HAPPY B-DAY RUSS BALLARD

   Καλή εβδομάδα σε όλους. Ας ελπίσουμε σε κάτι καλύτερο κι ας ακούσουμε και λίγο μουσικούλα να ξεχαστούμε. Τα γενέθλια του Russ Ballard μας δίνουν μια πολύ καλή ευκαιρία να κάνουμε ένα flashback στην καριέρα ενός τραγουδιστή, που έμεινε στην ιστορία σαν ένας πολύ επιτυχημένος συνθέτης pop και rock τραγουδιών, κάποια από τα οποία, έγιναν και μεγάλες επιτυχίες...

   Russell Glyn Ballard είναι το όνομά του, είναι Άγγλος, από το Hertfordshire και γίνεται σήμερα 65 χρόνων. Χρόνια πολλά, λοιπόν, στον άνθρωπο που βρίσκεται πίσω από μερικά τραγούδια που σημάδεψαν τη ζωή πολλών. Είτε σου αρέσουν, είτε όχι, δεν μπορεί να μην έχεις ακούσει και να μην έχεις συνδέσει στιγμές της ζωής σου με μερικά από αυτά. Ποιός ήταν έφηβος στα early 80's και δεν θυμάται εκείνη την εποχή όταν ακούει ξανά το 'I Surrender'... Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή όμως...
   Η ιστορία του Ballard στη μουσική ξεκινάει το 1961 όταν ήταν ένας από τους The Day Breakers του Buster Meikle. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από τους Roulettes που συνόδευαν τον επιτυχημένο τραγουδιστή Adam Faith και ένα επίσης γρήγορο πέρασμα από τους Unit 4+2 (οι οποίοι έκαναν μια μεγάλη επιτυχία το 1975), ο Russ Ballard βρέθηκε στους Argent στα τέλη των 60's. Οι Argent ήταν το συκρότημα που είχε δημιουργήσει ο keyboard player των The Zombies, Rod Argent, που όμως είδε ένα τραγούδι του Ballard να γίνεται η πρώτη τους επιτυχία. Το 'God Gave Rock 'n' Roll To You' ηχογραφήθηκε το 1971 αλλά κυκλοφόρησε δύο χρόνια αργότερα μπαίνοντας στο αγγλικό top-20. Το 1991 οι Kiss το διασκεύασανε σαν 'God Gave Rock 'n' Roll To You II' για να γνωρίσει δεύτερο κύκλο επιτυχίας...
   Το 1972 ο Ballard θα γράψει την επιτυχία του τραγουδιστή των Zombies, Colin Blunstone με τίτλο 'I Believe In Miracles' το οποίο θα γίνει κι αυτό UK No.31 hit single. Την επόμενη χρονιά αφήνει τους Argent και συνθέτει τραγούδι για τους Three Dog Night (το πολύ καλό 'Liar') και δύο πολύ μεγάλες επιτυχίες. Το UK No.1 hit single 'So You Win Again' των Hot Chocolate και το 'Since You Been Gone' το οποίο θα ερμηνεύσει ο ίδιος στον πρώτο του solo δίσκο του 1976. Στη συνέχεια, θα το ερμηνεύσουν οι Clout, οι Head East και οι Rainbow που θα το κάνουν επιτυχία στο No.6 του UK chart. Την ίδια εποχή περίπου, στα μέσα των 70's, συνεργάζεται με τον Roger Daltrey των The Who και συνθέτει το πολύ καλό 'Come And Get Your Love' (αργότερα θα γράψει κι άλλα τραγούδια γι' αυτόν) και το 'New York Groove' που θα γίνει επιτυχία από τους Hello (UK No.9 hit single) και τον Ace Frehley των Kiss (US No.13 hit single το 1978).
   Στα 80's οι επιτυχίες συνεχίζονται για τον Ballard. Το 1981 βρίσκεται στο chart με το 'I Surrender' που έγραψε για τους Rainbow (UK No.3 hit single) και τους Santana με το 'Winning' (US No.17 hit single). Την επόμενη χρονιά, οι Uriah Heep διασκευάζουν το δικό του 'On The Rebound' (US No.58 hit single), συνθέτει το 'You Can Do Magic' των America το οποίο ακούγεται σε ολόκληρο τον κόσμο και γίνεται US No.8 hit single και το '(I Know There's) Something Going On' για την Frida των Abba (US No.12 hit single). To 1982, επίσης, η άλλη τραγουδίστρια των Abba, Agnetha Faltskog, τραγουδάει το 'Can't Shake Loose' (US No.29 hit single). Την επόμενη χρονιά θα συνεργαστεί ξανά με τους America δίνοντάς τους το τραγούδι 'The Border' (US No.33 hit single) ενώ το 1986 θα κάνει πολύ μεγάλη επιτυχία με το 'No More The Fool' που ερμήνευσε η Elkie Brooks (UK No.5 hit single).
   Παράλληλα, ο Ballard κυκλοφόρησε αρκετά solo albums και όσο παράξενο κι αν ακούγεται, δεν κατάφερε να κάνει hits τα δικά του τραγούδια. To 'A Woman Like You', 'Voices' και 'I Can't Hear You No More' μπορεί στα 80's να ακούστηκαν πολύ από τα fm της Ελλάδας, αλλά δεν έγιναν επιτυχίες στο εξωτερικό. Εκτός από όλα αυτά που ανέφερα, ο Russ Ballard έγραψε τραγούδια και για τους Bay City Rollers, Gogmagog, E.F. Band, Girl, Bad English ενώ οι Samson (αυτοί που ήταν ο Bruce Dickinson των Iron Maiden) διασκεύασαν το 'Riding With The Angels' από το δίσκο του 'Barnet Dogs' του 1980. Το 2006 κυκλοφόρησε ο πιό πρόσφατος προσωπικός του δίσκος...

Russ Ballard's best moments:
1. Three Dog Night - 'Liar'
2. Uriah Heep - 'On The Rebound'
3. Roger Daltrey - 'Come And Get Your Love'
4. Rainbow - 'I Surrender'
5. Argent - 'God Gave Rock 'n' Roll To You'
6. Head East - 'Since You Been Gone'
7. Samson - 'Riding With The Angels'
8. America - 'You Can Do Magic'
9. Hello - 'New York Groove'
10. Santana - 'Winning'

HAPPY B-DAY SIMON LE BON

   Αύριο, λόγω αργίας, δεν θα έχουμε εκπομπή στον Up 'n' Loud, οπότε, θα τα ξαναπούμε τη Δευτέρα. Σήμερα ακούσαμε The Shadows, Prince, Paul Simon, David Bowie, Lafayette Afro Rock Band, Interpol, Louis Tillett, Stone Temple Pilots, Vanessa Mae, The Sound, Tears For Fears, The Adverts και Duran Duran για να ευχηθούμε στον Simon Le Bon...

   O γόης των Duran Duran, γεννήθηκε σαν σήμερα το 1958 κοντά στο Bushley του Hertfordshire και από μικρό παιδί εμφανιζόταν στην τηλεόραση σε διαφημιστικά spots αλλά και σε μικρές παραστάσεις σε τοπικά θέατρα. Ξεκίνησε να σπουδάζει στη δραματική σχολή του University of Birmingham το 1978 αλλά το Μάη του 1980, η ζωή του θα άλλαζε, όταν μια φίλη του τον έφερε σε επαφή με τους John Taylor και Nick Rhodes. Οι τελευταίοι, βρισκόταν σε αναζήτηση τραγουδιστή για το συγκρότημα που είχαν δημιουργήσει δυο χρόνια πριν, μια που, ο Stephen 'Tin Tin' Duffy, τους είχε εγκαταλείψει για να κάνει solo καριέρα. Πόσο μπορεί να το μετάνοιωσε άραγε?...
   Με την προσθήκη των Andy Taylor και Roger Taylor και τον Le Bon στη θέση του τραγουδιστή, οι Duran Duran κυκλοφόρησαν το πρώτο τους album το 1981 και μπήκαν αμέσως στην 'εμπροσθοφυλακή' του κινήματος των new romantics που εκείνη την εποχή κέρδιζε έδαφος στην Αγγλία με groups όπως οι Spandau Ballet, Visage, Classix Nouveau κ.α. Ακολούθησαν πολύ μεγάλες επιτυχίες που βγήκαν από τους δίσκους 'Rio' (1982), 'Seven And The Ragged Tiger' (1983), 'Arena' (1984) και είχαν ένα μοναδικό promotion από πολύ ακριβά video clips.
   O Le Bon συμμετείχε στην ηχογράφηση του charity single 'Do They Know It's Christmas?', μαζί με τους Nick Rhodes και Roger Taylor ηχογράφησε ένα καλό album σαν Arcadia το 1985, ενώ με τους Duran Duran συμμετείχε στην ταινία James Bond 'A View To A Kill' ερμηνεύοντας το τραγούδι των τίτλων. Έμεινε στους Duran Duran και μετά την αποχώρηση των Andy και Roger Taylor το 1986 και γνώρισε κι άλλες επιτυχίες με τους δίσκους 'Notorious' (1986) και 'Big Thing' (1988), ενώ έπρεπε να περιμένει μέχρι το 1993 για να επανέλθει στις επιτυχίες με το 'The Wedding Album'. Από κει και πέρα, η φήμη των Duran Duran άρχισε να φθίνει για να επανέλθουν στα charts το 2001 με το δίσκο 'Astronaut'.
   Συνεργάστηκε επίσης με την Susanna Hoffs των Bangles, τον Nick Wood και τον DJ Ferry Corsten ενώ πρόσφατα συμμετείχε σε άλμπουμ του Mark Ronson. Είναι παντρεμένος από το 1985 με το top model Yasmin και μαζί της έχει τρεις κόρες!

