BILLY MacKENZIE 1957-1997

   Αφορμή για το σημερινό (μικρό σε σχέση με την προσφορά του) άρθρο είναι η θλιβερή επέτειος του θανάτου ενός πολύ ιδιαίτερου και ταλαντούχου τραγουδιστή και συνθέτη. Πρόκειται για τον Billy MacKenzie, έναν καλλιτέχνη που αναδείχθηκε από τη σκηνή του new wave και ξεδίπλωσε το μεγάλο του ταλέντο μέσα από τους δίσκους των Associates, ενώ πολύ αξιόλογη ήταν και η solo καριέρα του στη δεκαετία του '90...

   O William MacArthur MacKenzie γεννήθηκε το Μάρτη του 1957 στην πόλη Dundee της Σκωτίας όπου και μεγάλωσε. Στην εφηβεία του, αρέσκονταν στο να κάνει μακρινά ταξίδια. Έζησε σαν κατασκηνωτής στη Νέα Ζηλανδία (!) και έκανε το γύρο των Η.Π.Α. όταν ήταν μόλις 17 ετών. Στην Αμερική, μάλιστα, παντρεύτηκε, αλλά ο γάμος δεν κράτησε πολύ.
   Επιστρέφοντας στην Σκωτία, γνωρίστηκε με τον κιθαρίστα Alan Rankine και το 1976 δημιούργησαν τους Ascorbic Ones. Στη συνέχεια έγιναν Mental Torture και κατέληξαν στο όνομα Associates το 1979. Η πρώτη τους κυκλοφορία ήταν μια διασκευή στο 'Boys Keep Swinging' του David Bowie και στη συνέχεια ήρθε και ο πρώτος τους δίσκος. Είχε τίτλο 'The Affectionate Punch' (1980) και ήταν ένας από τους πιό αδικημένους δίσκους της εποχής. Περιείχε τραγούδια-δυναμίτες όπως τα 'A Matter Of Gender', 'Even Dogs In The Wild' (με backing vocals από τον Robert Smith) και το ομώνυμο, αλλά δυστυχώς, το υπέροχο ντεμπούτο τους αγνοήθηκε από τους πάντες.
   Ακολούθησε μια σειρά από singles μέσα στο 1981. 'Ηταν τα 'Tell Me Easter's On Friday', 'Kites' (διασκευή στο τραγούδι του Simon Dupree που κυκλοφόρησαν με το όνομα 39 Lyon Street), 'Q Quarters', 'Kitchen Person', 'White Car In Germany' και 'Message Oblique Speech'. Τα περισσότερα, μαζί με τα B-sides, περιέχονται στη συλλογή 'Fourth Drower Down' (1981), που ήταν στην ουσία και ο δεύτερος μεγάλος τους δίσκος. Το 1982, οι Associates μπαίνουν στο βρετανικό chart με τα τραγούδια τους 'Party Fears Two' (UK No.9 hit single) και 'Club Country' (UK No.13 hit single) αλλά και με τον τρίτο τους δίσκο 'Sulk' που μπαίνει στα δέκα δημοφιλέστερα του νησιού. Το single '18 Carat Love Affair/Love Hangover' (το δεύτερο διασκευή σε τραγούδι της Diana Ross) γίνεται κι αυτό επιτυχία (UK No.21 hit single) αλλά δεν περιέχεται στο δίσκο. Παράλληλα με το σχήμα, ο MacKenzie συμμετέχει και σε δίσκο των British Electric Foundation, ερμηνεύοντας εκπληκτικά το 'The Secret Life Of Arabia' του Bowie, αλλά και άλλα τραγούδια.
   Στα τέλη του '82, ο Rankine εγκαταλείπει το σχήμα, αφήνοντας τον MacKenzie μόνο και αμήχανο. Την ίδια περίοδο, η Warner Bros κυκλοφορεί ξανά τον πρώτο τους δίσκο σε νέο remix, προσαρμοσμένο στον synth pop ήχο που ήταν πολύ δημοφιλής στα πρώτα χρόνια των 80's. O MacKenzie θα συνεχίσει να ηχογραφεί κάτω από το όνομα Associates και θα κυκλοφορήσει τα τραγούδια 'Those First Impressions', 'Waiting For The Love Boat' και το καταπληκτικό 'Breakfast' μέσα στο 1984. Δεν θα γίνουν επιτυχίες, αλλά θα τα συμπεριλάβει στον τέταρτο δίσκο των Associates, το αδικημένο και αποτυχημένο 'Perhaps' (1985). Το επόμενο τραγούδι που ο MacKenzie ηχογράφησε με το όνομα των Associates ('Take Me To The Girl' το 1985) θα είναι κι αυτό μια εμπορική αποτυχία, ενώ η επανεμφάνισή του, δύο χρόνια αργότερα, με τη διασκευή στο 'Heart Of Glass' (Blondie) θα είναι κι αυτή απογοητευτική.
