger και ο Visconti δούλεψε και πάλι μαζί τους σε έναν από τους δίσκους τους.
   Το μεγάλο όμως break-through, έγινε όταν γνώρισε τον Marc Bolan και δούλεψε μαζί του για μια σειρά επτά δίσκων των T.Rex (με κορυφαία στιγμή το 'Electric Warrior' του 1971). Παράλληλα γνωρίστηκε και με τον David Bowie και ήταν ο παραγωγός σε μερικούς από τους σημαντικότερους δίσκους της καριέρας του ('Space Oddity', 'The Man Who Sold The World', 'Diamond Dogs', 'Low', 'Heroes', 'Lodger' κ.α.). Στη δεκαετία του '70 δούλεψε επίσης με τους Gentle Giant, The Strawbs, Osibisa, Ralph McTell, The Sparks, Argent, Caravan, Iggy Pop, Steve Gibbons, Thin Lizzy (ήταν μαζί τους και στο κορυφαίο 'Live & Dangerous'), Rick Wakeman, Paul McCartney (έκανε την παραγωγή στο υπερ-επιτυχημένο 'Band On The Run'), Mary Hopkin (η οποία έγινε και η δεύτερη σύζυγός του).
Στα 80's συνεργάστηκε με την τραγουδίστρια Elaine Page, τους Boomtown Rats, τους Stranglers, τον John Hiatt, τους Modern Romance, τον Adam Ant, τους Altered Images και τους Moody Blues για δύο από τους δίσκους τους. Στα 90's το άστρο του έμοιασε να σβήνει, αλλά και πάλι, ο Visconti έκανε αξιόλογες δουλειές με τους Gay Dad, Luscious Jackson, The Seahorses.
   Την επόμενη δεκαετία, επανήλθε στις επιτυχίες κάνοντας την παραγωγή σε δύο δίσκους του David Bowie, ενώ έπαιξε μπάσο και βοήθησε στην παραγωγή του δίσκου 'Welcome To The Monkey House' των Dandy Warhols. Κατόπιν εργάστηκε με τους Manic Street Preachers για το δίσκο 'Lifeblood', όπου εκανε την παραγωγή σε τρία τραγούδια. Επίσης, δούλεψε με τους Kashmir, Alejandro Escovedo, Prefab Sprout και το 2006 ήταν ο παραγωγός του Morrissey στο δίσκο του 'Ringleader Of The Tormentors'. Πιό πρόσφατα, συνεργάστηκε με τους Razorlight, Fall Out Boy και Kaiser Chiefs...

Tony Visconti's best moments:
1. David Bowie - 'Heroes'
2. T.Rex - 'Electric Warrior'
3. Thin Lizzy - 'Live & Dangerous'
4. Paul McCartney & The Wings - 'Band On The Run'
5. Osibisa - 'Woyaya'
6. Iggy Pop - 'The Idiot'
7. Boomtown Rats - 'Mondo Bongo'
8. The Stranglers - 'La Folie'
9. Kashmir - 'No Balance Palace'
10. Morrissey - 'Ringleader Of The Tormentors'

WORLD BOOK AND COPYRIGHT DAY

Καλή εβδομάδα σε όλους εύχομαι και χρόνια πολλά στους Γιώργους και τις Γεωργίες. Παρά το γεγονός ότι σήμερα είναι μια μεγάλη γιορτή, αποφάσισα για τη σημερινή εκπομπή να σχεδιάσω και να παρουσιάσω μια εκπομπή που θα έχει να κάνει με την Παγκόσμια Ημέρα του Βιβλίου (International Day of the Book ή World Book Days ή, όπως είναι και  ο τίτλος του άρθρου, World Book and Copyright Day). Στην εκπομπή, λοιπόν (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) τραγούδια που έχουν σαν θέμα τους ένα ή περισσότερα βιβλία από τους 3 Sounds, Cactus, Love, Tom Waits, The Real Kids, Pylon, Talking Heads, The Teardrop Explodes, Echo & The Bunnymen, Elvis Costello & The Attractions, Simple Minds, Belle & Sebastian, Maximo Park, Piano Magic, Tahiti 80...

   H World Book and Copyright Day ήταν μια ιδέα της UNESCO στην προσπάθειά της να προωθήσει το διάβασμα, την έκδοση βιβλίων και το copyright. Γιορτάστηκε για πρώτη φορά στις 23 Απρίλη του 1995 και έκτοτε γιορτάζεται κάθε χρόνο. Σε μερικές χώρες του κόσμου (ανάλογα και με τον εορτασμό του Πάσχα) μπορεί να μεταφέρεται σε άλλες ημερομηνίες, όπως η 1 Μαρτίου που ισχύει για την Αγγλία από φέτος.
   Πολλές φορές, στη μουσική, ένα βιβλίο έγινε πηγή έμπνευσης για ένα τραγούδι και, σε αρκετές περιπτώσεις, για ένα ολόκληρο δίσκο. Το πρώτο single των Cure ('Killing An Arab') ήταν μια αναφορά στο βιβλίο 'The Stranger' του Albert Camus. O David Bowie έγραψε το '1984' και το 'Big Brother' έχοντας στο μυαλό του το έργο του George Orwell, ενώ το 'One' των Metallica βασίστηκε στο 'Johnny Got His Gun' του Dalton Trumbo. To βιβλίο 'Triad' της Mary Leader ήταν η αφορμή για τη σύνθεση της επιτυχίας των Fleetwood Mac, ''Rhiannon'. To 'The Famished Road' του Ben Okri ήταν η έμπνευση για το 'Street Spirit (Fade Out)' των Radiohead. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες και, απ' ότι φαίνεται, δεν θα σταματήσουν εδώ, μια που, για πολλά χρόνια ακόμη, η ανάγνωση ενός βιβλίου μπορεί να γεννήσει ένα πολύ όμορφο τραγούδι, ή απλά μια μεγάλη μουσική επιτυχία. Είναι επίσης αρκετά και τα συγκροτήματα που πήραν το όνομά τους από κάποιο βιβλίο, ή μια φράση από βιβλίο, ή έστω, έναν ήρωα κάποιου βιβλίου (Tears For Fears, Primal Scream, Supertramp, The Icicle Works κ.α.).
   Πολλά είναι και τα τραγούδια που έχουν στον τίτλο τους τη λέξη 'book' και αναφέρονται σε ένα ή περισσότερα βιβλία. Ενδεικτικά αναφέρω τα 'Book Of Love' (The Monotones και 999), 'I Wrote The Book' (Beth Ditto), 'Tiny Golden Books (Coil), 'My Colouring Book' (Dusty Springfield), 'Book Of Days' (Enya), 'Book Of Rules' (The Heptones). 'Ι Read You Like An Open Book' (The Tages), 'You Can't Judge A Book By The Cover' (Cactus), 'Book Of Slim' (The 3 Sounds), 'My Baby's Book' (The Real Kids), 'Open Book' (Tahiti 80), ενώ πολλοί είναι και οι καλλιτέχνες που χαρακτήρισαν κάποιο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν με τη λέξη βιβλίο. 'Brown Book' (Death In June), 'Book Of Lightning' (The Waterboys), 'Books EP' (Belle & Sebastian), 'Τalking Book' (Stevie Wonder)...
   Στη λίστα που ακολουθεί, μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν σαν θέμα τους το βιβλίο και έχουν τη λέξη 'book' στον τίτλο τους. Στο clip, ο Evis Costello και το συγκρότημά του σε μια από τις επιτυχίες τους από τα 80's...

