Καλή εβδομάδα και (έστω και με καθυστέρηση) χρόνια πολλά σε όσους είχαν την ονομαστική τους γιορτή αυτές τις ημέρες που πέρασαν. Στον Up 'n' Loud Web Radio και σήμερα (16.00-17.00) θα συνεχίσουμε την ανασκόπηση του '11 με μερικούς καλλιτέχνες που μας έρχονται από μέρη εκτός Αμερικής και Αγγλίας αλλά και μερικούς που, είναι από αυτές τις χώρες αλλά δεν τους ακούσαμε στις προηγούμενες εκπομπές. Μεγάλα ονόματα όπως Radiohead, PJ Harvey, Mogwai (από την Αγγλία όπως και οι Still Corners, Stateless) μαζί με Austra, The Dears, Destroyer από τον Καναδά, Thee Oh Sees, Zola Jesus, Home Video, The Black Belles από Αμερική, Raveonettes από τη Δανία, Μ83 από τη Γαλλία...
Διάλεξα να ακούσουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες μαζί σε μια εκπομπή, γιατί πιστεύω ότι η μουσική τους πρόταση διαφέρει από το rock που ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες από τα συγκροτήματα της Αγγλίας και της Αμερικής που κινούνται σε σίγουρα μονοπάτια και ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές. Αυτό νομίζω ότι δεν ισχύει γι' αυτούς που θ' ακούσουμε και, φυσικά, αυτό είναι που τους κάνει να έχουν και μεγάλο ενδιαφέρον.
Αν ρίξετε μια ματιά στα πιο γνωστά rock περιοδικά του κόσμου, αλλά και σε διάφορα blogs και sites που ασχολούνται με τη μουσική, θα δείτε το δίσκο 'Let England Shake' της Polly Harvey και του συγκροτήματός της, να φιγουράρει ως ο δίσκος της χρονιάς! Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο και αρκετά διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενους, στην παραγωγή, στο στιχουργικό του θέμα αλλά και στη διάθεση που σου δημιουργεί. Θα μπορούσα να τον είχα στους 15 καλύτερους της χρονιάς αλλά δεν τον έχω. Αν ήταν να βάλω 20 όμως, θα ήταν σίγουρα...
Οι Radiohead είναι μια παράξενη ιστορία. Εκεί που έχουν ξαναβρεί το σωστό το δρόμο ('In Rainbows') και βαδίζουν σταθερά, βαριούνται και στρίβουν σε ένα στενό για να δουν τι έχει κι από κει. Μόλις βλέπουν το αδιέξοδο ('The King Of Limbs') επιστρέφουν, αλλά χάνουν το χρόνο τους και δυστυχώς... μας κάνουν να χάνουμε και το δικό μας. Καλοί είναι οι πειραματισμοί παιδιά, αλλά όταν υπάρχει λόγος και, κυρίως, όταν έχεις το υπόβαθρο και το σχέδιο έτοιμο μέσα στο μυαλό σου. Η αναζήτηση καινούργιων κατευθύνσεων απλά και μόνο για να το κάνεις, δεν έχει νόημα.
Το 'Ηardcore Will Never Die, But You Will' των Mogwai μπορεί να απειλεί με τον τίτλο του αλλά δεν υπάρχει τέτοιου είδους διάθεση στη μουσική του. Είναι απλά ένα καλό άλμπουμ χωρίς εξάρσεις και εκπλήξεις, από ένα συγκρότημα που, αισίως, έφτασε στον έβδομο studio δίσκο του. Το ίδιο ισχύει και για τους Raveonettes. Το 'Raven In The Grave' δεν είναι κακό, δεν είναι όμως και κάτι εξαίσιο. Και ούτε φυσικά καλύτερο από τα προηγούμενά τους.
Από τον Καναδά, το άλμπουμ των The Dears ήταν πολύ καλό, αλλά σε καμμιά περίπτωση τόσο, όσο εκείνο το υπέροχο 'No Cities Left' του 2003. Η έστω, το 'Gang Of Losers' του 2006. Από τον Καναδά είναι και οι Austra. Νέο και πολλά υποσχόμενο συγκρότημα με το ντεμπούτο τους 'Feel It Break' να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Καναδός και ο Dan Bejar, αυτός δηλαδή που βρίσκεται πίσω από το όνομα Destroyer. Δεν είναι καινούργιος στο χώρο, μια που ηχογραφεί πάνω από δέκα χρόνια, αλλά φέτος παρουσίασε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ με τίτλο 'Kaputt'.
Δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να ακούσει κανείς αλλά είναι κρίμα να τους αγνοήσεις. Μιλάω για τους Αμερικανούς Thee Oh Sees. Υφίστανται σαν group πολλά χρόνια και οι δισκογραφικές τους προσπάθειες είναι συνήθως καλές. Αξίζουν μια (και δύο ίσως) ακρόαση και οι Black Belles, η πρόσφατη all female ανακάλυψη του Jack White. Όπως επίσης και οι Λονδρέζοι Stateless. Το άλμπουμ 'Matilda' (στη Ninja Tune) είναι ένας πολύ ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικός δίσκος.
H επιστροφή των M83 στη δισκογραφία είχε σαν αποτέλεσμα έναν αρκετά καλό δίσκο. Από τους Home Video όμως, περίμενα πολύ περισσότερα. Το EP 'A Quiet Place' δεν απογοητεύει όμως σου αφήνει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Τέλος, το 'Creatures Of An Hour' των Still Corners, θα μπορούσε να είναι (και αυτό) στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Εξαιρετικός, ονειρικός δίσκος.
H Anna Calvi ήταν η πρωταγωνίστρια του μεγαλύτερου, ίσως, hype της χρονιάς. Πολύ καλό το δισκάκι της, αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου, τη μουσική της και τη φωνή της, την έχουμε ξανακούσει. Για τη Nika Roza Danilova (ή αλλιώς Zola Jesus) δεν θα γράψω πολλά πράγματα. Δεν χρειάζεται να σας πείσω για να την προσέξετε. Θα αναγκαστείτε, μάλλον, μέσα στα επόμενα χρόνια. Εξάλλου γιατί να μιλήσω αφού, εάν και εφόσον σας ενδιάφερει, μπορείτε να δείτε το clip για το 'Vessel';...
2011's best rock moments part 4:
1. Zola Jesus - 'Vessel'
2. Still Corners - 'Endless Summer'
3. The Dears - 'Omega Dog'
4. Home Video - 'A Quiet Place'
5. PJ Harvey - 'Bitter Branches'
6. Stateless - 'Ariel'
7. Austra - 'Lose It'
8. Destroyer - 'Kaputt'
9. Mogwai - 'San Pedro'
10. Anna Calvi - 'Blackout'
Διάλεξα να ακούσουμε όλους αυτούς τους καλλιτέχνες μαζί σε μια εκπομπή, γιατί πιστεύω ότι η μουσική τους πρόταση διαφέρει από το rock που ακούσαμε τις προηγούμενες ημέρες από τα συγκροτήματα της Αγγλίας και της Αμερικής που κινούνται σε σίγουρα μονοπάτια και ακολουθούν δοκιμασμένες συνταγές. Αυτό νομίζω ότι δεν ισχύει γι' αυτούς που θ' ακούσουμε και, φυσικά, αυτό είναι που τους κάνει να έχουν και μεγάλο ενδιαφέρον.
Αν ρίξετε μια ματιά στα πιο γνωστά rock περιοδικά του κόσμου, αλλά και σε διάφορα blogs και sites που ασχολούνται με τη μουσική, θα δείτε το δίσκο 'Let England Shake' της Polly Harvey και του συγκροτήματός της, να φιγουράρει ως ο δίσκος της χρονιάς! Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν πολύ καλό δίσκο και αρκετά διαφορετικό σε σχέση με προηγούμενους, στην παραγωγή, στο στιχουργικό του θέμα αλλά και στη διάθεση που σου δημιουργεί. Θα μπορούσα να τον είχα στους 15 καλύτερους της χρονιάς αλλά δεν τον έχω. Αν ήταν να βάλω 20 όμως, θα ήταν σίγουρα...
Οι Radiohead είναι μια παράξενη ιστορία. Εκεί που έχουν ξαναβρεί το σωστό το δρόμο ('In Rainbows') και βαδίζουν σταθερά, βαριούνται και στρίβουν σε ένα στενό για να δουν τι έχει κι από κει. Μόλις βλέπουν το αδιέξοδο ('The King Of Limbs') επιστρέφουν, αλλά χάνουν το χρόνο τους και δυστυχώς... μας κάνουν να χάνουμε και το δικό μας. Καλοί είναι οι πειραματισμοί παιδιά, αλλά όταν υπάρχει λόγος και, κυρίως, όταν έχεις το υπόβαθρο και το σχέδιο έτοιμο μέσα στο μυαλό σου. Η αναζήτηση καινούργιων κατευθύνσεων απλά και μόνο για να το κάνεις, δεν έχει νόημα.
Το 'Ηardcore Will Never Die, But You Will' των Mogwai μπορεί να απειλεί με τον τίτλο του αλλά δεν υπάρχει τέτοιου είδους διάθεση στη μουσική του. Είναι απλά ένα καλό άλμπουμ χωρίς εξάρσεις και εκπλήξεις, από ένα συγκρότημα που, αισίως, έφτασε στον έβδομο studio δίσκο του. Το ίδιο ισχύει και για τους Raveonettes. Το 'Raven In The Grave' δεν είναι κακό, δεν είναι όμως και κάτι εξαίσιο. Και ούτε φυσικά καλύτερο από τα προηγούμενά τους.
Από τον Καναδά, το άλμπουμ των The Dears ήταν πολύ καλό, αλλά σε καμμιά περίπτωση τόσο, όσο εκείνο το υπέροχο 'No Cities Left' του 2003. Η έστω, το 'Gang Of Losers' του 2006. Από τον Καναδά είναι και οι Austra. Νέο και πολλά υποσχόμενο συγκρότημα με το ντεμπούτο τους 'Feel It Break' να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Καναδός και ο Dan Bejar, αυτός δηλαδή που βρίσκεται πίσω από το όνομα Destroyer. Δεν είναι καινούργιος στο χώρο, μια που ηχογραφεί πάνω από δέκα χρόνια, αλλά φέτος παρουσίασε ένα πολύ όμορφο άλμπουμ με τίτλο 'Kaputt'.
Δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να ακούσει κανείς αλλά είναι κρίμα να τους αγνοήσεις. Μιλάω για τους Αμερικανούς Thee Oh Sees. Υφίστανται σαν group πολλά χρόνια και οι δισκογραφικές τους προσπάθειες είναι συνήθως καλές. Αξίζουν μια (και δύο ίσως) ακρόαση και οι Black Belles, η πρόσφατη all female ανακάλυψη του Jack White. Όπως επίσης και οι Λονδρέζοι Stateless. Το άλμπουμ 'Matilda' (στη Ninja Tune) είναι ένας πολύ ενδιαφέρον πολυσυλλεκτικός δίσκος.
H επιστροφή των M83 στη δισκογραφία είχε σαν αποτέλεσμα έναν αρκετά καλό δίσκο. Από τους Home Video όμως, περίμενα πολύ περισσότερα. Το EP 'A Quiet Place' δεν απογοητεύει όμως σου αφήνει την αίσθηση του ανεκπλήρωτου. Τέλος, το 'Creatures Of An Hour' των Still Corners, θα μπορούσε να είναι (και αυτό) στα καλύτερα άλμπουμ της χρονιάς. Εξαιρετικός, ονειρικός δίσκος.
H Anna Calvi ήταν η πρωταγωνίστρια του μεγαλύτερου, ίσως, hype της χρονιάς. Πολύ καλό το δισκάκι της, αλλά μέχρι εκεί. Εξάλλου, τη μουσική της και τη φωνή της, την έχουμε ξανακούσει. Για τη Nika Roza Danilova (ή αλλιώς Zola Jesus) δεν θα γράψω πολλά πράγματα. Δεν χρειάζεται να σας πείσω για να την προσέξετε. Θα αναγκαστείτε, μάλλον, μέσα στα επόμενα χρόνια. Εξάλλου γιατί να μιλήσω αφού, εάν και εφόσον σας ενδιάφερει, μπορείτε να δείτε το clip για το 'Vessel';...
2011's best rock moments part 4:
1. Zola Jesus - 'Vessel'
2. Still Corners - 'Endless Summer'
3. The Dears - 'Omega Dog'
4. Home Video - 'A Quiet Place'
5. PJ Harvey - 'Bitter Branches'
6. Stateless - 'Ariel'
7. Austra - 'Lose It'
8. Destroyer - 'Kaputt'
9. Mogwai - 'San Pedro'
10. Anna Calvi - 'Blackout'
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου