Στη σημερινή εκπομπή (16.00-17.00 στον Up 'n' Loud Web Radio) τραγούδια από τους Gang Of Four, Pylon, Pere Ubu, Tom Robinson Band, U2, ABC αλλά και Ornette Coleman, Robin Trower, Manfred Mann's Earth Band, Boston και φυσικά John Cale, αφού σήμερα γίνεται 69 ετών...
O John Davies Cale ήρθε στον κόσμο σαν σήμερα, το 1942, στο μικρό χωριό Garnant της Ουαλίας. Ανακάλυψε ότι είχε ταλέντο στη βιόλα όταν ήταν ακόμη μικρός και το ανέπτυξε σπουδάζοντας σε ένα από τα Πανεπιστήμια του Λονδίνου. Εκεί ασχολήθηκε με την avant garde σκηνή, οργανώνοντας διάφορα events με μουσική και ποίηση. Στη συνέχεια, έφυγε στη Νέα Υόρκη, για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του...
Στην Αμερική, ο Cale γνώρισε τους σπουδαίους avant garde μουσικούς John Cage, La Monte Young και Tony Conrad, με τους οποίους συνεργάστηκε το 1963. Δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησε μαζί με τον Lou Reed τους επιδραστικούς The Velvet Underground. Συμμετείχε στους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, 'The Velvet Underground & Nico' (1967) και 'White Light/White Heat' (1968), παίζοντας βιόλα, μπάσο και πιάνο, ενώ είχε συμμετοχή και σε αρκετές από τις συνθέσεις του group. Εκείνη την περίοδο, βοήθησε και την Nico στην ηχογράφηση του δίσκους της 'Chelsea Girl'.
Όταν αποχώρησε από τους Velvet Underground, λόγω πολύ σοβαρών εντάσεων με τον Reed, ασχολήθηκε με την παραγωγή κάποιων δίσκων της Nico ενώ ήταν πίσω από την κονσόλα και στο ντεμπούτο άλμπουμ των Stooges. To 1970 έπαιξε βιόλα σε τραγούδια του Nick Drake και ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους σαν solo καλλιτέχνης. Η πρώτη του δισκογραφική κατάθεση είχε τίτλο 'Vintage Violence' (1970) και ακολούθησε, το 1971, μια συνεργασία για έναν, σχεδόν instrumental, δίσκο με τον Terry Riley. Στο ίδιο μήκος κύματος, ήταν και το επόμενο άλμπουμ του 'The Academy In Peril' (1972). Tην επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους του, το 'Paris 1919', επιστρέφοντας στη βασική δομή της pop σύνθεσης.
Σαν παραγωγός, ασχολήθηκε στα 70's με δίσκους των Jennifer Warnes, The Modern Lovers, Squeeze, Patti Smith Group, Sham 69 για λογαριασμό των εταιριών Reprise και Island. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, ο Cale παρουσίασε μια τριλογία από εξαιρετικά, ιδιαίτερα σκοτεινά, άλμπουμς σε συνεργασία με τους Phil Manzanera και Brian Eno από τους Roxy Music. Tα 'Fear' (1974), 'Slow Dazzle' (1975) και 'Helen Of Troy' (1975), συγκαταλέγονται στις καλύτερες δισκογραφικές του καταθέσεις. Το 1974, επίσης, ηχογράφησε ένα live album μαζί με τον Kevin Ayers. Το 1977 βγήκε το ΕΡ 'Αnimal Justice' και δύο χρόνια μετά, το υπέροχο, ζωντανά ηχογραφημένο στο θρυλικό CBGB, 'Sabotage/Live'. Μαζί του στο δίσκο, η Judy Nylon (Snatch) και ο Ivan Kral (Patti Smith Group).
Tα 80's ξεκίνησαν για τον Cale με τον μέτριο δίσκο 'Honi Soit' (1981), με τον Andy Warhol να επιμελείται το εξώφυλλο ενώ το 1982 θα κυκλοφορήσει το υπέροχο 'Music For A New Society'. To 'Caribbean Sunset' (1984) δεν είναι από τα καλύτερά του, ούτε και το live 'John Cale Comes Alive' της ίδιας χρονιάς. Θα επανέλθει, όμως, με έναν πολύ καλό δίσκο ('Artificial Intelligence'), την αμέσως επόμενη χρονιά. Ο τελευταίος του δίσκος για τη δεκαετία του '80 θα είναι το 'Words For The Dying' (1989), βασισμένος πάνω στην ποίηση του Dylan Thomas και σε παραγωγή Brian Eno.