Best 'reading' songs:
1. Echo & The Bunnymen - 'Read It In Books'
2. Love - 'My Little Red Book'
3. Piano Magic - 'A Book I Should Not Read'
4. Pylon - 'Read A Book'
5. Talking Heads - 'The Book I Read'
6. Elvis Costello & The Attractions - 'Everyday I Write The Book'
7. Simple Minds - 'Book Of Brilliant Things'
8. Tom Waits - 'Books Of Moses'
9. Maximo Park - 'Books From Boxes'
10. The Teardrop Explodes - 'Books'

tracks 1 and 10 is actually the same song written by Cope/McCulloch

STEVE MARRIOTT 1947-1991

   Σήμερα 16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio θα έχουμε μουσική και τραγούδια από τους Billie Holiday, Johnny Tillotson, April March, Special AKA, Selecter, The Church, Black Mountain (καινούργιο τραγούδι), Τhe Stranglers, Stiff Little Fingers, The Dickies, Erazerhead, Blitzkrieg, Circle Jerks και μερικά τραγούδια των Small Faces και Humble Pie για να θυμηθούμε τον Steve Marriott...

   O Stephen Peter Marriott είχε έρθει στον κόσμο τον Γενάρη του 1947 στο Λονδίνο, από γονείς που προέρχονταν από την εργατική τάξη. Ήταν από μικρό παιδί θαυμαστής του Buddy Holly και αυτοδίδακτος μουσικός, ξεκινώντας παίζοντας ukelele και harmonica, ενώ στη συνέχεια έμαθε κιθάρα και έφτιαξε το πρώτο του συγκρότημα σε ηλικία 12 ετών!
   Το 1960, κατάφερε να πάρει ένα ρόλο στο musical 'Oliver!' συμμετέχοντας, μάλιστα, και στο δίσκο που κυκλοφόρησε και περιείχε τα τραγούδια από την παράσταση. Οι γονείς του τον έπεισαν να ασχοληθεί σοβαρά με την ηθοποιία και να κάνει σπουδές σε μια ιδιωτική δραματική σχολή του Λονδίνου και (χωρίς να έχει και πολλές επιλογές σε ηλικία 13 ετών) ο ίδιος δέχτηκε. Πήρε κάποιους ρόλους σε θέατρο, τηλεόραση και κινηματογράφο, αλλά αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει ήταν να γίνει μουσικός, κι έτσι, παράτησε την υποκριτική και ξαναγύρισε στη μουσική. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα μια πολύ μεγάλη οικογενειακή διαμάχη που τον ανάγκασε να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι.
   Το 1963 υπέγραψε δισκογραφικό συμβόλαιο με την Decca Records και κυκλοφόρησε (σαν solo καλλιτέχνης) ένα single που δεν πήγε καθόλου καλά εμπορικά. Κατόπιν, βρέθηκε σε ένα σχήμα που ονομαζόταν The Moments. Μαζί τους, είχε την ευκαιρία να παίξει ζωντανά κοντά σε δημοφιλή ονόματα όπως οι Nashville Teens και οι Animals και να ηχογραφήσει ένα single που περιείχε σε διασκευή την επιτυχία των Kinks 'You Really Got Me'. Το single κυκλοφόρησε μόνο στην Αμερική και δεν έγινε επιτυχία. Σύντομα, ο Marriott εκδιώχθηκε από το συγκρότημα λόγω του νεαρού της ηλικίας του...
   Μετά ήρθαν οι Small Faces, με τους οποίους ο Steve Marriott έγινε γνωστός σε όλους τους φίλους της rock σκηνής. Δημιουργήθηκαν το 1964, από τον Marriott, τον Ronnie Lane και τον Kenney Jones, σε μια εποχή που και οι τρεις τους ήταν 16-17 ετών! Ονομάστηκαν έτσι γιατί ήταν όλοι μικρού μεγέθους (όσον αφορά το ύψος τους) και γιατί 'face' ήταν το nickname των πιό γνωστών mods του Λονδίνου. Κατάφεραν να γίνουν γνωστοί και αγαπητοί πολύ γρήγορα και το πρώτο τους τραγούδι 'Whatcha Gonna Do About It?' έγινε UK No.14 hit single το 1965. Mέσα στα επόμενα χρόνια, οι Small Faces έγιναν ένα από τα δημοφιλέστερα ονόματα της βρετανικής σκηνής με τις επιτυχίες να διαδέχονται η μια την άλλη. Το 1966 τα τραγούδια 'Sha-La-La-La-Lee' (UK No.3 hit single), 'Ηey Girl' (UK No.10 hit single), 'All Or Nothing' (UK No.1 hit single), 'My Mind's Eye' (UK No.4 hit single), το 1967 τα 'Ηere Come The Nice' (UK No.12 hit single), 'Itchycoo Park' (UK No.3 & US No.16 hit single), 'Tin Soldier' (UK No.9 hit single) και το 1968 τα 'Lazy Sunday' (UK No.2 hit single), 'Τhe Universal' (UK No.16 hit single). Πέρα από τα singles, όμως, οι Small Faces έκαναν επιτυχία και στους μεγάλους δίσκους, με το άλμπουμ 'Ogdens' Nut Gone Flake' (1968) να μένει στην κορυφή του καταλόγου επιτυχιών για έξι εβδομάδες!
   Το 1968, ο Marriott παντρεύτηκε το μοντέλο Jenny Rylance, την οποία κατάφερε (μετά από χρόνια προσπάθειας) να κερδίσει από τον Rod Stewart! Γι' αυτή τη σχέση είναι γραμμένο το τραγούδι 'Tin Soldier'. Το 1968, επίσης, είναι η χρονιά που ο Marriott εγκαταλείπει τους Small Faces όταν τα μέλη του group αρνούνται να βάλουν στο συγκρότημα τον Peter Frampton, τον οποίο τους είχε προτείνει. Λίγους μήνες αργότερα, θα σχηματίσει με τον Frampton (πρώην μέλος των The Herd) τους Humble Pie...
   Το πρώτο τους τραγούδι, 'Natural Born Bugie', βγήκε στην αγορά το 1969 και έγινε μεγάλη επιτυχία στο Νο.4 του αγγλικού chart. Μετά από δύο μεγάλους δίσκους που βγήκαν κατά τη διάρκεια του 1969, υπέγραψαν, το 1970, στην εταιρία A&M και έστρεψαν την προσοχή τους στην αμερικανική αγορά. Το 1971 ηχογράφησαν έναν από τους καλύτερους live δίσκους όλων των εποχών ('Performance Rockin' The Fillmore') και το 1972, με το δίσκο 'Smokin'' κατάφεραν να μπουν στο top-10 της Αμερικής. Ιδιαίτερα επιτυχημένος ήταν και ο δίσκος 'Eat It' του 1973.
   Δυστυχώς, όμως, ο Marriott είχε μια πολύ στενή σχέση με τα ναρκωτικά, από την εποχή των Small Faces ακόμη. Όταν ήταν σε περιοδείες με τους Humble Pie κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες κοκαίνης και αλκοόλ, ενώ δοκίμαζε συχνά και LSD. Όλα αυτά οδήγησαν στη διάλυση του γάμου του, αφού η Rylance τον εγκατέλειψε το 1973, αλλά και στη διάλυση των Humble Pie το 1975, αφού τα ναρκωτικά δεν άφηναν κανένα από τα μέλη του συγκροτήματος να συγκεντρωθεί στη μουσική...
   To 1976 ο Steve Marriott επιστρέφει στην Αγγλία και κυκλοφορεί έναν solo δίσκο με τίτλο το όνομά του. Την ίδια χρονιά γίνεται πατέρας από την Pam Stephens, την οποία παντρεύεται λίγους μήνες αργότερα. Eκείνη την εποχή, είχε έρθει σε επαφή με τους Rolling Stones, οι οποίοι έψαχναν τον αντικαταστάτη του Mick Taylor. Ο Κeith Richards ήταν αυτός που είχε κάνει την πρόταση στον Marriott, αλλά ο Mick Jagger δεν συμφώνησε κι έτσι, ο Marriott δεν έγινε μέλος του group.
   Λίγο αργότερα, συμμετείχε στην επανασύνδεση των Small Faces, η οποία απέφερε δύο δίσκους, που όμως, δεν έκαναν επιτυχία. Το 1978 αναγκάστηκε να φύγει από την Αγγλία και να πουλήσει τα περιουσιακά του στοιχεία για να γλυτώσει από τους φόρους που έπρεπε να αποδώσει. Εγκαταστάθηκε, μαζί με τη σύζυγό του και το γιό του, στη Santa Cruz California, όπου έφτασε στο σημείο να μαζεύει αντικείμενα από τα σκουπίδια για να ζήσει! Αυτός και η οικογένειά του έμεναν στο σπίτι ενός φίλου του εκείνη την περίοδο...
   Χωρίς να έχει και πολλές επιλογές, δέχτηκε μια πρόταση για επανασύνδεση των Humble Pie. Το 1980 κυκλοφόρησαν (με διαφορετική σύνθεση, χωρίς τον Frampton που είχε γίνει μεγάλος star σαν solo καλλιτέχνης) το δίσκο 'On To Victory' και το 1982 το 'Go For The Throat'. Οι δίσκοι πήγαν σχετικά καλά, αλλά τα προβλήματα δεν τελείωναν για τον Marriott. Ο δεύτερος γάμος του ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης και ο ίδιος βρέθηκε στα μέσα μιας περιοδείας στο νοσοκομείο με προβλήματα στο συκώτι. Οι Humble Pie διέλυσαν ξανά, ο γάμος του έληξε και ο Marriott γύρισε πάλι πίσω στην Αγγλία.
   Εκεί έγινε ξανά πατέρας από την Manon Piercey (1985) και προσπάθησε να κόψει τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Παράλληλα, έπαιζε σε μικρά clubs με το σχήμα Packet Of Three, μαζεύοντας λεφτά για να ξεχρεώσει αυτά που χρωστούσε στην εφορία. Η σχέση του με την Piercey έληξε πολύ σύντομα, αφού λίγο μετά τη γέννηση του παιδιού τους, γνώρισε την Toni Poultney, την οποία και παντρεύτηκε λίγο αργότερα. Το 1989 τραγούδησε για την ταινία 'Gnaw: Food Of The Gods II' και κυκλοφόρησε τον δίσκο 'Τhirty Seconds To Midnite'.
   Tον Ιανουάριο του 1991 βρέθηκε στην Αμερική για να ηχογραφήσει με τον Peter Frampton ένα comeback album με τους Humble Pie, αλλά οι ηχογραφήσεις σταμάτησαν. Ο Marriott είχε αρχίσει να πίνει και να παίρνει ναρκωτικά ξανά εκείνη την περίοδο. Στις 19 Απριλίου 1991, μετά από ένα πάρτυ που έγινε στο σπίτι ενός φίλου, ο Steve Marriott καυγάδισε με τη σύζυγό του και έφυγε μόνος για το σπίτι τους. Το σπίτι πήρε φωτιά (πιθανότατα από τσιγάρο που κάπνιζε στο κρεβάτι την ώρα που αποκοιμήθηκε) και ο Marriott δεν πρόλαβε να βγει έξω...
   Ήταν ένας από τους δυναμικότερους rock τραγουδιστές που υπήρξαν ποτέ και ένας πολύ καλός συνθέτης. Καλλιτέχνες όπως ο Steve Perry (Journey), Kevin DuBrow (Quiet Riot), Ozzy Osbourne, Paul Stanley (Kiss), τον έχουν αναφέρει ως μια από τις μεγαλύτερες επιρροές τους...

