Ακόμη μια χρονιά στην πλάτη μας. Κι εμάς που έχουμε αρκετές, αρχίζει και μας φαίνεται πολύ βαρύ το φορτίο. Είμαστε ακόμη ακμαίοι όμως και το κουβαλάμε. Αντέχουμε. Δεν μας πήραν τα χρόνια, απλά αρχίζουν να μας ζορίζουν λίγο στο κουβάλημα. Δεν πονάει, λίγο σε κουράζει. Λίγο όμως, ευτυχώς...
Όπως κάθε χρόνο, από την έναρξη του ιστολόγιου, έτσι και τώρα, θα ασχοληθώ γράφοντας μερικές γραμμές για τους μουσικούς που μας εγκατέλειψαν μέσα στο έτος 2014, τους δίσκους που μου άρεσαν και κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια του έτους αλλά και τους δίσκους που πιστεύω ότι υπερεκτιμήθηκαν από (ποιούς άλλους) τους μουσικοκριτικούς. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις επιλογές των περιοδικών NME και Rolling Stone γιατί το πρώτο είναι πλέον κάτι σαν το γραφείου τύπου των Arctic Monkeys και του Damon Albarn και το δεύτερο προσπαθεί να μας πείσει ότι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς είναι αυτός της teenager βλάχας Taylor Swift.
Το ίδιο και ο Γιάννης Πετρίδης, που στις επιλογές του για τα καλύτερα της χρονιάς, μας είπε ότι η Taylor Swift και η Sia είναι ότι καλύτερο υπήρξε φέτος στη μουσική. Προφανώς για να κάνει τη διαφορά, να ξεχωρίσει με το δικό του τρόπο, μιας που η μπάλα έχει χαθεί από τις χιλιάδες κυκλοφορίες δίσκων που είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις. Ο κ.Πετρίδης, λοιπόν, έμεινε να παρακολουθεί τα chart (σχεδόν απoκλειστικά) και για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει την εποχή, προσπαθεί να μας πείσει ότι όσοι δεν ακούνε Rihanna, Βeyonce και διάφορες τέτοιες ελαφρολαικές μπούρδες, το κάνουν γιατί θέλουν να φανούν διαφορετικοί (και καλά, ψαγμένοι...). Ο ίδιος άνθρωπος που, 35 χρόνια πριν, μας έμαθε να ακούμε Tuxedomoon και John Zorn, τώρα μας κατηγορεί ότι το 'παίζουμε' ψαγμένοι. Σημεία των καιρών ή τα χρόνια που έχει στην πλάτη του (είναι αρκετά περισσότερα από τα δικά μας) δεν του αφήνουν περιθώρια για κινήσεις και ελιγμούς;...
Στο βιβλίο των ηρώων (όχι του τρόμου, αλλά του πενταγράμμου), το 2014 έγραψαν το όνομά τους αρκετοί μουσικοί λόγω της αποχώρησής τους απ' αυτό τον κόσμο. Πρόσφατα ο πολύ δημοφιλής Joe Cocker, ένας άγγλος τραγουδιστής που πούλησε εκατομμύρια δίσκους διασκευάζοντας τραγούδια άλλων καλλιτεχνών με 'όπλο' τη βραχνή (για πολλούς αισθαντική) φωνή του. Ήταν 70 ετών. Τόσο ήταν και ο Bobby Keys, που έπαιζε σαξόφωνο για τους Rolling Stones πάνω από 40 χρόνια! Ο Jack Bruce των θρυλικών Cream ήταν 71 όταν μας άφησε τον Οκτώβρη. Τόσο ήταν και ο Dick Wagner, κιθαρίστας των Alice Cooper και Lou Reed και συνθέτης επιτυχιών των Aerosmith και Kiss. Περίπου στην ίδια ηλικία (69 ετών) έφυγε από τη ζωή και ο Ian McLagan, μέλος των Small Faces και Faces. O 'τεράστιος' Bobby Womack ήταν κι αυτός της 'σειράς' τους, 70 ετών όταν έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι. Στα 78 του άφησε τον κόσμο μας και ο Jimmy Ruffin που έγινε γνωστός με το τραγούδι 'What Becomes Of The Broken Hearted?' μέσω της εταιρίας δίσκων Motown. Mεγάλη απώλεια και ο Phil Everly, των μοναδικών Everly Brothers.
Πολύ νεότερος, μόλις 48 ετών ήταν ο Wayne Static, ο άνθρωπος που δημιούργησε το συγκρότημα Static-X, ιδιαίτερα γνωστό όνομα στους φίλους της metal μουσικής. Ένα χρόνο μεγαλύτερος ήταν ο Robert Young, ιδρυτικό μέλος των Primal Scream. Νέος ήταν και ο Mark Bell των LFO, που χάθηκε τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ακόμη μικρότερος, δυστυχώς, ήταν ο Shane Gibson των Korn.
Θα θυμόμαστε επίσης, τον Paul Revere, που με το συγκρότημά του, τους Raiders γνώρισε επιτυχία στη δεκαετία του '60 (κυριώς με το 'Indian Reservation'), τον Tommy Ramone (ακόμη ένας Ramone που μας αποχαιρέτησε), τον θρύλο της ηλεκτρικής κιθάρας Johnny Winter, τον 'godfather of house music' Frankie Knuckles, που είχα την τύχη να συναντήσω το 1998 στη Θεσσαλονίκη, τον flamengo (και όχι μόνο) κιθαρίστα Paco De Lucia, τον Bob Casale των Devo (υπάρχει άρθρο γι αυτόν στο ιστολόγιο), τον folk τραγουδιστή και συνθέτη Pete Seeger, τον drummer των Stooges, Scott Asheton, τον jazz κιθαριστα Ronny Jordan, τον Bernd Noske των Birth Control, τον Martin Naish (Zounds, Alternative TV), τον Dave Gregg των D.O.A., τον Ed Gagliardi που έπαιξε μπάσο στους Foreigner, τον συνθέτη Gerry Goffin, τους κορυφαίους της jazz, Horace Silver (ακούστε έστω το 'Song For My Father' αν δεν το γνωρίζετε), Joe Sample (ήταν και στους Jazz Crusaders) και Charlie Haden (Liberation Music Orchestra, πατέρας του τύπου απ' τους Spain).
Ο κατάλογος συνεχίζεται με τον Jimi Jamison των Survivor, τον γνωστό reggae μουσικό John Holt ('The Tide Is High' με τους Paragons η μεγάλη του επιτυχία που διασκευάστηκε απ' τους Blondie). τον πολύ επιτυχημένο τη δεκαετία του '70, Alvin Stardust, τον Acker Bilk που έκανε μεγάλη καριέρα τη δεκαετία του '50 και του '60 (ακούστε το 'Stranger On The Shore'), τον Gary McMillan των Standells, τον συμπαθή Big Bank Hank των Sugarhill Gang, τον Clive Palmer των Incredible String Band και, φυσικά, τον Nick Talbot, τον άνθρωπο που βρισκόταν πίσω απ' το όνομα Gravenhurst.