   Το 1987 ο Billy MacKenzie θα συνεργαστεί με τους Yello, συνθέτοντας τραγούδια για το δίσκο τους 'One Second'. Ένα από αυτά ('The Rhythm Divine') θα το τραγουδήσει η Shirley Bassey και θα γίνει επιτυχία σε όλη την Ευρώπη. Με τους Yello θα δουλέψει ξανά για τους επόμενους δίσκους τους ('Flag' και 'Baby'), τραγουδώντας και κάποιες συνθέσεις μαζί τους. Το 1988 θα ηχογραφήσει το άλμπουμ 'The Glamour Chase', το οποίο η Warner Bros θα αρνηθεί να κυκλοφορήσει κρίνοντας το αντιεμπορικό! Θα κυκλοφορήσει τελικά, το 2003, αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του. Ο τελευταίος δίσκος των Associates θα είναι το μέτριο 'Wild And Lonely' του 1990.
   Το 1991 οι British Electric Foundation επανεμφανίζονται και o MacKenzie είναι ξανά ένας από τους ερμηνευτές των τραγουδιών τους, ενώ την επόμενη χρονιά θα έρθει και ο πρώτος του solo δίσκος με τίτλο 'Outernational'. Εκεί, μεταξύ άλλων, τραγουδάει το 'Baby' (που έγραψε για τους Yello) και το 'Pastime Paradise' του Stevie Wonder. To 1996 θα συνεργαστεί με τους Loom για το μοναδικό 'Anacostia Bay (At The Edge Of The World)' και θα ηχογραφήσει μαζί με τον Paul Haig τραγούδια που έμειναν στο 'ράφι' και βγήκαν στην κυκλοφορία μετά το θάνατο του τραγουδιστή. Την ίδια χρονιά συμμετέχει σε δίσκο του Barry Adamson με το ξεχωριστό 'Achieved In The Valley Of The Dolls'.
   Το ξεκίνημα του 1997 βρήκε τον καλλιτέχνη να ηχογραφεί το δίσκο του 'Beyond The Sun' (κι αυτό κυκλοφόρησε λίγο μετά το χαμό του) και να συμμετέχει στο άλμπουμ των Apollo 440 ('Electro Glide In Blue') χαρίζοντάς μας μια ανεπανάληπτη ερμηνεία στο τραγούδι 'Pain In Any Language'. Αυτή ήταν και η τελευταία του δισκογραφική κατάθεση. Πάσχοντας από κατάθλιψη λόγω του θανάτου της αγαπημένης του μητέρας, ο Billy MacKenzie αυτοκτόνησε παίρνοντας χάπια στις 22 Ιανουαρίου 1997. Δεν ήταν ούτε 40 ετών...
   H κληρονομιά που μας άφησε ο αδικοχαμένος αυτός τραγουδιστής, σίγουρα δεν είναι ασήμαντη. Οι φωνητικές του δυνατότητες, που ξεπερνούσαν τις τέσσερις οκτάβες, και τα μοναδικά συναισθήματα θλίψης και αγωνίας που έβγαζε στις ηχογραφήσεις του, είναι πράγματα που δεν μπορεί να ξεχάσει εύκολα ο ακροατής που θα κάνει τη χάρη στον εαυτό του να ακούσει τον MacKenzie. Ήταν σίγουρα ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, γεγονός που παραδέχθηκαν όταν έμαθαν για το χαμό του άνθρωποι όπως ο Ian McCulloch (Echo & The Bunnymen), Thom Yorke (Radiohead), Morrissey (The Smiths) κ.α.
   Το τραγούδι των Smiths 'William, It Was Really Nothing' είναι γραμμένο μετά τη γνωριμία του Moz με τον MacKenzie, ενώ, λίγο καιρό μετά, ο ήρωάς μας 'ανταπέδωσε' με το 'Stephen, You're Really Something'. Το single των Cure με τίτλο 'Cut Here' είναι η απολογία του Robert Smith προς τον MacKenzie, γιατί τον αγνόησε περνώντας από δίπλα του σε μια συναυλία χωρίς να του μιλήσει, ενώ το 'Say!' των Creatures, μια σύνθεση της Siouxise Sioux, αναφέρεται σε ένα ραντεβού που τελικά δεν έγινε ποτέ, λίγο καιρό πριν το θάνατο του MacKenzie. Η Bjork (που ήταν fan του MacKenzie) θέλησε κάποια στιγμή να δημιουργήσει ένα τραγούδι-ντουέτο με τον MacKenzie (με ταινίες ηχογραφημένες) αλλά το ανέβαλε, όπως ανέβαλε και τη διασκευή που είχε σκοπό να κάνει στο 'στοιχειωμένο' 'Νο!' των Associates.
   Oι Divine Comedy και πιό πρόσφατα οι Heaven 17 διασκεύασαν το 'Party Fears Two' ενώ οι Αμερικανοί Microfilm έγραψαν ένα τραγούδι με τίτλο 'I'll Sing Like Billy MacKenzie In Heaven' (2009). Εγώ πάλι, νομίζω ότι ούτε εκεί θα μπορεί κάποιος άλλος να τραγουδήσει σαν τον αξέχαστο Billy...