Steve Marriott's best moments:
1. Small Faces - 'All Or Nothing'
2. Humble Pie - 'I Don't Need No Doctor' (live)
3. Small Faces - 'Tin Soldier'
4. Humble Pie - 'Natural Born Bugie'
5. Small Faces - 'Itchycoo Park'
6. Humble Pie - 'Hot 'n' Nasty'
7. Small Faces - 'My Mind's Eye'
8. Humble Pie - 'Thirty Days In The Hole'
9. Small Faces - 'Lazy Sunday'
10. Humble Pie - 'The Sad Bag Of Shaky Jake'

HAPPY B-DAY ALAN PRICE

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τις νέες κυκλοφορίες των Orbital και Soulsavers και παλαιότερες ηχογραφήσεις από τους Kraftwerk, Simple Minds, Ultravox, Slits, Echo & The Bunnymen, Paul Kelly & The Dots, The Lambrettas, Bad Manners, Killer Pussy αλλά και The Turtles και Alan Price Set...

   Γεννήθηκε σαν σήμερα 19 Απριλίου του 1942 σε ένα προάστειο της μικρής πόλης Washington της επαρχίας Durham, στη βόρεια Αγγλία. Αυτοδίδακτος μουσικός, ο Alan Price έμαθε να παίζει πιάνο και keyboards σε μικρή ηλικία και, πριν συμπληρώσει τα 20 του χρόνια, ήταν ήδη ο αρχηγός του συγκροτήματος Αlan Price Rhythm & Blues Combo. Το σχήμα αυτό, πολύ σύντομα, το 1962, άλλαξε το όνομά του σε Animals και η συνέχεια, είναι μέρος της ιστορίας του βρετανικού rock...
   To 1965, o Price, εγκατέλειψε το σχήμα για να δημιουργήσει τους Alan Price Set ενώ παράλληλα έκανε εμφανίσεις σαν session και live μουσικός με πολύ μεγάλα ονόματα της εποχής. Εμφανίστηκε στην ταινία 'Don't Look Back' (1967), που έχει σαν θέμα της τον Bob Dylan και την περιοδεία που έκανε το 1965, ενώ γνώρισε επιτυχία στο αγγλικό chart με μερικές από τις πρώτες του ηχογραφήσεις ('I Put A Spell On You' UK No.9 hit single το 1965, 'Ηi-Lilli, Hi-Lo' UK No.11 hit single το 1966, 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear' και 'The House That Jack Built' και τα δύο UK No.4 hit singles το 1967, 'Don't Stop The Carnival' UK No.13 hit single το 1968).
   Το 1967 συμπεριέλαβε μερικές συνθέσεις του Randy Newman στο δεύτερο προσωπικό του δίσκο, βοηθώντας έτσι τα μέγιστα στο να γίνει γνωστός ο πολύ σπουδαίος αυτός συνθέτης και τραγουδιστής. Εξάλλου, η επιτυχία του 'Simon Smith...' είναι σύνθεση του Newman. Εκείνη την περίοδο, είχε και το δικό του τηλεοπτικό show ('Price To Play'), στο οποίο παρουσίαζε μουσικούς και συγκροτήματα (Jimi Hendrix, Joe Walsh, Small Faces κ.α.) αλλά έπαιζε και τη δική του μουσική.
   Στο ξεκίνημα των 70's, συνεργάστηκε με τον δημοφιλή Georgie Fame, ηχογραφώντας μαζί την επιτυχία 'Rosetta' (UK No.11 hit single το 1971) και τον πολύ καλό δίσκο 'Fame And Price, Price And Fame Together'. To 1973 έγραψε μουσική και εμφανίστηκε στην ταινία 'O Lucky Man!' του Lindsay Anderson και, την επόμενη χρονιά, επέστρεψε στα charts με το τραγούδι 'Jarrow Song' (UK No.6 hit single). To 1975 είχε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους στην ταινία 'Alfie Darling'.
   Στην επόμενη δεκαετία ήταν ξανά στην επικαιρότητα, γράφοντας μουσική για την ταινία 'Britannia Hospital' και το musical 'Andy Capp'. Το 1988, μάλιστα, έγραψε εκ νέου μουσική για την τηλεοπτική μετάφορα του musical από το BBC. To 1983 συμμετείχε στο reunion των Animals και την περιοδεία που έκανε το συγκρότημα τη χρονιά εκείνη. Επανήλθε στη δισκογραφία το 1994, συνεργαζόμενος με τον Zoot Money και τον τραγουδιστή Bobby Tench. Hχογράφησαν, σαν Εlectric Blues Company, το άλμπουμ 'Covers', το οποίο διαδέχτηκε το 'A Gigster's Life For Me', δύο χρόνια αργότερα. Πιό πρόσφατα, κυκλοφόρησε τους δίσκους 'Willow Weep For Me' (2001) και 'Based On A True Story' (2002)...
   Στο clip που ακολουθεί, απολαύστε τον Price να ερμηνεύει το θέμα της ταινίας 'O Lucky Man!' στα opening credits του film...