Tέλος, μια ειδική μνεία για τον πολύ σπουδαίο, αλλά άγνωστο μουσικό από τον Καναδά, τον Nash The Slash (Jeff Plewman). Όσοι τον γνώρισαν, θα τον θυμούνται για το ηλεκτρικό βιολί που έπαιζε στις αρχές της δεκαετίας του '80 και την extreme εμφάνισή του με ημίψηλο καπέλο, στρόγγυλα γυαλία και γάζες που κάλυπταν το πρόσωπό του. Ήταν μέλος των FM πριν ξεκινήσει την solo καριέρα του.
2014: THE MOST OVERRATED RECORDS
1. THE WAR ON DRUGS - Lost In The Dream
Κάθε λίστα που 'σέβεται τον εαυτό της', επιβάλλεται φέτος να έχει στα καλύτερα της χρονιάς την χιπστεριά που ονομάζεται The War On Drugs. Αν έχεις αγοράσει αυτό το δίσκο και δεν έχεις μούσια, ή πούλησε το δίσκο ή άφησε μούσια γρήγορα!
2. FUTURE ISLANDS - Singles
Το απόλυτο hype της χρονιάς από την 4AD! Το 'Seasons (Waiting On You)' δεν είναι άσχημο, αλλά ο υπόλοιπος δίσκος είναι. Τους πέτυχα σε ζωντανή τους εμφάνιση το καλοκαίρι στο φεστιβάλ Field Day και ήταν τόσο 'καλοί' που διέκοψαν την εμφάνισή τους τρεις φορές (η μία φορά περίπου 20 λεπτά...).
3. ST. VINCENT - St. Vincent
Η βίβλος του μουσικόφιλου που ακολουθεί πιστά τις 'οδηγίες' των Mojo, Uncut και Guardian. Δε βρίσκω κανένα λόγο να ξανακούσω αυτό το μονότονο, άχρωμο πράγμα.
4. FLYING LOTUS - You're Dead!
Απ' όλα έχει το πανέρι, απλώνεις χέρι και αρπάς... Λίγο jazz, λίγο indie, λίγο electronica, πολύ hip-hop, πολύ τρεντίλα (Warp η εταιρία βλέπεις...). Μετά τον Kanye West, ακόμη μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει καλό hip-hop και λέτε εσείς ότι θέλετε, δεν ψήνομαι.
5. CARIBOU - Our Love
Το χειρότερο απ' αυτά που έχει κάνει μέχρι σήμερα, αφού συν όλα τα υπόλοιπα, περιέχει και στοιχεία R&B και hip-hop. Ναι, ναι, δεν μου αρέσει ο κύριος, δεν είμαι σοβαρός άνθρωπος, ούτε 'ξέρω ν' ακούω μουσική'.
6. KING CREOSOTE - From Scotland With Love
Μπορεί και να είχα πεθάνει απ' τη βαρεμάρα αν δεν είχα σταματήσει την ακρόαση την πρώτη φορά. Τη δεύτερη ήμουν προετοιμασμένος. Έφτιαξα έναν καφέ-βόμβα και άνοιξα και την πόρτα να μπαίνει κρύο! Πάλι όμως δεν έφτασα στο τέλος του δίσκου...
7. SHARON VAN ETTEN - Are We There
Ισχύουν τα ίδια όπως και για το Νο.1, όπου War On Drugs απλά βάζεις Sharon Van Etten.
8. SHABAZZ PALACES - Lese Majesty
Aν αυτό είναι το καλύτερο και το πιo 'προχωρημένο' που μπορεί να φτάσει το hip-hop, καλύτερα να ακούσω Pitbull και Flo Rida!
9. FKA TWIGS - LP1
H κοπελίτσα χορεύτρια της Kylie Minogue ήταν, είχε κάποιους γνωστούς σε καλές θέσεις στη μουσική βιομηχανία κι αφού δεν είχε το midas touch να γράψει τραγουδάκια που θα γίνουν επιτυχία, προώθησε τον εαυτό της σαν τη νέα 'εναλλακτική' πρόταση. Γελάω.
10. DAMON ALBARN - Everyday Robots
Μαλάκας ήταν πάντα, ψωνάρα του κερατά ανέκαθεν (δεν ξεχνάω τους Blur στην Αθήνα, το υπεροπτικό σου υφάκι και τη σνομπ στάση σου κύριε Albarn), αλλά ένα ταλέντο να γράφει ποπ τραγουδάκια το είχε. Τι τα θες τώρα να τη δεις 'τροβαδούρος' και τα τοιαύτα; Απ' τους χειρότερους δίσκους της τελευταίας δεκαετίας.
11. MORRISSEY - World Peace Is None Of Your Business
Άντε κι εσύ γέρασες κι ακόμη τα ίδια μας λες. Δε βαρέθηκες; Γράψε κανένα βιβλίο ακόμη καλύτερα και άσε τους δίσκους.
12. YOUNG FATHERS - Dead
Το Μercury Prize τελικά το δίνουν στους δίσκους που κόστισαν πολλά λεφτά και δεν πούλησαν τίποτα. Δώσε κει στα παιδιά ένα βραβείο να βάλουν ένα αυτοκόλλητο στο δισκάκι τους μπας και βγουν τα έξοδα για την εταιρία... Μη γελάτε, ψαρώνουν οι άγγλοι. Ο δίσκος άρχισε να πουλάει καλά μετά το βραβείο. Σε δισκάδικο δουλεύω, τα βλέπω να συμβαίνουν.
13. GOAT - Commune
Δισκάρα ήταν το 'World Music', αλλά ποιός σας είπε ότι θέλω να το ξαναέχω με άλλους τίτλους και λίγο διαφορετικό εξώφυλλο;
14. ADULT JAZZ - Gist Is
Παπαριά ολκής. Indie pop με κάποια στοιχεία jazz που δεν κολλάνε μεταξύ τους ούτε με UHU.
15. PIXIES - Indie Cindy
Η επιστροφή των Pixies με τη μεγαλύτερη μπούρδα της ιστορίας τους. Δε με χαλάει που βγάζουν φράγκα τώρα στα γεράματα, καλά κάνουν, μαγκιά τους, αλλά εντάξει, τι τους θες τους δίσκους, αφού τα βγάζεις απ' τις συναυλίες;
16. U2 - Songs Of Innocence
Ούτε για το iPhone δεν είναι...
17. REAL ESTATE - Atlas
Tο ίδιο τραγούδι δέκα φορές. Μόνο αν είσαι κολλημένος με το indie (γελάει ο κόσμος με τον όρο indie...) μπορεί να πεις ότι αυτός είναι καλός δίσκος!