Billy MacKenzie's best moments:
1. The Associates - 'Breakfast'
2. Billy MacKenzie - 'Give Me Time'
3. The Associates - 'Party Fears Two'
4. Loom feat. Billy MacKenzie - 'Anacostia Bay (At The Edge Of The World)'
5. Yello feat. Billy MacKenzie - 'The Rhythm Divine'
6. The Associates - 'A Matter Of Gender'
7. Apollo 440 feat. Billy MacKenzie - 'Pain In Any Language'
8. B.E.F. feat. Billy MacKenzie - 'The Secret Life Of Arabia'
9. The Associates - 'Even Dogs In The Wild'
10. Billy MacKenzie - 'Wild Is The Wind'

MAGAZINE

   Eπανέρχομαι με ένα ακόμη άρθρο (όπως είχα υποσχεθεί στο προηγούμενο) γιατί σαν σήμερα, το 1978, είχε κυκλοφορήσει σε single, ένα από τα τραγούδια που χαρακτήρισαν τον ήχο του new wave. Ήταν το 'Shot By Both Sides', το πρώτο τραγούδι που ακούσαμε από τους Magazine, ένα από τα καλύτερα συγκροτήματα του post punk...

   Ήταν ο τραγουδιστής και συνθέτης Howard Devoto που δημιούργησε τους Magazine, το 1977, λίγο μετά την αποχώρησή του από τους Βuzzcocks. Με τους τελευταίους, είχε ηχογραφήσει το ΕΡ 'Spiral Scratch', το οποίο ήταν ο πρώτος punk rock δίσκος που κυκλοφόρησε χωρίς τη βοήθεια κάποιας μεγάλης δισκογραφικής εταιρίας, αφού μόνο του το group χρηματοδότησε τη δημιουργία του.