Alan Price's best solo moments:
1. Alan Price Set - 'The House That Jack Built'
2. Alan Price - 'O Lucky Man!'
3. Alan Price Set - 'Any Day Now'
4. Alan Price Set - 'Don't Stop The Carnival'
5. Alan Price & Georgie Fame - 'Rosetta'
6. Alan Price Set - 'Simon Smith And His Amazing Dancing Bear'
7. Alan Price - 'Jarrow Song'
8. Alan Price Set - 'Willow Weep For Me'
9. Alan Price & Georgie Fame - 'Follow Me'
10. Alan Price - 'Papers'

THE MOB: NO DOVES FLY HERE

   Επιστροφή στις εκπομπές σήμερα, μετά από μερικές ημέρες απουσίας λόγω της γιορτής του Πάσχα. Στον Up 'n' Loud Web Radio από τις 16.00 έως τις 17.00 θα ακούσετε Not Sensibles, Misfits, Meat Puppets, The Monochrome Set, The Passions, Associates, The Human League αλλά και εκτεταμένα αποσπάσματα από τους δίσκους 'Seventeen Seconds' (Τhe Cure), 'Hypnotised' (Undertones), όλα τα τραγούδια από το free flexi single 'Komakino/Incubation/As You Said' (Joy Division) και το single 'No Doves Fly Here/I Hear You Laughing' (The Mob)...

   Οι The Mob ήταν ένα anarcho-punk συγκρότημα από το Yeovil του Somerset, που δημιουργήθηκε το 1979 από τους Μark Wilson, Graham Fallows, Curtis You'e. Έφτιαξαν τη δική τους εταιρία δίσκων (All The Madmen) και βοήθησαν συγκροτήματα όπως οι Blyth Power, Astronauts, Thatcher On Acid να κυκλοφορήσουν δίσκους, ενώ οι ίδιοι, μέχρι και το 1983, όταν και διέλυσαν, κατάφεραν να βγάλουν πέντε singles και έναν καταπληκτικό δίσκο ('Let The Tribe Increase'), πέρα από κάποιες κυκλοφορίες σε δίσκους και κασέτες που μοιράστηκαν με τους Flux Of Pink Indians, Amebix, The Faction, The Apostles και D&V.
   Η μοναδική φορά που κάποια κυκλοφορία τους δεν ήταν από την All The Madmen, ήταν το 1981, όταν και συνεργάστηκαν με τους Crass και τη δική τους δισκογραφική τους εταιρία (οι κοινωνικοπολιτικές τους ιδέες συμφωνούσαν με τον τρόπο λειτουργίας της Crass Records και των υπόλοιπων συγκροτημάτων που είχαν βρει στέγη στην εταιρία αυτή) για το single 'No Doves Fly Here/I Hear You Laughing'. Όπως όλες οι παραγωγές και της All The Madmen αλλά και της Crass Records, o δίσκος πωλούταν στα καταστήματα σε πολύ χαμηλή τιμή, η οποία μάλιστα αναγράφονταν στο εξώφυλλο. Το 'No Doves Fly Here', που βγήκε στην αγορά στις 18 Απριλίου 1981, ήταν ένα από τα σημαντικότερα τραγούδια της εποχής του 'ψυχρού πολέμου' και κάθε ακρόασή του παραπέμπει σε εκείνη την περίοδο, που η απειλή του πυρηνικού ολοκαυτώματος ήταν καθημερινότητα για τους πολίτες του κόσμου.
   Οι The Mob, όπως και πολλά άλλα punk rock σχήματα των early 80's, επανασυνδέθηκαν το 2011 και εμφανίστηκαν σε κάποια φεστιβάλ στην Αγγλία...

The sky is empty and it's turning different shades of colour,
It never did before and we never asked for war.
My mind is empty and my body different shapes of torture,
It never was before and we never asked for war.
 

No one is moving and no doves fly here,
No one is thinking and no doves fly here,
No one remembers beyond all this fear,
No doves fly here

The buildings are empty and the countryside is wasteland,
It never was before and we never asked for war.
The playgrounds are empty and the children limbless corpses,
They never were before and they never asked for war.
 

No one is moving and no doves fly here,
No one is thinking and no doves fly here,
No one remembers beyond all this fear,
No doves fly here

Words and music by The Mob

Produced by Penny Rimbaud

Recorded at Southern Studios London September 1981

The Mob's best moments:

1. 'No Doves Fly Here'

2. 'Witch Hunt'

3. 'Cry Of The Morning'

4. 'I Hear You Laughing'

5. 'Slayed'

6. 'Crying Again'

7. 'Our Life Our World'

8. 'The Mirror Breaks'

9. 'Another Day Another Death'

10. 'I Wish'

 

EAST AT EASTER

   Η σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα είναι η τελευταία για την Μεγάλη Εβδομάδα. Θα τα ξαναπούμε στο ράδιο μετά την Ανάσταση, την Τετάρτη 18 Απριλίου. Εύχομαι σε όλους να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται. Σήμερα θα ακούσουμε καινούργια τραγούδια από τους Gazpacho και Soulsavers, punk rock και new wave από τους Urinals, Members, Gang Of Four, Martha & The Muffins, Diagram Brothers, The Specials, Butthole Surfers, θα ευχηθούμε χρόνια πολλά στην Cerys Matthews των Catatonia και θα απολαύσουμε μαζί μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχουν σχέση με τη γιορτή του Πάσχα, από τους Associates, Patti Smith Group, Blue Nile και Simple Minds.

East At Easter

We go walking hand in hand
All across the land, it's East at Easter
People walking hand in hand
When ships are moving South, it will be East at Easter
We will rock you, rock you little Child
All across the land, it's East at Easter

Things will lighten up the sky, East at Easter
Fate will lighten up the sky, East at Easter
We'll go walking hand in hand
'Cause all across the land it will be East at Easter
Ahh, we will rock you, rock you little Child
We will rock you, rock you little Child
All across the land it's East at Easter

When ships go moving South, it will be East at Easter
They're gonna lighten up the sky
They're gonna lighten up the sky
Oh, they're gonna lighten up the sky, East at Easter

And we'll go walking hand in hand
We'll go walking hand in hand, yes
We will rock you, rock you little Child
We will rock you rock you rock you, rock you little Child
They're gonna lighten up the sky
When they lighten up the sky
We'll be East at Easter
We will rock you rock you rock you...

Written by Simple Minds

Produced by Steve Lillywhite

Recorded Autumn 1983

Simple Minds' best moments:

1. 'This Fear Of Gods'

2. 'Theme For Great Cities'

3. 'Hunter And The Hunted'

4. 'Calling Your Name'

5. 'I Travel'

6. 'Speed Your Love To Me'

7. 'Film Theme'

8. 'Big Sleep'

9. 'Love Song'

10. 'New Gold Dream (81/82/83/84)'

MARTIN HANNETT 1948-1991

   Στη σημερινή εκπομπή θα ασχοληθούμε με τη δουλειά του παραγωγού Martin Hannett, ή αλλιώς Martin Zero, που έγινε γνωστός στους φίλους της μουσικής, από τη συνεργασία του με τον Tony Wilson της Factory Records και τον πολύ χαρακτηριστικό ήχο που κατάφερε να δώσει στις ηχογραφήσεις με τις οποίες ασχολήθηκε στα early '80s. Μουσική και τραγούδια από τους Joy Division, A Certain Ratio, Durutti Column, New Order, The Names, Section 25, Magazine, Kissing The Pink, Happy Mondays, The Stone Roses, The World Of Twist, New Fast Automatic Daffodils, U2, Buzzcocks...