18. WILD BEASTS - Present Tense
Pop είναι αλλά επειδή δεν επρόκειτο να σταθεί στα charts, το βάφτισαν indie pop για να το αγοράσουν αυτοί που θέλουν να λένε ότι ακούνε indie pop αλλά στην πραγματικότητα ακούνε pop. Διαβάζεται κι ανάποδα το σχόλιο...
19. JACK WHITE - Lazaretto
Εσύ ρε αγόρι μου δε βαρέθηκες να παίζεις το ίδιο πράγμα τόσα χρόνια; Νέοι είμασταν και γεράσαμε!
20. BECK - Morning Phase
Αξιοθρήνητος θρήνος για ανοργασμικές και ανέραστους. Γενικά ωραίος ο Μπεκ αλλά κουραστικός κάποιες φορές.
21. THOM YORKE - Tomorrow's Modern Boxes
Το μεγαλύτερο παπαρολόγημα της χρονιάς. Μπράβο Θωμά, ξεπέρασες τις προσδοκίες που είχα για σένα!
22. PAOLO NUTINI - Caustic Love
Ποπ για κυρίες 40-50 ετών με περιτύλιγμα 'εντεχνίλας'.
23. LYKKE LI - I Never Learn
Τα ίδια με το παραπάνω δισκάκι, αλλά αυτό μπορεί να ακουστεί κι από κυρίους 35 και άνω!
24. LANA DEL REY - Ultraviolence
Κάποιος να την κάνει ηθοποιό (adult industry κατά προτίμηση) να ησυχάσουμε!
25. KINDNESS - Otherness
Χιπστεροκατάσταση Hoxton και γύρω περιοχών...
Ιδιαίτερη αναφορά και βραβείο για το χειρότερο τραγούδι της χρονιάς στον μοναδικά ελεεινό PHARRELL WILLIAMS και το εμετικό του 'Happy'. Πάμε λοιπόν μετά τα κραξίδια μου, στη λίστα με τους δίσκους και τα τραγούδια που μου άρεσαν. Κράξτε κι εσείς ελεύθερα...
2014: MY FAVOURITE ALBUMS
1. SWANS - To Be Kind
Πίστεψα ότι μετά το 'The Seer', ο Michael Gira είχε κάνει τον κύκλο του κι ότι έδωσε ότι ήταν να δώσει. Δεν τον πίστευα όταν τον άκουσα πρώτη φορά αυτό το δίσκο. Ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας μέχρι τώρα.
2. LORELLE MEETS THE OBSOLETE - Chambers
Ψυχεδέλεια από το Μεξικό. Μόνο το 'What's Holding You' να είχε ο δίσκος, έφτανε για να μπει στα καλύτερα του 2014!
3. EAGULLS - Eagulls
British post punk album of the year! Θέλουν βελτίωση στα live τους πάντως...
4. THE AMAZING SNAKEHEADS - Amphetamine Ballads
Αντίθετα, οι Amazing Snakeheads είναι καταπληκτικοί στη σκηνή αλλά και στο δίσκο τους! Ρομάντζο και άγριο sex μαζί...
5. SCOTT WALKER & SUNN O))) - Soused
Πόσο χαίρομαι που αρκετοί χαρακτήρισαν αυτή τη δισκάρα σαν έναν απ' τους χειρότερους της χρονιάς! (ένας εξ' αυτών και ο Γιάννης 'Taylor Swift' Πετρίδης).
6. TOTAL CONTROL - Typical System
Australian post punk album of the year!
7. THE WYTCHES - Annabel Dream Reader
Eχουν βάση το Brighton, αλλά το psych surf που παίζουν δε σου θυμίζει με τίποτα βρετανικό συγκρότημα. Κι αυτό, έτσι όπως έχουν καταντήσει να ακούγονται τα αγγλικά groups, δεν είναι καθόλου κακό!
8. KING GIZZARD & THE LIZARD WIZARD - I'm In Your Mind Fuzz
Aυστραλία ξανά! Πάνω που είχα αρχίσει να χάνω την πίστη μου στους down under μουσικούς τα τελευταία χρόνια!
9. SEPTEMBER GIRLS - Cursing The Sea
Από το Δουβλίνο τα κορίτσια, παίζουν indie dream pop και σαν το 'Ships' τραγούδι φέτος, άλλο συγκρότημα δεν έβγαλε. Ήταν αρκετά καλές και στη συναυλία που τις είδα.
10. LA FEMME - Psycho Tropical Berlin
Κυκλοφόρησε λίγο πριν φύγει το 2013 και δεν το πήρα χαμπάρι όταν έπρεπε γιατί είμαι ένας άχρηστος και ζω πίσω απ' το χρόνο και και και... Δισκάρα από γκρουπάρα γαλλική που κι αυτήν την είδα live και ήταν κι από τα καλύτερα που έχω δει!
11. HOOKWORMS - The Hum
Aγγλική ψυχεδέλεια από το Leeds. Κι αυτούς τους πέτυχα σε ζωντανή εμφάνιση (στο άντρο του χιπστερά που λέγεται Rough Trade east) και μπορώ να πω ότι ήταν καλοί αλλά θα γίνουν καλύτεροι στο μέλλον. Είναι ακόμη στην ερασιτεχνική τους φάση και πάνε για να γίνουν επαγγελματίες σιγά σιγά...
12. LOLA COLT - Away From The Water
Από τα ελάχιστα νέα σχήματα της Αγγλίας που αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς οι Lola Colt και ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος!
13. THE JUAN MacLEAN - In A Dream
Μετά από πολύ καιρό μου άρεσε κι ένας δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής! Aμερικανός ο τύπος με πάνω από δέκα χρόνια στην πιάτσα και ηχογραφήσεις για την DFA.
14. GALLON DRUNK - The Soul Of The Hour
Δισκάρα, συγκροτηματάρα και συναυλιάρα στο 100 Club! Χαίρομαι που μπορούν και με συναρπάζουν ακόμη, μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους!
15. THE BIG UPS - Eighteen Hours Of Static
O πανκ δίσκος της χρονιάς! Κανείς δεν του έδωσε σημασία φυσικά...
16. LOWER - Seek Warmer Climes
Danish post punk album of the year!
17. THURSTON MOORE - The Best Day
Για αυτό δε στενοχωριέμαι που δεν κυκλοφορούν δίσκους οι Sonic Youth. Πέρυσι ήταν ο Lee Ranaldo και η Kim Gordon (Body/Head) που βγάλανε τις δισκάρες τους, φέτος ο Thurston Moore (αν και το δισκάκι του 2013 με τους Chelsea Light Moving δεν ήταν καθόλου μα καθόλου άσχημο!)
18. BLUES PILLS - Blues Pills
Καμμιά φορά μ' αρέσει να ακούω και λίγο hard rock με κάποιες heavy psych αναφορές! Έχει και φωνάρα η μωράρα!