   Στο σχήμα που είχε στο μυαλό του ο Devoto, μπήκε πρώτα ο κιθαρίστας John McGeogh και στη συνέχεια έγιναν μέλη οι Barry Adamson (μπάσο) και Bob Dickinson (πλήκτρα). Στα τύμπανα έκατσε ένα πρώην μέλος του punk rock σχήματος The Freshies, o Martin Jackson. Eπειδή ο Devoto είχε 'προυπηρεσία' στο χώρο, ήταν εύκολο για το συγκρότημα να βρει δισκογραφική στέγη. Υπέγραψαν στη Virgin Records στα τέλη του 1977 και άρχισαν να εμφανίζονται ζωντανά στο Manchester και στις γύρω περιοχές.

   Mετά την κυκλοφορία του 'Shot By Both Sides' (UK No.41 hit single), o Dickinson αποχώρησε και στη θέση του ήρθε ο Dave Formula. Mε αυτή τη σύνθεση, λοιπόν, οι Magazine ηχογράφησαν τον πρώτο τους μεγάλο δίσκο. Είχε τίτλο 'Real Life' και θεωρείται μέχρι και σήμερα, ένας από τους σημαντικότερους δίσκους της εποχής εκείνης. Μετά την κυκλοφορία του 'Real Life', ο Jackson αποχώρησε με τη σειρά του και αντικαταστάθηκε από τον John Doyle. Παράλληλα με τον δίσκο, κυκλοφόρησαν και τα singles 'Touch And Go' και 'Give Me Everything'.

   Aκόμη ένας σπουδαίος δίσκος ακολούθησε, το 1979. Είχε τίτλο 'Secondhand Daylight' και για μένα ήταν η μεγαλύτερη στιγμή των Magazine. O δίσκος, λόγω και της έντονης παρουσίας των synths, αποπνέει μια παγωμένη, στατική ατμόσφαιρα, πολύ χαρακτηριστική των πρώτων χρόνων της δεκαετίας του '80 και περιέχει αριστουργηματικά τραγούδια όπως το 'Cut Out Shapes', το 'Feed The Enemy' και το 'Permafrost'.

   Με τον Martin Hannett στην καρέκλα του παραγωγού, το σχήμα δημιούργησε τον τρίτο του δίσκο ('The Correct Use Of Soap') το 1980. Έκπληξη ήταν η διασκευή τους στο 'Thank You (Falletinme Be Mice Elf Agin)' των Sly & The Family Stone. Μετά την κυκλοφορία του δίσκου, ο John McGeogh έφυγε για να ενωθεί με τους Siouxsie & The Banshees. Mε νέο κιθαρίστα τον Robin Simon (Ultravox), οι Magazine βγήκαν σε περιοδεία, όπου στα πλαίσια της οποίας ηχογραφήθηκε και ο live δίσκος 'Play' (1980). To πέρασμα του Simon απ' το συγκρότημα, τελικά αποδείχτηκε πολύ σύντομο, αφού κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων για τον επόμενο δίσκο τους, έφυγε για να βρεθεί στο studio με τον John Foxx. Mε τον Devoto δυσαρεστημένο από τις συνεχείς αποχωρήσεις και τις χαμηλές πωλήσεις των δίσκων τους, οι ηχογραφήσεις για το 'Magic, Murder And The Weather' συνεχίστηκαν, με το δίσκο να κυκλοφορεί, τελικά, το 1981. Ήταν ο τελευταίος δίσκος για τους Magazine...

   O Devoto συνέχισε σαν solo καλλιτέχνης κυκλοφορώντας το δίσκο 'The Jerky Versions Of The Dream' (1983) ενώ μέσα στα επόμενα χρόνια συμμετείχε σε δίσκο των This Mortal Coil, ηχογράφησε δύο δίσκους σαν Luxuria μαζί με τον Νoko (αργότερα μέλος των Apollo 440) και το 1997 έγραψε ένα τραγούδι για τους Mansun. To 2001 σαν ShelleyDevoto ηχογράφησε ένα δίσκο με τον παλίοφιλο απ' τους Buzzcocks, Pete Shelley.

