Πέρασε ξανά πολύς καιρός από την τελευταία ανάρτηση σ' αυτό το ιστολόγιο. Εξάλλου οι αναρτήσεις μέσα στο 2013 ήταν ελάχιστες. Δεν είχα χρόνο και καθαρό μυαλό για τέτοια πράγματα. Ούτε και τώρα έχω πολύ χρόνο, αλλά μια μικρή ανασκόπηση της χρονιάς που έφυγε επιβάλλεται! Μια χρονιά που έφερε πολλές και μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου. Μια χρονιά που ξεκίνησε με μια τεράστια απογοήτευση, την οποία ακολούθησαν απίστευτες αποφάσεις και πράξεις που θα με ακολουθούν για πάντα. Το 2014 με βρίσκει σε άλλη χώρα, σε νέο περιβάλλον και με νέα σχέδια και όνειρα. Εύχομαι για όλους το καλύτερο από καρδιάς και ελπίζω να με συγχωρέσετε γι' αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω για μερικούς από τους ήρωές σας...
Αναμφισβήτητα, η χειρότερη είδηση στο χώρο της μουσικής ήταν ο χαμός του Lou Reed. Ένας πολύ ιδιαίτερος, ξεχωριστός καλλιτέχνης, που με τους Velvet Underground καθιέρωσε την αισθητική της παρακμής και του περιθώριου και στην προσωπική του πορεία ήταν αρκετές φορές απρόβλεπτος και φρόντιζε οι κυκλοφορίες του να έχουν πολύ υψηλά στάνταρ.
Δυστυχώς, όμως, πέρα από τον Lou Reed, το 2013 έφυγαν από κοντά μας κι άλλοι σημαντικοί (ή και ασήμαντοι για κάποιους) μουσικοί. Πρόσφατα ο νεότατος Benjamin Curtis (Tripping Daisy, Secret Machines, School Of Seven Bells), ο πολωνός Wojciech Kilar (γνωστός από τη μουσική που έγραψε για τις ταινίες Briam Stoker's Dracula και The Pianist), o σπουδαίος jazz μουσικός Yousef Lateef και ο reggae τραγουδιστής Junior Murvin (γνωστός από το 'Police And Thieves' που διασκεύασαν οι Clash).
Δυστυχώς, όμως, πέρα από τον Lou Reed, το 2013 έφυγαν από κοντά μας κι άλλοι σημαντικοί (ή και ασήμαντοι για κάποιους) μουσικοί. Πρόσφατα ο νεότατος Benjamin Curtis (Tripping Daisy, Secret Machines, School Of Seven Bells), ο πολωνός Wojciech Kilar (γνωστός από τη μουσική που έγραψε για τις ταινίες Briam Stoker's Dracula και The Pianist), o σπουδαίος jazz μουσικός Yousef Lateef και ο reggae τραγουδιστής Junior Murvin (γνωστός από το 'Police And Thieves' που διασκεύασαν οι Clash).
Έφυγαν από κοντά μας επίσης, οι Richard Coughlan (drummer στους Caravan), o Sir John Taverner (ιδιαίτερα γνωστός συνθέτης κλασικής μουσικής), ο Chico Hamilton (jazz drummer), o Dick Dodd (μέλος των Standells και των Bel-Airs), o Philip Chevron (μέλος των Pogues και νωρίτερα των Radiators From Space), ο τραγουδιστής Noel Harrison ('The Windmills Of Your Mind'), ο Gypie Mayo (κιθαρίστας των Dr.Feelgood και πρώην Yardbirds), o Pete Haycock (κιθάρα στους Climax Blues Band), ο κιθαρίστας και συνθέτης Jackie Lomax, o Lindsay Cooper των Henry Cow και Comus.
Τέλος, θα θυμόμαστε τους Pat Fear (μέλος των White Flag), Jon Brookes (drummer των Charlatans), την πολύ επιτυχημένη κάποτε Eydie Gorme ('Blame It On The Bossa Nova'), τον μοναδικό κιθαρίστα και συνθέτη J.J.Cale, τον Alan Myers (drummer των Devo), τον Trevor Bolder (Uriah Heep), τον Ray Manzarek (όλοι ξέρουμε ποιός ήταν αυτός, νομίζω), τον Alan O' Day (ακούστε το 'Undercover Angel' κάποια στιγμή αν δεν το γνωρίζετε), τον Jeff Hanneman των Slayer, τον Richie Havens (τον ξέρουμε κι αυτόν όλοι μάλλον), την Chrissy Amphlett των Divinyls, τον Cordell Mosson των Funkadelic, των Chi Cheng των Deftones, τον Jason Molina των Songs: Ohia, τον Clive Burr των Iron Maiden, τον Peter Banks των Yes, τον τεράστιο Alvin Lee (Ten Years After), τον Dan Toler των Allman Brothers, τον Tony Sheridan (ήταν μαζί με τους Beatles στο ξεκίνημά τους), τον μεγάλο της jazz Donald Byrd, τον υπέροχο Reg Presley των Troggs, τον Leroy Bonner των Ohio Players και την τραγουδίστρια Patti Page (με μεγάλες επιτυχίες στη δεκαετία του '50).
Πάμε τώρα να δούμε και τι μας έδωσε το 2013 όσον αφορά τις κυκλοφορίες δίσκων. Αντίθετα με την ανασκόπηση του 2012, όπου σχολίασα κάποιες κυκλοφορίες από διάφορα μουσικά είδη μέσα σε παραγράφους, φέτος διάλεξα να χωρίσω τις κυκλοφορίες της χρονιάς σε λίστες. Οι απόψεις, το καταλαβαίνετε πιστεύω, είναι αποκλειστικά δικές μου και δέχομαι από οποιονδήποτε να έχει διαφορετική γνώμη και να με χλευάσει γι αυτά που γράφω και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη μουσική και το marketing γύρω από αυτήν. Εξάλλου, οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου είστε άνθρωποι που ασχολείστε με τη μουσική με παθιασμένο τρόπο. Κάποιοι είστε και επαγγελματίες του χώρου (DJ's, ραδιοφωνικοί παραγωγοί ή εκφωνητές, αρθρογράφοι, ιδιοκτήτες εταιριών δίσκων ή δισκοπωλείων κτλ), οπότε είναι φυσιολογικό να έχετε τις δικές σας απόψεις. Οι δικές μου όμως είναι αυτές...
ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ 2013 (από αυτούς που ψήφισαν μουσικά έντυπα και δισκοκριτικοί)
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
... γιατί αν κάποιος μας πει ότι ακούει Kool & The Gang και γουστάρει, τον αποκαλούμε 'τελειωμένο καρεκλά', 'απομεινάρι των 80's' και 'κάνγκουρα'. Το 'Get Lucky' όμως (που είναι σαν να ακούς Kool & The Gang, αλλά 'άκυρο' γιατί ήρθε είκοσι χρόνια αργότερα) είναι κομψοτέχνημα ε; Για γέλια ο δίσκος, ούτε καν για χαβαλέ...
2. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
... κάτι σαν είδωλο στην Ελλάδα εδώ και είκοσι (και βάλε) χρόνια ο Cave, που έχει να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο από το 1994. Τα ίδια και τα ίδια, με μερικές χιλιάδες τρίχες λιγότερες. Ιστορίες χιλιοειπωμένες, μουσικό χαλί το ίδιο κι απαράλλαχτο και νά'χαμε να λέγαμε. Η εμμονή μερικών στον Cave μου θυμίζει τις εποχές που 'κράζαμε' τους 'παλιοροκάδες' γιατί έχουν κολλήσει στους Deep Purple και τους Led Zeppelin και δεν πάνε 'μπροστά'!!! Οι ίδιοι που τους 'κράζαμε', είμαστε οι ίδιοι που ακούμε (και προσκυνάμε) τον Cave εδώ και είκοσι χρόνια...
3. BILL CALLAHAN - Dream River
... ή αλλιώς, 'ο μεγάλος ύπνος'... Πολύ ωραίο το 'Javelin Unlanding' αλλά εντάξει, παιδιά, για να ακούσεις αυτό το άλμπουμ ολόκληρο χρειάζεσαι αμφεταμίνες και κάποιον να σου ρίχνει χαστούκια λίγο πριν τελειώσει το κάθε τραγούδι για να ξυπνήσεις και ν΄ ακούσεις το επόμενο απ' την αρχή.
4. ΜAZZY STAR - Seasons Of Your Day
... ήταν που ήταν μανιοκαταθλιπτική χωρίς λόγο και αιτία η ομορφούλα, είχε τουλάχιστον την καλοσύνη να αποσυρθεί κάποια χρόνια και να σπαράζει (αν σπαράζει, γιατί εγώ νομίζω στα κανονικά της μια χαρά είναι, απλά το παίζει 'στενοχώρια') μονάχη της για τα αισθηματικά της θέματα. Έπρεπε να επιστρέψει μετά από τόσο καιρό, να μας θυμίσει ότι παρόλο που έγινε ολόκληρη γυναίκα, τα ψυχολογικά της τα έχει ακόμη; Άσε μας κουκλίτσα μου...
5. JAMES BLAKE - Overgrown
... ατελείωτη μίρλα, μονότονο εκνευριστικό ψιθύρισμα και μια 'έντεχνη' μελαγχολία που απευθύνεται σε πολύ 'ψαγμένο' ακροατήριο του alternative ηλεκτρονικού χώρου (αν υπάρχει κάτι τέτοιο). Ο λόγος που του δώσανε αυτού του παρλαπίπα Mercury Prize, απλός και κατανοητός. Η μουσική βιομηχανία της Αγγλίας έχει πάντα ανάγκη να παράγει και να προωθεί νέους 'διαφορετικούς' stars (οι pop stars πουλάνε και 'παράγονται' πιο εύκολα). Να δείτε που θα είναι και τι θα κάνει σε λίγα χρόνια αυτός ο τύπος. Και πόσα λεφτά θα έχει βγάλει (που ήδη έχει κονομήσει αρκετά)...
6. ΑTOMS FOR PEACE - Amok
... εντάξει, ένα τραγούδι μου άρεσε, δε λέω, αλλά ΑΥΤΟ το παπαρολόγημα στους δίσκους της χρονιάς ρε παιδιά; Είμαστε με τα καλά μας; Η κλάψα του Thom Yorke στα σόλο του πιo υποφερτή ήταν! Δεν είμαι κατά του πειραματισμού και του εναλλακτικού (ίσα ίσα) αλλά άλλο να σε βγάζει εκεί αυτό που κάνεις κι άλλο να κάνεις επιτηδευμένα κάτι για να βγεις εκεί. 'Ψαγμενιά' για το 'ψάξιμο' λέγεται αυτό...
7. VAMPIRE WEEKEND - Modern Vampires Of The City
... εδώ παραδίνομαι απλά... Αν σου αρέσει αυτή η φωνή και πιστεύεις ότι αυτός ο τύπος είναι τραγουδιστής και δε σε δουλεύει, και αν σου αρέσει αυτό το 'περίπου' indie pop/rock (που μόνο κάποιος που βαρέθηκε για μερικές ώρες την Beyonce και θέλει να ακούσει και 'καμμιά ροκιά' μπορεί να θεωρήσει rock) τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Το τέλος του λεγόμενου indie rock έχει έρθει...
8. KANYE WEST - Yeezus
... και ναι, τέτοιο πρήξιμο ότι κάποιος καλλιτέχνης είναι 'ποιοτικός' δεν έχω φάει ποτέ ξανά για κανέναν άλλον εκτός απ' αυτόν τον αστείο τύπο. Να το ξεκαθαρίσω (μήπως και υπάρξει κανείς και θέλει να το συζητήσουμε) μια και καλή: Αυτό το πράγμα δεν είναι μουσική! Είναι κάτι που μοιάζει με μουσική. Εντάξει; Και, ναι... Δεν μου αρέσει το hip-hop και δεν με πείθετε ούτε με καλάσνικοφ, μετά από τόσα και τόσα 'ποιοτικά' hip-hop δισκάκια που έχω ακούσει.