19. ROYKSOPP - The Inevitable End
Ομολογώ ότι μου αρέσει να μισώ συγκροτήματα όπως οι Royksopp και μου τη δίνει αφάνταστα όταν δεν μπορώ να το κάνω...
20. COVES - Soft Friday
Να κι ένα καλό αγγλικό pop rock δισκάκι με σαφείς αναφορές στους beatniks και την κουλτούρα τους. Μέτριοι στο live τους παρόλα αυτά, αν και η κοπέλα που τραγουδάει είναι μια κούκλαρα!
2014: MY FAVOURITE SONGS
1. VIET CONG - Continental Shelf
Ο δίσκος τους δεν κυκλοφόρησε ακόμη. Ίσως να είναι ο πρώτος σπουδαίος του 2015!
2. OWEN PALLETT - Song For Five And Six
Αδιάφορο με άφησε ο δίσκος του, αλλά αυτό το τραγούδι είναι ένα όνειρο!
3. THE CORAL - The Curse Of Love pt.1
Για λίγο δεν ήταν μέσα στους καλύερους της χρονιάς ο δίσκος των Coral...
4. INTERPOL - My Desire
Mέτριος δίσκος με μερικά καλούτσικα και ένα πολύ καλό τραγούδι από τους Interpol.
5. MANIC STREET PREACHERS - Dreaming a City (Hughesovka)
Το rock instrumental της χρονιάς!
6. THE VERONICAS - You Ruin Me
Ίσως το μοναδικό pop τραγούδι που τραγούδησα φέτος...
7. ΟUGHT - Today, More Than Any Other Day
Πολύ καλό δισκάκι, παραλίγο κι αυτό στα καλύτερα του 2014!
8. CYMBALS EAT GUITARS - Warning
Eίναι από τη Νέα Υόρκη κι έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρεις δίσκους...
9. ICEAGE - The Lord's Favorite
Δε μου άρεσε το δισκάκι τους όσο τα δύο προηγούμενα, αλλά αυτό είναι τραγουδάρα!
10. LA DISPUTE - Hudsonville MI 1956
Aμερικανοί κι αυτοί, κι αν ο δίσκος τους δεν είχε μερικά 'γεμίσματα' θα ήταν κι αυτός ένας από τους αγαπημένους μου για τη χρονιά που πέρασε!
11. DREAM POLICE - Pouring Rain
Kαμμία σχέση με το άλμπουμ των Cheap Trick, καμμία σχέση με το νορβηγικό hard rock συγκρότημα, καμμία σχέση με κανέναν, ίσως μόνο με το post punk των early '80's...
12. PULLED APART BY HORSES - Hot Squash
Nα κι ένα αγγλικό συγκρότημα που δεν έχει κλαψιάρη τραγουδιστή. Δυνατό, γρήγορο alternative rock από το Leeds.
13. THE STRUTS - Roll Up
Πάνω κάτω τα ίδια που γράφω για τους Pulled Apart By Horses ισχύουν και για τους Struts, αλλά αυτοί είναι λίγο πιό pop, εκτός απ' αυτό το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο τους.
14. TY SEGALL - Feel
Χίπστερ είδωλο ο τύπος αλλά γράφει και μερικά ωραία τραγούδια αν μη τι άλλο...
15. XYLOURIS WHITE - Old School Sousta
Η συνεργασία της χρονιάς: Ψαραντώνης και Dirty Three!
16. BAND OF SKULLS - Cold Sweat
Πολύ γνωστοί κι επιτυχημένοι στην Αγγλία, άγνωστοι εκτός. Καλός ο δίσκος τους, αλλά αυτό το τραγούδι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα!
17. BLONDE REDHEAD - Mind To Be Had
Πολύ μέτριος δίσκος ο φετεινός τους. Υπάρχει όμως αυτή η τραγουδάρα και σώζει την παρτίδα. Πήγα η κάλτσα να τους δω να παίζουν στο Rough Trade και είχα και κούτρα και ακυρώθηκε...
18. MAXIMO PARK - Leave This Island
Μια χαζομαρίτσα ο δίσκος τους με ένα πολύ όμορφο τραγούδι όμως...
19. THE TWILIGHT SAD - I Could Give You All That You Don't Want
Πάνε οι παλιές καλές εποχές που η Σκωτία έβγαζε συγκροτηματάρες. Τώρα πιά ελάχιστα πράγματα. Ευτυχώς οι Twilight Sad βγάζουν που και που και κανένα καλό τραγουδάκι.
20. PRINCIPE VALIENTE - She Never Returned
Για τους απανταχού σκοταδόψυχους!
Για το τέλος, να αναφέρω και μερικούς δίσκους που αξίζει να θυμόμαστε από αυτή τη χρονιά. Το κατάμαυρο 'Black Metal' του Dean Blunt (μόνο εγώ πήρα χαμπάρι ότι σαμπλάρει το 'This Big Hush' των Shriekback;), το πολύ καλό album των Have A Nice Day ('The Unnatural World'), το ηλιόλουστο υπέροχο δισκάκι των Temples ('Sun Structures') που το είχα στα καλύτερα του 2013 γιατί το είχα ακούσει πριν κυκλοφορήσει, το πολύ ενδιαφέρον 'Total Strife Forever' του γείτονα μου East India Youth (ονομάζεται έτσι από τον σταθμό DLR East India Quay που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι που μένω). την Angel Olsen, που αν το 'Burn Your Fire For No Witness' δεν είχε παραπάνω singer/songwriter μπαλάντες που μπορώ να αντέξω θα ήταν από τα καλύτερα της χρονιάς, το συμπαθητικό αλλά απροκάλυπτα mainstream 'Turn Blue' των Black Keys, την αγγλική απάντηση στους White Stripes που ονομάζονται Royal Blood ('Royal Blood' και ο δίσκος τους, Νο.1 στην Αγγλία). τον πάντα αξιόλογο Mark Lanegan στο 'Phantom Radio', τους συμπαθητικούς Allah-Las και το 'Worship The Sun', τους Dry The River στο αρκετά καλό 'Alarms In The Heart', τους Afghan Whigs που επέστρεψαν με αξιοπρέπεια στο 'Do To The Beast', τους Εinsturzende Neubauten που δεν απογοήτευσαν (αλλά ούτε ενθουσίασαν) στο 'Lament', τον πολυτάλαντο Marc Almond ('The Tyburn Tree' μαζί με τον John Harle), το απρόσμενα καλό 'Big Music' των Simple Minds, το καλούτσικο του Johnny Marr ('Playland', πολύ καλύτερο απ' αυτό του Μoz), τους αυστραλούς ψυχεδελάδες Blank Realm ('Grassed Inn'), τον Luke Haines στο δίσκο αφιέρωμα 'New York In The '70's', τον συμπαθητικό καινούργιο των TV On The Radio και τον πολύ καλό δίσκο του Ariel Pink ('pom pom').
Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι, να είναι δημιουργικό και ευχάριστο το 2015!