   Aπό τα υπόλοιπα μέλη του group, o Barry Adamson ήταν σίγουρα ο πιό δημιουργικός, αφού συνεργάστηκε με τους McGeogh και Formula στους Visage, ενώ έπαιξε με τους Birthday Party και τους Bad Seeds του Nick Cave. Από τη δεκαετία του '90 και μέχρι σήμερα, κυκλοφορεί πολύ ενδιαφέροντες solo δίσκους που έχουν μια κλίση προς τη jazz και περιέχουν μοναδικές συνεργασίες. Ο Dave Formula μετά τους Visage βρέθηκε στους Ludus, ενώ ο John Doyle δημιούργησε τους Armoury Show, στους οποίους συμμετείχε και ο McGeogh.

   Στα τέλη του 2008, οι Magazine ενώθηκαν ξανά με τον Noko να παίρνει τη θέση του John McGeogh που πέθανε το 2004. Το 2011, και με τον Joe 'Stan' White στη θέση του Adamson (που ασχολήθηκε με τις δικές του ηχογραφήσεις), το συγκρότημα επανήλθε με νέο δίσκο μετά από 30 χρόνια (!). Ήταν το υπέροχο 'No Thyself', ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς εκείνης.

   H επιρροή των Magazine στα μετέπειτα συγκροτήματα είναι εμφανής, ιδιαίτερα σε σχήματα που η μουσική τους βασίζεται στον ήχο του new wave. Καλλιτέχνες όπως οι Mansun, Radiohead αλλά και πιο πρόσφατοι όπως οι Interpol, Editors και She Wants Revenge, δεν θα μπορούσαν να ακούγονται έτσι αν δεν υπήρχαν οι Magazine...

Magazine's best moments:

1. 'Feed The Enemy'

2. 'Shot By Both Sides'

3. 'Cut Out Shapes'

4. 'Because You're Frightened'

5. 'Permafrost'

6. 'The Light Pours Out Of Me'

7. 'About The Weather'

8. 'The Burden Of A Song'

9. 'Definitive Gaze'

10. 'Model Worker'

2012 IN POP & ROCK MUSIC

   Πάει καιρός από την τελευταία φορά που δημοσιεύτηκε κάτι σ' αυτό το ιστολόγιο. Ίσως γιατί δημιουργήθηκε με σκοπό να συνοδεύει την εκπομπή που παρουσίαζα στον Up 'n' Loud Web Radio και τώρα πιά που η εκπομπή δεν μεταδίδεται (για προσωπικούς λόγους) έκρινα ότι δεν ήταν απαραίτητο να συνεχίσει να υφίσταται από μόνο του. Ήρθε όμως ο καιρός για μια αναθεώρηση. Kαι η αναθεώρηση αυτή, λέει ότι το ιστολόγιο μπορεί να υπάρξει και από μόνο του, με κάποιες αναρτήσεις που μπορεί να έχουν ενδιαφέρον και πέρα από τα πλαίσια μιας ραδιοφωνικής εκπομπής. Από σήμερα λοιπόν, και όταν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον, θα υπάρχουν και κάποια άρθρα που, φυσικά, θα έχουν να κάνουν με τη μουσική. Εξάλλου τα περίπου 30.000 views μέχρι σήμερα, έδειξαν ότι υπάρχει ενδιαφέρον από κάποιους για κείμενα που (δυστυχώς) δεν μπορούν να βρεθούν εύκολα στα ελληνικά για ορισμένους καλλιτέχνες και γεγονότα. Σήμερα, η ανασκόπηση του 2012...