9. THE NATIONAL - Trouble Will Find Me
... όπου ο hipster, παρέα με τον 'ψαγμένο' alternative μουσικόφιλο, με τις ευλογίες του Mojo και του Uncut, βρήκανε το κοινό τους σημείο... Τουτέστιν, ένα άνευρο, βαρετό και κλαψιάρικο συγκρότημα στον χειρότερο δίσκο που έβγαλε ποτέ... Δεν κατάφερα να τον ακούσω τρίτη φορά, συγνώμη (και μη μου πει κανείς ότι θέλει ακούσματα ο δίσκος... δεν μπορώ να κάνω τον ήρωα σ' αυτή την ηλικία...)
10. BOARDS OF CANADA - Tomorrow's Harvest
... Vangelis δεν ακούμε (που είναι και μουσικαράς κι έχει βγάλει και μερικούς καλούς δίσκους) γιατί είναι 'ανεύρος μωρέ' και γράφει 'μουσική για ασανσέρ', αλλά αυτό μας αρέσει... Είναι 'προχωρημένη ηλεκτρονική μουσική' βλέπεις... Ε ρε Θεέ...
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ 2013
1. THE BLACK ANGELS - Indigo Meadow
Κρίμα γιατί μου άρεσαν στο ξεκίνημά τους και μέχρι ενός σημείου. Ο πρόσφατος δίσκος τους είναι ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Καμία έκπληξη, τίποτα καινούργιο. Ψυχεδέλεια για την ψυχεδέλεια, επειδή είμαστε ψυχεδελικοί...
2. WOODEN SHJIPS - Back To Land
Τα ίδια ισχύουν και για τους Wooden Shjips που μου αρέσουν, αλλά ο δικός τους δίσκος είναι πολύ χειρότερος κι απ' αυτόν των Black Angels. Αδιάφορες συνθέσεις, πιο pop και συμβατικές απ' ότι με είχαν συνηθίσει, τον βαρέθηκα τον δίσκο στο τρίτο άκουσμα.
3. NEW MODEL ARMY - Between Dog And Wolf
Κατανοώ την ανάγκη τους να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχουν ξανακάνει, να ξεφύγουν βρε αδελφέ από τα στερεότυπα του punk rock, αλλά από το punk στους Pink Floyd δεν πας έτσι κατευθείαν, να με συγχωρείτε...
4. MY BLOODY VALENTIBE - mbv
Γιατί έπρεπε να βγάλει δίσκο τώρα ο τύπος, ειλικρινά δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Κι εντάξει, δικαίωμα του, δε λέω, ποιός είμαι εγώ που θα του πει πότε και αν θα βγάλει δίσκο. Δικαίωμά μου όμως να μη μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου...
5. ARCADE FIRE - Reflektor
Πολύ καλό το τραγούδι του τίτλου, αλλά ο υπόλοιπος δίσκος είναι για το ανάθεμα. Με το ζόρι να μου άρεσε ένα ακόμη τραγούδι. Κι ούτε καν θυμάμαι ποιό είναι. Πέρασαν σε άλλο ακροατήριο με το 'Reflektor' τα παιδιά και ίσως και αυτό να ήθελαν. Τους μεγάλους συναυλιακούς χώρους, την υπερ-διαφήμιση και τη γκλαμουριά, αλλά εγώ τους προτιμούσα όπως ήταν πριν. Πειράζει;
6. ARCTIC MONKEYS - AM
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες απ' αυτούς μετά από το μέτριο 'Suck It And See' αλλά, ναι, περίμενα κάτι καλύτερο απ' αυτή την αστεία soap rock μουσική που έφτιαξαν για τον πρόσφατο δίσκο τους. Μεγάλη επιτυχία κι αυτοί πάντως. Όλο το Λονδίνο γεμάτο με το εξώφυλλο του δίσκου τους είναι...
7. MANIC STREET PREACHERS - Rewind The Film
Προσωπική αδυναμία ήταν κι αυτοί, γι' αυτό τους έβαλα σ' αυτή τη λίστα. Επειδή είχα την ελπίδα για κάτι καλό. Αλλά μάταια τελικά. Έχει δύο καλά τραγούδια ο δίσκος, αλλά δε σώζεται η παρτίδα (και η πατρίδα...)
8. PEARL JAM - Lightning Bolt
Καλή η Merenda αλλά πρόσφατα ανακάλυψα το Cadbury και την ξέχασα. Κι όταν την ξαναδοκίμασα δεν μου άρεσε τόσο πια. Και οι Pearl Jam είναι καλοί όσο θέλεις να ακούς αυτό που έμαθες απ' αυτούς. Όταν δοκιμάσεις κάτι άλλο και σου αρέσει πιο πολύ, δύσκολα ξαναγυρνάς στα ίδια.
9. QUEENS OF THE STONE AGE - ...Like Clockwork
Εξαιρετικό το 'I Sat By The Ocean' και ένα δυο ακόμη, αλλά όχι αυτό που περίμενα. Τους έχω για καλό συγκρότημα, βλέπεις. Καλύτερο απ' ότι δείχνουν να είναι και σ' αυτόν και στον προηγούμενο δίσκο τους.
10. DAVID BOWIE - The Next Day
To συζητούσα με ένα φίλο πρόσφατα και, ναι, τελικά είχε δίκιο. Απογοήτευση είναι κι αυτό. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι ο David Bowie ρε φίλε και σε κρίνω γι' αυτό που είσαι. Και δεν είναι δυνατόν να βγάζεις δίσκο μετά από τόσα χρόνια και το μόνο τραγούδι που θυμάμαι έντονα απ' το δίσκο σου είναι ένα remix του James Murphy ('Love Is Lost')... Όχι, δεν το δέχομαι...
ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ (για να κράξετε κι εσείς εμένα)
1. TOY - Join The Dots
Έτσι επειδή το alternative rock που παίζουν έχει στοιχεία kraut rock και μ' αρέσει! Ο πρώτος τους δίσκος ήταν καλύτερος αλλά έτσι γίνεται. Και των Jam και των Clash οι δεύτεροι δίσκοι ήταν κατώτεροι απ' τους πρώτους...
2. DARKSIDE - Psychic
Ο Nicolas Jaar παίζει rock και κλείνει στόματα. Ένα απ' αυτά και το δικό μου που τον έκραζα από τη πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Ελάχιστοι 'ροκάδες' έβγαλαν τέτοιο συναίσθημα φέτος.
3. CULTS - Static
Indie pop rock με γυναικεία φωνητικά και μελαγχολικά (αλλά όχι υποτονικά) τραγούδια. Μου θύμισαν τις όμορφες εποχές των Heart Throbs!
4. NEW WAR - New War
Nαι, είναι του 2012, ναι, το ανακαλύψατε πριν από μένα, ναι, άργησα να το ακούσω, τώρα το έμαθα, ναι είμαι πολύ πίσω και, ναι, δεν με νοιάζει...
5. SOVIET SOVIET - Fate
Post punk ιταλικό μεγαλείο. Κλαίω όταν ακούω αυτό τον ήχο. 'Ετσι απλά.
6. SAVAGES - Silence Yourself
Σαν να ακούς Siouxsie στα πρώτα της είναι, αλλά μ' αρέσει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Μπινελικιάστε με όσο θέλετε. Τις είδα και live και δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά ο δίσκος τους εξακολουθεί να μου αρέσει.
7. HOLOGRAMS - Forever
Post Punk σουηδικό μεγαλείο. Κλαίω όταν ακούω αυτό τον ήχο. Έτσι απλά.
8. CROCODILES - Crimes Of Passion
Ο καλύτερος κιθαριστικός alternative rock δίσκος του 2013. Αν είναι άλλος, θα ήθελα να το ξέρω, παρακαλώ...
9. GOLDFRAPP - Tales Of Us
Ναι, είναι κλαψιάρικος ο δίσκος, αλλά η κυρία δεν βγάζει κλαψιάρικους δίσκους από στυλ. Το κάνει όταν της 'βγαίνει', κάθε δέκα χρόνια. Δεν είναι Hope Sandoval, δηλαδή, και είναι εμφανές. Μαγικό άλμπουμ. Έρωτας.
10. THE KNIFE - Shaking The Habitual
Φυσικά και είναι πειραματισμός και αβαντγκαρντίλα, φυσικά και είναι δυσκολότατο άκουσμα. Όμως... όμως... Οι Knife πριν φτάσουν σ' αυτό το στάδιο, πέρασαν κι απ' την pop μουσική και τα κατάφεραν εξίσου καλά. Οπότε, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι είναι επιτηδευμένα περίεργοι στον ήχο τους, έτσι; Ίσως ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς.
11. MARK LANEGAN - Imitations
Μίζερος, επαναλαμβανόμενος σε φάσεις, τραγουδάει πάντα με τον ίδιο τρόπο, όμως ξέρει να διαλέγει τα κατάλληλα τραγούδια όταν είναι να κάνει διασκευές. Και μερικά τα λέει και καλύτερα απ' ότι ήταν. Όπως αυτό του Sinatra κι εκείνο του Andy Williams. Όχι, το 'Autumn Leaves' δεν μου άρεσε. Έχει και καλύτερες εκτελέσεις και δεν του πάει...
12. LEE RANALDO & THE DUST - Last Night On Earth
Καλύτερο κι από Sonic Youth...!!! Όχι, εντάξει, καλύτερο δεν είναι, αλλά είναι δισκάρα.
13. TEMPLES - Sun Structures
Αυτή είναι ωραία ψυχεδέλεια. Θυμίζει δεκαετία 60, έχει μια pop αισθητική, έχει όμορφη και καθαρή παραγωγή, είναι ορεξάτα τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι μετά από δυο τρεις δίσκους θα τους βαρεθώ, αλλά μέχρι να πάμε εκεί έχουμε ακόμη...
14. CLINIC - Free Reign II
Επαναλαμβάνουν το δίσκο που κυκλοφόρησαν ένα χρόνο νωρίτερα, παίζοντας τα τραγούδια διαφορετικά. Γιατί μπορούν. Γιατί είναι και πάλι καλοί και με τα ίδια τραγούδια. Γιατί είναι πολύ πιο μπροστά από τους άλλους.
15. NERVOSAS - Nervosas
Το καλύτερο punk της χρονιάς!
16. THE DEFECTS - Politikophobia
Το δεύτερο καλύτερο punk της χρονιάς (και μια ανέλπιστα καλή επιστροφή μετά από πολλά χρόνια).
17. THE ICARUS LINE - Slave Vows
Ο καλύτερος rock δίσκος του 2013. Kανένας δεν τον άκουσε, κανένας δεν του έδωσε σημασία, κανένας δεν τον εκτίμησε αυτόν τον δυναμίτη. Όλοι τους Pearl Jam περίμεναν.
18. THE FALL - The Remainderer EP
Γιατί είναι Fall. Και οι Fall είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου.
19. PINKUNOIZU - The Drop
Πολύ ωραίος δίσκος. Kraut, electronic, alternative, rock, dream pop... Απ' όλα τα καλά σε σωστές δόσεις.
20. ZOLA JESUS - Versions
Γυμνές εκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών της με κουαρτέτο εγχόρδων υπό τη διεύθυνση του τιτανομέγιστου Foetus...
Για το τέλος μερικές επιπλέον προτάσεις και διαπιστώσεις...
1. Πάρα πολύ καλό το mini album 'Ιntroduction To A Dream' των Remain In Light από τη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για πρώην μέλη των Grimes και Fear Condition, ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Ασκληπιός (Tρύπες, Mushrooms) και στα φωνητικά συμμετέχει η φίλη και DJ Γιώτα.