   Γεννήθηκε στο Manchester και το 1973 έπαιξε μπάσο στο συγκρότημα Paradox. Δύο χρόνια αργότερα, άρχισε να ασχολείται με τον τομέα της παραγωγής και το 1977 έγινε γνωστός (σαν Martin Zero) έχοντας κάνει την παραγωγή στο EP 'Spiral Scratch' των Buzzcocks. Στη συνέχεια, συνεργάστηκε με τον punk ποιητή και performer John Cooper Clarke και συμμετείχε (στην παραγωγή αλλά παίζοντας και μπάσο) στην ανέλπιστη επιτυχία 'Jilted John' του Jilted John.
   Mετά ήρθαν οι Joy Division, με τους οποίους ο Hannett συνεργάστηκε πολύ στενά, κάνοντας την παραγωγή στους δίσκους τους 'Unknown Pleasures' (1979) και 'Closer' (1980), αλλά και στα θρυλικά singles τους 'Transmission' και 'Love Will Tear Us Apart'. Κατά τη διάρκεια της συνεργασίας τους, 'ταλαιπώρησε' αρκετά τον ντράμερ Stephen Morris, αφού του ζήτησε να στήσει το drum kit του στα πιό απίθανα μέρη (μέσα σε τουαλέτα, σε ταράτσα κ.α.) για να παράγει τον ήχο που ήθελε. Ήταν, επίσης, αυτός που έπεισε τον μπασίστα Peter Hook, να ρυθμίσει έτσι το όργανο, ώστε να βγάλει τον χαρακτηριστικό του ήχο, τον οποίο και κράτησε ο Hook για πολλά χρόνια.
   Την εποχή εκείνη, έκανε την παραγωγή στους δίσκους των Magazine 'The Correct Use Of Soap' (1980) και 'Magic, Murder And The Weather' (1981), ενώ δούλεψε και με τους U2, για το single τους '11 O' Clock Tick Tock' και τους Psychedelic Furs για κάποια τραγούδια τους. Παράλληλα, έκανε την παραγωγή σε πολλές από τις πρώτες κυκλοφορίες της Factory Records (αφού εργάστηκε σαν full-time συνεργάτης της εταιρίας), για σχήματα όπως οι Orchestral Manoeuvres In The Dark, A Certain Ratio, Section 25, Durutti Column, ESG, Crispy Ambulance, Tunnelvision, The Names. Ο Hannett ήταν ο παραγωγός και στις πρώτες ηχογραφήσεις των New Order (στα τρία πρώτα τους singles και στο δίσκο 'Movement').
   Έχοντας οικονομικές διαφορές με την Factory, o Ηannett ξεκίνησε το 1982 έναν δικαστικό αγώνα κατά της εταιρίας, στην οποία επέστρεψε (σαν freelancer όμως) το 1988 για να κάνει την παραγωγή στους Happy Mondays. Nωρίτερα, το 1985, η συνεργασία του με τους Stone Roses δεν είχε το καλύτερο αποτέλεσμα, αφού εκείνη την περίοδο είχαν ξεκινήσει τα προβλήματά του με το αλκοόλ και την ηρωίνη. Λίγο πριν το τέλος του, συνεργάστηκε με τους Kitchens Of Distinctions, The World Of Twist, The High, New Fast Automatic Daffodils. Πέθανε από καρδιακή προσβολή στις 10 Απριλίου 1991.
   Η συμβολή του Hannett, σε αυτό που αργότερα ονομάστηκε 'Manchester Sound', ήταν ιδιαίτερα σημαντική. Κανένας από εκείνους τους υπέροχους (και επιδραστικούς) δίσκους της Factory δεν θα έφτανε τόσο όμορφα στα αυτιά μας, αν δεν ήταν αυτός. Ήταν ένας εξαιρετικός, διορατικός, πρωτοπόρος άνθρωπος της rock μουσικής και αυτό μπορεί κανείς να το διαπιστώσει βλέποντας τις ταινίες '24 Hour Party People' (2002) και 'Control' (2007). Η πρώτη έχει να κάνει με την ιστορία της Factory και τον Tony Wilson και η δεύτερη με τον Ian Curtis και τους Joy Division. Οι Dead Kennedys αναφέρουν το όνομά του στο intro του πολύ γνωστού τραγουδιού τους 'Nazi Punks Fuck Off' (χωρίς να έχουν συνεργαστεί ποτέ)...

Μartin Hannett's best moments:
1. Joy Division - 'Unknown Pleasures'
2. Magazine - 'The Correct Use Of Soap'
3. Section 25 - 'Always Now'
4. New Order - 'Movement'
5. The Names - 'Swimming'
6. John Cooper Clarke - 'Disguise In Love'
7. Happy Mondays - 'Bummed'
8. A Certain Ratio - 'To Each...'
9. The Durutti Column - 'The Return Of The Durutti Column'
10. Joy Division - 'Closer'

SPIZZ: The 'Star Trek' Connection

   Εύχομαι σε όλους καλή Μεγάλη Εβδομάδα. Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε μουσική και τραγούδια από τους My Chemical Romance, The Strokes, R.E.M., Malcolm McLaren & The Bootzilla Orchestra, Talk Talk, British Electric Foundation, Echo & The Bunnymen, The Lords Of The New Church, Television Personalities, The Ex & Tom Cora, The Clash, Violators, 999, Jilted John και Athletico Spizz '80...

   Οι Spizzenergi ήταν ένα πολύ δημοφιλές punk rock/new wave συγκρότημα από την Αγγλία, που ξεκίνησε να δισκογραφεί το 1978 και στα early 80's κατάφερνε να παίζει sold out συναυλίες σε αρκετά μεγάλους συναυλιακούς χώρους της πατρίδας του. Frontman του σχήματος, ήταν ο Kenneth Spiers, γνωστός σαν Spizz. To group άλλαζε συχνά το όνομά του, από κυκλοφορία σε κυκλοφορία, έχοντας βγάλει δίσκους (κυρίως singles) σαν Spizzoil, Spizzles, Spizz, Spizzenergi 2, Athletico Spizz '80. Σταμάτησαν να είναι ενεργοί το 1982 και επανήλθαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα το 1987/88.
   Το 1979, σαν Spizzenergi, είχαν κυκλοφορήσει ένα από τα καλύτερα punk rock singles όλων των εποχών, με τίτλο 'Where's Captain Kirk?'. Όπως είναι προφανές και από τον τίτλο του, το θέμα του τραγουδιού είχε να κάνει με τη σειρά/ταινία επιστημονικής φαντασίας 'Star Trek' και τον καπετάνιο του διαστημόπλοιου Enterprise, James T. Kirk. Το εξαιρετικό αυτό τραγούδι, έγινε μεγάλη επιτυχία στο νεοσύστατο, τότε, UK indie chart, όμως προκάλεσε την αντίδραση της κινηματογραφικής εταιρίας Paramount Pictures, η οποία ισχυρίστηκε ότι το συγκρότημα ήταν υπεύθυνο για τις χαμηλές πωλήσεις του soundtrack για το 'Star Trek', αφού πολύς κόσμος πίστευε ότι το 'Where's Captain Kirk?' ήταν τραγούδι από το film, αγοράζοντας έτσι το single των Spizzenergi και όχι τη μουσική της ταινίας!
   Έξι μήνες αργότερα, στις 9 Απρίλη 1980 και έχοντας αλλάξει το όνομά τους σε Athletico Spizz '80, το συγκρότημα του Spiers επανήλθε με ένα καινούργιο double A-side single. Στην κυκλοφορία αυτή, υπήρχαν δύο τραγούδια των οποίων οι τίτλοι ήταν 'No Room' και 'Spock's Missing'. To δεύτερο, ήταν ακόμη μια αναφορά στο 'Star Trek', αυτή τη φορά σε έναν άλλο, εξίσου δημοφιλή, χαρακτήρα της ταινίας, τον Mr.Spock (στη φώτο του άρθρου). Αυτή τη φορά, δεν υπήρξαν αντιδράσεις από την Paramount Pictures, μια που το single δεν έγινε τόσο μεγάλη επιτυχία όσο το προηγούμενο. Σε μια συνέντευξή του στο περιοδικό Zig Zag, o Spizz δήλωνε για το 'Spock's Missing' και την Paramount:
   'It's the sequel before the film. I'm sure they're gonna get wind of it and make a quick scrap movie about 'Spock's Missing'. It's the first love song i've ever written. It's Kirk pinning for Spock, who's... unavailable'
   Κατά έναν παράξενο τρόπο, τέσσερα χρόνια αργότερα, η Paramount Pictures θα γυρίσει την τρίτη ταινία της σειράς, δίνοντάς της τον τίτλο 'Star Trek III: The Search For Spock'. Δυστυχώς, οι Spizzenergi είχαν διαλύσει και δεν έγιναν δηλώσεις για το θέμα...
   Στο clip που ακολουθεί (υπάρχει στην ταινία Urgh! A Music War) παρακολουθήστε το συγκρότημα να παίζει live το 'Where's Captain Kirk?' στην τελευταία από τις 6 sold out βραδιές που είχαν κάνει στο θρυλικό Marquee Club του Λονδίνου. Εκείνη τη νύχτα τα ποτά ήταν κερασμένα από τον Spizz, που ήθελε να ευχαριστήσει τον κόσμο για την μεγάλη προσέλευσή του τις προηγούμενες νύχτες...