Duran Duran's best moments:
1. 'The Seventh Stranger'
2. 'Careless Memories'
3. 'The Chauffeur'
4. 'Winter Marches On'
5. 'Planet Earth'
6. 'Save A Prayer'
7. 'American Science'
8. 'Box Full O' Honey'
9. 'Out Of My Mind'
10. 'Come Undone'

SUICIDE SOLUTION

   Τις καλύτερες μου ευχές στους φίλους που γιορτάζουν σήμερα. Ευχές και σε σένα που έφυγες αλλά είσαι εδώ. Στη ζωή μας και στα όνειρά μας. Να είσαι καλά εκεί, κι αν θες, κάποιες φορές, ν' ακούς και τη μουσική που σου στέλνω...

   Ήταν 26 Οκτωβρίου 1984, όταν ο δεκαεννιάχρονος John McCullum, μετά από μια ολόκληρη ημέρα ακρόασης των δίσκων του Ozzy Osbourne, αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του με ένα όπλο, την ώρα που στο pick-up του έπαιζε το τραγούδι 'Suicide Solution'...
   Από εκείνη τη στιγμή και μετά, ξεκινούσαν τα προβλήματα για τον Ozzy και την δισκογραφική εταιρία CBS (τώρα Sony), που κυκλοφορούσε τα albums του. Αυτό γιατί, οι γονείς του John, προφανώς σοκαρισμένοι από το χαμό του παιδιού, ήθελαν να ρίξουν κάπου αλλού το φταίξιμο για την αυτοκτονία του γιού τους, πέρα από τους ίδιους και το παιδί τους. Έτσι λοιπόν, μέσω του δικηγόρου που προσέλαβαν, κατέθεσαν αγωγές εναντίον του τραγουδιστή και της εταιρίας του, ζητώντας ένα τεράστιο ποσό για αποζημίωση...
   Μετά από μερικές αναβολές, το δικαστήριο συνεδρίασε στις 13 Ιανουαρίου του 1986, με τον δικηγόρο των γονιών του McCullum να ισχυρίζεται ότι το τραγούδι ώθησε το παιδί στην αυτοκτονία, λόγω των 'κρυμμένων μηνυμάτων' που ακουγόταν όταν ο δίσκος παιζότανε ανάποδα (το τραγούδι περιέχεται στο album 'Blizzard Of Ozz'). Τελικά, επικράτησε η λογική και το δικαστήριο έκρινε ότι ο τραγουδιστής και η εταιρία ήταν αθώοι!
   Το 'Suicide Solution' είναι σύνθεση του Osbourne και του Bob Daisley, ο οποίος ήταν ο μπασίστας του group που συνόδευε τότε τον πρώην Black Sabbath. Ο Daisley νωρίτερα, είχε περάσει απ' τους Chicken Shack, Mungo Jerry, Rainbow. O κιθαρίστας Randy Rhodes έγραψε το riff της κιθάρας, βασισμένος πάνω σε ένα track που είχε συνθέσει για τους Quiet Riot, ενώ ο Ozzy σε συνεντεύξεις του είχε δηλώσει ότι το τραγούδι αναφέρεται στον Bon Scott των AC/DC αλλά και στον ίδιο του τον εαυτό που αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα αλκοολισμού...

Ozzy Osbourne's best moments:
1. 'Crazy Train'
2. 'Suicide Solution'
3. 'Shot In The Dark'
4. 'Mr. Crowley'
5. 'I Just Want You'
6. 'Over The Mountain'
7. 'You're No Different'
8. 'Miracle Man'
9. 'No More Tears'
10. 'Close My Eyes Forever' feat. Lita Ford

BBC's LEGEND JOHN PEEL

   Σήμερα έχουμε στον Up 'n' Loud τραγούδια από τους Jonathan Richman & The Modern Lovers, Pink Floyd, The Fall, Undertones, Helen Reddy, Judas Priest, Television, Bat For Lashes, Gregory Isaacs, Michael Jackson, Jon Anderson και μερικά λογάκια για τον ραδιοφωνικό παραγωγό John Peel...

   Ο John Robert Parker Ravenscroft γεννήθηκε το 1939 στο μικρό Heswall, που βρίσκεται κοντά στο Liverpool, και μεγάλωσε στο κοντινό Burton. Από το 1960 και μέχρι το 1967 έζησε στις Ηνωμένες Πολιτείες όπου εργάστηκε για πρώτη φορά στο ραδιόφωνο, σε ένα σταθμό του Dallas, Texas. Στη συνέχεια δούλεψε και σε άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς και τελικά, επέστρεψε στην πατρίδα του όπου συνέχισε στο ράδιο στον πειρατικό σταθμό Radio London.
   Όταν το Radio London έκλεισε, ο Peel βρήκε θέση στο νεοσύστατο κανάλι Radio 1 του BBC, παρουσιάζοντας την εκπομπή 'Top Gear' μέχρι το 1975 ενώ στη συνέχεια έκανε το δικό του show που δεν είχε τίτλο (απλά ανέφερε το όνομά του 'John Peel on Radio 1 BBC'). Από το 1982 μέχρι και το 1987 παρουσίαζε στην τηλεόραση το δημοφιλέστατο pop show 'Top Of The Pops', ενώ στο ραδίοφωνο έδινε προτεραιότητα πάντοτε στα καινούργια punk και new wave συγκροτήματα και καλλιτέχνες της εποχής εκείνης.
   Στα 90's ήταν παραγωγός παιδικής εκπομπής του BBC Radio 4 και συνεργάστηκε και με το Radio 2 σε μια χιουμοριστική εκπομπή, ενώ το 1999 εμφανίστηκε και στον κινηματογράφο στην ταινία 'Five Seconds To Spare'. O Peel, επίσης, 'δάνεισε' τη φωνή του και σε πολλά τηλεοπτικά ντοκυμαντέρ του BBC. H αυτοβιογραφία του εκδόθηκε το 2005 κι ένα ακόμη βιβλίο με γραπτά του περί μουσικής κυκλοφόρησε το 2008.
   Ο John Peel έμεινε στην ιστορία, όχι μόνο για τα μοναδικά ραδιοφωνικά του προγράμματα, αλλά και για τα 'Peel Sessions', στα οποία πάνω από 2000 καλλιτέχνες ηχογράφησαν live τραγούδια τους στα studios του BBC και στη συνέχεια ο Peel τα μετέδιδε στον αέρα πριν κυκλοφορήσουν σε δίσκους από την εταιρία Strange Fruit.
   Έφυγε από κοντά μας σαν σήμερα, το 2004. Στην τελετή, που έγινε μερικές μέρες αργότερα, κατόπιν δικής του επιθυμίας ακούστηκε το πολυαγαπημένο του τραγούδι που ακολουθεί...

John Peel Sessions best moments:
1. The Fall
2. Siouxsie And The Banshees
3. Gang Of Four
4. Joy Division
5. X-Mal Deutschland
6. The Birthday Party
7. The Smiths
8. Echo And The Bunnymen
9. New Order
10. Billy Bragg

HAPPY B-DAY BILL WYMAN

   Καλή εβδομάδα σε όλους. Όπως και τις προηγούμενες μέρες, έτσι και σήμερα, το πρόγραμμα στον Up 'n' Loud (16.00-17.00) έχει να κάνει με γεγονότα που έχουν συμβεί σαν σήμερα στο παρελθόν. Θα ακούσουμε Santana, Donovan, PRA & The United Nations Of Sound, Dead Kennedys, Anti-Pasti, Blondie, Orchestral Manoeuvres In The Dark, The Damned, The Nails και θα ευχηθούμε χρόνια πολλά στον Edgar Broughton, στον rockabilly Glen Glenn, στον Santo Farina και φυσικά στον Bill Wyman...