H δεκαετία του '90, θα ξεκινήσει εντυπωσιακά για τον John Cale, με δύο σπουδαίες συνεργασίες. Με τον Brian Eno για τον δίσκο 'Wrong Way Up' και τον Lou Reed για το Andy Warhol tribute album 'Songs For Drella'. To 1992 και το 1994 θα έχει συμμετοχή, σε δίσκους του Hector Zazou ενώ, το 1993, θα συμμετέχει στην επανασύνδεση των Velvet Underground. O επόμενος δίσκος του, 'Walking On Locusts' (1996), θα είναι από τους πολύ καλούς της καριέρας του. To 1998 θα τραγουδήσει μαζί με την Siouxsie Sioux το τραγούδι 'Murdering Mouth', στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που διοργάνωσε ο ίδιος, στην Ολλανδία. Λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1999, θα κυκλοφορήσει και η βιογραφία του 'What's Welsh For Zen?'.
Θα επιστρέψει με δίσκο ('HoboSapiens') το 2003 και το 2005 θα κάνει την παραγωγή σε έναν από τους δίσκους του Alejandro Escovedo. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και ένα ακόμα άλμπουμ με τίτλο 'blackAcetate'. Στη συνέχεια, το 2007, συνεργάζεται με τους LCD Soundsystem, ενώ κάνει την παραγωγή για τους Ambulance Ltd και παίζει βιόλα για τους Shortwave Set. To 2010 χρίστηκε Οfficer of the Order of the British Empire για την προσφορά του στη διάδοση της βρετανικής μουσικής.
John Cale's best solo moments:
1. 'Captain Hook'
2. 'Dying On The Vine'
3. 'Rose Garden Funeral Of Sores'
4. 'The Endless Plain Of Fortune'
5. 'Baby You Know'
6. 'Fear Is A Man's Best Friend'
7. 'Spinning Away' with Brian Eno
8. 'Hedda Gabler'
9. 'Mercenaries (Ready For War)'
10. 'Taking Your Life In Your Hands'
O John Davies Cale ήρθε στον κόσμο σαν σήμερα, το 1942, στο μικρό χωριό Garnant της Ουαλίας. Ανακάλυψε ότι είχε ταλέντο στη βιόλα όταν ήταν ακόμη μικρός και το ανέπτυξε σπουδάζοντας σε ένα από τα Πανεπιστήμια του Λονδίνου. Εκεί ασχολήθηκε με την avant garde σκηνή, οργανώνοντας διάφορα events με μουσική και ποίηση. Στη συνέχεια, έφυγε στη Νέα Υόρκη, για να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του...
Στην Αμερική, ο Cale γνώρισε τους σπουδαίους avant garde μουσικούς John Cage, La Monte Young και Tony Conrad, με τους οποίους συνεργάστηκε το 1963. Δύο χρόνια αργότερα, δημιούργησε μαζί με τον Lou Reed τους επιδραστικούς The Velvet Underground. Συμμετείχε στους δύο πρώτους δίσκους του συγκροτήματος, 'The Velvet Underground & Nico' (1967) και 'White Light/White Heat' (1968), παίζοντας βιόλα, μπάσο και πιάνο, ενώ είχε συμμετοχή και σε αρκετές από τις συνθέσεις του group. Εκείνη την περίοδο, βοήθησε και την Nico στην ηχογράφηση του δίσκους της 'Chelsea Girl'.
Όταν αποχώρησε από τους Velvet Underground, λόγω πολύ σοβαρών εντάσεων με τον Reed, ασχολήθηκε με την παραγωγή κάποιων δίσκων της Nico ενώ ήταν πίσω από την κονσόλα και στο ντεμπούτο άλμπουμ των Stooges. To 1970 έπαιξε βιόλα σε τραγούδια του Nick Drake και ξεκίνησε να ηχογραφεί δίσκους σαν solo καλλιτέχνης. Η πρώτη του δισκογραφική κατάθεση είχε τίτλο 'Vintage Violence' (1970) και ακολούθησε, το 1971, μια συνεργασία για έναν, σχεδόν instrumental, δίσκο με τον Terry Riley. Στο ίδιο μήκος κύματος, ήταν και το επόμενο άλμπουμ του 'The Academy In Peril' (1972). Tην επόμενη χρονιά, κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους δίσκους του, το 'Paris 1919', επιστρέφοντας στη βασική δομή της pop σύνθεσης.