Όπως κάθε χρόνο, από την έναρξη του ιστολόγιου, έτσι και τώρα, θα ασχοληθώ γράφοντας μερικές γραμμές για τους μουσικούς που μας εγκατέλειψαν μέσα στο έτος 2014, τους δίσκους που μου άρεσαν και κυκλοφόρησαν κατά τη διάρκεια του έτους αλλά και τους δίσκους που πιστεύω ότι υπερεκτιμήθηκαν από (ποιούς άλλους) τους μουσικοκριτικούς. Δεν θα ασχοληθώ καθόλου με τις επιλογές των περιοδικών NME και Rolling Stone γιατί το πρώτο είναι πλέον κάτι σαν το γραφείου τύπου των Arctic Monkeys και του Damon Albarn και το δεύτερο προσπαθεί να μας πείσει ότι ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς είναι αυτός της teenager βλάχας Taylor Swift.
Το ίδιο και ο Γιάννης Πετρίδης, που στις επιλογές του για τα καλύτερα της χρονιάς, μας είπε ότι η Taylor Swift και η Sia είναι ότι καλύτερο υπήρξε φέτος στη μουσική. Προφανώς για να κάνει τη διαφορά, να ξεχωρίσει με το δικό του τρόπο, μιας που η μπάλα έχει χαθεί από τις χιλιάδες κυκλοφορίες δίσκων που είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις. Ο κ.Πετρίδης, λοιπόν, έμεινε να παρακολουθεί τα chart (σχεδόν απoκλειστικά) και για να δικαιολογήσει το γεγονός ότι δεν μπορεί να ακολουθήσει την εποχή, προσπαθεί να μας πείσει ότι όσοι δεν ακούνε Rihanna, Βeyonce και διάφορες τέτοιες ελαφρολαικές μπούρδες, το κάνουν γιατί θέλουν να φανούν διαφορετικοί (και καλά, ψαγμένοι...). Ο ίδιος άνθρωπος που, 35 χρόνια πριν, μας έμαθε να ακούμε Tuxedomoon και John Zorn, τώρα μας κατηγορεί ότι το 'παίζουμε' ψαγμένοι. Σημεία των καιρών ή τα χρόνια που έχει στην πλάτη του (είναι αρκετά περισσότερα από τα δικά μας) δεν του αφήνουν περιθώρια για κινήσεις και ελιγμούς;...
Στο βιβλίο των ηρώων (όχι του τρόμου, αλλά του πενταγράμμου), το 2014 έγραψαν το όνομά τους αρκετοί μουσικοί λόγω της αποχώρησής τους απ' αυτό τον κόσμο. Πρόσφατα ο πολύ δημοφιλής Joe Cocker, ένας άγγλος τραγουδιστής που πούλησε εκατομμύρια δίσκους διασκευάζοντας τραγούδια άλλων καλλιτεχνών με 'όπλο' τη βραχνή (για πολλούς αισθαντική) φωνή του. Ήταν 70 ετών. Τόσο ήταν και ο Bobby Keys, που έπαιζε σαξόφωνο για τους Rolling Stones πάνω από 40 χρόνια! Ο Jack Bruce των θρυλικών Cream ήταν 71 όταν μας άφησε τον Οκτώβρη. Τόσο ήταν και ο Dick Wagner, κιθαρίστας των Alice Cooper και Lou Reed και συνθέτης επιτυχιών των Aerosmith και Kiss. Περίπου στην ίδια ηλικία (69 ετών) έφυγε από τη ζωή και ο Ian McLagan, μέλος των Small Faces και Faces. O 'τεράστιος' Bobby Womack ήταν κι αυτός της 'σειράς' τους, 70 ετών όταν έφυγε από τη ζωή το καλοκαίρι. Στα 78 του άφησε τον κόσμο μας και ο Jimmy Ruffin που έγινε γνωστός με το τραγούδι 'What Becomes Of The Broken Hearted?' μέσω της εταιρίας δίσκων Motown. Mεγάλη απώλεια και ο Phil Everly, των μοναδικών Everly Brothers.
Πολύ νεότερος, μόλις 48 ετών ήταν ο Wayne Static, ο άνθρωπος που δημιούργησε το συγκρότημα Static-X, ιδιαίτερα γνωστό όνομα στους φίλους της metal μουσικής. Ένα χρόνο μεγαλύτερος ήταν ο Robert Young, ιδρυτικό μέλος των Primal Scream. Νέος ήταν και ο Mark Bell των LFO, που χάθηκε τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη. Ακόμη μικρότερος, δυστυχώς, ήταν ο Shane Gibson των Korn.
Θα θυμόμαστε επίσης, τον Paul Revere, που με το συγκρότημά του, τους Raiders γνώρισε επιτυχία στη δεκαετία του '60 (κυριώς με το 'Indian Reservation'), τον Tommy Ramone (ακόμη ένας Ramone που μας αποχαιρέτησε), τον θρύλο της ηλεκτρικής κιθάρας Johnny Winter, τον 'godfather of house music' Frankie Knuckles, που είχα την τύχη να συναντήσω το 1998 στη Θεσσαλονίκη, τον flamengo (και όχι μόνο) κιθαρίστα Paco De Lucia, τον Bob Casale των Devo (υπάρχει άρθρο γι αυτόν στο ιστολόγιο), τον folk τραγουδιστή και συνθέτη Pete Seeger, τον drummer των Stooges, Scott Asheton, τον jazz κιθαριστα Ronny Jordan, τον Bernd Noske των Birth Control, τον Martin Naish (Zounds, Alternative TV), τον Dave Gregg των D.O.A., τον Ed Gagliardi που έπαιξε μπάσο στους Foreigner, τον συνθέτη Gerry Goffin, τους κορυφαίους της jazz, Horace Silver (ακούστε έστω το 'Song For My Father' αν δεν το γνωρίζετε), Joe Sample (ήταν και στους Jazz Crusaders) και Charlie Haden (Liberation Music Orchestra, πατέρας του τύπου απ' τους Spain).
Ο κατάλογος συνεχίζεται με τον Jimi Jamison των Survivor, τον γνωστό reggae μουσικό John Holt ('The Tide Is High' με τους Paragons η μεγάλη του επιτυχία που διασκευάστηκε απ' τους Blondie). τον πολύ επιτυχημένο τη δεκαετία του '70, Alvin Stardust, τον Acker Bilk που έκανε μεγάλη καριέρα τη δεκαετία του '50 και του '60 (ακούστε το 'Stranger On The Shore'), τον Gary McMillan των Standells, τον συμπαθή Big Bank Hank των Sugarhill Gang, τον Clive Palmer των Incredible String Band και, φυσικά, τον Nick Talbot, τον άνθρωπο που βρισκόταν πίσω απ' το όνομα Gravenhurst.
Tέλος, μια ειδική μνεία για τον πολύ σπουδαίο, αλλά άγνωστο μουσικό από τον Καναδά, τον Nash The Slash (Jeff Plewman). Όσοι τον γνώρισαν, θα τον θυμούνται για το ηλεκτρικό βιολί που έπαιζε στις αρχές της δεκαετίας του '80 και την extreme εμφάνισή του με ημίψηλο καπέλο, στρόγγυλα γυαλία και γάζες που κάλυπταν το πρόσωπό του. Ήταν μέλος των FM πριν ξεκινήσει την solo καριέρα του.
2014: THE MOST OVERRATED RECORDS
1. THE WAR ON DRUGS - Lost In The Dream
Κάθε λίστα που 'σέβεται τον εαυτό της', επιβάλλεται φέτος να έχει στα καλύτερα της χρονιάς την χιπστεριά που ονομάζεται The War On Drugs. Αν έχεις αγοράσει αυτό το δίσκο και δεν έχεις μούσια, ή πούλησε το δίσκο ή άφησε μούσια γρήγορα!
2. FUTURE ISLANDS - Singles
Το απόλυτο hype της χρονιάς από την 4AD! Το 'Seasons (Waiting On You)' δεν είναι άσχημο, αλλά ο υπόλοιπος δίσκος είναι. Τους πέτυχα σε ζωντανή τους εμφάνιση το καλοκαίρι στο φεστιβάλ Field Day και ήταν τόσο 'καλοί' που διέκοψαν την εμφάνισή τους τρεις φορές (η μία φορά περίπου 20 λεπτά...).
3. ST. VINCENT - St. Vincent
Η βίβλος του μουσικόφιλου που ακολουθεί πιστά τις 'οδηγίες' των Mojo, Uncut και Guardian. Δε βρίσκω κανένα λόγο να ξανακούσω αυτό το μονότονο, άχρωμο πράγμα.
4. FLYING LOTUS - You're Dead!
Απ' όλα έχει το πανέρι, απλώνεις χέρι και αρπάς... Λίγο jazz, λίγο indie, λίγο electronica, πολύ hip-hop, πολύ τρεντίλα (Warp η εταιρία βλέπεις...). Μετά τον Kanye West, ακόμη μια απόδειξη ότι δεν υπάρχει καλό hip-hop και λέτε εσείς ότι θέλετε, δεν ψήνομαι.
5. CARIBOU - Our Love
Το χειρότερο απ' αυτά που έχει κάνει μέχρι σήμερα, αφού συν όλα τα υπόλοιπα, περιέχει και στοιχεία R&B και hip-hop. Ναι, ναι, δεν μου αρέσει ο κύριος, δεν είμαι σοβαρός άνθρωπος, ούτε 'ξέρω ν' ακούω μουσική'.
6. KING CREOSOTE - From Scotland With Love
Μπορεί και να είχα πεθάνει απ' τη βαρεμάρα αν δεν είχα σταματήσει την ακρόαση την πρώτη φορά. Τη δεύτερη ήμουν προετοιμασμένος. Έφτιαξα έναν καφέ-βόμβα και άνοιξα και την πόρτα να μπαίνει κρύο! Πάλι όμως δεν έφτασα στο τέλος του δίσκου...
7. SHARON VAN ETTEN - Are We There
Ισχύουν τα ίδια όπως και για το Νο.1, όπου War On Drugs απλά βάζεις Sharon Van Etten.
8. SHABAZZ PALACES - Lese Majesty
Aν αυτό είναι το καλύτερο και το πιo 'προχωρημένο' που μπορεί να φτάσει το hip-hop, καλύτερα να ακούσω Pitbull και Flo Rida!
9. FKA TWIGS - LP1
H κοπελίτσα χορεύτρια της Kylie Minogue ήταν, είχε κάποιους γνωστούς σε καλές θέσεις στη μουσική βιομηχανία κι αφού δεν είχε το midas touch να γράψει τραγουδάκια που θα γίνουν επιτυχία, προώθησε τον εαυτό της σαν τη νέα 'εναλλακτική' πρόταση. Γελάω.
10. DAMON ALBARN - Everyday Robots
Μαλάκας ήταν πάντα, ψωνάρα του κερατά ανέκαθεν (δεν ξεχνάω τους Blur στην Αθήνα, το υπεροπτικό σου υφάκι και τη σνομπ στάση σου κύριε Albarn), αλλά ένα ταλέντο να γράφει ποπ τραγουδάκια το είχε. Τι τα θες τώρα να τη δεις 'τροβαδούρος' και τα τοιαύτα; Απ' τους χειρότερους δίσκους της τελευταίας δεκαετίας.
11. MORRISSEY - World Peace Is None Of Your Business
Άντε κι εσύ γέρασες κι ακόμη τα ίδια μας λες. Δε βαρέθηκες; Γράψε κανένα βιβλίο ακόμη καλύτερα και άσε τους δίσκους.
12. YOUNG FATHERS - Dead
Το Μercury Prize τελικά το δίνουν στους δίσκους που κόστισαν πολλά λεφτά και δεν πούλησαν τίποτα. Δώσε κει στα παιδιά ένα βραβείο να βάλουν ένα αυτοκόλλητο στο δισκάκι τους μπας και βγουν τα έξοδα για την εταιρία... Μη γελάτε, ψαρώνουν οι άγγλοι. Ο δίσκος άρχισε να πουλάει καλά μετά το βραβείο. Σε δισκάδικο δουλεύω, τα βλέπω να συμβαίνουν.
13. GOAT - Commune
Δισκάρα ήταν το 'World Music', αλλά ποιός σας είπε ότι θέλω να το ξαναέχω με άλλους τίτλους και λίγο διαφορετικό εξώφυλλο;
14. ADULT JAZZ - Gist Is
Παπαριά ολκής. Indie pop με κάποια στοιχεία jazz που δεν κολλάνε μεταξύ τους ούτε με UHU.
15. PIXIES - Indie Cindy
Η επιστροφή των Pixies με τη μεγαλύτερη μπούρδα της ιστορίας τους. Δε με χαλάει που βγάζουν φράγκα τώρα στα γεράματα, καλά κάνουν, μαγκιά τους, αλλά εντάξει, τι τους θες τους δίσκους, αφού τα βγάζεις απ' τις συναυλίες;
16. U2 - Songs Of Innocence
Ούτε για το iPhone δεν είναι...
17. REAL ESTATE - Atlas
Tο ίδιο τραγούδι δέκα φορές. Μόνο αν είσαι κολλημένος με το indie (γελάει ο κόσμος με τον όρο indie...) μπορεί να πεις ότι αυτός είναι καλός δίσκος!
18. WILD BEASTS - Present Tense
Pop είναι αλλά επειδή δεν επρόκειτο να σταθεί στα charts, το βάφτισαν indie pop για να το αγοράσουν αυτοί που θέλουν να λένε ότι ακούνε indie pop αλλά στην πραγματικότητα ακούνε pop. Διαβάζεται κι ανάποδα το σχόλιο...