Spizz's best moments:
1. Spizzenergi - 'Where's Captain Kirk?'
2. Spizzenergi - 'Soldier Soldier'
3. Spizzoil - 'Cold City'
4. Spizzenergi 2 - 'Mega City 3'
5. Athletico Spizz '80 - 'Personimpresonator'
6. Spizzles - 'Risk'
7. Spizzenergi 2 - 'Jungle Fever'
8. Spizzoil - '6000 Crazy'
9. Athletico Spizz '80 - 'Spock's Missing'
10. Spizzles - 'Melancholy'

WENDY O WILLIAMS 1949-1998

   Στη σημερινή, τελευταία εκπομπή για την εβδομάδα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε μουσική από τους Αccept, The Cult, Pixies, Motels, Sigur Ros, Dislocation Dance, Members, The Fall, The Normal, Fad Gadget, The Birthday Party, Vibrators, The Wall και Plasmatics για να θυμηθούμε την Wendy O Williams...

   H καταγωγή της Wendy Orlean Williams ήταν από τη Νέα Υόρκη. Σε ηλικία 16 ετών, εγκατέλειψε το σχολείο και βρέθηκε στο Colorado, όπου έβγαζε χρήματα πουλώντας bikinis. Σύντομα μετακόμισε στη Florida και, στη συνέχεια, ταξίδεψε στο Λονδίνο. Εκεί εργάστηκε σαν χορεύτρια σε έναν περιοδεύων θίασο. Το 1976, επιστρέφοντας στη Νέα Υόρκη, γνώρισε τον Rod Swenson (Captain Kink), με τον οποίο ξεκίνησε μια ερωτική σχέση που κράτησε πολλά χρόνια. Μαζί δημιούργησαν τους Plasmatics...
   Το συγκρότημα, έμεινε στην ιστορία για τις εξωφρενικές ζωντανές εμφανίσεις του, στις οποίες έκοβαν κιθάρες με αλυσοπρίονα, ανατίναζαν τους ενισχυτές, διέλυαν τηλεοράσεις με σφυριά αλλά κατέστρεφαν μέχρι και αυτοκίνητα! Το 1981, σε συναυλίες τους στο Milwaukee και το Ohio, η Wendy συνελήφθη από την αστυνομία, για προσβολή των ηθών, λόγω σεξουαλικών μιμήσεων που έκανε επί σκηνής. Η εμφάνιση της Williams στις live εμφανίσεις των Plasmatics, ήταν έτσι κι αλλιώς προκλητική, μια που δεν φορούσε πολλά ρούχα και, συνήθως, κάλυπτε τις θηλές του στήθους της με κολλητικλη ταινία!
   O δίσκος που χαρακτήρισε την πορεία των Plasmatics, ήταν ο πρώτος τους, που κυκλοφόρησε το 1980 και είχε τίτλο 'New Hope For The Wretched'. Ακολούθησαν το 'Beyοnd The Valley Of 1984' και το EP 'Metal Priestess' (και τα δύο το 1981) και το 'Coup d'Etat' (1982). Παράλληλα με το συγκρότημα, όμως, η Wendy είχε συμμετοχή και σε ταινίες πορνό και έκανε μια απίστευτη εμφάνιση στην τηλεοπτική adult παραγωγή 'The Gong Show'...
   To 1982 ηχογράφησε με τον Lemmy των Motorhead το τραγούδι 'Stand By Your Man' (επιτυχία για την Tammy Wynette το 1968) και την ίδια χρονιά συνεργάστηκε με τους Kiss σαν support act στις συναυλίες τους. Οι Kiss, μάλιστα, έπαιζαν στο πρώτο solo album της, που είχε τίτλο 'W.O.W.' (1984). Το 1985 είχε ένα ρόλο στην θεατρική παράσταση του 'Rocky Horror Picture Show' και την επόμενη χρονιά έβγαλε τον δεύτερο solo δίσκο της 'Kommander Of Kaos'. Ακολούθησε το 'Maggots: The Record' που κυκλοφόρησε σε συνεργασία με τους Plasmatics και η τελευταία περιοδεία της με το group, το 1988. Τη χρονιά εκείνη, βγήκε στην αγορά και ο δίσκος 'Deffest! And Baddest!', που έμμελε να είναι και ο τελευταίος της.
   Το 1991 αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή και μετακόμισε στο Connecticut μαζί με τον Swenson. To 1993 αποπειράθηκε να αυτοκτονήσει με μαχαίρι αλλά ενώ είχε ήδη τραυματιστεί, μετάνοιωσε και πήγε αμέσως στο νοσοκομείο. Το 1997 έκανε μια δεύτερη, αποτυχημένη, απόπειρα, με εφεδρίνη. Την τρίτη φορά, όμως, στις 6 Απριλίου 1998, δεν είχε περιθώρια για να μετανοιώσει. Πυροβολήθηκε σε ένα μικρό δάσος, κοντά στο σπίτι που έμενε. Το σημείωμα που άφησε έγραφε τα εξής:
   'I don't believe that people should take their own lives without deep and thoughtful reflection over a considerable period of time. I do believe strongly, however, that the right to do so is one of the most fundamental rights that anyone in a free society should have. For me, much of the world makes no sense, but my feelings about what I am doing ring loud and clear to an inner ear and a place where there is no self, only calm'

Plasmatics' best moments:
1. 'Sometimes I'
2. 'Butcher Baby'
3. 'Monkey Suit'
4. 'Masterplan'
5. 'Sex Junkie'
6. 'Lunacy'
7. 'The Damned'
8. 'Corruption'
9. 'Tight Black Pants'
10. 'You're A Zombie'

KURT COBAIN 1967-1994

   Δημιούργησε τους Nirvana, μαζί με τον Dave Grohl και τον Krist Novoselic, στην πόλη Aberdeen της πολιτείας Washington το 1985. Κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο στην εταιρία Sub Pop το 1989. Το 1991, η πολυεθνική Geffen κυκλοφόρησε τον δεύτερο δίσκο τους. Με το τραγούδι 'Smells Like Teen Spirit' έγιναν διάσημοι σε όλο τον πλανήτη και χαρακτηρίστηκαν ως η μπάντα που αντιπροσώπευε την generation X. H ξαφνική επιτυχία δημιούργησε πολλά ψυχολογικά προβλήματα στον Kurt, ο οποίος βρέθηκε να παλεύει με την ηρωίνη και την κατάθλιψη. Βρέθηκε νεκρός στο Seattle στις 8 Απρίλη του 1994. Είχε αυτοκτονήσει με σφαίρα στο κεφάλι στις 5 του Απρίλη...

Come as you are, as you were, as I want you to be.
As a friend, as a friend, as an old enemy.
Take your time, hurry up, choice is yours, don't be late.
Take a rest, as a friend, as an old memory.

Memory, yeah, memory, yeah, memory, yeah.

Come doused in mud, soaked in bleach, as I want you to be.
As a trend, as a friend, as an old memoria.

Memory, yeah, memory, yeah, memory, yeah.