   Ο Bill Wyman γεννήθηκε William George Perks, σάν σήμερα 24 Οκτώβρη το 1936, στο νότιο Λονδίνο. Η οικογένειά του δεν ήταν εύπορη και μεγάλωσε με στερήσεις, αλλά παρ' όλα αυτά κατάφεραν να του χαρίσουν κάποια μαθήματα πιάνου όταν έφτασε τα 10 χρόνια του. Άργησε πολύ να ασχολήθεί με το rock 'n' roll, σε αντίθεση με άλλους μουσικούς, αφού ήταν 23 όταν αγόρασε την πρώτη του κιθάρα, που την παράτησε ένα χρόνο αργότερα για να ασχοληθεί με την bass guitar, αυτή που τον έκανε διάσημο...
   Στα πρώτα χρόνια των 60's έπαιξε για λίγο σε ένα συγκρότημα που λεγόταν The Cliftons και το Δεκέμβρη του 1962, μετά από audition, αντικατέστησε τον Dick Taylor στους Rolling Stones. Έμεινε στο group για τα επόμενα τριάντα χρόνια, οπότε και πήρε μόνος του την απόφαση να αποχωρήσει. Έγραψε για τους Stones τα τραγούδια 'Downtown Suzie' και 'In Another Land' (το οποίο ερμηνεύει) συμμετείχε στη δημιουργία του κλασικού, πλέον, κιθαριστικού riff στο 'Jumpin' Jack Flash'.
   Κυκλοφόρησε, παράλληλα με τους Rolling Stones, τρία solo albums, δύο στα 70's και ένα στα 80's ενώ το τραγούδι του '(Si, Si) Je Souis Un Rock Star' ήταν επιτυχία το 1981 (UK No.14 hit single). O Wyman στα 80's συνεργάστηκε με τον cult σκηνοθέτη ταινιών τρόμου, Dario Argento, συνθέτοντας μουσική για τις ταινίες του 'Phenomena' και 'Terror At The Opera' και στα 90's δημιούργησε τους Bill Wyman's Rhythm Kings μαζί με τον επιτυχημένο τραγουδιστή και πιανίστα Georgie Fame, τον Gary Brooker των Procol Harum και τους Martin Taylor, Albert Lee, Terry Taylor, Mike Sanchez.
   Συνεχίζει μέχρι σήμερα να περιοδεύει με τους Rhythm Kings ενώ εμφανίστηκε πρόσφατα μαζί με τους Led Zeppelin και The Faces σε reunion concerts. Έχει εκδόσει την αυτοβιογραφία του το 1990 και το 2002 το βιβλίο 'Rolling With The Stones'...

Bill Wyman's best moments:
1. Bill Wyman - 'A New Fashion'
2. The Rolling Stones - 'In Another Land'
3. Bill Wyman's Rhythm Kings - 'Baby Please Don't Go'
4. Bill Wyman - '(Si, Si) Je Suis Un Rock Star'
5. The Rolling Stones - 'Downtown Suzie'
6. Bill Wyman's Rhythm Kings - 'Anyway The Wind Blows'
7. Bill Wyman's Rhythm Kings - 'Tell You A Secret'
8. Bill Wyman - 'I Wanna Get Me A Gun'
9. Bill Wyman - 'Monkey Grip Glue'
10, Bill Wyman's Rhythm Kings - 'Love's Down The Drain'

IMMORTAL RONNIE JAMES DIO

   Πολλά γενέθλια, πολλών αγαπημένων καλλιτεχνών σήμερα. 'Ετσι στο πρόγραμμα (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud) έχουμε το θρύλο της jazz Dizzy Gillespie, τους Manfred Mann, τον σχεδόν παρανοικό Julian Cope, μαζί με Toto, The Go-Go's, Strawberry Switchblade, Queens Of The Stone Age, The Cramps, Wasted Youth κ.α.

  
   Πρίν από ένα χρόνο, σαν σήμερα, στην παραθαλάσσια πόλη Kavarna της γειτονικής Βουλγαρίας, μετά από απόφαση του δημοτικού συμβουλίου και στα πλαίσια της ανάπλασης ενός δημοτικού πάρκου, γίνονται τα αποκαλυπτήρια του αγάλματος του αείμνηστου heavy metal τραγουδιστή Ronnie James Dio! Το έργο φιλοτέχνησαν οι γλύπτες Alexander Petrov και Krasimir Krastev-Lomsky και είναι μια ακόμη απόδειξη για το πόσο δημοφιλής είναι η hard rock μουσική στη Βουλγαρία, αλλά και πόσο αγαπητός ήταν και είναι, ο Ronnie James Dio...
   O Ronald James Padanova γεννήθηκε το 1942 στο Portsmouth της πολιτείας New Hampshire από γονείς με Ιταλική καταγωγή. Μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη και από μικρός ασχολήθηκε με rock 'n' roll groups παίζοντας μπάσσο και τραγουδώντας. Το 1958 κυκλοφόρησε ένα single με το συγκρότημα Ronnie & The Red Caps. To 1961 το group άλλαξε όνομα και κυκλοφόρησαν μέσα στα επόμενα χρόνια μερικά singles και ένα album σαν Ronnie Dio & The Prophets. To 1967 ο Ronnie διέλυσε τους Prophets και προσχώρησε στους Electric Elves, οι οποίοι το 1969 έγιναν Elf και άνοιγαν τις συναυλίες των Deep Purple. Εκεί τον άκουσε ο Richie Blackmore για πρώτη φορά, και, όταν έφυγε από τους Deep Purple, κάλεσε τον Dio (και άλλα μέλη των Elf) για τη δημιουργία των Rainbow.
   Με τους Rainbow ηχογράφησε 3 studio και ένα live album και το 1979 άφησε το συγκρότημα αντικαθιστώντας τον Ozzy Osbourne στους Black Sabbath. Στους Sabbath συμμετείχε στον θρυλικό  δίσκο 'Heaven And Hell', στο 'The Mob Rules' και το ζωντανά ηχογραφημένο 'Live Evil', ενώ στη συνέχεια αποχώρησε για να δημιουργήσει το δικό του σχήμα, Dio (επέστρεψε στους Black Sabbath το 1992 για ένα ακόμη άλμπουμ, ενώ το 2006 συμμετείχε και στους Heaven And Hell). Με το group του κυκλοφόρησε 11 studio albums και μερικά live, γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία στο κοινό του heavy metal, κυρίως στα 80's.
   Έφυγε από κοντά μας το Μάιο του 2010 αφήνοντας πίσω του μια πολύ μεγάλη προσφορά για να τον θυμόμαστε για πάντα. Πέρα από τη μουσική και την μοναδική φωνή του, o Ronnie James Dio έμεινε στην ιστορία του rock επειδή ήταν αυτός που πρώτος έκανε γνωστό στο metal κοινό το 'devil horns', το γνωστό σήμα με τα χέρια που είναι must σε κάθε heavy metal συναυλία...

Dio's best moments:
1. Black Sabbath - 'Heaven And Hell'
2. Dio - 'Don't Talk To Strangers'
3. Black Sabbath - 'Turn Up The Night'
4. Dio - 'We Rock'
5. Elf - 'Hoochie Koochie Lady'
6. Rainbow - 'Gates Of Babylon'
7. Dio - 'Holy Diver'
8. Rainbow - 'Man On The Silver Mountain'
9. Rainbow - 'Kill The King'
10. Rainbow - 'Catch The Rainbow'

LYNYRD SKYNYRD'S PLANE CRASH DISASTER

   Σήμερα στο πρόγραμμα έχουμε UB40 σε ένα από τα πρώτα τους τραγούδια, Angelic Upstarts στην πιο reggae στιγμή τους, A Flock Of Seagulls, The Police, Killing Joke για να τιμήσουμε τον Paul Raven, Wanda Jackson και Tom Petty που έχουν γενέθλια, The Rolling Stones, John Lennon, τον σπουδαίο της jazz Eddie Harris, Underworld και φυσικά τους Lynyrd Skynyrd...