19. JACK WHITE - Lazaretto
Εσύ ρε αγόρι μου δε βαρέθηκες να παίζεις το ίδιο πράγμα τόσα χρόνια; Νέοι είμασταν και γεράσαμε!
20. BECK - Morning Phase
Αξιοθρήνητος θρήνος για ανοργασμικές και ανέραστους. Γενικά ωραίος ο Μπεκ αλλά κουραστικός κάποιες φορές.
21. THOM YORKE - Tomorrow's Modern Boxes
Το μεγαλύτερο παπαρολόγημα της χρονιάς. Μπράβο Θωμά, ξεπέρασες τις προσδοκίες που είχα για σένα!
22. PAOLO NUTINI - Caustic Love
Ποπ για κυρίες 40-50 ετών με περιτύλιγμα 'εντεχνίλας'.
23. LYKKE LI - I Never Learn
Τα ίδια με το παραπάνω δισκάκι, αλλά αυτό μπορεί να ακουστεί κι από κυρίους 35 και άνω!
24. LANA DEL REY - Ultraviolence
Κάποιος να την κάνει ηθοποιό (adult industry κατά προτίμηση) να ησυχάσουμε!
25. KINDNESS - Otherness
Χιπστεροκατάσταση Hoxton και γύρω περιοχών...
Ιδιαίτερη αναφορά και βραβείο για το χειρότερο τραγούδι της χρονιάς στον μοναδικά ελεεινό PHARRELL WILLIAMS και το εμετικό του 'Happy'. Πάμε λοιπόν μετά τα κραξίδια μου, στη λίστα με τους δίσκους και τα τραγούδια που μου άρεσαν. Κράξτε κι εσείς ελεύθερα...
2014: MY FAVOURITE ALBUMS
1. SWANS - To Be Kind
Πίστεψα ότι μετά το 'The Seer', ο Michael Gira είχε κάνει τον κύκλο του κι ότι έδωσε ότι ήταν να δώσει. Δεν τον πίστευα όταν τον άκουσα πρώτη φορά αυτό το δίσκο. Ο καλύτερος δίσκος της δεκαετίας μέχρι τώρα.
2. LORELLE MEETS THE OBSOLETE - Chambers
Ψυχεδέλεια από το Μεξικό. Μόνο το 'What's Holding You' να είχε ο δίσκος, έφτανε για να μπει στα καλύτερα του 2014!
3. EAGULLS - Eagulls
British post punk album of the year! Θέλουν βελτίωση στα live τους πάντως...
4. THE AMAZING SNAKEHEADS - Amphetamine Ballads
Αντίθετα, οι Amazing Snakeheads είναι καταπληκτικοί στη σκηνή αλλά και στο δίσκο τους! Ρομάντζο και άγριο sex μαζί...
5. SCOTT WALKER & SUNN O))) - Soused
Πόσο χαίρομαι που αρκετοί χαρακτήρισαν αυτή τη δισκάρα σαν έναν απ' τους χειρότερους της χρονιάς! (ένας εξ' αυτών και ο Γιάννης 'Taylor Swift' Πετρίδης).
6. TOTAL CONTROL - Typical System
Australian post punk album of the year!
7. THE WYTCHES - Annabel Dream Reader
Eχουν βάση το Brighton, αλλά το psych surf που παίζουν δε σου θυμίζει με τίποτα βρετανικό συγκρότημα. Κι αυτό, έτσι όπως έχουν καταντήσει να ακούγονται τα αγγλικά groups, δεν είναι καθόλου κακό!
8. KING GIZZARD & THE LIZARD WIZARD - I'm In Your Mind Fuzz
Aυστραλία ξανά! Πάνω που είχα αρχίσει να χάνω την πίστη μου στους down under μουσικούς τα τελευταία χρόνια!
9. SEPTEMBER GIRLS - Cursing The Sea
Από το Δουβλίνο τα κορίτσια, παίζουν indie dream pop και σαν το 'Ships' τραγούδι φέτος, άλλο συγκρότημα δεν έβγαλε. Ήταν αρκετά καλές και στη συναυλία που τις είδα.
10. LA FEMME - Psycho Tropical Berlin
Κυκλοφόρησε λίγο πριν φύγει το 2013 και δεν το πήρα χαμπάρι όταν έπρεπε γιατί είμαι ένας άχρηστος και ζω πίσω απ' το χρόνο και και και... Δισκάρα από γκρουπάρα γαλλική που κι αυτήν την είδα live και ήταν κι από τα καλύτερα που έχω δει!
11. HOOKWORMS - The Hum
Aγγλική ψυχεδέλεια από το Leeds. Κι αυτούς τους πέτυχα σε ζωντανή εμφάνιση (στο άντρο του χιπστερά που λέγεται Rough Trade east) και μπορώ να πω ότι ήταν καλοί αλλά θα γίνουν καλύτεροι στο μέλλον. Είναι ακόμη στην ερασιτεχνική τους φάση και πάνε για να γίνουν επαγγελματίες σιγά σιγά...
12. LOLA COLT - Away From The Water
Από τα ελάχιστα νέα σχήματα της Αγγλίας που αξίζει ν' ασχοληθεί κανείς οι Lola Colt και ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος!
13. THE JUAN MacLEAN - In A Dream
Μετά από πολύ καιρό μου άρεσε κι ένας δίσκος ηλεκτρονικής μουσικής! Aμερικανός ο τύπος με πάνω από δέκα χρόνια στην πιάτσα και ηχογραφήσεις για την DFA.
14. GALLON DRUNK - The Soul Of The Hour
Δισκάρα, συγκροτηματάρα και συναυλιάρα στο 100 Club! Χαίρομαι που μπορούν και με συναρπάζουν ακόμη, μετά από τόσα χρόνια και τόσους δίσκους!
15. THE BIG UPS - Eighteen Hours Of Static
O πανκ δίσκος της χρονιάς! Κανείς δεν του έδωσε σημασία φυσικά...
16. LOWER - Seek Warmer Climes
Danish post punk album of the year!
17. THURSTON MOORE - The Best Day
Για αυτό δε στενοχωριέμαι που δεν κυκλοφορούν δίσκους οι Sonic Youth. Πέρυσι ήταν ο Lee Ranaldo και η Kim Gordon (Body/Head) που βγάλανε τις δισκάρες τους, φέτος ο Thurston Moore (αν και το δισκάκι του 2013 με τους Chelsea Light Moving δεν ήταν καθόλου μα καθόλου άσχημο!)
18. BLUES PILLS - Blues Pills
Καμμιά φορά μ' αρέσει να ακούω και λίγο hard rock με κάποιες heavy psych αναφορές! Έχει και φωνάρα η μωράρα!
19. ROYKSOPP - The Inevitable End
Ομολογώ ότι μου αρέσει να μισώ συγκροτήματα όπως οι Royksopp και μου τη δίνει αφάνταστα όταν δεν μπορώ να το κάνω...