2. Τρισάθλιο το live album των Muse στη Ρώμη, ενώ αντίθετα (μη γελάσετε, σοβαρά μιλάω - καλά εντάξει, αν θέλετε γελάστε, δεν πειράζει) μου άρεσε αρκετά το MTV Unplugged των Scorpions στην Αθήνα!!!
3. Μετριότατοι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Franz Ferdinand, Primal Scream, Moby, Anna Calvi, Pixies, Miles Kane, Mesh, Delphic, Bloc Party, The Strokes, Yeah Yeah Yeahs, Sigur Ros, ενώ λίγο καλύτεροι ήταν οι Midlake στο 'Antiphon' και οι Suede στο 'Bloodsports'.
4. Απλά απαράδεκτοι οι δίσκοι των Depeche Mode, Pet Shop Boys, Iggy & The Stooges, Placebo, Black Sabbath, Editors και HIM (καλά, απ' τους τελευταίους έχει χαθεί η ελπίδα εδώ και χρόνια, οπότε δεν είναι έκπληξη...).
5. Συμπαθητικοί, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο οι δίσκοι των My Chemical Romance, Chelsea Wolfe, Agnes Obel, Billy Joe Armstrong & Norah Jones (διασκεύασαν εξ ολοκλήρου ένα δίσκο των Everly Brothers με έναν πολύ νοσταλγικό τρόπο), Βody/Head (η Kim Gordon των Sonic Youth), Teho Teardo & Blixa Bargeld, Var ('No One Dances Quite Like My Brothers').
6. Πάρα πολύ καλοί οι δίσκοι του John Grant ('Pale Green Ghosts'), The Future ('Abyss' EP), The Ballet ('I Blame Society'), Miracle ('Mercury').
7. Eπανέκδοση της χρονιάς το φανταστικό (και πανάκριβο) box set 'The Clash Sound System' και η πενταπλή συλλογή 'Scarred To Get Happy'.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΚΑΘΕ ΕΥΧΗ ΣΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
Πάμε τώρα να δούμε και τι μας έδωσε το 2013 όσον αφορά τις κυκλοφορίες δίσκων. Αντίθετα με την ανασκόπηση του 2012, όπου σχολίασα κάποιες κυκλοφορίες από διάφορα μουσικά είδη μέσα σε παραγράφους, φέτος διάλεξα να χωρίσω τις κυκλοφορίες της χρονιάς σε λίστες. Οι απόψεις, το καταλαβαίνετε πιστεύω, είναι αποκλειστικά δικές μου και δέχομαι από οποιονδήποτε να έχει διαφορετική γνώμη και να με χλευάσει γι αυτά που γράφω και τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τη μουσική και το marketing γύρω από αυτήν. Εξάλλου, οι περισσότεροι φίλοι και γνωστοί μου είστε άνθρωποι που ασχολείστε με τη μουσική με παθιασμένο τρόπο. Κάποιοι είστε και επαγγελματίες του χώρου (DJ's, ραδιοφωνικοί παραγωγοί ή εκφωνητές, αρθρογράφοι, ιδιοκτήτες εταιριών δίσκων ή δισκοπωλείων κτλ), οπότε είναι φυσιολογικό να έχετε τις δικές σας απόψεις. Οι δικές μου όμως είναι αυτές...
ΟΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΤΟΥ 2013 (από αυτούς που ψήφισαν μουσικά έντυπα και δισκοκριτικοί)
1. DAFT PUNK - Random Access Memories
... γιατί αν κάποιος μας πει ότι ακούει Kool & The Gang και γουστάρει, τον αποκαλούμε 'τελειωμένο καρεκλά', 'απομεινάρι των 80's' και 'κάνγκουρα'. Το 'Get Lucky' όμως (που είναι σαν να ακούς Kool & The Gang, αλλά 'άκυρο' γιατί ήρθε είκοσι χρόνια αργότερα) είναι κομψοτέχνημα ε; Για γέλια ο δίσκος, ούτε καν για χαβαλέ...
2. NICK CAVE & THE BAD SEEDS - Push The Sky Away
... κάτι σαν είδωλο στην Ελλάδα εδώ και είκοσι (και βάλε) χρόνια ο Cave, που έχει να κάνει κάτι πραγματικά αξιόλογο από το 1994. Τα ίδια και τα ίδια, με μερικές χιλιάδες τρίχες λιγότερες. Ιστορίες χιλιοειπωμένες, μουσικό χαλί το ίδιο κι απαράλλαχτο και νά'χαμε να λέγαμε. Η εμμονή μερικών στον Cave μου θυμίζει τις εποχές που 'κράζαμε' τους 'παλιοροκάδες' γιατί έχουν κολλήσει στους Deep Purple και τους Led Zeppelin και δεν πάνε 'μπροστά'!!! Οι ίδιοι που τους 'κράζαμε', είμαστε οι ίδιοι που ακούμε (και προσκυνάμε) τον Cave εδώ και είκοσι χρόνια...
3. BILL CALLAHAN - Dream River
... ή αλλιώς, 'ο μεγάλος ύπνος'... Πολύ ωραίο το 'Javelin Unlanding' αλλά εντάξει, παιδιά, για να ακούσεις αυτό το άλμπουμ ολόκληρο χρειάζεσαι αμφεταμίνες και κάποιον να σου ρίχνει χαστούκια λίγο πριν τελειώσει το κάθε τραγούδι για να ξυπνήσεις και ν΄ ακούσεις το επόμενο απ' την αρχή.
4. ΜAZZY STAR - Seasons Of Your Day
... ήταν που ήταν μανιοκαταθλιπτική χωρίς λόγο και αιτία η ομορφούλα, είχε τουλάχιστον την καλοσύνη να αποσυρθεί κάποια χρόνια και να σπαράζει (αν σπαράζει, γιατί εγώ νομίζω στα κανονικά της μια χαρά είναι, απλά το παίζει 'στενοχώρια') μονάχη της για τα αισθηματικά της θέματα. Έπρεπε να επιστρέψει μετά από τόσο καιρό, να μας θυμίσει ότι παρόλο που έγινε ολόκληρη γυναίκα, τα ψυχολογικά της τα έχει ακόμη; Άσε μας κουκλίτσα μου...
5. JAMES BLAKE - Overgrown
... ατελείωτη μίρλα, μονότονο εκνευριστικό ψιθύρισμα και μια 'έντεχνη' μελαγχολία που απευθύνεται σε πολύ 'ψαγμένο' ακροατήριο του alternative ηλεκτρονικού χώρου (αν υπάρχει κάτι τέτοιο). Ο λόγος που του δώσανε αυτού του παρλαπίπα Mercury Prize, απλός και κατανοητός. Η μουσική βιομηχανία της Αγγλίας έχει πάντα ανάγκη να παράγει και να προωθεί νέους 'διαφορετικούς' stars (οι pop stars πουλάνε και 'παράγονται' πιο εύκολα). Να δείτε που θα είναι και τι θα κάνει σε λίγα χρόνια αυτός ο τύπος. Και πόσα λεφτά θα έχει βγάλει (που ήδη έχει κονομήσει αρκετά)...
6. ΑTOMS FOR PEACE - Amok
... εντάξει, ένα τραγούδι μου άρεσε, δε λέω, αλλά ΑΥΤΟ το παπαρολόγημα στους δίσκους της χρονιάς ρε παιδιά; Είμαστε με τα καλά μας; Η κλάψα του Thom Yorke στα σόλο του πιo υποφερτή ήταν! Δεν είμαι κατά του πειραματισμού και του εναλλακτικού (ίσα ίσα) αλλά άλλο να σε βγάζει εκεί αυτό που κάνεις κι άλλο να κάνεις επιτηδευμένα κάτι για να βγεις εκεί. 'Ψαγμενιά' για το 'ψάξιμο' λέγεται αυτό...
7. VAMPIRE WEEKEND - Modern Vampires Of The City
... εδώ παραδίνομαι απλά... Αν σου αρέσει αυτή η φωνή και πιστεύεις ότι αυτός ο τύπος είναι τραγουδιστής και δε σε δουλεύει, και αν σου αρέσει αυτό το 'περίπου' indie pop/rock (που μόνο κάποιος που βαρέθηκε για μερικές ώρες την Beyonce και θέλει να ακούσει και 'καμμιά ροκιά' μπορεί να θεωρήσει rock) τότε δεν υπάρχει ελπίδα. Το τέλος του λεγόμενου indie rock έχει έρθει...
8. KANYE WEST - Yeezus
... και ναι, τέτοιο πρήξιμο ότι κάποιος καλλιτέχνης είναι 'ποιοτικός' δεν έχω φάει ποτέ ξανά για κανέναν άλλον εκτός απ' αυτόν τον αστείο τύπο. Να το ξεκαθαρίσω (μήπως και υπάρξει κανείς και θέλει να το συζητήσουμε) μια και καλή: Αυτό το πράγμα δεν είναι μουσική! Είναι κάτι που μοιάζει με μουσική. Εντάξει; Και, ναι... Δεν μου αρέσει το hip-hop και δεν με πείθετε ούτε με καλάσνικοφ, μετά από τόσα και τόσα 'ποιοτικά' hip-hop δισκάκια που έχω ακούσει.
9. THE NATIONAL - Trouble Will Find Me
... όπου ο hipster, παρέα με τον 'ψαγμένο' alternative μουσικόφιλο, με τις ευλογίες του Mojo και του Uncut, βρήκανε το κοινό τους σημείο... Τουτέστιν, ένα άνευρο, βαρετό και κλαψιάρικο συγκρότημα στον χειρότερο δίσκο που έβγαλε ποτέ... Δεν κατάφερα να τον ακούσω τρίτη φορά, συγνώμη (και μη μου πει κανείς ότι θέλει ακούσματα ο δίσκος... δεν μπορώ να κάνω τον ήρωα σ' αυτή την ηλικία...)
10. BOARDS OF CANADA - Tomorrow's Harvest
... Vangelis δεν ακούμε (που είναι και μουσικαράς κι έχει βγάλει και μερικούς καλούς δίσκους) γιατί είναι 'ανεύρος μωρέ' και γράφει 'μουσική για ασανσέρ', αλλά αυτό μας αρέσει... Είναι 'προχωρημένη ηλεκτρονική μουσική' βλέπεις... Ε ρε Θεέ...
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ 2013
1. THE BLACK ANGELS - Indigo Meadow
Κρίμα γιατί μου άρεσαν στο ξεκίνημά τους και μέχρι ενός σημείου. Ο πρόσφατος δίσκος τους είναι ότι χειρότερο έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα. Καμία έκπληξη, τίποτα καινούργιο. Ψυχεδέλεια για την ψυχεδέλεια, επειδή είμαστε ψυχεδελικοί...
2. WOODEN SHJIPS - Back To Land
Τα ίδια ισχύουν και για τους Wooden Shjips που μου αρέσουν, αλλά ο δικός τους δίσκος είναι πολύ χειρότερος κι απ' αυτόν των Black Angels. Αδιάφορες συνθέσεις, πιο pop και συμβατικές απ' ότι με είχαν συνηθίσει, τον βαρέθηκα τον δίσκο στο τρίτο άκουσμα.
3. NEW MODEL ARMY - Between Dog And Wolf
Κατανοώ την ανάγκη τους να κάνουν κάτι διαφορετικό, κάτι που δεν έχουν ξανακάνει, να ξεφύγουν βρε αδελφέ από τα στερεότυπα του punk rock, αλλά από το punk στους Pink Floyd δεν πας έτσι κατευθείαν, να με συγχωρείτε...
4. MY BLOODY VALENTIBE - mbv
Γιατί έπρεπε να βγάλει δίσκο τώρα ο τύπος, ειλικρινά δεν μπόρεσα να το καταλάβω. Κι εντάξει, δικαίωμα του, δε λέω, ποιός είμαι εγώ που θα του πει πότε και αν θα βγάλει δίσκο. Δικαίωμά μου όμως να μη μου αρέσει καθόλου. Μα καθόλου...
5. ARCADE FIRE - Reflektor
Πολύ καλό το τραγούδι του τίτλου, αλλά ο υπόλοιπος δίσκος είναι για το ανάθεμα. Με το ζόρι να μου άρεσε ένα ακόμη τραγούδι. Κι ούτε καν θυμάμαι ποιό είναι. Πέρασαν σε άλλο ακροατήριο με το 'Reflektor' τα παιδιά και ίσως και αυτό να ήθελαν. Τους μεγάλους συναυλιακούς χώρους, την υπερ-διαφήμιση και τη γκλαμουριά, αλλά εγώ τους προτιμούσα όπως ήταν πριν. Πειράζει;
6. ARCTIC MONKEYS - AM
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα και μεγάλες προσδοκίες απ' αυτούς μετά από το μέτριο 'Suck It And See' αλλά, ναι, περίμενα κάτι καλύτερο απ' αυτή την αστεία soap rock μουσική που έφτιαξαν για τον πρόσφατο δίσκο τους. Μεγάλη επιτυχία κι αυτοί πάντως. Όλο το Λονδίνο γεμάτο με το εξώφυλλο του δίσκου τους είναι...
7. MANIC STREET PREACHERS - Rewind The Film
Προσωπική αδυναμία ήταν κι αυτοί, γι' αυτό τους έβαλα σ' αυτή τη λίστα. Επειδή είχα την ελπίδα για κάτι καλό. Αλλά μάταια τελικά. Έχει δύο καλά τραγούδια ο δίσκος, αλλά δε σώζεται η παρτίδα (και η πατρίδα...)
8. PEARL JAM - Lightning Bolt
Καλή η Merenda αλλά πρόσφατα ανακάλυψα το Cadbury και την ξέχασα. Κι όταν την ξαναδοκίμασα δεν μου άρεσε τόσο πια. Και οι Pearl Jam είναι καλοί όσο θέλεις να ακούς αυτό που έμαθες απ' αυτούς. Όταν δοκιμάσεις κάτι άλλο και σου αρέσει πιο πολύ, δύσκολα ξαναγυρνάς στα ίδια.
9. QUEENS OF THE STONE AGE - ...Like Clockwork
Εξαιρετικό το 'I Sat By The Ocean' και ένα δυο ακόμη, αλλά όχι αυτό που περίμενα. Τους έχω για καλό συγκρότημα, βλέπεις. Καλύτερο απ' ότι δείχνουν να είναι και σ' αυτόν και στον προηγούμενο δίσκο τους.
10. DAVID BOWIE - The Next Day
To συζητούσα με ένα φίλο πρόσφατα και, ναι, τελικά είχε δίκιο. Απογοήτευση είναι κι αυτό. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είσαι ο David Bowie ρε φίλε και σε κρίνω γι' αυτό που είσαι. Και δεν είναι δυνατόν να βγάζεις δίσκο μετά από τόσα χρόνια και το μόνο τραγούδι που θυμάμαι έντονα απ' το δίσκο σου είναι ένα remix του James Murphy ('Love Is Lost')... Όχι, δεν το δέχομαι...
ΟΙ ΔΙΣΚΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΡΕΣΑΝ (για να κράξετε κι εσείς εμένα)
1. TOY - Join The Dots
Έτσι επειδή το alternative rock που παίζουν έχει στοιχεία kraut rock και μ' αρέσει! Ο πρώτος τους δίσκος ήταν καλύτερος αλλά έτσι γίνεται. Και των Jam και των Clash οι δεύτεροι δίσκοι ήταν κατώτεροι απ' τους πρώτους...
2. DARKSIDE - Psychic
Ο Nicolas Jaar παίζει rock και κλείνει στόματα. Ένα απ' αυτά και το δικό μου που τον έκραζα από τη πρώτη στιγμή που τον άκουσα. Ελάχιστοι 'ροκάδες' έβγαλαν τέτοιο συναίσθημα φέτος.
3. CULTS - Static
Indie pop rock με γυναικεία φωνητικά και μελαγχολικά (αλλά όχι υποτονικά) τραγούδια. Μου θύμισαν τις όμορφες εποχές των Heart Throbs!
4. NEW WAR - New War
Nαι, είναι του 2012, ναι, το ανακαλύψατε πριν από μένα, ναι, άργησα να το ακούσω, τώρα το έμαθα, ναι είμαι πολύ πίσω και, ναι, δεν με νοιάζει...
5. SOVIET SOVIET - Fate
Post punk ιταλικό μεγαλείο. Κλαίω όταν ακούω αυτό τον ήχο. 'Ετσι απλά.
6. SAVAGES - Silence Yourself
Σαν να ακούς Siouxsie στα πρώτα της είναι, αλλά μ' αρέσει, δεν μπορώ να κάνω τίποτα γι' αυτό. Μπινελικιάστε με όσο θέλετε. Τις είδα και live και δεν ήταν κάτι το εξαιρετικό, αλλά ο δίσκος τους εξακολουθεί να μου αρέσει.
7. HOLOGRAMS - Forever
Post Punk σουηδικό μεγαλείο. Κλαίω όταν ακούω αυτό τον ήχο. Έτσι απλά.
8. CROCODILES - Crimes Of Passion
Ο καλύτερος κιθαριστικός alternative rock δίσκος του 2013. Αν είναι άλλος, θα ήθελα να το ξέρω, παρακαλώ...
9. GOLDFRAPP - Tales Of Us
Ναι, είναι κλαψιάρικος ο δίσκος, αλλά η κυρία δεν βγάζει κλαψιάρικους δίσκους από στυλ. Το κάνει όταν της 'βγαίνει', κάθε δέκα χρόνια. Δεν είναι Hope Sandoval, δηλαδή, και είναι εμφανές. Μαγικό άλμπουμ. Έρωτας.
10. THE KNIFE - Shaking The Habitual
Φυσικά και είναι πειραματισμός και αβαντγκαρντίλα, φυσικά και είναι δυσκολότατο άκουσμα. Όμως... όμως... Οι Knife πριν φτάσουν σ' αυτό το στάδιο, πέρασαν κι απ' την pop μουσική και τα κατάφεραν εξίσου καλά. Οπότε, κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει ότι είναι επιτηδευμένα περίεργοι στον ήχο τους, έτσι; Ίσως ο καλύτερος δίσκος της χρονιάς.
11. MARK LANEGAN - Imitations
Μίζερος, επαναλαμβανόμενος σε φάσεις, τραγουδάει πάντα με τον ίδιο τρόπο, όμως ξέρει να διαλέγει τα κατάλληλα τραγούδια όταν είναι να κάνει διασκευές. Και μερικά τα λέει και καλύτερα απ' ότι ήταν. Όπως αυτό του Sinatra κι εκείνο του Andy Williams. Όχι, το 'Autumn Leaves' δεν μου άρεσε. Έχει και καλύτερες εκτελέσεις και δεν του πάει...
12. LEE RANALDO & THE DUST - Last Night On Earth
Καλύτερο κι από Sonic Youth...!!! Όχι, εντάξει, καλύτερο δεν είναι, αλλά είναι δισκάρα.
13. TEMPLES - Sun Structures
Αυτή είναι ωραία ψυχεδέλεια. Θυμίζει δεκαετία 60, έχει μια pop αισθητική, έχει όμορφη και καθαρή παραγωγή, είναι ορεξάτα τα παιδιά. Φαντάζομαι ότι μετά από δυο τρεις δίσκους θα τους βαρεθώ, αλλά μέχρι να πάμε εκεί έχουμε ακόμη...
14. CLINIC - Free Reign II
Επαναλαμβάνουν το δίσκο που κυκλοφόρησαν ένα χρόνο νωρίτερα, παίζοντας τα τραγούδια διαφορετικά. Γιατί μπορούν. Γιατί είναι και πάλι καλοί και με τα ίδια τραγούδια. Γιατί είναι πολύ πιο μπροστά από τους άλλους.
15. NERVOSAS - Nervosas
Το καλύτερο punk της χρονιάς!
16. THE DEFECTS - Politikophobia
Το δεύτερο καλύτερο punk της χρονιάς (και μια ανέλπιστα καλή επιστροφή μετά από πολλά χρόνια).
17. THE ICARUS LINE - Slave Vows
Ο καλύτερος rock δίσκος του 2013. Kανένας δεν τον άκουσε, κανένας δεν του έδωσε σημασία, κανένας δεν τον εκτίμησε αυτόν τον δυναμίτη. Όλοι τους Pearl Jam περίμεναν.
18. THE FALL - The Remainderer EP
Γιατί είναι Fall. Και οι Fall είναι το καλύτερο συγκρότημα του κόσμου.
19. PINKUNOIZU - The Drop
Πολύ ωραίος δίσκος. Kraut, electronic, alternative, rock, dream pop... Απ' όλα τα καλά σε σωστές δόσεις.
20. ZOLA JESUS - Versions
Γυμνές εκτελέσεις παλαιότερων τραγουδιών της με κουαρτέτο εγχόρδων υπό τη διεύθυνση του τιτανομέγιστου Foetus...
Για το τέλος μερικές επιπλέον προτάσεις και διαπιστώσεις...
1. Πάρα πολύ καλό το mini album 'Ιntroduction To A Dream' των Remain In Light από τη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για πρώην μέλη των Grimes και Fear Condition, ενώ την παραγωγή έχει κάνει ο Ασκληπιός (Tρύπες, Mushrooms) και στα φωνητικά συμμετέχει η φίλη και DJ Γιώτα.
2. Τρισάθλιο το live album των Muse στη Ρώμη, ενώ αντίθετα (μη γελάσετε, σοβαρά μιλάω - καλά εντάξει, αν θέλετε γελάστε, δεν πειράζει) μου άρεσε αρκετά το MTV Unplugged των Scorpions στην Αθήνα!!!
3. Μετριότατοι οι δίσκοι που κυκλοφόρησαν οι Franz Ferdinand, Primal Scream, Moby, Anna Calvi, Pixies, Miles Kane, Mesh, Delphic, Bloc Party, The Strokes, Yeah Yeah Yeahs, Sigur Ros, ενώ λίγο καλύτεροι ήταν οι Midlake στο 'Antiphon' και οι Suede στο 'Bloodsports'.
4. Απλά απαράδεκτοι οι δίσκοι των Depeche Mode, Pet Shop Boys, Iggy & The Stooges, Placebo, Black Sabbath, Editors και HIM (καλά, απ' τους τελευταίους έχει χαθεί η ελπίδα εδώ και χρόνια, οπότε δεν είναι έκπληξη...).
5. Συμπαθητικοί, χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερο οι δίσκοι των My Chemical Romance, Chelsea Wolfe, Agnes Obel, Billy Joe Armstrong & Norah Jones (διασκεύασαν εξ ολοκλήρου ένα δίσκο των Everly Brothers με έναν πολύ νοσταλγικό τρόπο), Βody/Head (η Kim Gordon των Sonic Youth), Teho Teardo & Blixa Bargeld, Var ('No One Dances Quite Like My Brothers').
6. Πάρα πολύ καλοί οι δίσκοι του John Grant ('Pale Green Ghosts'), The Future ('Abyss' EP), The Ballet ('I Blame Society'), Miracle ('Mercury').
7. Eπανέκδοση της χρονιάς το φανταστικό (και πανάκριβο) box set 'The Clash Sound System' και η πενταπλή συλλογή 'Scarred To Get Happy'.
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ! ΚΑΘΕ ΕΥΧΗ ΣΑΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ!