 
   Στις 20 του Οκτώβρη το 1977, τρεις μόλις μέρες μετά την κυκλοφορία του δίσκου τους 'Street Survivors', το group των Lynyrd Skynyrd (που είχε δημιουργηθεί στο Jacksonville της Florida το 1964), πετούσε με ένα αεροπλάνο Convair CV-300 από το Greenville της South Carolina προς το Baton Rouge της πολιτείας Louisiana όπου επρόκειτο να δώσουν μια συναυλία στο εκεί Πανεπιστήμιο. Δυστυχώς, δεν έφτασαν ποτέ...
   Το αεροπλάνο που τους μετέφερε έμεινε από καύσιμα, ο πιλότος προσπάθησε να κάνει αναγκαστική προσγείωση αλλά δεν τα κατάφερε και το σκάφος κατέπεσε σε ένα δάσος του Gillsburg του Mississippi. Ο τραγουδιστής Ronnie Van Zant, ο κιθαρίστας Steve Gaines, η backing singer Cassie Gaines, ο road manager Dean Kilpatrick και οι δύο πιλότοι έχασαν τη ζωή τους, ενώ τα υπόλοιπα μέλη του group γλύτωσαν με πολύ βαρειά, όμως, τραύματα...
   Το εξώφυλλο του άλμπουμ 'Street Survivors' που απεικόνειζε το συγκρότημα στις μέσα σε φλόγες (με τον Gaines ειδικότερα να φλέγεται σχεδόν ολοκληρωτικά), αποσύρθηκε από την κυκλοφορία λίγες μέρες αργότερα και αντικαταστάθηκε με ένα διαφορετικό artwork που είχε μια φωτογραφία των Lynyrd Skynyrd σε μαύρο φόντο. Ήταν επιθυμία της χήρας του Gaines, Teresa. To group διέλυσε για να επανέλθει πολλά χρόνια αργότερα, το 1987...

Lynyrd Skynyrd's best moments:
1. 'Free Bird'
2. 'Tuesday's Gone'
3. 'Simple Man'
4. 'The Needle And The Spoon'
5. 'That Smell'
6. 'On The Hunt'
7. 'Saturday Night Special'
8. 'Gimme Back My Bullets'
9. 'Gimme Three Steps'
10. 'Double Trouble'

PROFESSOR JOHNNY MARR

   Σήμερα ακούσαμε Arcade Fire σε μια παραγωγή των 00's, Green On Red (στο μελαγχολικό 'Hair And Skin'), 15 Minutes (το γκρουπ του Steve Wynn πριν τους The Dream Syndiacate), Bauhaus (στη διασκευή τους στο 'Third Uncle' του Brian Eno), τους Japan σε ένα single τους του 1978, ένα πολύ καλό αλλά 'ξεχασμένο' hit των Haircut 100 από τα early 80's, τον θρύλο της reggae Peter Tosh σε άλλο τραγούδι απ' το 'Johnny B Goode', τους Bachman-Turner Overdrive και Rod Stewart από τα 70's, Madness από το χώρο του ska revival, είπαμε χρόνια πολλά στον Karl Wallinger ακούγοντας το 'She's The One' του συγκροτήματός του World Party (το έκανε μεγάλο hit ο Robbie Williams) και φυσικά τους The Smiths με τον καθηγητή Johhny Marr στην κιθάρα στο 'The Draize Train'... Θα μπορούσα ποτέ να κάνω αυτή την εκπομπή, αυτή την εποχή σε κάποιο ραδιόφωνο στα fm...??? Την απάντηση την ξέρουμε όλοι...

   Σάν σήμερα το 2007,  σε ηλίκια 43 ετών, ένας απ' τους κορυφαίους και με ιδιαίτερο ύφος κιθαρίστες των πρόσφατων χρόνων, ο Johnny Marr, πήρε τον τίτλο του επισκέπτη διδάκτορα της μουσικής στο Πανεπιστήμιο του Salford της Αγγλίας (Visiting Professor of Music at the University of Salford).
   Τίτλους Πανεπιστημιακών, ίσως να έχουν πάρει και Έλληνες μουσικοί σε κάποιο δικό μας Ανώτατο Ίδρυμα (κάτι που δεν γνωρίζω), όμως κανείς από αυτούς δεν ήταν rock μουσικός (αυτό το γνωρίζω). Επίσης, τέτοιου είδους τίτλοι στη χώρα μας, είναι οι λεγόμενοι 'τιμητικοί', πράγμα που σημαίνει ότι ο τιμώμενος καλλιτέχνης στην ουσία δεν είναι λέκτορας ή καθηγητής. Στην Αγγλία, όμως, τα πράγματα είναι διαφορετικά...
   O Johnny Marr, με απόφαση του University of Salford, πήρε τον τίτλο στις 18 του Οκτώβρη και την αμέσως επόμενη ημέρα έγινε η τελετή της προσφώνησής του στο εν λόγω Ίδρυμα. Η εργασία του στο Πανεπιστήμιο ξεκίνησε σχεδόν άμεσα, αφού από τις 5 Νοεμβρίου ήδη επισκεπτόταν τους φοιτητές του Salford για διαλέξεις. Οι υπευθυνότητές του, εκτός από διαλέξεις είχαν να κάνουν με εργαστήρια με θέμα 'composition and performance of pop music' και επίβλεψη-αξιολόγηση εργασιών. Σαν να λέμε, ότι στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης διδάσκει μουσική ο Μπάμπης Παπαδόπουλος (Τρύπες) ή ο Γιάννης Σπάθας (Socrates). Σε έναν άλλο κόσμο... Σε μια άλλη χώρα...
   Η επιλογή του Marr, δεν ήταν καθόλου τυχαία για τη θέση του καθηγητή στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο, πάντως. Εκεί, οι θρυλικοί Smiths, είχαν δώσει μια από τις καλύτερες συναυλίες της καριέρας τους το 1986 ενώ η φωτογραφία στο εσώφυλλο του δίσκου τους 'The Queen Is Dead' τους απεικονίζει έξω από το Lads Club του Salford Univesity. Ας μην παραβλέψουμε και το γεγονός, ότι ο Marr γεννήθηκε στο πολύ κοντινό Ardwick της ευρύτερης περιοχής του Manchester (Greater Manchster).
   O John Martin Maher (Johnny Marr) υπήρξε ιδρυτικό μέλος των Smiths το 1982. Μετά τη διάλυσή τους συμμετείχε στους The The, δημιούργησε τους Electronic με τον Bernard Sumner (Joy Division, New Order) και ήταν επίσης μέλος των Modest Mouse και The Cribs. Κυκλοφόρησε ένα άλμπουμ σαν Johnny Marr & The Healers το 2003. Περιζήτητος σαν session μουσικός, είχε συμμετοχές σαν κιθαρίστας σε albums και singles των Billy Bragg, Bryan Ferry, Talking Heads, Pet Shop Boys, Electrafixion, Beck, Oasis, Pearl Jam, The Pretenders, Black Grape, The Cult κ.α. ενώ έκανε παραγωγή σε δίσκους των Marion και Haven. Εκτός από την κιθάρα, είναι πολύ καλός στα keyboards και στη harmonica...

Johhny Marr's best moments:
1. The Smiths - 'Barbarism Begins At Home'
2. The Smiths - 'This Charming Man'
3. The The - 'Jealous Of Youth'
4. The Cribs - 'Don't You Wanna Be Relevant?'
5. Modest Mouse - 'Dashboard'
6. Electronic - 'For You'
7. Bryan Ferry - 'The Right Stuff'
8. Pet Shop Boys - 'Up Against It'
9. The Smiths - 'The Draize Train'
10. The Smiths - 'What Difference Does It Make?'

HAPPY B-DAY CHUCK BERRY

   Γενική απεργία σήμερα... Δήθεν γενική... Συνδικαλιστές, δημοσιογράφοι, δημόσιοι υπάλληλοι... Αυτοί είναι που απεργούν και αυτοί είναι που κανονίζουν πότε θα γίνουν οι απεργίες. Τα παιδιά που εργάζονται στα εμπορικά καταστήματα μπορούν να απεργήσουν? Οι μεγάλες εμπορικές αλυσίδες που έχουν κατακλύσει τη χώρα απεργούν? Δε νομίζω... Και τελικά, τι θα βγει με μια ακόμη γενική απεργία, στο σημείο που έχουμε φτάσει? Κάτι καλύτερο?... Δε νομίζω, ξανά...

  

   Γεννήθηκε το 1926 στο St.Louis, Missouri και σήμερα γίνεται 85 ετών! Ο Charles Edward Anderson Berry, ήταν το τέταρτο από τα έξι παιδιά μιας οικογένειας που ανήκε στη λεγόμενη 'μεσαία τάξη', όμως, παρά το γεγονός ότι η παιδική του ηλικία δεν ήταν δύσκολη, ο ίδιος δεν ήταν και τόσο 'φρόνιμο' παιδί. Σε ηλικία 18 ετών, συνελήφθη και καταδικάστηκε σε τριετή φυλάκιση για ένοπλες ληστείες και κλοπή αυτοκινήτου μαζί με κάποιους φίλους του. Το 1948 παντρεύτηκε και για τα επόμενα χρόνια έκανε διάφορες δουλειές για να ζήσει τη γυναίκα και το παιδί του, ενώ από το 1950 άρχισε να παίζει σε μικρά clubs με τοπικά groups για να έχει ένα extra εισόδημα και το 1953 συνεργάστηκε με τον πιανίστα Johnnie Johnson και το συγκρότημά του.
   Το 1955 ο Muddy Waters τον συστήνει στη δισκογραφική εταιρία Chess όπου εκεί ηχογραφεί το single 'Maybellene' μαζί με τον Willie Dixon στο μπάσο, τον Johnnie Johnson στο πιάνο και τον Jerome Green (από το group του Bo Diddley) στα κρουστά. Ήταν το ξεκίνημα μιας πολύ μεγάλης καριέρας, αφού το τραγούδι έγινε άμεσα μεγάλη επιτυχία. Την επόμενη χρονιά έρχεται το, classic πλέον, 'Roll Over Beethoven' και στα επόμενα χρόνια, μέχρι το 1959, τα θρυλικά hits 'School Days', 'Rock 'n' Roll Music', 'Sweet Little Sixteen', 'Johnny B Goode' και η εμφάνισή του στον κινηματογράφο στην ταινία 'Go, Johnny, Go!'.
   Τα προβλήματα με το νόμο, όμως, επανήλθαν, αφού κατηγορήθηκε για την αποπλάνηση μιας 14χρονης, με αποτέλεσμα, μετά απο αλλεπάληλες δίκες να καταδικαστεί σε 18 μήνες φυλακή απ' όπου 'ξεμπέρδεψε' το 1963. Όσο οι δικαστικές του περιπέτειες ήταν ακόμη σε εξέλιξη, ο Berry κατάφερε να κυκλοφορήσει το εξαιρετικό single 'Come On', ενώ μετά την αποφυλάκισή του ήρθε η επιτυχία 'Nadine' και το υπέροχο 'You Never Can Tell'.
   Το 1972, θα γνωρίσει μια ανέλπιστα μεγάλη επιτυχία, με το ζωντανά ηχογραφημένο 'My Ding-A-Ling' το οποίο θα του χαρίσει μια Νο.1 επιτυχία σε Αμερική και Αγγλία. Το 1979 κυκλοφόρησε το τελευταίο studio άμπουμ του και την ίδια χρονιά έπαιξε ζωντανά στον Λευκό Οίκο, μετά από παράκληση του τότε προέδρου των ΗΠΑ, Jimmy Carter. To 1980, όμως, η πόρτα της φυλακής άνοιξε ξανά για τον Chuck Berry, αυτή τη φορά για οικονομικά θέματα, αφού καταδικάστηκε σε 4 μήνες κάθειρξη λόγω φοροδιαφυγής!
   Τα 80's δεν ήταν ιδιαίτερα δημιουργικά, αφού το μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας το πέρασε δίνοντας συναυλίες και, το χειρότερο, το 1989 τα νομικά προβλήματα έκαναν ξανά την εμφάνισή τους όταν κατηγορήθηκε για παράνομη βιντεοσκόπηση και κατοχή ποσότητας marijuana... Στο πέρασμα των χρόνων και μέχρι σήμερα, ο Chuck Berry συνεχίζει να μην ηχογραφεί και δίνει σπάνια συναυλίες αλλά εμφανίζεται κάθε βδομάδα σε ένα μικρό club της γενέτειράς του.
   Θυμηθείτε στο clip που ακολουθεί μια πολύ μεγάλη στιγμή της rock 'n' roll ιστορίας...

Chuck Berry's best moments:
1. 'Roll Over Beethoven'
2. 'Memphis Tennessee'
2. 'Come On'
4. 'Sweet Little Sixteen'
5. 'Maybelline'
6. 'Nadine'
7. 'My Ding-A-Ling'
8. 'Johnny B Goode'
9. 'Rock 'n' Roll Music'
10. 'School Days'

HAIR: THE AMERICAN TRIBAL LOVE-ROCK MUSICAL

   Μπήκαμε στη δεύτερη εβδομάδα εκπομπών στον Up 'n' Loud και κάποια τεχνικά θέματα καθυστέρησαν σήμερα το ξεκίνημα της εκπομπής για περίπου 6 λεπτά. Η συνέχεια ήταν καλή όμως και η παρέα εξαιρετική! 'Ενα τραγούδι του Ziggy Marley, που δεν ακούστηκε ολόκληρο θα μεταδοθεί σε μια από τις επόμενες εκπομπές. Εξάλλου, κάποια στιγμή θα μας δοθεί η ευκαιρία να τον ξανακούσουμε, από κάποιο γεγονός με το οποίο θα έχει σχέση...

Σάν σήμερα, 17 του Οκτώβρη του 1967, έκανε πρεμιέρα στο 'Public Theater' της Νέας Υόρκης, ένα από τα πιό ανατρεπτικά musical που παρουσιάστηκαν ποτέ. Μιλάμε, φυσικά, για το 'Hair: The American Tribal Love-Rock Musical', έμπνευση των πολυτάλαντων ηθοποιών και συνθετών James Rado και Gerome Ragni, οι οποίοι είχαν και τη βοήθεια του Galt MacDermot όσον αφορά τη μουσική του έργου.
   Το 'Hair', έχει να κάνει όσον αφορά το story, με μια παρέα hippies της 'Age of Aquarius' (ή αλλίως 'new age', όπως είχε ονομαστεί η εποχή του Υδροχόου), οι οποίοι ζουν στη Νέα Υόρκη και αγωνίζονται για να σταματήσει ο πόλεμος του Βιετνάμ, όπως πολλοί ανήσυχοι και πολιτικά ενεργοί νέοι της εποχής εκείνης. Σ' αυτή τους την προσπάθεια βρίσκουν απέναντί τους τη συντηρητική αμερικανική κοινωνία, αλλά και τους γονείς τους, οι οποίοι είναι κι αυτοί μέρος του συντηρητικού κομματιού της Αμερικής.
   Γνήσιο προιόν της εποχής των hippies, το 'Hair' στήριζε την σεξουαλική επανάσταση των 60's και τη χρήση παράνομων ουσιών, ενώ παράλληλα κατέκρινε τον ακραίο πατριωτισμό, τον πόλεμο και την καταπίεση. Δεν ήταν μόνο αυτά όμως, που έκαναν το συγκεκριμένο musical σημαντικό. Το σημαντικότερο όλων, ήταν ότι το 'Hair' καθόρισε και εισήγαγε τον όρο 'rock musical' στο θέατρο και τη μουσική σκηνή. Μέχρι τότε καμμία θεατρική παράσταση δεν είχε όλα αυτά τα στοιχεία που έκαναν το 'Hair' τόσο ξεχωριστό και πρωτοποριακό. Αξίζει, φυσικά, να κάνουμε και μια αναφορά στη γυμνή σκηνή, που ήταν πραγματικά πολύ προκλητική για τα δεδομένα της εποχής, αλλά και το finale όπου οι θεατές καλούταν να ανέβουν στη σκηνή και να συμμετέχουν σε ένα 'be-in' γεγονός, στα πρότυπα του Haight-Ashbury του San Francisco.
   Το musical, σύντομα βρέθηκε στο Broadway (Απρίλιος 1968) και έγινε τεράστια εισπρακτική επιτυχία δίνοντας 1.758 παραστάσεις. Παρουσιάστηκε σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο, με το cast του Λονδίνου να δίνει σχεδόν 2.000 παραστάσεις τα επόμενα χρόνια και, τελικά, να γίνεται κινηματογραφική ταινία το 1979. Τα τραγούδια που ακούστηκαν στο 'Hair' έγιναν επίσης πολύ μεγάλες επιτυχίες, με πιό χαρακτηριστική, αυτή που ακολουθεί από τους Fifth Dimension...