20. COVES - Soft Friday
Να κι ένα καλό αγγλικό pop rock δισκάκι με σαφείς αναφορές στους beatniks και την κουλτούρα τους. Μέτριοι στο live τους παρόλα αυτά, αν και η κοπέλα που τραγουδάει είναι μια κούκλαρα!
2014: MY FAVOURITE SONGS
1. VIET CONG - Continental Shelf
Ο δίσκος τους δεν κυκλοφόρησε ακόμη. Ίσως να είναι ο πρώτος σπουδαίος του 2015!
2. OWEN PALLETT - Song For Five And Six
Αδιάφορο με άφησε ο δίσκος του, αλλά αυτό το τραγούδι είναι ένα όνειρο!
3. THE CORAL - The Curse Of Love pt.1
Για λίγο δεν ήταν μέσα στους καλύερους της χρονιάς ο δίσκος των Coral...
4. INTERPOL - My Desire
Mέτριος δίσκος με μερικά καλούτσικα και ένα πολύ καλό τραγούδι από τους Interpol.
5. MANIC STREET PREACHERS - Dreaming a City (Hughesovka)
Το rock instrumental της χρονιάς!
6. THE VERONICAS - You Ruin Me
Ίσως το μοναδικό pop τραγούδι που τραγούδησα φέτος...
7. ΟUGHT - Today, More Than Any Other Day
Πολύ καλό δισκάκι, παραλίγο κι αυτό στα καλύτερα του 2014!
8. CYMBALS EAT GUITARS - Warning
Eίναι από τη Νέα Υόρκη κι έχουν ήδη κυκλοφορήσει τρεις δίσκους...
9. ICEAGE - The Lord's Favorite
Δε μου άρεσε το δισκάκι τους όσο τα δύο προηγούμενα, αλλά αυτό είναι τραγουδάρα!
10. LA DISPUTE - Hudsonville MI 1956
Aμερικανοί κι αυτοί, κι αν ο δίσκος τους δεν είχε μερικά 'γεμίσματα' θα ήταν κι αυτός ένας από τους αγαπημένους μου για τη χρονιά που πέρασε!
11. DREAM POLICE - Pouring Rain
Kαμμία σχέση με το άλμπουμ των Cheap Trick, καμμία σχέση με το νορβηγικό hard rock συγκρότημα, καμμία σχέση με κανέναν, ίσως μόνο με το post punk των early '80's...
12. PULLED APART BY HORSES - Hot Squash
Nα κι ένα αγγλικό συγκρότημα που δεν έχει κλαψιάρη τραγουδιστή. Δυνατό, γρήγορο alternative rock από το Leeds.
13. THE STRUTS - Roll Up
Πάνω κάτω τα ίδια που γράφω για τους Pulled Apart By Horses ισχύουν και για τους Struts, αλλά αυτοί είναι λίγο πιό pop, εκτός απ' αυτό το τραγούδι που ανοίγει το δίσκο τους.
14. TY SEGALL - Feel
Χίπστερ είδωλο ο τύπος αλλά γράφει και μερικά ωραία τραγούδια αν μη τι άλλο...
15. XYLOURIS WHITE - Old School Sousta
Η συνεργασία της χρονιάς: Ψαραντώνης και Dirty Three!
16. BAND OF SKULLS - Cold Sweat
Πολύ γνωστοί κι επιτυχημένοι στην Αγγλία, άγνωστοι εκτός. Καλός ο δίσκος τους, αλλά αυτό το τραγούδι ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα!
17. BLONDE REDHEAD - Mind To Be Had
Πολύ μέτριος δίσκος ο φετεινός τους. Υπάρχει όμως αυτή η τραγουδάρα και σώζει την παρτίδα. Πήγα η κάλτσα να τους δω να παίζουν στο Rough Trade και είχα και κούτρα και ακυρώθηκε...
18. MAXIMO PARK - Leave This Island
Μια χαζομαρίτσα ο δίσκος τους με ένα πολύ όμορφο τραγούδι όμως...
19. THE TWILIGHT SAD - I Could Give You All That You Don't Want
Πάνε οι παλιές καλές εποχές που η Σκωτία έβγαζε συγκροτηματάρες. Τώρα πιά ελάχιστα πράγματα. Ευτυχώς οι Twilight Sad βγάζουν που και που και κανένα καλό τραγουδάκι.
20. PRINCIPE VALIENTE - She Never Returned
Για τους απανταχού σκοταδόψυχους!
Για το τέλος, να αναφέρω και μερικούς δίσκους που αξίζει να θυμόμαστε από αυτή τη χρονιά. Το κατάμαυρο 'Black Metal' του Dean Blunt (μόνο εγώ πήρα χαμπάρι ότι σαμπλάρει το 'This Big Hush' των Shriekback;), το πολύ καλό album των Have A Nice Day ('The Unnatural World'), το ηλιόλουστο υπέροχο δισκάκι των Temples ('Sun Structures') που το είχα στα καλύτερα του 2013 γιατί το είχα ακούσει πριν κυκλοφορήσει, το πολύ ενδιαφέρον 'Total Strife Forever' του γείτονα μου East India Youth (ονομάζεται έτσι από τον σταθμό DLR East India Quay που βρίσκεται πολύ κοντά στο σπίτι που μένω). την Angel Olsen, που αν το 'Burn Your Fire For No Witness' δεν είχε παραπάνω singer/songwriter μπαλάντες που μπορώ να αντέξω θα ήταν από τα καλύτερα της χρονιάς, το συμπαθητικό αλλά απροκάλυπτα mainstream 'Turn Blue' των Black Keys, την αγγλική απάντηση στους White Stripes που ονομάζονται Royal Blood ('Royal Blood' και ο δίσκος τους, Νο.1 στην Αγγλία). τον πάντα αξιόλογο Mark Lanegan στο 'Phantom Radio', τους συμπαθητικούς Allah-Las και το 'Worship The Sun', τους Dry The River στο αρκετά καλό 'Alarms In The Heart', τους Afghan Whigs που επέστρεψαν με αξιοπρέπεια στο 'Do To The Beast', τους Εinsturzende Neubauten που δεν απογοήτευσαν (αλλά ούτε ενθουσίασαν) στο 'Lament', τον πολυτάλαντο Marc Almond ('The Tyburn Tree' μαζί με τον John Harle), το απρόσμενα καλό 'Big Music' των Simple Minds, το καλούτσικο του Johnny Marr ('Playland', πολύ καλύτερο απ' αυτό του Μoz), τους αυστραλούς ψυχεδελάδες Blank Realm ('Grassed Inn'), τον Luke Haines στο δίσκο αφιέρωμα 'New York In The '70's', τον συμπαθητικό καινούργιο των TV On The Radio και τον πολύ καλό δίσκο του Ariel Pink ('pom pom').
Καλή χρονιά σε όλους εύχομαι, να είναι δημιουργικό και ευχάριστο το 2015!