Δυστυχώς, όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, έφυγαν από κοντά μας μερικοί πολύ σπουδαίοι άνθρωποι από το χώρο της μουσικής βιομηχανίας. Θα θυμόμαστε για πάντα την Etta James και τα τραγούδια της, τον Johnny Otis, τη Whitney Houston και τη φωνή της. Μεγάλες απώλειες αυτές των Adam MCA Yauch (Beastie Boys) και Jon Lord (Deep Purple), για διαφορετικούς λόγους. Μέσα στο 2012, χάθηκαν, επίσης, μερικοί πολύ επιτυχημένοι τραγουδιστές και μουσικοί από το παρελθόν, όπως ο Andy Williams, η Fontella Bass, o Scott McKenzie, ο Terry Callier και ο Dave Brubeck. Τέλος, θα θυμόμαστε για πάντα τους Joe South, Davy Jones (The Monkees), Levon Helm (The Band), Robin Gibb (The Bee Gees), Herb Reed (The Platters), Bob Welch (Fleetwood Mac), Ray Collins (Frank Zappa's Mothers Of Invention) και τον σπουδαίο συνθέτη Hal David. Εννοείται ότι κανείς δεν πρόκειται να ξεχάσει την larger than life disco diva Donna Summer που με τη συνεργασία της με τον Giorgio Moroder έδωσε νέα διάσταση στη χορευτική μουσική στα μέσα των 70's.
   Όσον αφορά τις κυκλοφορίες του 2012, τα πράγματα δεν ήταν ιδιαίτερα καλά, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπήρξαν καλές και ενδιαφέρουσες στιγμές. Υπήρξαν, και μάλιστα ακούσαμε και μερικούς πολύ καλούς δίσκους από κει που δεν το περιμέναμε. Η επιστροφή του Μichael Gira με τους Swans ήταν μια τέτοια ευχάριστη έκπληξη. Όπως και ο δίσκος των Corrosion Of Conformity μετά από σχεδόν επτά χρόνια. Δυστυχώς, επέστρεψαν και oνόματα όπως Cranberries, Garbage, Smashing Pumpkins, Soul Asylum και Soundgarden που, μάλλον δεν υπήρχε λόγος. Οι δίσκοι που ακούσαμε από αυτούς ήταν τουλάχιστον αδιάφοροι...
   Στο χώρο του σκληρού rock, ήταν οι παλιές καραβάνες που έκαναν καλούς δίσκους. Οι Biohazard ('Awakened'), Overkill ('The Electric Age'), Fear Factory ('The Industrialist'), Lacrimosa ('Revolution'), Tiamat ('The Starred People'), Witchcraft ('Legend'), Heretic ('A Time Of Crisis'), Kreator ('Phantom Antichrist'), Testament ('Dark Roots Of Earth'), Nile ('At The Gate Of Sethu') απέδειξαν για ποιό λόγο η metal σκηνή έχει τόσους πιστούς ακόλουθους εδώ και τόσα χρόνια. Η καλύτερη 'μεταλλική' στιγμή του '12 όμως, ήταν ο εξαιρετικός alternative metal δίσκος των Γάλλων Blut Aus Nord με τίτλο '777 Cosmosophy'. Aξίζει να ακούσει κάποιος και τους Kadavar, αν και δεν είναι αυτό που λέμε hard rock ή heavy.
   Στην ηλεκτρονική pop και rock σκηνή τα πράγματα ήταν από μέτρια έως άσχημα με ελάχιστες εξαιρέσεις. Αρκετά καλό ήταν το 'Le Voyage Dans La Lune' των Air, συμπαθητικός ο δίσκος της Lana Del Rey (που έγινε παγκόσμια σταρ μέσα σε μια νύχτα), μέτριο το 'Happy To You' των Miike Snow, όπως και το πρόσφατο του Parov Stelar. Aρκετά καλοί οι Yeasayer, με κάποιο ενδιαφέρον οι νέοι Crystal Castles, αδιάφοροι οι Hot Chip ('In Our Heads') και Passion Pit ('Gossamer') ενώ οι Pet Shop Boys κατάφεραν να φτάσουν στο ναδίρ τους με το 'Elysium'. Το 'Coexist' των υπερεκτιμημένων The XX έφτασε στο UK No.1 των δίσκων, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ήταν και ένα καλό άλμπουμ. Βαρετό και μονότονο απ' την αρχή ως το τέλος του, απέδειξε ότι ο τίτλος που τους απέδωσα μόνο τυχαίος δεν είναι. Με τον Skrillex δεν θα ασχοληθώ. Δεν μπορώ να εκτιμήσω τη μουσική του και την παρουσία του στο χώρο. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως μπορεί κάποιος να το κάνει...
   Μαύρη μουσική τώρα. Πέρα από hip-hop και R&B...O Flying Lotus είναι ένας ακόμη υπερεκτιμημένος καλλιτέχνης, όπως και ο Frank Ocean, του οποίου το δίσκο οι μουσικοκριτικοί τον χαιρέτησαν σαν έναν από τους καλύτερους της χρονιάς. Προσωπικά, πέρα από το (εξαιρετικό πραγματικά) τραγούδι 'Pyramids', δεν βρήκα κάτι να με ενθουσιάσει σ' αυτόν. Αντίθετα, ο υπέροχος δίσκος του Bobby Womack με τίτλο 'The Bravest Man In The Universe' με άφησε άφωνο. Ένας από τους καλύτερους που άκουσα μέσα στα τελευταία δύο-τρία χρόνια. Καλός ήταν, επίσης, και ο δίσκος του Michael Kiwanuka.