And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun

Memory, yeah, memory, yeah, memory, yeah, memory, yeah
(don't have a gun)

And I swear that I don't have a gun
No, I don't have a gun

Nirvana's best moments:
1. 'Aneurysm'
2. 'Come As You Are'
3. 'Sliver'
4. 'About A Girl'
5. 'All Apologies'
6. 'Pennyroyal Tea'
7. 'Breed'
8. 'Negative Creep'
9. 'Lithium'
10. 'Love Buzz'

HAPPY B-DAY CRAIG ADAMS

   Σήμερα στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) θα ακούσουμε μουσική και τραγούδια από τους Ηugh Masekela, Can, Buckcherry, Razorlight αλλά και Εlvis Costello & The Attractions, Pretenders, The Shoes, The Cramps, Sham 69, Attak, Poison Girls και θα ευχηθούμε χρόνια πολλά στον κιθαρίστα Craig Adams ακούγοντάς τον με τους The Sisters Of Mercy, The Mission, Coloursound...

   Στα δεξιά ο Andrew Eldritch, αριστερά ο Wayne Hussey και στη μέση της φώτο, ο κιθαρίστας Craig Adams, την εποχή που οι τρεις τους ήταν ο κορμός των Sisters Of Mercy, στα πρώτα χρόνια των 80's. O Craig Adams, είναι ο λιγότερο γνωστός από τους τρεις, αλλά η προσφορά του στους Sisters (αλλά και στα υπόλοιπα σχήματα που συμμετείχε) ήταν πραγματικά σημαντική.
   Γεννήθηκε στο Οtley το 1952 και μεγάλωσε στο Leeds. Eγκατέλειψε το σχολείο πριν το τελειώσει για να ασχοληθεί με τη μουσική που αγαπούσε από μικρός. Στο ξεκίνημά του, έπαιζε κιθάρα και keyboards στο συγκρότημα The Expelairs και συμμετείχε στα δύο singles που κατάφεραν να κάνουν το 1980. Έφυγε από το group λίγο μετά την κυκλοφορία του δεύτερου single και, εκείνη την εποχή, άρχισε να ασχολείται με την bass guitar.
   Έγινε μέλος των Sisters Of Mercy το 1981 και συμμετείχε (στο μπάσο και σε πολλές από τις συνθέσεις γράφοντας μουσική) στα πρώτα τους singles και EP's ('Αlice', 'The Reptile House EP', 'Τemple Of Love', 'Body And Soul' κ.α.) αλλά και στο άλμπουμ του 1985, 'First And Last And Always'. Στη συνέχεια, αποχώρησε από τους Sisters, λόγω μιας προσωπικής διαμάχης με τον Eldritch, ακολουθώντας τον Wayne Hussey στη δημιουργία των Mission.
   Από το 1985 και μέχρι το 1992, ο Adams ήταν ενεργό μέλος των Mission, συμμετέχοντας στους δίσκους 'God's Own Medicine' (1986), 'The First Chapter' (1987), 'Children' (1988), 'Carved In Sand' (1990) και 'Masque' (1992). Mετά την ηχογράφηση του τελευταίου, ο Hussey τον έδιωξε από το συγκρότημα, λόγω μουσικών διαφορών. Στα επόμενα χρόνια, όμως, ο Adams έπαιξε ξανά με τους Mission (1999-2002 και πρόσφατα από το 2011 μέχρι και σήμερα).
   Το 1993 ενώθηκε με τον Ian Astbury και τον Billy Duffy στους Cult και ηχογράφησε μαζί τους τον δίσκο 'The Cult' (1994), συμμετέχοντας, μάλιστα, στη σύνθεση του τραγουδιού 'Universal You'. Αποχώρησε και από τους Cult το 1995, ενώ έπαιξε ξανά μαζί τους, για λίγο, το 2002. Το 1998 μαζί με τον Billy Duffy και τον Mike Peters (των Alarm) δημιούργησε τους Coloursound. Το σχήμα κυκλοφόρησε έναν πολύ καλό δίσκο, που όμως, δεν έκανε επιτυχία και δεν ακούστηκε όσο θα μπορούσε.
   Στην επόμενη δεκαετία, ο Craig Adams, μοίρασε τον χρόνο του παίζοντας για τους Alarm και τους Spear Of Destiny (το συγκρότημα του Kirk Brandon από τους Theatre Of Hate)...

Craig Adams' best moments:
1. The Sisters Of Mercy - 'Marian'
2. The Mission - 'Beyond The Pale'
3. Coloursound - 'All Kinds Of Wonderful'
4. The Expelairs - 'To See You'
5. The Cult - 'Universal You'
6. The Sisters Of Mercy - 'Alice'
7. The Mission - 'Tower Of Strength'
8. The Cult - 'Star'
9. The Sisters Of Mercy - 'No Time To Cry'
10. The Mission - 'Severina'

FAD GADGET 1956-2002

   Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) θα ακούσουμε τους ολοκαίνουργιους Killing Joke, μαζί με παλαιότερα τραγούδια από τους Βlondie, The Romantics, The Only Ones, The Cure, XTC, Theatre Of Hate, Nick Cave & Warren Ellis αλλά και Dangerous Girls, Social Distortion, UK Subs, Cockney Rejects, Angelic Upstarts. Τέλος, θα θυμηθούμε μαζί τον σπουδαίο Frank Tovey, ή αλλιώς Fad Gadget...