Best rock musicals:
1. 'Hair: The American Tribal Love-Rock Musical'
2. 'Jesus Christ Superstar'
3. 'Grease'
4. 'The Rocky Horror Show'
5. 'The Wiz'
6. 'Jeff Wayne's Musical Version Of The War Of The Worlds'
7. 'Little Shop Of Horrors'
8. 'Chess'
9. 'Tommy'
10. 'Hedwig And The Angry Inch'

HAPPY B-DAY DAN McCAFFERTY

   Εύχομαι σε όλους ένα καλό σαββατοκύριακο! Ξανά μαζί στον Up 'n' Loud τη Δευτέρα με το pop και rock ημερολόγιο μας. Σας ευχαριστώ όλους για την παρέα και τη συμμετοχή σ' αυτή την πρώτη εβδομάδα εκπομπών. Τα πράγματα πάνε όλο και πιό καλά και θα προσπαθήσω να γίνουν πολύ καλύτερα στη συνέχεια.

   Γεννήθηκε σαν σήμερα το 1948 στο Dunfermline της Σκωτίας και όταν πάτησε τα 20 δημιούργησε τους Nazareth μαζί με τους Manny Charlton, Pete Agnew, Darrell Sweet. Ο ίδιος, έπαιζε από πολύ μικρός σε μια τοπική μπάντα, που ονομαζότανε The Shadettes. Οι Nazareth, ονομάστηκαν έτσι από τη μικρή ομώνυμη πόλη της Pennsylvania την οποία και ανέφεραν οι The Band στο τραγούδι τους 'The Weight'.
   Μαζί με το συγκρότημα μετακόμισε στο Λονδίνο το 1970 και την επόμενη χρονιά κυκλοφόρησαν το παρθενικό τους άλμπουμ. Το 1973 με τον Roger Glover να τους βοηθάει στην παραγωγή, βάζουν δύο τραγούδια τους στο αγγλικό top-10 ('Broken Down Angel' UK No.9 και 'Bab Bad Boy' UK No.10), ενώ την ίδια χρονιά το single 'This Flight Tonight' (διασκευή στο τραγούδι της Joni Mitchell), γίνεται κι αυτό επιτυχία (UK No.11 hit single). Ακόμη μια διασκευή, το 'Love Hurts' από τους Everly Brothers, τους κάνει γνωστούς στην Αμερική (US No.8 hit single) και πάει καλά και στην Αγγλία (UK No.15 hit single) το 1974. Οι επιτυχίες συνεχίζονται και το 1975 με το 'My White Bicycle' (UK No.14 hit single) και το 1977 το EP 'Hot Tracks' τους ξαναβάζει στο αγγλικό chart στο Νο.15. Το τραγούδι 'May The Sun Shine' το 1979 ήταν η τελευταία τους μεγάλη στιγμή στα chart (UK No.22 hit single).
   Κορυφαίες στιγμές του group θεωρούνται τα άλμπουμς 'Razamanaz' (1973), 'Rampant' (1974), 'Hair Of The Dog' (1975), 'Close Enough For Rock 'n' Roll' (1976), 'Expect No Mercy' (1977), 'No Mean City' (1979) και το ζωντανά ηχογραφημένο 'Snaz' (1981). Μετά από μια μεγάλη παύση (1998-2008), οι Nazareth επανήλθαν στη δισκογραφία και είναι ακόμη ενεργοί! O McCafferty κυκλοφόρησε και δύο solo albums, το 1975 και το 1987.

Nazareth's best moments:
1. 'Razamanaz'
2. 'Expect No Mercy'
3. 'Little Part Of You'
4. 'Let Me Be Your Leader'
5. 'Telegram'
6. 'This Flight Tonight'
7. 'Bad Bad Boy'
8. 'Hair Of The Dog'
9. 'Dream On'
10. 'Love Hurts'

YELLO: Solid Pleasure

   Σήμερα 16.00-17.00 στον 'Up 'n' Loud' θα ακούσετε τους Theatre Of Hate, The Not Sensibles, Pharoah Sanders, Bloc Party, Killing Joke και πολλούς ακόμη σε τραγούδια που έχουν άμεση σχέση με τη σημερινή ημερομηνία στο pop και rock ημερολόγιο της εκπομπής...

   13 Οκτώβρη 1980. Είναι η μέρα που για πρώτη φορά, ήρθαμε σε επαφή με τη μουσική ενός περίεργου, electronic avant garde pop-rock σχήματος. Η μέρα που βγήκε στην κυκλοφορία, από την εταιρία των The Residents (Ralph Records), το παρθενικό άλμπουμ των Ελβετών Yello. Ο τίτλος του δίσκου ήταν 'Solid Pleasure' και γι αυτούς που έζησαν εκείνη την εποχή, ήταν πραγματικά μια 'ατόφια απόλαυση', όπως δηλώνει και ο τίτλος.
   Το συγκρότημα εκείνη την περίοδο αποτελούταν από τρεις μουσικούς. Τον Boris Blank (πλήκτρα, sampling, κρουστά, φωνητικά), τον Carlos Peron (tapes, effects) και τον νεοφερμένο (τότε) Dieter Meier στα φωνητικά. Στόχος τους ήταν να εξερευνήσουν τα όρια του techno rock, πάντοτε όμως διατηρώντας μια electropop αισθητική. Στο πέρασμα του χρόνου, οι Yello (χωρίς τον Peron που αποχώρησε) γνώρισαν επιτυχίες στα chart χωρίς όμως να χάσουν κάτι από τον avant garde χαρακτήρα τους και χωρίς να παρεκλίνουν ιδιαίτερα από τους στόχους και τα όρια που είχαν θέσει εξ αρχής. Το ντεμπούτο άλμπουμ τους, όμως, παραμένει μέχρι και σήμερα, ότι πιό άρτιο έχουν παρουσιάσει στην καριέρα τους. Πρόκειται για έναν δίσκο που δεν έχασε τίποτα από τη λάμψη του κι ας ακούγεται σήμερα ελαφρώς παλαιομοδίτικος όσον αφορά την παραγωγή. Πέρασαν 31 χρόνια από τότε, αλλά οι τωρινές παραγωγές έχουν ακόμη πολλά να μάθουν από αυτή που είχαν κάνει οι Yello στο ξεκίνημά τους. Μαζί τους στο studio ο Chico Hablas (κιθάρα), ο Walt Keiser (ντραμς) και ο Felix Haug (των Double) επίσης στα ντραμς.
   Μερικές πηγές αναφέρουν σαν ημέρα κυκλοφορίας του δίσκου το Νοέμβρη του 1980, όμως εγώ εμπιστεύομαι τον George Gimarc και τη μελέτη του στο βιβλίο 'Punk Diary: The Ultimate Trainspotters Guide To Underground Rock 1970-1982' που εκδόθηκε το 2005.
   Ο Dieter Meier είναι εκατομμυριούχος τραπεζίτης, φανατικός παίκτης τυχερών παιχνιδιών και μέλος της Εθνικής Ομάδας Golf της Ελβετίας!

Yello's best moments:
1. 'Eternal Legs'
2. 'Desire'
3. 'She's Got A Gun'
4. 'Lost Again'
5. 'Call It Love'
6. 'The Rhythm Divine'
7. 'Drive/Driven'
8. 'Moon On Ice'
9. 'Hawaiian Chance'
10. 'Of Course I'm Lying'

THE CLASH at Shea Stadium

   Μερικά μικρά τεχνικά προβλήματα με ανάγκασαν να μην ξεκινήσω τη σημερινή εκπομπή όπως είχα προγραμματίσει (με το 'Trojans' των The Damned) αλλά δεν πειράζει, όλα είναι πιθανό να συμβούν όταν η εκπομπή είναι live. Αύριο καλύτερα, μεθαύριο ακόμη πιό καλά!

   Στις 12 και 13 του Οκτώβρη 1982, οι ανεπανάλητοι The Clash, έπαιξαν support για τους The Who στο τεράστιο Shea Stadium της Νέας Υόρκης στα πλαίσια της farewell tour του Pete Townshend και της παρέας του. Οι ίδιοι οι Who τους είχαν επιλέξει, πιστεύοντας ότι το group είναι το μέλλον του βρετανικού rock. Διαψεύστηκαν, βέβαια, μια που τρία χρόνια μετά από αυτή τη συναυλία οι Clash διέλυσαν, αφήνοντας όμως πίσω τους μια πολύ 'βαριά' κληρονομία.
   Το συγκρότημα, που εκείνη την περίοδο αποτελούσαν οι Joe Strummer (κιθάρα, φωνή), Mick Jones (κιθάρα, φωνή), Paul Simonon (μπάσσο) και Terry Chimes (ντραμς), βρισκότανε στο απώγειο της δημοτικότητάς του, με το άλμπουμ 'Combat Rock' να πουλάει πολύ ικανοποιητικά, ακόμη και στις ΗΠΑ (όπου μέχρι τότε δεν ήταν ιδιαίτερα δημοφιλείς) και οι συναυλίες τους εκεί να είναι όλες sold out. Εκείνες όμως τις δυο βραδιές οι Clash έπαιξαν μπροστά στο μεγαλύτερο ακροατήριο που είχαν συναντήσει. Περίπου 67.000 άνθρωποι είχαν κατακλύσει το εντυπωσιακό γήπεδο baseball Shea, πολλοί απ' τους οποίους είχαν βρεθεί εκεί, όχι για το main act, αλλά για το support group...
   Οι συναυλίες ηχογραφήθηκαν, αλλά κυκλοφόρησαν σε CD μόλις το 2008 με τίτλο 'Live At Shea Stadium', αφού οι Strummer και Jones, αφενός δεν ήταν ικανοποιημένοι από την ηχογράφηση αλλά και γιατί δεν ήθελαν με τίποτε να κυκλοφορήσει το group ένα ζωντανό άλμπουμ σε εκείνη τη φάση της καριέρας του.
   Απολαύστε ένα clip, με τους Strummer και Jones να θυμούνται καταστάσεις από εκείνες τις εμφανίσεις, καθώς και αποσπάσματα από τα 'Should I Stay Or Should I Go?' και 'Career Opportunities'. Το playlist που σημειώνω παρακάτω, αφορά τα τραγούδια που ακούστηκαν και στις δύο εμφανίσεις, μια που σαν support group δεν είχαν στη διάθεσή τους το χρόνο να παίξουν ένα ολοκληρωμένο live set. Και οι δύο βραδιές ξεκίνησαν με το 'London Calling'...

The Clash at Shea Stadium playlist:
1. 'London Calling'
2. 'Career Opportunities'
3. 'The Guns Of Brixton'
4. 'Rock The Casbah'
5. 'Police On My Back'
6. 'The Magnificent Seven'
7. 'Janie Jones'
8. 'Train In Vain'
9. 'Armagideon Time'
10. 'Brand New Cadillac'
11. 'Clampdown'
12. 'Should I Stay Or Should I Go?'
13. 'I Fought The Law'
14. 'Garageland'
15. 'Tommy Gun'
16. 'Spanish Bombs'
17. 'English Civil War'

11 OCTOBER 1963: The Sparrow Stopped Singing

 
   Σήμερα ήταν εξαιρετικά στον Up 'n' Loud. Σας ευχαριστώ όλους για την παρέα και τα καλά σας λόγια. Ευχαριστώ και τον Νίκο που με βοηθάει στο studio όπως και όλους στο σταθμό. Είναι μια αίσθηση που είχα ξεχάσει, αυτή του να κάνεις αυτό που θέλεις στη δική σου εκπομπή. Καιρός να αγαπήσω ξανά το ραδιόφωνο... Αύριο πάλι μαζί από τις 16.00 μέχρι τις 17.00 με κάτι διαφορετικό!

   Σάν σήμερα το 1963 σε ηλικία μόλις 47 ετών, το 'σπουργιτάκι' του γαλλικού τραγουδιού, η πολυαγαπημένη Edith Piaf, σταμάτησε να τραγουδά για πάντα και παρά το γεγονός ότι οι ροδομάγουλοι, καλοζωισμένοι κοιλαράδες, επικεφαλείς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας της αρνήθηκαν μια χριστιανική ταφή λόγω της πολυτάραχης προσωπικής ζωής της, περίπου 100.000 άνθρωποι τη συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία στο Παρίσι, την πόλη που αγάπησε και αγαπήθηκε όσο κανείς.
   Οι γονείς της την εγκατέλειψαν σε πολύ μικρή ηλικία με αποτέλεσμα να μεγαλώσει για λίγο μαζί με τη γιαγιά της ενώ στη συνέχεια έζησε για χρόνια μαζί με τη μητέρα της σε οίκο ανοχής στη Νορμανδία όπου την φρόντιζαν οι εκεί εργαζόμενες. Ξεπέρασε ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα που είχε με την όρασή της και στα 14 της άρχισε για πρώτη φορά να τραγουδά μπροστά σε κοινό, στους δρόμους με τον περιπλανόμενο θίασο του πατέρα της από τον οποίο έφυγε για να συνεχίσει να τραγουδά στο Παρίσι, μόνη της πλέον, ενώ στα 17 της ήταν ήδη μητέρα ενός παιδιού, που δυστυχώς έχασε πολύ γρήγορα.
   Το 1935 ξεκίνησε η μεγάλη της πορεία στα clubs του Παρισιού, όπου εκεί μάγεψε το κοινό με τη μοναδική φωνή της και εκεί ήταν που της δόθηκε το nickname 'little sparrow' ('la mome piaf') λόγω αυτής της υπέροχης φωνής αλλά και του πολύ μικρού αναστήματός της. Κατά τη διάρκεια του παγκόσμιου πολέμου κι ενώ οι Γάλλοι πίστεψαν ότι πρόδωσε την πατρίδα της τραγουδώντας για τους κατακτητές, η Piaf έπαιζε το ρόλο του κατάσκοπου, βοηθώντας συνεχώς τη Γαλλική Αντίσταση. Το 1944 συνδέθηκε ερωτικά και επαγγελματικά με τον Yves Montand, ο οποίος έγινε διάσημος κοντά της, ενώ μεταπολεμικά η φήμη της εξαπλώθηκε σε ολόκληρο τον κόσμο. Στα 50's βοήθησε τον Charles Azhnavour να χτίσει τη μεγάλη καριέρα του, ενώ έφτασε να τραγουδά μέχρι και στο διάσημο Carnegie Hall της Νέας Υόρκης. Τα κονσέρτα που έδωσε στο θρυλικό πλέον Paris Olympia, από το 1955 μέχρι το 1962, έχουν μείνει στην ιστορία σαν οι μεγαλύτερες καλλιτεχνικές της στιγμές.
   Το 'σπουργίτι' ηχογράφησε για τελευταία φορά τον Απρίλη του 1963...

Edith Piaf's best moments:
1. 'La Foule'
2. 'Padam... Padam...'
3. 'La Vie En Rose'
4. 'Hymne A L' Amour'
5. 'Milord'
6. 'L' Accordeoniste'
7. 'Non, Je Ne Regrette Rien'
8. 'Elle, Frequentait La Rue Pigalle'
9. 'La Goulante Du Pauvre Jean'
10. 'Un Etranger'

HAPPY B-DAY MIDGE URE

   Ξεκίνησε λοιπόν σήμερα η νέα ραδιοφωνική μου περιπέτεια στον Up 'n' Loud με πολύ μικρά προβλήματα προσαρμογής στα πρώτα 10 λεπτά ενώ η συνέχεια ήταν πραγματικά πολύ καλή (λέω τώρα εγώ...). Ελπίζω σε μια πολύ καλύτερη συνέχεια με πολύ μουσική και με την δική σας καλή παρέα. Κάθε μέρα στις 16.00 και για μιά ώρα και κάθε μέρα με κάτι άλλο να απασχολεί τα αυτάκια μας. Μέσα στις επόμενες μέρες θα έχετε τη δυνατότητα να ακούσετε τις πρώτες εκπομπές μέσω αυτού του blog αλλά και να διαβάσετε διάφορα ενδιαφεροντα πράγματα.

   10 Οκτώβρη και χρόνια πολλά στον Midge Ure ο οποίος έγινε φέτος 57 ετών! Απίστευτο μου φαίνεται, τουλάχιστον εμένα και τους υπόλοιπους της σειράς μου που τον γνωρίσαμε στα 80's σαν τραγουδιστή και συνθέτη των επιτυχιών των Ultravox όταν ήταν ακόμη στα late 20's του. Είχαν προηγηθεί οι Slik και το UK No.1 hit single 'Forever And Ever', η άρνησή του να γίνει ο τραγουδιστής των Sex Pistols επειδή δεν τα έβρισκε με τον manager Malcolm McLaren, οι The Rich Kids παρέα με τον Glen Matlock (Sex Pistols), η συνεργασία του με τους Thin Lizzy και οι Visage. Με τους Ultravox και Visage γνώρισε μεγάλη επιτυχία στην πατρίδα του Μ.Βρετανία (είναι Σκώτος στην καταγωγή, γεννημένος στο Cambuslang της επαρχίας Lanarkshire) ενώ στη συνέχεια συνέθεσε μαζί με τον Bob Geldof το υπερ-επιτυχημένο charity single 'Do They Know It's Christmas?' των Band Aid, συμμετείχε πολύ ενεργά στη διοργάνωση του Live Aid και φυσικά κυκλοφόρησε και solo albums. Απολαύστε μια πολύ σημαντική στιγμή των early 80's για την οποία είναι συνυπεύθυνος...