   Πάμε και στη rock σκηνή να δούμε τι είχαμε...
   Τα συγκροτήματα και οι καλλιτέχνες που ακούει το μεγαλύτερο μέρος του alternative rock (και καλά..) κοινού στην Ελλάδα, κυκλοφόρησαν και φέτος δίσκους. Κάποιοι από αυτούς τουλάχιστον. Οι Placebo έβγαλαν ένα αδιάφορο extended play, οι Muse τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους και οι Archive το πολύ κακό 'With Us Until You're Dead'. Oι Green Day μας ταλαιπώρησαν κυκλοφορώντας τρεις (!) δίσκους μέσα στο έτος, ενώ οι Killers κατάφεραν να κάνουν το ίδιο με έναν (ευτυχώς) μόνο δίσκο. Ο Ιggy Pop αποφάσισε να τραγουδήσει Joe Dassin (και άλλους Γάλλους) στο 'Apres' και να με κάνει να παρακαλάω να τελειώσει γρήγορα ο δίσκος του, ενώ οι Dead Can Dance επανήλθαν με τον χειρότερο δίσκο της πορείας τους. Οι Vaccines απλά αδιάφοροι όπως και στον προηγούμενο δίσκο τους. Α, ναι, έβγαλαν νέους δίσκους και οι Keane ('Strangeland') και οι The Cult ('Choice Of Weapon'). Το πρόσεξε κανείς άραγε; Oι παλιές καραβάνες Bruce Springsteen, Patti Smith και Neil Young φώναξαν δυνατά 'είμαστε ακόμη εδώ' με τα αξιοπρεπή 'Wrecking Ball', 'Banga' και 'Psychedelic Pill' αντίστοιχα. Ευχάριστη έκπληξη η συνεργασία του Eric Burdon με τους Greenhornes. Eυτυχώς, οι James δεν μας ενόχλησαν φέτος...
   Όσον αφορά αυτά που δεν ακούει το alternative rock (και καλά...) κοινό της χώρας, είχαμε κάποιες ενδιαφέρουσες, καλές κυκλοφορίες. Το 'Mirage Rock' των Band Of Horses δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά ούτε κακός δίσκος ήταν. Oι Black Mountain παρουσίασαν μερικά πολύ καλά νέα τραγούδια στο soundtrack 'Year Zero' ενώ οι Black Angels δήλωσαν παρών με ένα και μόνο single (η διασκευή στο 'She's Not There' θα μπορούσε να μην είχε γίνει πάντως). Καλός ήταν ο δίσκος των Bloc Party αλλά, απ' ότι φαίνεται, οι Άγγλοι σταμάτησαν να ασχολούνται μαζί τους. Πολύ καλοί οι Godspeed! You Black Emperor στο πρόσφατο άλμπουμ τους ενώ πολύ κατώτερο των προσδοκιών ήταν το 'Confess' του Twin Shadow. To ίδιο και το 'Valtari' των Sigur Ros. Περίμενα καλύτερα απ' αυτούς.
   Πολύ όμορφος ήταν ο δίσκος των Raveonettes, αλλά μάλλον όλοι τον αγνόησαν. Και των Silversun Pickups το άλμπουμ δεν ήταν άσχημο, αλλά ζούμε και χωρίς αυτό. Πολύ αξιόλογοι οι Gazpacho ('March Of Ghosts') και οι Maserati ('Μaserati VII'). Από τα πολύ ενδιαφέροντα του 2012 ήταν το άλμπουμ του Ty Segall με τίτλο 'Twins' αλλά και το 'Devotion' της Jessie Ware. Καλούτσικος και ο δίσκος των Phenomenal Handclap Band ('Control') ενώ έκπληξη το γεγονός ότι ο Mark Lanegan κυκλοφόρησε τη νέα του δουλειά στην 4AD (το πολύ καλό 'Blues Funeral'). Eνδιαφέρον και το 'Daughter Of Cloud' των Of Montreal. Καλός ο δίσκος των Field Music ('Plumb') αλλά από τους Ariel Pink's Haunted Graffiti περίμενα περισσότερα απ' αυτά που έδωσαν στο 'Mature Themes'.
   Aυτά λοιπόν. Σίγουρα κάποια πράγματα που έπρεπε να αναφέρω δεν τα ανέφερα και, επίσης σίγουρα, κάποια καλά πράγματα μου διέφυγαν. Eπίτηδες δεν ασχολήθηκα αναλυτικά με όλες τις indie rock κυκλοφορίες της χρονιάς (Sharon Van Etten, Metz, Polica, Motion City Soundtrack, Τhe Soft Pack, Best Coast, The Walls, Alabama Shakes, Tame Impala κ.α.) γιατί ήταν πολλές και θέλουν χώρο και χρόνο για να ασχοληθούμε μαζί τους. Παρακάτω ακολουθούν δύο λίστες με τα καλύτερα τραγούδια και τους καλύτερους δίσκους του 2012, σύμφωνα φυσικά με το δικό μου κριτήριο, και χωρίς σειρά αξιολόγησης. Καλή χρονιά να έχουμε κι ας ελπίσουμε ότι θα τα λέμε συχνότερα πλέον...