   Όταν ήταν στο σχολείο προσπάθησε να μάθει να παίζει μουσική, αλλά είδε ότι δεν τα κατάφερνε πολύ καλά, κι έτσι, στράφηκε σε άλλες μορφές τέχνης. Σπούδασε visual arts και παντομίμα στο Πανεπιστήμιο του Leeds και, στην προσπάθειά του να συνδιάσει την παντομίμα με μουσική, ασχολήθηκε ξανά με το θέμα, αυτή τη φορά όμως, αρκετά διαφορετικά...
   Χωρίς να το έχει συνειδητοποιήσει, ο Tovey έγινε ένας από τους πρωτοπόρους της industrial μουσικής, αφού πειραματίστηκε με ήχους που ηχογραφούσε σε ένα μικρό κασετόφωνο, στο οποίο είχε αλλάξει την κεφαλή και είχε τοποθετήσει ένα κουμπί που τον βοηθούσε να κρατάει στην ταινία μόνο τους ήχους που ήθελε! Όταν τελείωσε τις σπουδές του, έστησε ένα αυτοσχέδιο studio στο μικρό διαμέρισμά του στο Λονδίνο, όπου συνέχισε να πειραματίζεται με ήχους που δεν είχαν καμμία σχέση με μουσικά όργανα (κατσαρόλες, τρυπάνια, ξυριστικές μηχανές κτλ). Αργότερα, κατάφερε να αγοράσει ένα ηλεκτρικό πιάνο, ένα Korg syntheseizer και ένα drum machine...
   Eνώ τα 70's έφταναν στο τέλος τους, ο Tovey έστειλε ένα demo στον Daniel Miller (ο οποίος τότε ηχογραφούσε σαν The Normal) και έγινε ο πρώτος καλλιτέχνης που υπέγραψε συμβόλαιο με την εταιρία που είχε στήσει ο Miller και είχε ονομάσει Mute! Το τραγούδι του 'Back To Nature' ήταν η δεύτερη, μόλις, κυκλοφορία της εταιρίας. Ακολούθησε, το 1980, το σπουδαίο 'Ricky's Hand' και, αμέσως μετά, ο πρώτος του μεγάλος δίσκος, με τίτλο 'Fireside Favourites'.
   O Tovey έγινε γνωστός (πέρα από τους δίσκους του) κυριώς για τις ζωντανές εμφανίσεις του, όπου χρησιμοποιούσε περιέργα οπτικά εφφέ, κάλυπτε το σώμα του με πίσσα και πούπουλα ή αφρό ξυρίσματος και έπαιζε με το κεφάλι (!) διάφορα από τα μουσικά όργανα που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Αύτο, αρκετές φορές, κατέληγε στο να τραυματιστεί! Καθώς ο χρόνος περνούσε, ο Tovey έμαθε να χρησιμοποιεί προς όφελός του τις δυνατότητες που του έδιναν τα studio της εποχής και, παράλληλα, άρχισε να βάζει στις συνθέσεις του περισσότερα συμβατικά μουσικά όργανα. Το 1981 ηχογράφησε τον πολύ καλό δίσκο 'Incontinent' και το single 'Make Room', ενώ την επόμενη χρονιά, έβγαλε το υπέροχο 'Under The Flag'.
   Το 1983 βρέθηκε στο Βερολίνο, όπου εκεί ηχογράφησε το άλμπουμ του 'Gag' στα Hansa Tonstudio. Eκεί ηχογράφησε για πρώτη φορά με πλήρες συγκρότημα αλλά συνεργάστηκε και με τους Einsturzende Neubauten για το τραγούδι 'Collapsing New People' (το όνομά του συγκροτήματος είναι 'collapsing new buildings' στα αγγλικά!). Κι ενώ εκείνη την εποχή, όλοι σχεδόν οι pop και rock μουσικοί είχαν στρέψει την προσοχή τους στα synths, ο Τοvey είχε αποφασίσει να απομακρυνθεί από τον ηλεκτρονικό ήχο και να στραφεί σε πιό ακουστικές φόρμες. Εξάλλου, είχε ασχοληθεί με τα syntheseizers πολύ πριν ασχοληθούν όλοι οι υπόλοιποι και έψαχνε, πλέον, κάτι διαφορετικό. Μετά την κυκλοφορία του 'Gag' (1984) ο Τοvey αποφάσισε ότι δεν θα ξαναηχογραφούσε σαν Fad Gadget!
   Kυκλοφόρησε ένα δίσκο με τον avant garde καλλιτέχνη Boyd Rice και συνέχισε με το 'Snakes & Ladders' το 1986. Παίζοντας κυρίως ακουστικές συνθέσεις και έχοντας αποκλείσει τελείως τα synths από τη μουσική του, ο Tovey ηχογράφησε τέσσερις δίσκους από το 1988 μέχρι και το 1992 και το 1993 πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από τη μουσική βιομηχανία.
   Eπανήλθε σαν Fad Gadget το 2001 και ήταν support act στους Depeche Mode στην περιοδεία τους για το δίσκο 'Exciter'. Yπέστη καρδιακή προσβολή στις 3 Απριλίου 2002, σε μια περίοδο που εργαζόταν πάνω στο comeback album του.
   Πρωτοπόρος του new wave και του industrial, ο Τovey ήταν (και είναι) πηγή έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες, οι οποίοι έκαναν μεγάλη καριέρα πατώντας πάνω στις συνθέσεις του. Τα περισσότερα μεγάλα ονόματα της electropop των 80's (Depeche Mode, Yazoo, Blancmange) αλλά και πολλά σχήματα των 90's και των 00's (Mesh, De/Vision, VNV Nation, Die Krupps) του χρωστάνε τα πάντα. Στο clip που ακολουθεί, δείτε τον σε μια από τις πολύ σπάνιες τηλεοπτικές εμφανίσεις του.

Fad Gadget's best moments:
1. 'Ricky's Hand'
2. 'Saturday Night Special'
3. 'Collapsing New People'
4. 'Life On The Line'
5. 'For Whom The Bells Toll'
6. 'Back To Nature'
7. 'Love Parasite'
8. 'I Discover Love'
9. 'King Of The Flies'
10. 'Make Room'

THE DECLINE OF WESTERN CIVILIZATION

   Την Παρασκευή δεν έγινε εκπομπή, αλλά ούτε έγραψα κάποιο άρθρο στο blog, λόγω μιας υποχρέωσης που προέκυψε ξαφνικά και δεν μου άφησε χρόνο, ούτε για να ενημερώσω ότι δεν θα γίνει η εκπομπή. Σήμερα, όμως, θα τα πούμε κανονικά στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) με μια εκπομπή αφιερωμένη σε μια cult underground rock ταινία της Penelope Spheeris από το 1981...

   H πρεμιέρα της ταινίας έγινε στις 2 Απριλίου 1981 στο Los Angeles, California. Επρόκειτο για ένα ντοκυμαντέρ γυρισμένο την περίοδο 1979-1980 από την Penelope Spheeris (η οποία το 1992 θα έκανε μια μεγάλη επιτυχία με το film 'Wayne's World') και είχε να κάνει με την punk rock σκηνή του Los Angeles.
   Στην ταινία προβάλλονται αποσπάσματα από ζωντανές εμφανίσεις των X, The Germs, Black Flag, Circle Jerks, Fear, Alice Bag Band, Catholic Discipline. Υπάρχουν, επίσης, στιγμιότυπα από τα παρασκήνια και πολλές σκηνές γυρισμένες στους δρόμους του L.A. που συνήθως βρισκόταν οι θιασώτες του punk rock της εποχής. Πέρα από αυτά, μεγάλο ενδιαφέρον έχουν και οι συνεντεύξεις με κάποια από τα μέλη των συγκροτημάτων και ιδιαίτερα του Claude Bessy (μέλος των Catholic Discipline και εκδότης του περιοδικού Slash). Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, το new wave δεν υφίσταται...
   'I have excellent news for the world. There is no such thing as new wave. It does not exist. It's a figment of some lame cunt's imagination. There was never any such thing as new wave. It was the polite thing to say when you were trying to explain you were not into the boring old rock 'n' roll. But you didn't dare to say punk, because you were afraid to get kicked out of the fucking party, and they wouldn't give you coke anymore. There's new music, there's new underground sound, there's noise, there's punk, there's power-pop, there's ska, there's rockabilly. But new wave doesn't mean shit'
   To promotional poster της ταινίας (αλλά και το εξώφυλλο του soundtrack) παρουσιάζει τον τραγουδιστή των Germs, Darby Crash, με τα μάτια κλειστά ενώ βρίσκεται ξαπλωμένος πάνω στη σκηνή. Ο Crash πέθανε από υπερβολική δόση το Δεκέμβρη του 1980. Οι παραγωγοί αποφάσισαν να κρατήσουν το poster όπως το είχαν σχεδιάσει, δηλαδή με τον Crash σε πρώτο φόντο.
   To film της Spheeris έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στη διάδοση μιας νέας (για την εποχή) υποκουλτούρας, αυτή του punk rock, η οποία, σκόπιμα ή όχι, είχε αγνοηθεί συστηματικά από τον αμερικανικό μουσικό τύπο. Το 'Decline Of Western Civilization' προκάλεσε αίσθηση και θορύβησε αρκετούς συντηρητικούς αμερικανούς. Είναι χαρακτηριστικό, ότι ο τότε αρχηγός της αστυνομίας του Los Angeles, ζήτησε να μην προβληθεί ξανά η ταινία στην πόλη!
   Μερικά χρόνια αργότερα, το 1988, βγήκε το δεύτερο μέρος του ντοκυμαντέρ με υπότιτλο 'The Metal Years' και ακολούθησε, το 1998, το 'Decline Of Western Civilization III'. Το πρώτο της σειράς, όμως, ήταν σίγουρα το πιο ενδιαφέρον και το πιό σημαντικό...

The Decline Of Western Civilization OST tracklist:
1. Black Flag - 'White Minority'
2. Black Flag - 'Depression'
3. Black Flag - 'Revenge'
4. Germs - 'Manimal'
5. Catholic Discipline - 'Underground Babylon'
6. X - 'Beoynd And Back'
7. X - 'Johnny Hit And Run Paulene'
8. X - 'We're Desperate'
9. Circle Jerks - 'Red Tape'
10. Circle Jerks - 'Back Against The Wall'
11. Circle Jerks - 'I Just Want Some Skank'
12. Circle Jerks - 'Beverly Hills'
13. Alice Bag Band - 'Glutonny'
14. Fear - 'I Don't Care About You'
15. Fear - 'I Love Livin' In The City'
16. Fear - 'Fear Anthem'