Midge Ure's best moments:
1. Ultravox - 'We Stand Alone'
2. Visage - 'The Anvil (Night Club School)'
3. Slik - 'Forever And Ever'
4. Ultravox - 'Sleepwalk'
5. Thin Lizzy - 'Get Out Of Here'
6. Ultravox - 'Vienna'
7. The Rich Kids - 'Ghosts Of Princes In Towers'
8. Ultravox - 'Visions In Blue'
9. Visage - 'Fade To Grey'
10. Ultravox - 'Passing Strangers'

A NEW DAY

Υγεια και χαρά σε όλους εύχομαι...
Μετά από πολύ καιρό που το σκεφτόμουν, με τη βοήθεια φίλων κατάφερα να φτιάκσω το δικό μου blog ώστε πέρα από το ράδιο να συζητάμε και να μοιραζόμαστε πράγματα που αφορούν (κυρίως) τη μουσική κι απο εδώ. Ελπίζω οτι αυτή η προσπάθεια θα έχει καλό αποτέλεσμα κι οτι θα μας κάνει ακόμη πιό καλούς φίλους, μια που, αυτοί που μοιράζονται την ίδια τρέλλα τι άλλο εκτός από φίλοι μπορεί να είναι?...
Το blog αυτό επίσης, θα μου είναι πολύ χρήσιμο όσον αφορά τη δουλειά που θα κάνω απ' το ράδιο από δω και πέρα. Λέω 'από δω και πέρα' αν και ξέρω ότι θα μπορούσε να υφίσταται κι από πριν αν είχα τη διάθεση και τη γνώση για να το κάνω. Το γεγονός όμως ότι η δουλειά μου στο ράδιο είχε να κάνει με τα FM και μόλις τα τελευταία χρόνια με το internet, με άφησε αρκετά πίσω όσον αφορά τη διαδικτυακή επικοινωνία. Είναι καιρός λοιπόν αυτό να αλλάξει. Επιβάλλεται έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα...
Επί 9 σχεδόν χρόνια συνεργάστηκα με τον 1055Rock κι αυτό νομίζω ότι το ξέρουν οι περισσότεροι φίλοι μου. Ήταν χρόνια πολύ όμορφα και θα τα έχω πάντα μάζι μου. Ο 1055Rock στο τελευταίο μισό των 00's ήταν θέλω να πιστεύω ένας από τουσ πιό ενδιαφέροντες ραδιοφωνικούς σταθμούς της Ελλάδας με εκπομπές ιδιαίτερες όσον αφορά και την προσωπικότητα των παραγωγών αλλά και το μουσικό ύφος της εκάστοτε εκπομπής. Νοιώθω ιδιαίτερα χαρούμενος που μοιράστηκα το ίδιο studio με ανθρώπους όπως ο Στάθης Παναγιωτόπουλος, ο Νίκος Κομνηνός, ο Κώστας Ταλέας, η Ελένη Κωνσταντινίδου, ο Γιώργος Δράκος, ο Πέτρος Κοκκέρης, ο Αλέξανδρος Χαριζάνης, ο Αποστόλης Θεμελής, ο Νίκος Αλεξίου, ο Νεκτάριος κι ο Θανάσης (Πρωινό Φρικασέ) και άλλοι πολλοί (μη μου κρατάτε κακία που δεν σας ανέφερα-βιάζομαι να τελειώσω το άρθρο...) που άφησαν το στίγμα τους στο ραδιόφωνο της πόλης και έκαναν ένα ραδιόφωνο χωρίς playlist να φιγουράρει στα δημοφιλέστερα της πόλης την εποχή του υπολογιστή και του 'φιμώματος' του μικροφώνου.
Επίσης νοιώθω πολύ ικανοποιημένος από τον εαυτό μου για τη δουλειά που έκανα εκεί όσον αφορά τη 'διαμόρφωση' της μουσικής ταυτότητας του σταθμού μέσω των επιλογών μου που πρώτα ακουγότανε στην εκπομπή μου και στη συνέχεια καθ' όλη τη διάρκεια του 24ώρου. Ευχαριστώ τον Αλέξη Αναστασιάδη για την εμπιστοσύνη που μου έδειξε σ' αυτό το θέμα και του εύχομαι καλή συνέχεια και επιτυχία. Ευχαριστώ φυσικά και όλους εσάς που είσασταν όλα αυτά τα χρόνια κοντά στην εκπομπή και στον 1055Rock.
Εδώ και μερικούς μήνες αποχώρησα από τον 1055 για διάφορους λόγους που δεν υπάρχει λόγος να εξηγούμε και να ασχολούμαστε. Ίσως είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γίνει κάτι τέτοιο, καλώς ή κακώς. Ίσως ένας κύκλος να έπρεπε να κλείσει και να αρχίσει κάτι καινούργιο. Ίσως πάλι να ήταν και λάθος. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει τι κάνεις παρακάτω... και το 'παρακάτω' αρχίζει κάπου εδώ λοιπόν...
Το ραδιόφωνο, έτσι όπως έχει γίνει στα FM, δεν είναι πλέον κάτι που το κάνεις για να το απολαμβάνεις. Δυστυχώς, με τα playlist, τις εκφωνήσεις των χορηγών και τον μετρημένο-τυποποιημένο on air χρόνο είναι κάτι σαν επάγγελμα. Και μάλιστα, επάγγελμα που δεν πληρώνεται καλά, τουλάχιστον στη Θεσσαλονίκη. Τα ξέρετε οι πιό πολλοί... Εν κατακλείδι, δεν είναι πλέον αυτό για το οποίο θέλω να βρίσκομαι στο μέσο, αυτό για το οποίο μπήκα στο μέσο πριν από πολλά χρόνια. Επίσης, ακόμη και στον 1055 που είχα για πολλά χρόνια το 'ελεύθερο' να κάνω πράγματα που θέλω στην εκπομπή, ποτέ δεν κατάφερα να κάνω όλα αυτά που ήθελα. Μια εκπομπή όπως την ήθελα ακριβώς. Όπως πίστευα, και πιστεύω, ότι πρέπει να είναι μια ραδιοφωνική εκπομπή που απευθύνεται σε ανθρπώπους που αγαπάνε τη μουσική και ζούνε μ' αυτήν. Τώρα όμως... νομίζω πως ήρθε η ώρα!!!
O Up 'n' Loud web radio station και τα παιδιά που ασχολούνται μ' αυτόν, μου έδειξαν ότι είναι η παρέα που ζητούσα για να με βοηθήσει να πραγματοποιηθεί το όνειρο που έχω για μια πραγματικά ενδιαφέρουσα εκπομπή που δεν θα περιορίζεται στα πλαίσια ενός και μόνο μουσικού είδους αλλά θα έχει να κάνει με πάρα πολλά πράγματα και γεγονότα που αφορούν τη μουσική αλλά και τον κόσμο γύρω μας. Μια ραδιοφωνική εκπομπή που δεν θα μεταδίδει την ίδια μουσική και δεν θα ασχολείται με τα ίδια θέματα σε καθημερινή βάση. Κάτι ξεχωριστό που πολύ λίγοι στην Ελλάδα έχουν καταφέρει να κάνουν μέχρι στιγμή. Δεν θα σας δώσω πολλές λεπτομέρειες τώρα. Όσοι όμως συντονιστείτε στον Up 'n' Loud τη Δευτέρα 10/10 και απο κει και πέρα κάθε μέρα 4 με 5 το μεσημέρι Δευτέρα με Παρασκευή θα καταλάβετε μάλλον περί τίνους πρόκειται. Τα υπόλοιπα... μέσω του Up 'n' Loud και αυτού του blog το οποίο θα λειτουργήσει και σαν αρχείο (αλλά όχι μόνο) για την ραδιοφωνική εκπομπή που ξεκινάει και θα έχει τίτλο 'Pop And Rock Diaries'...
Ελπίζω να μην σας κούρασα...
Ευχαριστώ


http://www.youtube.com/watch?v=9XKLdLet6Pk&ob=av2e