2012 best stand alone tracks:

1. Richard Hawley - 'She Brings The Sunlight'
2. Beach House - 'Myth'
3. The Raveonettes - 'Observations'
4. Frank Ocean - 'Pyramids'
5. Ty Segall - 'Inside Your Heart'
6. Black Angels - 'Watch Out Boy'
7. Killing Joke - 'In Cythera'
8. Sex Church - 'Slipped'
9. 2:54 - 'Creeping'
10. Woven Hand - 'Long Horn'
11. The Bad Veins - 'Gold And Warm'
12. Spector - 'Chevy Thunder'
13. The Deets - 'Charlie'
14. DIIV - 'Doused'
15. The Gaslight Anthem - '45'
16. Lola Colt - 'Diamonds'
17. Magic Wands - 'Space'
18. Melody's Echo Chamber - 'I Follow You'
19. The Men - 'Open Your Heart'
20. Hypnotic Eye - 'Satisfaction'

2012 best albums:

1. Japandroids - 'Celebration Rock'
2. Crippled Black Phoenix - (Mankind) The Crafty Ape
3. Toy - 'Toy'
4. Lovedrug - 'Wild Blood'
5. dEUS - 'Following Sea'
6. A Place To Bury Strangers - 'Worship'
7. The Cribs - 'In The Belly Of The Brazen Bull'
8. Goat - 'World Music'
9. I Like Trains - 'The Shallows'
10. Jack White - 'Blunderbuss'
11. Paul Weller - 'Sonik Kicks'
12. Swans - 'The Seer'
13. School Of Seven Bells - 'Ghostory'
14. Blut Aus Nord - '777 Cosmosophy'
15. Witchcraft - 'Legend'
16. Bobby Womack - 'The Bravest Man In The Universe'
17. The See See - 'Fountanye Mountain'
18. Τhe Vandelles - 'Strange Girls Don't Cry'
19. Godspeed! You Black Emperor - 'Allelujah! Don't Bend! Ascend!'
20. Grizzly Bear - 'Shields'