Σαν παραγωγός, ασχολήθηκε στα 70's με δίσκους των Jennifer Warnes, The Modern Lovers, Squeeze, Patti Smith Group, Sham 69 για λογαριασμό των εταιριών Reprise και Island. Επιστρέφοντας στο Λονδίνο, ο Cale παρουσίασε μια τριλογία από εξαιρετικά, ιδιαίτερα σκοτεινά, άλμπουμς σε συνεργασία με τους Phil Manzanera και Brian Eno από τους Roxy Music. Tα 'Fear' (1974), 'Slow Dazzle' (1975) και 'Helen Of Troy' (1975), συγκαταλέγονται στις καλύτερες δισκογραφικές του καταθέσεις. Το 1974, επίσης, ηχογράφησε ένα live album μαζί με τον Kevin Ayers. Το 1977 βγήκε το ΕΡ 'Αnimal Justice' και δύο χρόνια μετά, το υπέροχο, ζωντανά ηχογραφημένο στο θρυλικό CBGB, 'Sabotage/Live'. Μαζί του στο δίσκο, η Judy Nylon (Snatch) και ο Ivan Kral (Patti Smith Group).
Tα 80's ξεκίνησαν για τον Cale με τον μέτριο δίσκο 'Honi Soit' (1981), με τον Andy Warhol να επιμελείται το εξώφυλλο ενώ το 1982 θα κυκλοφορήσει το υπέροχο 'Music For A New Society'. To 'Caribbean Sunset' (1984) δεν είναι από τα καλύτερά του, ούτε και το live 'John Cale Comes Alive' της ίδιας χρονιάς. Θα επανέλθει, όμως, με έναν πολύ καλό δίσκο ('Artificial Intelligence'), την αμέσως επόμενη χρονιά. Ο τελευταίος του δίσκος για τη δεκαετία του '80 θα είναι το 'Words For The Dying' (1989), βασισμένος πάνω στην ποίηση του Dylan Thomas και σε παραγωγή Brian Eno.
H δεκαετία του '90, θα ξεκινήσει εντυπωσιακά για τον John Cale, με δύο σπουδαίες συνεργασίες. Με τον Brian Eno για τον δίσκο 'Wrong Way Up' και τον Lou Reed για το Andy Warhol tribute album 'Songs For Drella'. To 1992 και το 1994 θα έχει συμμετοχή, σε δίσκους του Hector Zazou ενώ, το 1993, θα συμμετέχει στην επανασύνδεση των Velvet Underground. O επόμενος δίσκος του, 'Walking On Locusts' (1996), θα είναι από τους πολύ καλούς της καριέρας του. To 1998 θα τραγουδήσει μαζί με την Siouxsie Sioux το τραγούδι 'Murdering Mouth', στα πλαίσια ενός φεστιβάλ που διοργάνωσε ο ίδιος, στην Ολλανδία. Λίγους μήνες αργότερα, μέσα στο 1999, θα κυκλοφορήσει και η βιογραφία του 'What's Welsh For Zen?'.
Θα επιστρέψει με δίσκο ('HoboSapiens') το 2003 και το 2005 θα κάνει την παραγωγή σε έναν από τους δίσκους του Alejandro Escovedo. Παράλληλα, θα κυκλοφορήσει και ένα ακόμα άλμπουμ με τίτλο 'blackAcetate'. Στη συνέχεια, το 2007, συνεργάζεται με τους LCD Soundsystem, ενώ κάνει την παραγωγή για τους Ambulance Ltd και παίζει βιόλα για τους Shortwave Set. To 2010 χρίστηκε Οfficer of the Order of the British Empire για την προσφορά του στη διάδοση της βρετανικής μουσικής.
John Cale's best solo moments:
1. 'Captain Hook'
2. 'Dying On The Vine'
3. 'Rose Garden Funeral Of Sores'
4. 'The Endless Plain Of Fortune'
5. 'Baby You Know'
6. 'Fear Is A Man's Best Friend'
7. 'Spinning Away' with Brian Eno
8. 'Hedda Gabler'
9. 'Mercenaries (Ready For War)'
10. 'Taking Your Life In Your Hands'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου